No Job No Money!!!

กระทู้นี้เป็นกระทู้แรกในชีวิตที่ผมตั้งขึ้นในเวบพันทิป ผมเป็นคนนึงที่ได้มาทำงานเป็นพ่อครัวอยู่ร้านอาหารไทยในแอลเอ ซึ่งงานจะหนักมากกว่างานในประเทศไทยแต่ว่าค่าจ้างก็สมเหตุสมผล อยากจะให้ทุกคนที่กำลังคิดจะมาทำงานที่ร้านอาหารในต่างประเทศได้เตรียมตัวเตรียมใจกับงานที่หนักและถ้าเจอเจ้าร้านดีก็ดีบางร้านเจ้าของงี่เง่าเราก็จะรู้สึกว่าไม่สนุกกับการทำงานซึ่งผมมาถึงได้หนึ่งวัน ตื่นเช้าอีกวันผมก็ไปซื้อซิมโทรศัพท์และโทรหาเช่าที่พักพอเข้าที่พักผมก็โทรสมัครงานในทันทีและผมก็ได้เริ่มงานในอีกสองวันต่อมา การมาครั้งนี้ผมเตรียมตัวเซิร์ชหาที่พักคร่าวๆมาจากไทย เพื่อจะได้มีที่ซุกหัวนอนเร็วๆ วันแรกๆที่ไปทำงานผมยังคงมีอาการเจตแลคในช่วงบ่ายๆและตื่นเช้ามาก(ตี3-ตี4) ความตั้งใจในการมาทำงานที่อเมริกาของผมก็เหมือนกับเพื่อนๆทุกคนคือมาขุดทองเก็บเงินสักก้อนและผมซึ่งมีหนี้สินติดตัวมาสามแสนบาทยิ่งต้องทำให้ผมต้องกระตือรือร้นเป็นพิเศษ ด้วยความที่มีหนี้สินยิ่งทำให้ผมต้องแอคทีฟมากเป็นพิเศษ ผมเคยคิดจะหาสมัครงานในกรุงเทพด้วยความที่เรียนจบปริญญาโทมาจึงอยากใช้ความรู้ที่มีมาทำงานในสายงานที่รัก แต่คิดไปคิดมาเงินเดือนตีไปเดือนนึง2หมื่นหักค่าน้ำมันค่ากิน1หมื่น ไม่นับค่าไปไหนมาไหนในวันหยุดอีก เดือนนึงคงแทบไม่เหลือคือเหลือแต่คงไม่เพียงพอกับการที่จะต้องใช้หนี้ ผมจึงตัดสินใจมาที่นี่เพื่อทำฝันให้เป็นจริง อายุผมเพิ่ง27ปี ผมตั้งเป้าไว้ว่าจะทำงานสัก15ปี เมื่อถึงวันนั้นคงจะเป็นวันของผมสักที คติประจำที่ผมท่องขึ้นใจในยามที่ท้อแท้หรือยามที่เคยโทรศัพท์ไปสมัครงานแล้วโดนปฏิเสธคือ "No Job No Money"ซึ่งเป็นเพียงประโยคที่สั้นแต่แรงกระตุ้นสูง ผมขอเป็นกำลังใจให้นักสู้ทุกท่านทั้งที่ไทยและในต่างแดนนะครับ ต้นทุนชีวิตแต่ละคนไม่ท่ากันแต่เรามีหนึ่งสมองสองมือสองขาเท่ากัน ดังนั้นถ้าเราอยากมีเราก็ต้องสู้ครับ / มือผัดลุ่มแม่น้ำท่าจีน