[กระทู้ความในใจถึงใครบางคน]

กระทู้นี้มีความตั้งใจที่จะตั้งให้ใครคนหนึ่งนานและ แต่ด้วยการทำงานและหน้าที่

ทำให้ล่วงเลยมาจนถึงทุกวันนี้

ในบางครั้งบางทีก็ไม่ค่อยมีเวลาว่างมานั่งเขียนอะไรยาวๆ

ยังคงจำทุกเหตุการณ์ในเรื่องราวครั้งนั้นได้เสมอ
------------------------------------------------------------------------------------------------------

*********กว่า 7 เดือนแล้วน่ะที่เรารู้จักกันมา*********

จากจุดเริ่มต้นกระทู้หนึ่งที่ไม่ค่อยหน้าสนใจในห้องสยาม

แต่กระทู้นั้นเค้าสนใจมาก ทำให้เกิดก้อนความคิดความทรงจำในอดีตขึ้นมา

ในการส่งหลังไมค์หาตัวครั้งนั้นในตอนกลางวัน~~

และการตอบกลับหลังไมค์ของตัวหาเค้าครั้งนั้นในตอนกลางคืน~~

หลังจากอ่านข้อความแล้วทำให้เค้ารู้สึกว่า "อื้ม บังเอิญจัง..."

ต้นเดือนพฤศจิกายนปี56

กับการเดินทางร่วม 11 ชม.ของผู้ชายคนนี้ที่ไปงานสำคัญงานหนึ่ง ทำให้เรา2สองคนได้เจอกัน

แว๊บแรกที่เจอตัว  เค้ามองไม่เห็นอะไรในตัวเลยน่ะ

แต่เค้าก็จำได้เสมอน่ะว่าตัวมาเจอเค้าด้วยเสื้อกีฬาสีแดงกับกางเกงกีฬาขาสั้นพร้อมรองเท้าผ้าใบ

แว๊นมาหาเค้าด้วยหมวกกันน๊อกแบบครึ่งใบมีกระจกบังหน้า

กระทั้งเราได้พูดคุยกันช่วงพระอาทิตย์ตกดินที่ริมน้ำ แล้วเค้าสะดุดกับคำของตัวที่พูดออกมาว่า

"ก็ไปสิ!!" มันเป็นคำพูดที่สั้นๆ ห้วนๆ ได้ฟังแล้วรู้สึกถึงความเย็นชา แต่เค้ารับรู้ถึงความจริงใจจากปากตัว

การที่ตัวเป็นตัวในวันนั้น และเค้าเป็นตัวเค้าเองในทุกวันนี้ ทำให้เราสองคนมองเห็นตัวตนของกันและกัน

ขอบคุณสำหรับดินเนอร์มื้อเย็นและเมนูแปลกๆ ที่ให้เค้าลองสั่งทานถึงรสชาติจะไม่ค่อยเป็นสัปปะรสก็ตาม

ขอบคุณสำหรับตั๊กแตนใบลานในวันนั้น วันที่เราเจอกันครั้งแรก ขอบคุณที่พาไปซื้อขนมเค้กอร่อยๆ

ขอบคุณที่ส่งขนมอร่อยๆย้อนหลังกลับมาให้เค้าถึงที่บ้านเพื่อฝากคุณแม่

ถึงแม้ว่าไฟล์รูปภาพต่างๆของตัวในช่วงที่เราเจอกันจะหายไปจากกล้องเค้านั้นไม่สำคัญหลอกน่ะ

เพราะทุกความทรงจำเกี่ยวกับตัวเค้าจำได้เสมอนะ

คงเป็นเพราะ คำพูดคำจาตัว ไม่เหมือนใคร แต่คำพูดคำจาของตัวนี้แหละ

มันดึงดูดให้เค้าอยากคุยกับตัวอยู่เสมอๆ

บางครั้งเค้าก็ผิดพลาดกับการทำงาน ตัวก็ยังให้กำลังใจเค้าเสมอในคำพูดที่ไม่เคยหวาน

เพราะงานของเค้าไม่เป็นเวลา

ทำให้ในบางเวลากลางวันสำหรับตัว จึงเป็นเวลานอนของเค้า

และเวลางานตอนกลางคืนสำหรับเค้า จึงเป็นเวลานอนสำหรับตัว

ขอโทษที่บางครั้งเค้าอยู่กับงาน และมั่วแต่นั่งทำงาน ตัวคงรับรู้ว่างานเค้าสำคัญแค่ไหน

จนในบางวันเค้าไม่ได้ทักตัว ไม่ได้โทรหาตัว

แต่ไม่ใช่ว่าเค้าไม่คิดถึงตัวน่ะ เค้าคิดถึงตัวอยุ่เสมอๆ มองดูตัวอยู่ตลอดเวลา

แค่เห็นรอยยิ้มตัวที่สดใสยิ้มให้กล้องตลอดเวลา  เค้าก็จะมโนว่าตัวส่งยิ้มให้กำลังใจเค้าในเวลางานเสมอ

มาถึงในตอนนี้ กว่า7เดือนที่เรารู้จักกันมา

ขอบคุณที่เข้ามาสร้างรอยยิ้มและเสียงหัวเราะให้สำหรับในชีวิตเค้าน่ะ

ขอบคุณสำหรับตั๊กแตนใบลาน

และ

ขอบคุณสำหรับอ้อมกอดในวันนั้น มันทำให้เค้าอบอุ่นมาจนถึงทุกวันนี้

ขอบคุณที่เรามีกันมาจนถึงทุกวันนี้
------------------------------------------------------------------------------------------------------

วันนี้เค้ามีบทเพลงหนึ่งมาฝากถึงตัวน่ะ

คนที่เค้าไม่เคยบอกว่าสวย

คนที่พูดจาห่ามๆด้วยความจริงใจ

คนที่น่ารักสำหรับเค้าเสมอ~~~~~~