ขอพื้นที่ระบายหน่อยเถอะนะ ไม่มีใครอยากฟังที่เราจะพูดเลย
ตอนนี้เครียดมาก ปัญหาครอบครัว พ่อเราติดเหล้า แอบไปซื้อตอนเช้าแล้วเอามาซ่อนไว้ แล้วแอบกินทั้งวัน
พ่อเราป่วย เป็นเบาหวาน ความดัน แล้วคงจะมีอีกสาระพัดที่ยังไม่รู้เพราะพ่อไม่ยอมไปตรวจ หู ตา ก็ไม่ค่อยดีแล้ว
เราต้องคอยดูไม่ให้เมามาก และให้กินข้าวตรงเวลา เวลาดื่มก็จะบ่น จะด่าแม่ ด่าพี่ ด่าคนนั้นคนนี้ให้เราฟัง
ไอ้นั้น @#$%^%^ อินี่ @$#@% เราขัดไม่ได้ พ่อไม่ได้ยิน พอเราพูดเสียงดังเพื่อให้ได้ยิน แกหาว่าเราตวาด
หาว่าเราขึ้นเสียง อธิบายอะไรอะไรไม่เคยเข้าใจ เรานั่งร้องไห้ต่อหน้ายังไม่รู้เลยว่าเราเป็นอะไร
มันเครียดไปหมด ห่วงก็ห่วง ห้ามไม่ให้กินก็ไม่ได้ เมาแล้วเพ้อพูดแต่เรื่องอดีตว่าแม่ไม่ดูแล
เอาเงินพ่อไปทำอะไรไม่รู้ตั้งเยอะแล้วก็เป็นหนี้ ไม่ใช่จำนวนน้อยๆเลย แล้วเราก็รับรู้ปัญหานี้มาแต่ประถม
แม่พูดตลอดประหยัดนะ แม่ไม่มีเงินแล้ว แต่พอเรากลับบ้านทีไร เราเห็นแม่ต่อเติมบ้านตลอด เอาเงินไปทำขายตรงบ้างล่ะ
ซื้อของไม่จำเป็นบ้าง ซื้อสินค้าขายตรงแพงๆมาตุนไว้จนหมดอายุ เราเคยพูดแล้วอย่าเอาเงินไปจมกับตรงนั้น
เลิกเถอะ พอเถอะ กลับมาดูแลพ่อบ้าง แต่แม่ก็แก้ตัวตลอด เวลากู้เงินมา
เราไม่เคยเห็นเป็นก้อนๆสักครั้ง ไม่รู้ไปกู้ตอนไหน กี่ครั้ง แล้วเอามาทำอะไร
มารู้อีกทีก็ตอนแม่มาบอกว่าเป็นหนี้นะ ประหยัดนะ แล้วก็เหมือนเดิม วนอยู่แบบนี้ตั้งแต่ประถมจนเราเรียนจบ
ล่าสุดเพื่อนแม่เอาอาหารเสริมกับเครื่องสำอางมาขายให้ ทั้งที่แม่ไม่แต่งหน้าเลย คีนนั้นแม่เสียเงินไปสองหมื่นหก !!
วันต่อมาเพื่อนชวนไปอบรมด้วย เราก็ไป เราบอกแม่ว่าอย่าเพิ่งซื้อ ถ้าไม่มีเวลาขาย อย่าไปทำ .. คืนนั้นแม่หมดเงินไปแสนกว่า
ไม่รุ้จะพูดยังไง มาบอกให้เราประหยัดเงินกินข้าว แล้วแม่ทำอะไร
เราเป็นห่วงทุกคนนะ ทุกคนในครอบครัวเรา ใครพูดอะไรเราฟังตลอด รับรู้ทุกปัญหา แต่เราช่วยอะไรไม่ได้เลย มันเจ็บตรงนี้
เราเป็นคนที่มีปัญหาน้อยสุดในบ้าน คือเราตกงาน อายุจะเลยเบญจเพสแล้วยังไม่มีอะไรเป็นชิ้นเป็นอันสักอย่าง เพราะมัวห่วงนั่นนี่
เรื่องนี้เราก็เครียด ยิ่งเพิ่มปัญหาในบ้านเข้าไปอีก ไม่มีใครเปิดโอกาสให้เราได้พูดได้แสดงความเห็น
หรือเห็นว่าความคิดเรามีประโยชน์เลย
เคยโกรธนะ รู้สึกแบบ เลี้ยงเราให้โตเป็นคนมีเหตุผลทำไมวะ ถ้าไม่เปิดใจฟังที่เราจะพูดบ้าง
หาว่าเราเป็นเด็ก ไม่ใช่เรื่องของเด็ก แล้วให้เรามารับรู้ปัญหาพวกนี้ทำไม เราจะเป็นประสาทตาย
เมื่อไหร่ที่อยู่ดีๆคิดเรื่องในครอบครัวขึ้นมาเราจะปวดหัวแล้วก็น้ำตาไหลเองทุกครั้ง ไม่ว่าจะอยู่บนรถ ล้างจาน อาบน้ำ หรือทำกับข้าว
เวลาคิดแล้วมันหยุดตัวเองไม่ได้ เครียดจนเป็นไฮเปอร์ มือจีบ แต่ไม่มีใครเคยรู้เลยว่าเราเครียด เราเป็นห่วงมากแค่ไหน
เมื่อกี้เราเพิ่งทะเลาะกับแม่ทางโทรศัพท์ สาเหตุเพราะแม่ให้เราอยู่บ้านกับพ่อช่วงที่แม่ไปอบรม
(อบรมหลักสูตรครูบ้าบออะไรไม่รู้ จะ 3 ปีแล้วยังไม่เสร็จ ไปทุกปิดเทอม แม่เราไม่เคยได้หยุดพัก)
เราก็อยู่บ้านตั้งแต่ก่อนสงกรานต์ แม่บอกจะกลับเย็นวันนี้ ตอนบ่ายเราก็เลยกลับหอพักต่างจังหวัด
มาเช่าไว้จะมาหางานทำเพราะเราตกงานมาเป็นปี แม่โทรมาว่าเราทำไมไม่อยู่บ้าน จะกลับไปทำไมงานก็ไม่มี
หาว่าเราไม่ดูแลพ่อไม่ดูแลบ้าน จังหวะนั้นมันระเบิดออกหมด ขนาดนั้นแล้วแม่เรายังไม่ยอมฟังเราเลย
เราพูดไปไม่กี่คำก็หาว่าเราเถียง เราขึ้นเสียง ไม่ยอมเชื่อฟังเค้า แล้วก็ว่าเราต่างๆนาๆ
เราก็เลยถาม นี่จะโทรมาด่าเฉยๆใช่มั้ย ให้หนูฟังแม่แล้วแม่เคยฟังหนูมั้ย แม่ก็พูดอะไรก็ไม่รู้ฟังไม่ออก
น้ำตาไหลสมองตื้อไปหมด ได้ยินแค่ .. เออ ไม่ต้องพูดกันแล้ว แล้วแม่ก็ตัดสายไปเลย
เราเครียดจะตายอยุ่แล้ว ตัวเองก็ตกงาน พ่อก็ป่วย ติดเหล้า บ้านก็เป็นหนี้เป็นสิน พี่ก็เพิ่งเลิกกับเมีย
แต่งงานกันมายังไม่ถึงปีเลยด้วยซ้ำ เงินเกษียรพ่อก็เอาไปให้พี่ซื้อรถ ไปขอเมีย พอมันเลิกกันพ่อเราก็ผิดหวัง
กลายเป็นคนพาลคนขี้โมโหไปเลย
เราไม่รู้จะเริ่มแก้ปัญหายังไง เริ่มจากตรงไหน เพราะเราปรึกษาใครไม่ได้เลย
เราอยากไปพบจิตแพทย์ แต่ไม่มีเงิน ไม่รุ้จะไปยังไง จะทำอะไรก่อน-หลัง สับสนกับชีวิตไปหมดแล้ว
หากใครจะคิดว่าเราเลว ชั่ว ไม่ดี นินทาพ่อแม่ ไม่มีความอดทน เราก็จะยอมรับฟังความเห็นทุกคนค่ะ
ทั้งหมดนี้เราแค่อยากมาระบายและขอคำปรึกษา ขอบคุณทุกคนที่ทนอ่านจนจบค่ะ
ปัญหาเยอะจังเลยนะชีวิตนี้ ยังไม่อยากยอมแพ้ แต่จะไปทางไหนก่อนดี
ตอนนี้เครียดมาก ปัญหาครอบครัว พ่อเราติดเหล้า แอบไปซื้อตอนเช้าแล้วเอามาซ่อนไว้ แล้วแอบกินทั้งวัน
พ่อเราป่วย เป็นเบาหวาน ความดัน แล้วคงจะมีอีกสาระพัดที่ยังไม่รู้เพราะพ่อไม่ยอมไปตรวจ หู ตา ก็ไม่ค่อยดีแล้ว
เราต้องคอยดูไม่ให้เมามาก และให้กินข้าวตรงเวลา เวลาดื่มก็จะบ่น จะด่าแม่ ด่าพี่ ด่าคนนั้นคนนี้ให้เราฟัง
ไอ้นั้น @#$%^%^ อินี่ @$#@% เราขัดไม่ได้ พ่อไม่ได้ยิน พอเราพูดเสียงดังเพื่อให้ได้ยิน แกหาว่าเราตวาด
หาว่าเราขึ้นเสียง อธิบายอะไรอะไรไม่เคยเข้าใจ เรานั่งร้องไห้ต่อหน้ายังไม่รู้เลยว่าเราเป็นอะไร
มันเครียดไปหมด ห่วงก็ห่วง ห้ามไม่ให้กินก็ไม่ได้ เมาแล้วเพ้อพูดแต่เรื่องอดีตว่าแม่ไม่ดูแล
เอาเงินพ่อไปทำอะไรไม่รู้ตั้งเยอะแล้วก็เป็นหนี้ ไม่ใช่จำนวนน้อยๆเลย แล้วเราก็รับรู้ปัญหานี้มาแต่ประถม
แม่พูดตลอดประหยัดนะ แม่ไม่มีเงินแล้ว แต่พอเรากลับบ้านทีไร เราเห็นแม่ต่อเติมบ้านตลอด เอาเงินไปทำขายตรงบ้างล่ะ
ซื้อของไม่จำเป็นบ้าง ซื้อสินค้าขายตรงแพงๆมาตุนไว้จนหมดอายุ เราเคยพูดแล้วอย่าเอาเงินไปจมกับตรงนั้น
เลิกเถอะ พอเถอะ กลับมาดูแลพ่อบ้าง แต่แม่ก็แก้ตัวตลอด เวลากู้เงินมา
เราไม่เคยเห็นเป็นก้อนๆสักครั้ง ไม่รู้ไปกู้ตอนไหน กี่ครั้ง แล้วเอามาทำอะไร
มารู้อีกทีก็ตอนแม่มาบอกว่าเป็นหนี้นะ ประหยัดนะ แล้วก็เหมือนเดิม วนอยู่แบบนี้ตั้งแต่ประถมจนเราเรียนจบ
ล่าสุดเพื่อนแม่เอาอาหารเสริมกับเครื่องสำอางมาขายให้ ทั้งที่แม่ไม่แต่งหน้าเลย คีนนั้นแม่เสียเงินไปสองหมื่นหก !!
วันต่อมาเพื่อนชวนไปอบรมด้วย เราก็ไป เราบอกแม่ว่าอย่าเพิ่งซื้อ ถ้าไม่มีเวลาขาย อย่าไปทำ .. คืนนั้นแม่หมดเงินไปแสนกว่า
ไม่รุ้จะพูดยังไง มาบอกให้เราประหยัดเงินกินข้าว แล้วแม่ทำอะไร
เราเป็นห่วงทุกคนนะ ทุกคนในครอบครัวเรา ใครพูดอะไรเราฟังตลอด รับรู้ทุกปัญหา แต่เราช่วยอะไรไม่ได้เลย มันเจ็บตรงนี้
เราเป็นคนที่มีปัญหาน้อยสุดในบ้าน คือเราตกงาน อายุจะเลยเบญจเพสแล้วยังไม่มีอะไรเป็นชิ้นเป็นอันสักอย่าง เพราะมัวห่วงนั่นนี่
เรื่องนี้เราก็เครียด ยิ่งเพิ่มปัญหาในบ้านเข้าไปอีก ไม่มีใครเปิดโอกาสให้เราได้พูดได้แสดงความเห็น
หรือเห็นว่าความคิดเรามีประโยชน์เลย
เคยโกรธนะ รู้สึกแบบ เลี้ยงเราให้โตเป็นคนมีเหตุผลทำไมวะ ถ้าไม่เปิดใจฟังที่เราจะพูดบ้าง
หาว่าเราเป็นเด็ก ไม่ใช่เรื่องของเด็ก แล้วให้เรามารับรู้ปัญหาพวกนี้ทำไม เราจะเป็นประสาทตาย
เมื่อไหร่ที่อยู่ดีๆคิดเรื่องในครอบครัวขึ้นมาเราจะปวดหัวแล้วก็น้ำตาไหลเองทุกครั้ง ไม่ว่าจะอยู่บนรถ ล้างจาน อาบน้ำ หรือทำกับข้าว
เวลาคิดแล้วมันหยุดตัวเองไม่ได้ เครียดจนเป็นไฮเปอร์ มือจีบ แต่ไม่มีใครเคยรู้เลยว่าเราเครียด เราเป็นห่วงมากแค่ไหน
เมื่อกี้เราเพิ่งทะเลาะกับแม่ทางโทรศัพท์ สาเหตุเพราะแม่ให้เราอยู่บ้านกับพ่อช่วงที่แม่ไปอบรม
(อบรมหลักสูตรครูบ้าบออะไรไม่รู้ จะ 3 ปีแล้วยังไม่เสร็จ ไปทุกปิดเทอม แม่เราไม่เคยได้หยุดพัก)
เราก็อยู่บ้านตั้งแต่ก่อนสงกรานต์ แม่บอกจะกลับเย็นวันนี้ ตอนบ่ายเราก็เลยกลับหอพักต่างจังหวัด
มาเช่าไว้จะมาหางานทำเพราะเราตกงานมาเป็นปี แม่โทรมาว่าเราทำไมไม่อยู่บ้าน จะกลับไปทำไมงานก็ไม่มี
หาว่าเราไม่ดูแลพ่อไม่ดูแลบ้าน จังหวะนั้นมันระเบิดออกหมด ขนาดนั้นแล้วแม่เรายังไม่ยอมฟังเราเลย
เราพูดไปไม่กี่คำก็หาว่าเราเถียง เราขึ้นเสียง ไม่ยอมเชื่อฟังเค้า แล้วก็ว่าเราต่างๆนาๆ
เราก็เลยถาม นี่จะโทรมาด่าเฉยๆใช่มั้ย ให้หนูฟังแม่แล้วแม่เคยฟังหนูมั้ย แม่ก็พูดอะไรก็ไม่รู้ฟังไม่ออก
น้ำตาไหลสมองตื้อไปหมด ได้ยินแค่ .. เออ ไม่ต้องพูดกันแล้ว แล้วแม่ก็ตัดสายไปเลย
เราเครียดจะตายอยุ่แล้ว ตัวเองก็ตกงาน พ่อก็ป่วย ติดเหล้า บ้านก็เป็นหนี้เป็นสิน พี่ก็เพิ่งเลิกกับเมีย
แต่งงานกันมายังไม่ถึงปีเลยด้วยซ้ำ เงินเกษียรพ่อก็เอาไปให้พี่ซื้อรถ ไปขอเมีย พอมันเลิกกันพ่อเราก็ผิดหวัง
กลายเป็นคนพาลคนขี้โมโหไปเลย
เราไม่รู้จะเริ่มแก้ปัญหายังไง เริ่มจากตรงไหน เพราะเราปรึกษาใครไม่ได้เลย
เราอยากไปพบจิตแพทย์ แต่ไม่มีเงิน ไม่รุ้จะไปยังไง จะทำอะไรก่อน-หลัง สับสนกับชีวิตไปหมดแล้ว
หากใครจะคิดว่าเราเลว ชั่ว ไม่ดี นินทาพ่อแม่ ไม่มีความอดทน เราก็จะยอมรับฟังความเห็นทุกคนค่ะ
ทั้งหมดนี้เราแค่อยากมาระบายและขอคำปรึกษา ขอบคุณทุกคนที่ทนอ่านจนจบค่ะ