คือตอนนี้เราอยู่มอหกแล้ว อีกไม่นานเราก็จะไป เราพยายามทนมาตั้งแต่เด็กเลย เวลาอยู่กับแม่แล้วเราจะหงุดหงิด เหมือนกับเข้ากันไม่ได้
เรารู้ว่าแม่รักเรามาก เป็นห่วงเรา แต่บางทีเราก็รู้สึกว่ามันมากไป เราทำตัวไม่ดี เราไม่อยากให้เขามารักเราขนาดนั้นเลย เราคิดว่าเราแย่
จริงๆแล้วเราเป็นคนไม่ดี แต่เหมือนเราต้องพยายามปกปิดตัวเอง ไม่เป็นตัวเอง อยู่ข้างนอกเราจะหงิมๆ ไม่สู้ไม่เถียง แต่กับแม่เราตรงกันข้าม
แต่ก่อนเราทั้งตวาดตะคอก บางทีก็รำคาญมากเผลอพูดคำหยาบ เวลาเราอยู่กับเขาแล้วจะอารมณ์ไม่ค่อยดี แต่ตอนนี้เราแทบจะไม่ทำแบบนั้นแล้ว
แต่เราก็หงุดหงิดเวลาอยู่กับเขา คิดว่าเขายุ่งมากเกินไป เวลาซื้อของมาเขาชอบมารื้อดู ชอบมาชะโงกดูว่าทำอะไร เราเก็บถุงไว้ใส่ของไว้ในตู้เสื้อผ้าเรา เขาก็มาเอาออก ห้องเรารกเขาชอบมาจัดของ แต่เราหาของไม่เจอ เวลาเจอแบบนี้เราหงุดหงิดมาก แต่เป็นแต่ก่อนเราจะไปตะคอกใส่เขา แต่เราไม่ได้ทำแบบนั้นเเล้ว แต่มันอึดอัด อยากจะกรี้ดอยากจะระบายแต่เราไม่รู้จะทำยังไง เราไม่ชอบให้ใครมายุ่งกับของตัวเอง คือเราหงุดหงิดมากแล้วเราปวดหัว

แบบเวลาไปอยู่ที่อื่นคนเดียว เราจะรู้สึกสบายมาก มันเป็นส่วนตัว คือเรารับผิดชอบตัวเองได้แต่เขาไม่เชื่อ เราเคยพยายามขอออกไปอยู่ข้างนอกคนเดียวแล้วแต่เขาบอกว่าเรายังเด็ก เขาเป็นห่วง แต่เราไม่กล้าบอกเขาไปตรงๆว่าอยู่กับเขาแล้วเราเป็นยังไง เราไปหาจิตแพทย์นะแม่พาไป หมอก็รู้ก็บอกกับแม่ให้มาปรับ
แต่ก็ยังรู้สึกหงุดหงิดเวลาอยู่กับเขาอยู่ดี เราอยากขอเขาไปอยู่ข้างนอกอีกที เรากลัวจะหงุดหงิดแล้วจะทำอะไรไม่ได้เลย แต่ก็ไม่อยากให้เขาเสียตังค์ คือตอนนี้ไม่ใช่แค่กับแม่ กับพ่อเราก็เป็นเราจะรำคาญเวลาเขาพูด แล้วเราจะชอบคิดแย่ๆ เราไม่อยากคิดแบบนั้น เราคิดว่าถ้าอยู่ห่างเขามันจะดีกว่า

เราไม่รู้ว่าจะทำยังไง ไม่รู้จะจัดการยังไงเวลาหงุดหงิด  อยากออกไปข้างนอกออกไปเที่ยว แต่ไปไม่ได้ตอนนี้ก็เรียนอยู่