บันทึกความทรงจำ จากรอยเท้าที่ยังก้าวเดิน ตอนที่ 6

สวัสดีครับหญิงอ้อ,

(ห้องเช่าพิศวาส แห่งเมืองสุราบายา)

สุดท้ายผมก็ได้เข้ามาอาศัยอยู่ในห้องเช่านี้สมดั่งใจปรารถนา มันคงมีความรู้สึกคล้าย เทวดาร่วงหล่นตกจากสวรรค์ยังไงไม่ทราบ ผมเริ่มต้นจากการพักโรงแรม แล้วค่อยๆลดเกรดของโรงแรมไปเรื่อยๆเพื่อประหยัดเงิน จนได้มาพักคอนโดฯแชร์ค่าใช้จ่ายกับเพื่อน ถึงแม้จะไม่ได้หรูหราสะดวกสบาย แต่ก็พออยู่ได้ มาถึงเวลานี้ยังต้องมาลดเกรดอย่างหนักลงมาพักห้องเช่าอีก

โชคดีที่ห้องเช่าของผมยังมีสภาพห้องที่ใหม่มาก เพิ่งเปิดให้บริการมาได้ไม่นานนัก สภาพภายในห้องแลดูสะอาดสะอ้านเป็นที่สุด การตกแต่งภายในก็ถือว่าออกแบบจัดวางพื้นที่ได้ไม่เลวทีเดียวเชียว(ในราคาค่าห้องขนาดนี้ ยังจะไปคาดหวังอะไรอีก) ห้องทุกห้องมีมุมจัดสวนอยู่นอกผนังบานกระจกใสให้ด้วย เมื่อคุณมองผ่านบานกระจกออกไป ก็จะเห็นสวนหย่อมขนาดเล็กให้ผ่อนคลายพักสายตา

ถ้ามองโลกในแง่ดีคงต้องชื่นชมขอบคุณเจ้าของบ้านเช่า ที่มีจิตใจดีงามออกแบบห้องได้น่าอยู่อะไรอย่างนี้ แต่ถ้ามองมุมกลับในอีกด้าน ลองคิดดูว่าถ้าหากไม่มีผนังบานกระจกใสตรงตำแหน่งนั้น และไม่มีมุมจัดสวนภายนอกอย่างที่ว่า ห้องทั้งห้องก็จะเป็นแค่ห้องสี่เหลี่ยมปิดทึบที่ไม่มีแม้กระทั่งหน้าต่างให้ได้เปิดรับแสงสว่าง มันคงน่าอึดอัดมากมายขนาดไหน

คืนแรกที่ผมมานอนที่ห้องเช่าแห่งนี้ ก็พอสัมผัสรับรู้ได้ว่า จะต้องมีการปรับตัวครั้งใหญ่เกิดขึ้นอีกในเวลาไม่ช้า ผมเข้าไปสำรวจดูในห้องน้ำ ที่อยู่ข้างนอกห้องต้องขยับบานประตูกระจกเลื่อนออกไป ถึงจะเข้าไปทำธุระหนัก หรือเบาได้ ผมเพิ่งสังเกตว่าห้องน้ำที่นี่ไม่มีฝักบัว มีแค่แทงก์ซีเมนต์ปูกระเบื้องเอาไว้รองน้ำ ใช้สำหรับการตักอาบ (ขอเน้นว่า เป็นวิธีการตักอาบหรือจ้วงอาบ ทางเลือกสำหรับการอาบน้ำอีกรูปแบบหนึ่งนอกเหนือจากการใช้ฝักบัว)

แก้ไขข้อความเมื่อ

แสดงความคิดเห็น
โปรดศึกษาและยอมรับนโยบายข้อมูลส่วนบุคคลก่อนเริ่มใช้งาน อ่านเพิ่มเติมได้ที่นี่