สวัสดีค่ะ มีเรื่องอยากถามความเห็นค่ะ เป็นเรื่อง (กรรม) ที่เราเคยทำไว้ตั้งแต่เด็กๆ และทำให้เราไม่สบายใจมาจนถึงทุกวันนี้
เรื่องมีอยู่ว่า ตอนเด็กๆ ที่เรายังไม่เดียงสามากนัก สมัยเรียนชั้นประถม เราและเพื่อนข้างบ้าน จัดว่าหัวโจกมาก มีวีรกรรมชอบนำสัตว์ต่างๆ มาเล่น โดยเรารู้เท่าไม่ถึงการณ์เลยว่าสิ่งที่ทำลงไปนั้นก่อให้เกิดความทรมานหรือบาดเจ็บแก่พวกเขา อาทิ
- จับตั๊กแตนตัวเล็กมาหักขาให้กระโดดไม่ได้ (แน่นอนว่าเค้าเจ็บและกระโดดไม่ได้อีกเลยตลอดชีวิต)
- จับตั๊กแตนตัวเล็กมาทอด เพราะเคยกินตั๊กแตนปาทังก้าแถวบ้านแล้วอร่อย แต่หลังบ้านไม่มีตั๊กแตนปาทังก้าเลยจับตั๊กแตนตัวเล็กๆ ธรรมดา มาทอดกิน (แน่นอนว่าเค้าตาย)
- จับตั๊กแตนมาปั่นๆ ในเครื่องซักผ้าของเล่นของตุ๊กตาบาร์บี้ พอให้ออกมามึนๆ แล้วปล่อยไป (บางตัวก็ตาย บางตัวก็ขาหลุด)
- เพื่อนบ้านเลี้ยงปลาแรดในบ่อน้ำ เคยโยนหนังยางให้ปลากิน พอเค้ากินเราเลยได้ใจ โยนให้เรื่อยๆ น่าจะเป็นปี (ไม่รู้ว่ามันเกิด effect อะไรกับปลาตัวนั้นบ้างจากการที่กินหนังยางบ่อยๆ)
- ตบยุงแล้วเอามาสะสมในขวด
สมัยนั้นเราแอบเล่นกันเองกับเพื่อนๆ โดยผู้ใหญ่ไม่รู้ไม่เห็นค่ะ (ถ้าเห็นท่านคงสอน)
และเมื่อเวลาผ่านไป เมื่อเราคิดได้มากขึ้น เราก็หยุดการกระทำเหล่านั้นโดยสิ้นเชิง
พอขึ้นมัธยม เรากลายเป็นคนที่มีความโอบอ้อมอารีต่อสัตว์มากขึ้น
จนทุกวันนี้เรียกได้ว่าเราเป็นคนรักสัตว์คนหนึ่ง มีหมาแมวก็รักษาพยาบาลเค้าจนสุดความสามารถก่อนที่เค้าจะจากไป
ยุงสักตัวก็ไม่ตบ แมลงและมดสักตัวก็ไม่บี้ เดินเลี่ยงได้เป็นเลี่ยง ด้วยเราคิดว่ามันเป็นการกระทำบาป
มีเคสช่วยหมาแมวจร ช่วยไถ่ชีวิตโคกระบือ เราช่วยได้ก็ช่วย งานบุญงานกุศลต่างๆ เราก็ช่วยบริจาคลงเงินลงแรงได้ตามวาระและโอกาสจะอำนวย
และเราพยายามตั้งมั่นรักษาศีล 5 ไม่เบียดเบียนชีวิต ไม่ลักขโมย ไม่ประพฤติผิดในกาม ไม่พูดปด ไม่ดื่มเหล้า
แต่ทุกวันนี้ มันจะมีบางขณะในความคิด ที่เราอดย้อนคิดไปในอดีตไม่ได้เลยว่า ช่วงเวลาที่เราเกือบจะไร้เดียงสาตอนนั้น
เราทำให้พวกสัตว์ต่างๆ เหล่านั้นเดือดร้อน ทรมานร่างกายและจิตใจมากขนาดไหน
บางครั้งโยงเข้ากับชีวิตของเรา ก่อเกิดเป็นคำถามในใจ ว่าที่เราโดนเหตุการณ์แบบนี้เป็นเพราะ "กรรม" ที่เราเคยทำเขา
เช่นเราพยายามมีลูกแต่ก็ไม่มี เพราะว่าเราเคยมีจิตใจอำมหิต เลยต้องใช้กรรมใช่ไหม
หรือเวลาจะทำอะไร ไม่ว่าเรื่องเล็กหรือใหญ่ คนอื่นมักจะพยายาม 100 ถึงจะประสบความสำเร็จ แต่เราต้องพยายามมากกว่าคนอื่น 200 หรือ 300 ถึงจะประสบความสำเร็จด้วยความยากลำบาก เพราะเราเคยเบียดเบียนผู้อื่นใช่ไหม ฯลฯ
ทุกวันนี้เราสวดมนต์แผ่เมตตาให่สัตว์น้อยใหญ่ที่เราเคยล่วงเกินทุกวัน และยังอดคิดถึงเรื่องพวกนี้ไม่ได้เลย (บางครั้งเราก็หดหู่และซึมเศร้าโดยไม่มีสาเหตุ)
มันจะมีวิธีอื่นอีกไหมคะ ที่เราสามารถทำได้ดีว่านี้ เพื่อสลัดภาพความคิดเหล่านั้นออกไป หรืออย่างน้อยให้เราสบายใจมากขึ้นกว่านี้ (หรือจะเรียกว่าแก้กรรมก็ได้ค่ะ)
ขอบคุณสำหรับทุกทำแนะนำค่ะ
*ขออภัยหาก tag ผิดห้องค่ะ
นี่คือสิ่งที่เราเคยทำตอนเด็ก และพอโตขึ้นมาเราก็เป็นแบบนี้
เรื่องมีอยู่ว่า ตอนเด็กๆ ที่เรายังไม่เดียงสามากนัก สมัยเรียนชั้นประถม เราและเพื่อนข้างบ้าน จัดว่าหัวโจกมาก มีวีรกรรมชอบนำสัตว์ต่างๆ มาเล่น โดยเรารู้เท่าไม่ถึงการณ์เลยว่าสิ่งที่ทำลงไปนั้นก่อให้เกิดความทรมานหรือบาดเจ็บแก่พวกเขา อาทิ
- จับตั๊กแตนตัวเล็กมาหักขาให้กระโดดไม่ได้ (แน่นอนว่าเค้าเจ็บและกระโดดไม่ได้อีกเลยตลอดชีวิต)
- จับตั๊กแตนตัวเล็กมาทอด เพราะเคยกินตั๊กแตนปาทังก้าแถวบ้านแล้วอร่อย แต่หลังบ้านไม่มีตั๊กแตนปาทังก้าเลยจับตั๊กแตนตัวเล็กๆ ธรรมดา มาทอดกิน (แน่นอนว่าเค้าตาย)
- จับตั๊กแตนมาปั่นๆ ในเครื่องซักผ้าของเล่นของตุ๊กตาบาร์บี้ พอให้ออกมามึนๆ แล้วปล่อยไป (บางตัวก็ตาย บางตัวก็ขาหลุด)
- เพื่อนบ้านเลี้ยงปลาแรดในบ่อน้ำ เคยโยนหนังยางให้ปลากิน พอเค้ากินเราเลยได้ใจ โยนให้เรื่อยๆ น่าจะเป็นปี (ไม่รู้ว่ามันเกิด effect อะไรกับปลาตัวนั้นบ้างจากการที่กินหนังยางบ่อยๆ)
- ตบยุงแล้วเอามาสะสมในขวด
สมัยนั้นเราแอบเล่นกันเองกับเพื่อนๆ โดยผู้ใหญ่ไม่รู้ไม่เห็นค่ะ (ถ้าเห็นท่านคงสอน)
และเมื่อเวลาผ่านไป เมื่อเราคิดได้มากขึ้น เราก็หยุดการกระทำเหล่านั้นโดยสิ้นเชิง
พอขึ้นมัธยม เรากลายเป็นคนที่มีความโอบอ้อมอารีต่อสัตว์มากขึ้น
จนทุกวันนี้เรียกได้ว่าเราเป็นคนรักสัตว์คนหนึ่ง มีหมาแมวก็รักษาพยาบาลเค้าจนสุดความสามารถก่อนที่เค้าจะจากไป
ยุงสักตัวก็ไม่ตบ แมลงและมดสักตัวก็ไม่บี้ เดินเลี่ยงได้เป็นเลี่ยง ด้วยเราคิดว่ามันเป็นการกระทำบาป
มีเคสช่วยหมาแมวจร ช่วยไถ่ชีวิตโคกระบือ เราช่วยได้ก็ช่วย งานบุญงานกุศลต่างๆ เราก็ช่วยบริจาคลงเงินลงแรงได้ตามวาระและโอกาสจะอำนวย
และเราพยายามตั้งมั่นรักษาศีล 5 ไม่เบียดเบียนชีวิต ไม่ลักขโมย ไม่ประพฤติผิดในกาม ไม่พูดปด ไม่ดื่มเหล้า
แต่ทุกวันนี้ มันจะมีบางขณะในความคิด ที่เราอดย้อนคิดไปในอดีตไม่ได้เลยว่า ช่วงเวลาที่เราเกือบจะไร้เดียงสาตอนนั้น
เราทำให้พวกสัตว์ต่างๆ เหล่านั้นเดือดร้อน ทรมานร่างกายและจิตใจมากขนาดไหน
บางครั้งโยงเข้ากับชีวิตของเรา ก่อเกิดเป็นคำถามในใจ ว่าที่เราโดนเหตุการณ์แบบนี้เป็นเพราะ "กรรม" ที่เราเคยทำเขา
เช่นเราพยายามมีลูกแต่ก็ไม่มี เพราะว่าเราเคยมีจิตใจอำมหิต เลยต้องใช้กรรมใช่ไหม
หรือเวลาจะทำอะไร ไม่ว่าเรื่องเล็กหรือใหญ่ คนอื่นมักจะพยายาม 100 ถึงจะประสบความสำเร็จ แต่เราต้องพยายามมากกว่าคนอื่น 200 หรือ 300 ถึงจะประสบความสำเร็จด้วยความยากลำบาก เพราะเราเคยเบียดเบียนผู้อื่นใช่ไหม ฯลฯ
ทุกวันนี้เราสวดมนต์แผ่เมตตาให่สัตว์น้อยใหญ่ที่เราเคยล่วงเกินทุกวัน และยังอดคิดถึงเรื่องพวกนี้ไม่ได้เลย (บางครั้งเราก็หดหู่และซึมเศร้าโดยไม่มีสาเหตุ)
มันจะมีวิธีอื่นอีกไหมคะ ที่เราสามารถทำได้ดีว่านี้ เพื่อสลัดภาพความคิดเหล่านั้นออกไป หรืออย่างน้อยให้เราสบายใจมากขึ้นกว่านี้ (หรือจะเรียกว่าแก้กรรมก็ได้ค่ะ)
ขอบคุณสำหรับทุกทำแนะนำค่ะ
*ขออภัยหาก tag ผิดห้องค่ะ