สักวันฉันก็ผ่านมันมาได้...
ต้องการเขียนเพื่อถ่ายทอดเรื่องราวความผิดหวังเรื่องความรักของตัวเอง เมื่อวันหนึ่งย้อนมองกลับมาพบว่า"วันนี้" กับ "วันนั้น(ในอดีต)" ความรู้สึกได้เปลี่ยนแปลงและเข้มแข็งมากขึ้น ซึ่งเมื่อมองย้อนกลับมาพบว่าวันนี้ตัวเองมีความสุขมากเมื่อเมื่อเปรียบเทียบกับตัวเองเมื่อเกือบสองปีก่อน ต้องขอบคุณ "เขา" เหมือนกันที่ทำให้เราก้าวผ่านมาได้ และภูมิใจกับความ "ตื่นรู้" ของตัวเองจากความหลง
สุข เศร้า รัก ทุกข์ คงเป็นปรากฎการณ์ที่วนเวียนในชีวิตของทุกคนตั้งแต่เกิดจนตาย น้ำตา ความผิดหวัง ความสมหวัง สิ่งเหล่านี้มันวนเวียนในชีวิตเราโดยไม่ห่างหายไปไหนเป็นเพียงแค่ว่าช่วงนั้นเรากำลังเผชิญอยู่กับสภาวะอะไร... ดิฉันก็เป็นคนหนึ่งที่มีสภาวะเหล่านี้เข้ามาทักทายอยู่เป็นระยะ แต่มีอยู่สภาวะหนึ่งที่สอนให้ดิฉัน "เจ็บ" จนเข้าใจหัวอกของคนที่เคยลิ้มลองรสชาดนี้มาก่อนได้เลยว่ารู้สึกอย่างไร แน่นอนค่ะคงหนีไม่พ้นวังวนกงกรรมกงเกวียนของ "ความรัก" ที่หลายคนชอบพูดกันว่าถ้าใครไม่เคยโดนมากับตัวเองกึคงไม่เข้าใจความรู้สึกนี้ "ช๊อค ชา เจ็บแปลบ และพยายามหลอกตัวเองว่าเขายังรักเราอยู่ เขาัยังไม่เปลี่ยนไป ...."
เรื่องราวของดิฉันเกิดขึ้นเมื่อเกือบสองปีก่อน วันนั้นจำได้ว่าเหมือนวิญญาณจะออกจากร่างเลยเมื่ื่อทราบว่า "เขา" กำลังจีบรุ่นน้องคนหนึ่ง
ดิฉันกับรุ่นพี่คนหนึ่งเรารู้จักกันตั้งแต่สมัยเรียนมหาัลัยปีช่วงปี 49 เขาเป็นคนหน้าตาดีและเป็นนักกิจกรรมตัวยง ครั้งแรกที่ได้เจอกันดิฉันรู้สึกเฉยๆ มากกว่าและให้ความเคารพเขาในฐานะรุ่นพี่และดิฉันมีความต้องการเข้าชมรมเพื่อมุ่งทำกิจกรรมเป็นหลัก ซึ่งในตอนนั้นทั้งดิฉันและรุ่นพี่ต่างก็มีแฟนอยู่แล้วทั้งคู่ดิฉันไม่เคยคิดเลยด้วยซ้ำว่าดิฉันจะมาหลงหัวปักหัวปลำกับรุ่นพี่คนนี้ มันคงเป็นเรื่องของเวรกรรมด้วยส่วนหนึ่งที่ทำให้เราต้องมาเจอกัน วันเวลาผ่านไปจากปีสองจนถึงปีสุดท้ายความสนิทของพวกเราก็พัฒนาขึ้นตามลำดับ มีเหตุการณ์ที่ผ่านร้อนผ่านหนาวด้วยกันมาหลายเรื่องจนมันเกิดเป็นความสนิทและผูกพัน แฟนรุ่นพี่เดินทางไปเรียนต่อต่างประเทศและพวกเขาไม่ได้ติดต่อกันอีกเลย ส่วนแฟนดิฉันเราก็ลดระดับความสัมพันธ์เหลือแค่เพื่อน ช่วงเวลานั้นจึงเหมือนต่างคนต่างเป็นอิสระและมุ่งมั่นหาแนวทางของตัวเองต่อไป ตอนนั้นดิฉันเริ่มมั่นใจในความรู้สึกของตัวเองแล้วว่าเรารู้สึกอย่างไร เพียงแต่ว่าเราไม่อยากเป็นฝ่ายบอกหรือปริปากถามเขาก่อน เราโทรคุยกันทุกวันจนเป็นกิจวัตรวันไหนเขาไม่โทรมาวันนั้นเราแทบทนไม่ได้แล้ว เขาก็เหมือนกันเวลาเราไม่รับสายเขาก็เริ่มมีอารมณ์โมโหหรืองอนว่าเราไม่ยอมรับสายเพราะอะไร เราคุยกันทุกวันจนวันหนึ่งเราต่างตัดสินใจทีจะเอ่ยปากบอกกันว่า "เราจะค่อยๆพัฒนามันไป" เราจะยังมีความสุขร่วมกันในสถานะระหว่างพี่กับน้องที่สนิทแบบนี้กันต่อไป เราจะโทรหากันทุกวันแบบนี้ จะไปไหนมาไหนกัน ***ซึ่งความสัมพันธ์ที่คลุมเคลือนี้เองมันคือดาบที่จะย้อนกลับมาทิ่มแทงตัวเองในภายหลัง*** ดิฉันและรุ่นพี่ตัดสินใจเรียนต่อปริญญาโทกันแต่ว่าเราเรียนต่อกันคนละที่ รุ่นพี่ยังคงทำกิจกรรมที่เขารักในขณะที่เราก็ยังเข้าไปช่วยเหลือเช่นเดิม อย่างไรก็ตาม ในระยะหลังความรู้สึกดิฉันมันเริ่มไม่มั่นใจและรู้สึกคลอนแคลนอยู่มาก เมื่อนึกถึงอนาคตความสัมพันธ์ดิฉันและรุ่นพี่ซึ่งมันเป็นไปแบบนี้ มันมีความสุขที่ได้อยู่ใกล้เขาแต่ในเวลากันมันก็มีความทุกข์เมื่อนึกถึงความไม่แน่นอนต่างๆที่เข้ามา จนหลังๆดิฉันตัดสินใจที่จะเบนตัวออกห่างจากเขามากขึ้น พยายามฝืนความรู้สึกทุกอย่าง เช่น พยายามไม่รับโทรศัพท์ พยายามไม่พบเจอ หรือพยายามทำตัวขวางโลกตลอด เพื่อพยายามลดความเคยชินและพฤติกรรมหลงเหล่านี้ให้น้อยลงและพยายามดึงตัวเองให้ออกจากความสัมพันธ์ที่คลุมเคลือแบบนี้ ยอมรับเลยว่ามันเจ็๋บปวดมากเพราะเราต้องฝืนในสิ่งที่เราไม่อยากทำ แต่ถ้าเราไม่ทำมันก็คงไม่หลุดจากวงจรเหล่านั้น ดิฉันใช้ความพยายามประมาณเกือบปีจนสามารถฝืนความรู้สึกตัวเอง แต่ยังไงมันก็ยังไม่แข็งแกร่งมากพอนักเพราะลึกๆ ดิฉันก็ยังต้องการจะเห็นหน้าเขาอยู่ ได้ยินเสียง ได้อยู่ใกล้ ช่องว่างที่เกิดขึ้นมันทำให้ดิฉันเตรียมใจไว้แล้วว่าวันหนึ่งจะต้องมี "ใครสักคน" ที่เข้ามาในชีวิตเขาแน่นอน ซึ่งมันก็เป็นความจริงจนได้ เมื่อเขา้ได้เจอพ่อยกแม่ยกที่พยายามจับคู่เขาให้กับรุ่นน้องผู้หญิงคนหนึ่ง ซึ่งก็ดูเขาจะพอใจเธอมากเป็นพิเศษ ตอนนั้นบอกเลยว่าตัวเองหวั่นไหวลึกๆ และภาวนาอย่าให้มันเกิดขึ้นจริงๆ ทว่าเรื่องแบบนี้มันก็คงถูกกำหนดโดยโชคชะตาส่วนหนึ่งเพราะถ้าคนเราไม่ใช่คู่กันมันก็คงต้องจากกันไป เขาตัดสินใจเดินหน้าจีบน้องคนนั้นอย่างเปิดเผย และน้องผู้หญิงคนนั้นก็พึงพอใจเขามากเช่นกัน ดิฉันตัดสินใจถามความรู้สึกจากปากเขาตรงๆ ว่าตลอดเวลาเกือบ 5 ปีที่เรารู้จักกันมามันเรียกว่าอะไร เขารู้สึกกับดิฉันยังไง??? คำตอบที่ได้ คือ "แค่น้อง แค่น้อง แค่น้อง" ไม่ต้องบรรยายต่อค่ะความรู้สึกจากนั้น มันแปลบ ชา แล้วก็เหมือนคนหูอื้อ ทำอะไรไม่ได้เลย ร้องไห้หนักมากต่อหน้าน้องชายซึ่งดิฉันไม่เคยปริปากคุยเรื่องความรักให้ทราบเลย บอกตรงๆเลยว่าเข้าใจหัวอกคนที่เคยเจ็บเลยว่ารู้สึกยังไง
วันนั้น กับ วันนี้ ต่างกันมากแล้วค่ะ ดิฉันถอนตัวเองออกจากความหลงได้จนตัวเองตาสว่างและก็อวยพรให้เขากับน้องผู้หญิงคนนั้นจงไปกันด้วยดี วันนี้กรรมของดิฉันหมดแล้ว ไม่ต้องห่วง ไม่ต้องนอนร้องไห้ ไม่ต้องกังวลว่าเขาจะโรคประจำตัวกำเริบอีกไหม ตอนนี้มันมีสุขจริงๆ ค่ะ ขอเพียงแค่เราต้องยอมรับแล้วเปิดใจมองมันด้วยความจริง ไม่สำคัญว่าอดีตเมื่อก่อนคุณกับเขาจะเป็นยังไง รักกันมากแ่ค่ไหน แต่ตอนนี้นาทีเท่านั้นเป็นสิ่งสำคัญเพราะถ้าคำตอบระหว่างคุณทั้งคู่มันคือความรักที่ไม่เปลี่ยนแปลง แสดงว่าทั้งคุณและเขาคือความรักแท้ค่ะ
ขอยินดีกับความรักที่สมหวัง และขอเป็นกำลังใจให้กับคนที่ผิดหวังขอให้คุณจงเข็มแข็งและรักตัวเองให้มากๆค่ะ
จาก คนที่เคยผ่านมันมาได้
สักวันฉันก็ผ่านมันมาได้
ต้องการเขียนเพื่อถ่ายทอดเรื่องราวความผิดหวังเรื่องความรักของตัวเอง เมื่อวันหนึ่งย้อนมองกลับมาพบว่า"วันนี้" กับ "วันนั้น(ในอดีต)" ความรู้สึกได้เปลี่ยนแปลงและเข้มแข็งมากขึ้น ซึ่งเมื่อมองย้อนกลับมาพบว่าวันนี้ตัวเองมีความสุขมากเมื่อเมื่อเปรียบเทียบกับตัวเองเมื่อเกือบสองปีก่อน ต้องขอบคุณ "เขา" เหมือนกันที่ทำให้เราก้าวผ่านมาได้ และภูมิใจกับความ "ตื่นรู้" ของตัวเองจากความหลง
สุข เศร้า รัก ทุกข์ คงเป็นปรากฎการณ์ที่วนเวียนในชีวิตของทุกคนตั้งแต่เกิดจนตาย น้ำตา ความผิดหวัง ความสมหวัง สิ่งเหล่านี้มันวนเวียนในชีวิตเราโดยไม่ห่างหายไปไหนเป็นเพียงแค่ว่าช่วงนั้นเรากำลังเผชิญอยู่กับสภาวะอะไร... ดิฉันก็เป็นคนหนึ่งที่มีสภาวะเหล่านี้เข้ามาทักทายอยู่เป็นระยะ แต่มีอยู่สภาวะหนึ่งที่สอนให้ดิฉัน "เจ็บ" จนเข้าใจหัวอกของคนที่เคยลิ้มลองรสชาดนี้มาก่อนได้เลยว่ารู้สึกอย่างไร แน่นอนค่ะคงหนีไม่พ้นวังวนกงกรรมกงเกวียนของ "ความรัก" ที่หลายคนชอบพูดกันว่าถ้าใครไม่เคยโดนมากับตัวเองกึคงไม่เข้าใจความรู้สึกนี้ "ช๊อค ชา เจ็บแปลบ และพยายามหลอกตัวเองว่าเขายังรักเราอยู่ เขาัยังไม่เปลี่ยนไป ...."
เรื่องราวของดิฉันเกิดขึ้นเมื่อเกือบสองปีก่อน วันนั้นจำได้ว่าเหมือนวิญญาณจะออกจากร่างเลยเมื่ื่อทราบว่า "เขา" กำลังจีบรุ่นน้องคนหนึ่ง
ดิฉันกับรุ่นพี่คนหนึ่งเรารู้จักกันตั้งแต่สมัยเรียนมหาัลัยปีช่วงปี 49 เขาเป็นคนหน้าตาดีและเป็นนักกิจกรรมตัวยง ครั้งแรกที่ได้เจอกันดิฉันรู้สึกเฉยๆ มากกว่าและให้ความเคารพเขาในฐานะรุ่นพี่และดิฉันมีความต้องการเข้าชมรมเพื่อมุ่งทำกิจกรรมเป็นหลัก ซึ่งในตอนนั้นทั้งดิฉันและรุ่นพี่ต่างก็มีแฟนอยู่แล้วทั้งคู่ดิฉันไม่เคยคิดเลยด้วยซ้ำว่าดิฉันจะมาหลงหัวปักหัวปลำกับรุ่นพี่คนนี้ มันคงเป็นเรื่องของเวรกรรมด้วยส่วนหนึ่งที่ทำให้เราต้องมาเจอกัน วันเวลาผ่านไปจากปีสองจนถึงปีสุดท้ายความสนิทของพวกเราก็พัฒนาขึ้นตามลำดับ มีเหตุการณ์ที่ผ่านร้อนผ่านหนาวด้วยกันมาหลายเรื่องจนมันเกิดเป็นความสนิทและผูกพัน แฟนรุ่นพี่เดินทางไปเรียนต่อต่างประเทศและพวกเขาไม่ได้ติดต่อกันอีกเลย ส่วนแฟนดิฉันเราก็ลดระดับความสัมพันธ์เหลือแค่เพื่อน ช่วงเวลานั้นจึงเหมือนต่างคนต่างเป็นอิสระและมุ่งมั่นหาแนวทางของตัวเองต่อไป ตอนนั้นดิฉันเริ่มมั่นใจในความรู้สึกของตัวเองแล้วว่าเรารู้สึกอย่างไร เพียงแต่ว่าเราไม่อยากเป็นฝ่ายบอกหรือปริปากถามเขาก่อน เราโทรคุยกันทุกวันจนเป็นกิจวัตรวันไหนเขาไม่โทรมาวันนั้นเราแทบทนไม่ได้แล้ว เขาก็เหมือนกันเวลาเราไม่รับสายเขาก็เริ่มมีอารมณ์โมโหหรืองอนว่าเราไม่ยอมรับสายเพราะอะไร เราคุยกันทุกวันจนวันหนึ่งเราต่างตัดสินใจทีจะเอ่ยปากบอกกันว่า "เราจะค่อยๆพัฒนามันไป" เราจะยังมีความสุขร่วมกันในสถานะระหว่างพี่กับน้องที่สนิทแบบนี้กันต่อไป เราจะโทรหากันทุกวันแบบนี้ จะไปไหนมาไหนกัน ***ซึ่งความสัมพันธ์ที่คลุมเคลือนี้เองมันคือดาบที่จะย้อนกลับมาทิ่มแทงตัวเองในภายหลัง*** ดิฉันและรุ่นพี่ตัดสินใจเรียนต่อปริญญาโทกันแต่ว่าเราเรียนต่อกันคนละที่ รุ่นพี่ยังคงทำกิจกรรมที่เขารักในขณะที่เราก็ยังเข้าไปช่วยเหลือเช่นเดิม อย่างไรก็ตาม ในระยะหลังความรู้สึกดิฉันมันเริ่มไม่มั่นใจและรู้สึกคลอนแคลนอยู่มาก เมื่อนึกถึงอนาคตความสัมพันธ์ดิฉันและรุ่นพี่ซึ่งมันเป็นไปแบบนี้ มันมีความสุขที่ได้อยู่ใกล้เขาแต่ในเวลากันมันก็มีความทุกข์เมื่อนึกถึงความไม่แน่นอนต่างๆที่เข้ามา จนหลังๆดิฉันตัดสินใจที่จะเบนตัวออกห่างจากเขามากขึ้น พยายามฝืนความรู้สึกทุกอย่าง เช่น พยายามไม่รับโทรศัพท์ พยายามไม่พบเจอ หรือพยายามทำตัวขวางโลกตลอด เพื่อพยายามลดความเคยชินและพฤติกรรมหลงเหล่านี้ให้น้อยลงและพยายามดึงตัวเองให้ออกจากความสัมพันธ์ที่คลุมเคลือแบบนี้ ยอมรับเลยว่ามันเจ็๋บปวดมากเพราะเราต้องฝืนในสิ่งที่เราไม่อยากทำ แต่ถ้าเราไม่ทำมันก็คงไม่หลุดจากวงจรเหล่านั้น ดิฉันใช้ความพยายามประมาณเกือบปีจนสามารถฝืนความรู้สึกตัวเอง แต่ยังไงมันก็ยังไม่แข็งแกร่งมากพอนักเพราะลึกๆ ดิฉันก็ยังต้องการจะเห็นหน้าเขาอยู่ ได้ยินเสียง ได้อยู่ใกล้ ช่องว่างที่เกิดขึ้นมันทำให้ดิฉันเตรียมใจไว้แล้วว่าวันหนึ่งจะต้องมี "ใครสักคน" ที่เข้ามาในชีวิตเขาแน่นอน ซึ่งมันก็เป็นความจริงจนได้ เมื่อเขา้ได้เจอพ่อยกแม่ยกที่พยายามจับคู่เขาให้กับรุ่นน้องผู้หญิงคนหนึ่ง ซึ่งก็ดูเขาจะพอใจเธอมากเป็นพิเศษ ตอนนั้นบอกเลยว่าตัวเองหวั่นไหวลึกๆ และภาวนาอย่าให้มันเกิดขึ้นจริงๆ ทว่าเรื่องแบบนี้มันก็คงถูกกำหนดโดยโชคชะตาส่วนหนึ่งเพราะถ้าคนเราไม่ใช่คู่กันมันก็คงต้องจากกันไป เขาตัดสินใจเดินหน้าจีบน้องคนนั้นอย่างเปิดเผย และน้องผู้หญิงคนนั้นก็พึงพอใจเขามากเช่นกัน ดิฉันตัดสินใจถามความรู้สึกจากปากเขาตรงๆ ว่าตลอดเวลาเกือบ 5 ปีที่เรารู้จักกันมามันเรียกว่าอะไร เขารู้สึกกับดิฉันยังไง??? คำตอบที่ได้ คือ "แค่น้อง แค่น้อง แค่น้อง" ไม่ต้องบรรยายต่อค่ะความรู้สึกจากนั้น มันแปลบ ชา แล้วก็เหมือนคนหูอื้อ ทำอะไรไม่ได้เลย ร้องไห้หนักมากต่อหน้าน้องชายซึ่งดิฉันไม่เคยปริปากคุยเรื่องความรักให้ทราบเลย บอกตรงๆเลยว่าเข้าใจหัวอกคนที่เคยเจ็บเลยว่ารู้สึกยังไง
วันนั้น กับ วันนี้ ต่างกันมากแล้วค่ะ ดิฉันถอนตัวเองออกจากความหลงได้จนตัวเองตาสว่างและก็อวยพรให้เขากับน้องผู้หญิงคนนั้นจงไปกันด้วยดี วันนี้กรรมของดิฉันหมดแล้ว ไม่ต้องห่วง ไม่ต้องนอนร้องไห้ ไม่ต้องกังวลว่าเขาจะโรคประจำตัวกำเริบอีกไหม ตอนนี้มันมีสุขจริงๆ ค่ะ ขอเพียงแค่เราต้องยอมรับแล้วเปิดใจมองมันด้วยความจริง ไม่สำคัญว่าอดีตเมื่อก่อนคุณกับเขาจะเป็นยังไง รักกันมากแ่ค่ไหน แต่ตอนนี้นาทีเท่านั้นเป็นสิ่งสำคัญเพราะถ้าคำตอบระหว่างคุณทั้งคู่มันคือความรักที่ไม่เปลี่ยนแปลง แสดงว่าทั้งคุณและเขาคือความรักแท้ค่ะ
ขอยินดีกับความรักที่สมหวัง และขอเป็นกำลังใจให้กับคนที่ผิดหวังขอให้คุณจงเข็มแข็งและรักตัวเองให้มากๆค่ะ
จาก คนที่เคยผ่านมันมาได้