ฉันขอบอกก่อนว่าฉันสนับสนุนแนวทางประชาธิปไตย และเคยไม่ชอบคุณตั้งแต่เหตุการณ์ปี 2553
แต่ถึงกระนั้นก็ตาม ฉันก็อยากจะฝากความในใจถึงคุณอย่างตรงไปตรงมา ไม่มีเจตนาต่อว่าด่าทอแต่อย่างใด
กระทู้นี้ยาว ถ้าใครขี้เกียจอ่าน ขอให้ข้ามไป
ฉันได้อ่านข่าวว่าคุณไม่เข้าร่วมการประชุมพรรคการเมืองที่ กกต จัด เนื่องด้วยว่ามีคนจะปองร้ายเอาชีวิตคุณ
ฉันได้อ่านปฏิกิริยาของคนในพันทิป หลายคนมองว่า เขาจะฆ่าคุณไปทำไม ในเมื่อคุณมันไร้ราคาแล้ว
มันน่าหดหู่ใจเหมือนกันนะ ที่ผู้นำฝ่ายค้านดูไร้ราคาในสายตาของคนหลายคน
เหตุผลสำคัญ ฉันคิดว่าเป็นเพราะการที่คุณไม่ทำบทบาทหน้าที่การเป็นนักการเมืองอย่างเต็มภาคภูมิ
เป็นนักการเมืองแล้วเข้าสู่สนามเลือกตั้ง แม้ไม่ได้ตั้งรัฐบาลก็ยังมีศักดิ์ศรี เพราะยังมีคนเลือกคุณ และคุณก็ยังมีโอกาสได้ทำประโยชน์
แต่การไม่ยอมแม้จะขึ้นสังเวียนนี่ มันไร้ศักดิ์ศรีจริงๆนะ
คุณรอให้ปฏิรูปก่อน แล้วคุณจึงจะเลือกตั้ง คุณคงรอให้เส้นทางมันราบรื่นก่อน
คุณแน่ใจหรือว่า เขาสู้ถากถางเส้นทางนี้เพื่อคุณ พอถึงเวลานั้น เขาอาจมีตัวเลือกใหม่ที่อาจหาญกว่า เก่งกว่า ถูกใจประชาชนมากกว่า แล้วคุณจะทำอย่างไร
คุณเป็นผู้ใหญ่แล้ว คุณทราบดีว่า ไม่มีเส้นทางชีวิตใครที่โรยด้วยกลีบกุหลาบ
เราต้องต่อสู้ฝ่าฟันเพื่อความสำเร็จด้วยตัวเราเองทั้งสิ้น
คุณก็รู้ว่า “No guts, no glory” และ “No pressure, no diamond.” (ใครพูดไว้ จำไม่ได้แล้ว)
ในใจคุณลึกๆ ก็อาจอยากลงเลือกตั้ง แต่คุณก็ให้เหตุผลต่างๆนานา
เหตุผลที่คุณให้ คือให้สอดคล้องกับแนวทางของ กปปส แต่จริงๆฉันว่าไม่ใช่ทั้งหมด
เหตุผลของคุณมันเป็นกลไกการป้องกันตัวอย่างหนึ่ง (Defense mechanism)
ทุกคนใช้ยามไม่สบายใจ ซึ่งมีประโยชน์อยู่บ้างในการช่วยลดความเครียด แต่ถ้าใช้มากและบ่อยไป จะเกิดปัญหาทางจิตใจได้
ข้อแนะนำของฉันคือว่า ลุกขึ้นมา สลัดแอกทั้งปวงออกไป รวมทั้งความกลัวในใจคุณด้วย
คุณควรเป็นอิสระ ไม่มีต้นไม้ใดจะสามารถเติบโตงอกงามได้เต็มที่ภายใต้ร่มเงาของไม้ใหญ่
ลุกขึ้นมาอย่างอาจหาญ อย่างคนมีศักดิ์ศรี เรียกความนิยมจากประชาชนกลับคืนมา ก่อนที่ทุกอย่างจะสายไป
สิ่งที่ฉันเขียนไป คงมีคนที่เชียร์พรรคประชาธิปัตย์เข้ามาต่อว่ามากมาย อย่างที่ฉันเคยโดนมา
แต่ฉันอยากบอกเขาว่า แม้เราจะเห็นต่าง แต่เราก็สามารถมีความปรารถนาดีต่อกันได้
มิตรา
ขอฝากถึงคุณอภิสิทธิ์หน่อยเถอะ
แต่ถึงกระนั้นก็ตาม ฉันก็อยากจะฝากความในใจถึงคุณอย่างตรงไปตรงมา ไม่มีเจตนาต่อว่าด่าทอแต่อย่างใด
กระทู้นี้ยาว ถ้าใครขี้เกียจอ่าน ขอให้ข้ามไป
ฉันได้อ่านข่าวว่าคุณไม่เข้าร่วมการประชุมพรรคการเมืองที่ กกต จัด เนื่องด้วยว่ามีคนจะปองร้ายเอาชีวิตคุณ
ฉันได้อ่านปฏิกิริยาของคนในพันทิป หลายคนมองว่า เขาจะฆ่าคุณไปทำไม ในเมื่อคุณมันไร้ราคาแล้ว
มันน่าหดหู่ใจเหมือนกันนะ ที่ผู้นำฝ่ายค้านดูไร้ราคาในสายตาของคนหลายคน
เหตุผลสำคัญ ฉันคิดว่าเป็นเพราะการที่คุณไม่ทำบทบาทหน้าที่การเป็นนักการเมืองอย่างเต็มภาคภูมิ
เป็นนักการเมืองแล้วเข้าสู่สนามเลือกตั้ง แม้ไม่ได้ตั้งรัฐบาลก็ยังมีศักดิ์ศรี เพราะยังมีคนเลือกคุณ และคุณก็ยังมีโอกาสได้ทำประโยชน์
แต่การไม่ยอมแม้จะขึ้นสังเวียนนี่ มันไร้ศักดิ์ศรีจริงๆนะ
คุณรอให้ปฏิรูปก่อน แล้วคุณจึงจะเลือกตั้ง คุณคงรอให้เส้นทางมันราบรื่นก่อน
คุณแน่ใจหรือว่า เขาสู้ถากถางเส้นทางนี้เพื่อคุณ พอถึงเวลานั้น เขาอาจมีตัวเลือกใหม่ที่อาจหาญกว่า เก่งกว่า ถูกใจประชาชนมากกว่า แล้วคุณจะทำอย่างไร
คุณเป็นผู้ใหญ่แล้ว คุณทราบดีว่า ไม่มีเส้นทางชีวิตใครที่โรยด้วยกลีบกุหลาบ
เราต้องต่อสู้ฝ่าฟันเพื่อความสำเร็จด้วยตัวเราเองทั้งสิ้น
คุณก็รู้ว่า “No guts, no glory” และ “No pressure, no diamond.” (ใครพูดไว้ จำไม่ได้แล้ว)
ในใจคุณลึกๆ ก็อาจอยากลงเลือกตั้ง แต่คุณก็ให้เหตุผลต่างๆนานา
เหตุผลที่คุณให้ คือให้สอดคล้องกับแนวทางของ กปปส แต่จริงๆฉันว่าไม่ใช่ทั้งหมด
เหตุผลของคุณมันเป็นกลไกการป้องกันตัวอย่างหนึ่ง (Defense mechanism)
ทุกคนใช้ยามไม่สบายใจ ซึ่งมีประโยชน์อยู่บ้างในการช่วยลดความเครียด แต่ถ้าใช้มากและบ่อยไป จะเกิดปัญหาทางจิตใจได้
ข้อแนะนำของฉันคือว่า ลุกขึ้นมา สลัดแอกทั้งปวงออกไป รวมทั้งความกลัวในใจคุณด้วย
คุณควรเป็นอิสระ ไม่มีต้นไม้ใดจะสามารถเติบโตงอกงามได้เต็มที่ภายใต้ร่มเงาของไม้ใหญ่
ลุกขึ้นมาอย่างอาจหาญ อย่างคนมีศักดิ์ศรี เรียกความนิยมจากประชาชนกลับคืนมา ก่อนที่ทุกอย่างจะสายไป
สิ่งที่ฉันเขียนไป คงมีคนที่เชียร์พรรคประชาธิปัตย์เข้ามาต่อว่ามากมาย อย่างที่ฉันเคยโดนมา
แต่ฉันอยากบอกเขาว่า แม้เราจะเห็นต่าง แต่เราก็สามารถมีความปรารถนาดีต่อกันได้
มิตรา