ไม่อยากจะเชื่อว่าจะมีคนแบบนี้อยู่อีก ประทับใจ
))
เรื่องมีอยู่ว่า.. พวกเราเป็นนักศึกษาอยู่ที่ชมรมเต้นของมหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์ วันนี้เราก็ซ้อมเต้นกันตามปกติ และเมื่อเลิกซ้อมเราก็จะนั่งรอรถสองแถวเพื่อกลับหอพัก แต่ว่าวันนี้เราเลิกซ้อมกันดึกมากเลยทำให้หารถสองแถวได้น้อย ถึงเจอแต่รถก็เต็มไปซะแล้ว พวกเราจึงตัดสินใจไม่ขึ้นดีกว่าเพราะเพิ่งเลิกซ้อมเหงื่อท่วมตัวและกลัวคนในรถจะเหม็นเอา
ในขณะที่พวกเรากำลังนั่งรอรถสองแถวคันต่อไปอยู่ครู่หนึ่ง ก็มีรถเก๋งคันหนึ่งมาจอดตรงหน้าพวกเรา คนขับซึ่งคาดว่าอายุน่าจะอยู่ในวัยนักศึกษาหรือเพิ่งจบไปหมาดๆก็ลดกระจกลงพร้อมกับถามมาที่พวกเราว่า.....
"จะออกไปข้างนอกใช่ไหมครับ?"
พวกเราก็ตอบกลับไปอย่างงงๆว่า "ใช่ค่ะ"
ระหว่างที่พวกเรากำลังนั่งงงงวยอยู่ เขาก็ถามขึ้นมาอีกว่า "ไปด้วยกันมั้ยครับ?" พวกเราทั้ง 5 คนก็มองหน้ากันเชิงว่าจะเอาอย่างไรดี แต่ตอนนั้นก็ดึกมากแล้ว แถมยังหารถยากด้วย พวกเราจึงตัดสินใจรับน้ำใจของเขาและขึ้นไปนั่งเบียดเสียดเป็นปลากระป๋องด้วยความเกรงใจระคนดีใจ
บรรยากาศรถไม่น่าอึดอัดอย่างที่คิด เจ้าของรถเป็นคนใจดีเกินคาด นอกจากจะใจดีพาไปส่งที่ประตูเชียงราก (ประตู1ของมธ.รังสิต) แล้วยังคุยกันอย่างเป็นกันเองอีกด้วย
ความรู้สึกในตอนนั้นคือพวกเราลงมาจากรถด้วยความประทับใจ เขายังไม่ออกรถจนพวกเราเดินไปจนลับตา (ไม่รู้ว่าเข้าใจถูกไหมนะ ฮ่าๆๆๆ) พวกเราก็ได้จำป้ายทะเบียนรถไว้ก็คือ
......... "ฐร2827" ...........
เราจำหน้าเขาไม่ค่อยได้หรอก จำได้ว่าค่อนข้างตี๋ หน้าใส ใส่ชุดนักศึกษาและน่าจะเป็นรุ่นพี่ของพวกเรา (พวกเราทั้งหมดอยู่ปี2) แต่ที่จำได้แม่นเลยก็คือ เขาน่าประทับใจมาก พวกเรา 5 คน ลงมาจากรถคันนั้นสักพักแล้ว แต่ยังไม่หยุดพูดถึงเขาเลย
....หล่อแค่ไหนเดินผ่านไปก็ลืมหน้าแล้ว แต่ว่าที่เค้าทำให้เรานั้นจำไปตลอดเลยล่ะ เราคิดว่าความจริงมันอาจเป็นเรื่องที่ดูเล็กน้อย แต่ว่าหากใครได้ลองเจอกับตัวเองดูซักครั้งก็จะเข้าใจถึงความรู้สึกเดียวกันนี้ล่ะค่ะ
พวกเราเลิกซ้อมดึกกันบ่อยๆ (5ทุ่มบ้าง เที่ยงคืนบ้าง) บางทีก็รอรถกลับเป็นเวลานาน บางครั้งก็ไม่มีรถผ่านมาเลยจึงต้องเดินกลับ ซึ่งระยะทางก็ไกลเอาเรื่อง (ถ้าใครอยู่มธ.รังสิตก็จะรู้ดีว่าระยะทางจากตึกกิจกรรมฯไปที่เชียงรากมันไกลขนาดไหน) พวกเราก็เคยคิดว่า ถ้าสมมติว่าเราโบกรถที่ผ่านไปมาเพื่อติดรถไปลงที่หน้ามหา'ลัย เขาจะจอดรับเราบ้างไหม? (ความจริงก็เคยลองทำเล่นๆนะ แต่เขาไม่ชายตามองเราเลยยย) เคยถามตัวเองเหมือนกันว่า ถ้าเป็นเราที่ขับรถมาแล้วเห็นคนอยู่ระหว่างทาง เราจะกล้าจอดรับเขาไหม? เราก็ว่าเราไม่กล้านะ เราอยู่ในโลกที่ไว้ใจคนแปลกหน้าได้น้อยลงทุกวัน ใครจะไปคิดว่าจะมีคนที่น่ารักและใจดีอย่างนี้อยู่อีก ♥
แต่ นั่นก็ไม่ใช่ประเด็น ยิ่งไปกว่านั้น... หนึ่งในพวกเราได้ทำผิดพลาดโดยการหยิบถุงในรถของเขาติดมือมาด้วย
(พวกเราถือของกันเยอะเลยไม่ได้ตรวจเช็คว่าใครถืออะไรกันมาบ้าง) เป็นถุงพลาสติกสีขาว ข้างในมี "กางเกงขาสามส่วนสีส้มอิฐ" อยู่ในนั้น (คาดว่าน่าจะเพิ่งซื้อมาหมาดๆ :'( )
เราอยากจะขอความช่วยเหลือจากนักสืบพันทิป ช่วยเหลือพวกเราตามหาเจ้าของรถคันนั้น "ฐร2827" ด้วย ถ้าหาวิธีติดต่อกับเขาได้ก็จะขอบคุณมากเลยค่ะ
ปล. คืออยากจะคืนกางเกงพร้อมกับของตอบแทนเล็กๆน้อยๆเป็นการขอโทษและขอบคุณก็ยังดี
ปล2. พวกเรารู้สึกผิดมากจริงๆ ถึงมันจะดูไม่เป็นเรื่องใหญ่ เราไม่ต้องเสียเวลารอรถ ไม่ต้องเสียค่ารถสองแถว แต่เขากลับต้องเสียเงินค่ากางเกงไปฟรีๆ
ปล3. เราได้ทวิตไปขอความช่วยเหลือจากจส100แล้วเหมือนกัน แต่ก็ขอความช่วยเหลือจากนักสืบพันทิปอีกทางนึง เราเชื่อในความสามารถของพวกคุณค่ะ!
ปล4. ยินดีที่ไม่รู้จักจริงๆ
จำไว้นะคะทุกคน "ฐร2827"
ถึงคุณผู้ชายหน้าใสป้ายทะเบียน ฐร2827 รู้ไหมว่าคุณ.........
เรื่องมีอยู่ว่า.. พวกเราเป็นนักศึกษาอยู่ที่ชมรมเต้นของมหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์ วันนี้เราก็ซ้อมเต้นกันตามปกติ และเมื่อเลิกซ้อมเราก็จะนั่งรอรถสองแถวเพื่อกลับหอพัก แต่ว่าวันนี้เราเลิกซ้อมกันดึกมากเลยทำให้หารถสองแถวได้น้อย ถึงเจอแต่รถก็เต็มไปซะแล้ว พวกเราจึงตัดสินใจไม่ขึ้นดีกว่าเพราะเพิ่งเลิกซ้อมเหงื่อท่วมตัวและกลัวคนในรถจะเหม็นเอา
ในขณะที่พวกเรากำลังนั่งรอรถสองแถวคันต่อไปอยู่ครู่หนึ่ง ก็มีรถเก๋งคันหนึ่งมาจอดตรงหน้าพวกเรา คนขับซึ่งคาดว่าอายุน่าจะอยู่ในวัยนักศึกษาหรือเพิ่งจบไปหมาดๆก็ลดกระจกลงพร้อมกับถามมาที่พวกเราว่า.....
"จะออกไปข้างนอกใช่ไหมครับ?"
พวกเราก็ตอบกลับไปอย่างงงๆว่า "ใช่ค่ะ"
ระหว่างที่พวกเรากำลังนั่งงงงวยอยู่ เขาก็ถามขึ้นมาอีกว่า "ไปด้วยกันมั้ยครับ?" พวกเราทั้ง 5 คนก็มองหน้ากันเชิงว่าจะเอาอย่างไรดี แต่ตอนนั้นก็ดึกมากแล้ว แถมยังหารถยากด้วย พวกเราจึงตัดสินใจรับน้ำใจของเขาและขึ้นไปนั่งเบียดเสียดเป็นปลากระป๋องด้วยความเกรงใจระคนดีใจ
บรรยากาศรถไม่น่าอึดอัดอย่างที่คิด เจ้าของรถเป็นคนใจดีเกินคาด นอกจากจะใจดีพาไปส่งที่ประตูเชียงราก (ประตู1ของมธ.รังสิต) แล้วยังคุยกันอย่างเป็นกันเองอีกด้วย
ความรู้สึกในตอนนั้นคือพวกเราลงมาจากรถด้วยความประทับใจ เขายังไม่ออกรถจนพวกเราเดินไปจนลับตา (ไม่รู้ว่าเข้าใจถูกไหมนะ ฮ่าๆๆๆ) พวกเราก็ได้จำป้ายทะเบียนรถไว้ก็คือ
......... "ฐร2827" ...........
เราจำหน้าเขาไม่ค่อยได้หรอก จำได้ว่าค่อนข้างตี๋ หน้าใส ใส่ชุดนักศึกษาและน่าจะเป็นรุ่นพี่ของพวกเรา (พวกเราทั้งหมดอยู่ปี2) แต่ที่จำได้แม่นเลยก็คือ เขาน่าประทับใจมาก พวกเรา 5 คน ลงมาจากรถคันนั้นสักพักแล้ว แต่ยังไม่หยุดพูดถึงเขาเลย
....หล่อแค่ไหนเดินผ่านไปก็ลืมหน้าแล้ว แต่ว่าที่เค้าทำให้เรานั้นจำไปตลอดเลยล่ะ เราคิดว่าความจริงมันอาจเป็นเรื่องที่ดูเล็กน้อย แต่ว่าหากใครได้ลองเจอกับตัวเองดูซักครั้งก็จะเข้าใจถึงความรู้สึกเดียวกันนี้ล่ะค่ะ
พวกเราเลิกซ้อมดึกกันบ่อยๆ (5ทุ่มบ้าง เที่ยงคืนบ้าง) บางทีก็รอรถกลับเป็นเวลานาน บางครั้งก็ไม่มีรถผ่านมาเลยจึงต้องเดินกลับ ซึ่งระยะทางก็ไกลเอาเรื่อง (ถ้าใครอยู่มธ.รังสิตก็จะรู้ดีว่าระยะทางจากตึกกิจกรรมฯไปที่เชียงรากมันไกลขนาดไหน) พวกเราก็เคยคิดว่า ถ้าสมมติว่าเราโบกรถที่ผ่านไปมาเพื่อติดรถไปลงที่หน้ามหา'ลัย เขาจะจอดรับเราบ้างไหม? (ความจริงก็เคยลองทำเล่นๆนะ แต่เขาไม่ชายตามองเราเลยยย) เคยถามตัวเองเหมือนกันว่า ถ้าเป็นเราที่ขับรถมาแล้วเห็นคนอยู่ระหว่างทาง เราจะกล้าจอดรับเขาไหม? เราก็ว่าเราไม่กล้านะ เราอยู่ในโลกที่ไว้ใจคนแปลกหน้าได้น้อยลงทุกวัน ใครจะไปคิดว่าจะมีคนที่น่ารักและใจดีอย่างนี้อยู่อีก ♥
แต่ นั่นก็ไม่ใช่ประเด็น ยิ่งไปกว่านั้น... หนึ่งในพวกเราได้ทำผิดพลาดโดยการหยิบถุงในรถของเขาติดมือมาด้วย
(พวกเราถือของกันเยอะเลยไม่ได้ตรวจเช็คว่าใครถืออะไรกันมาบ้าง) เป็นถุงพลาสติกสีขาว ข้างในมี "กางเกงขาสามส่วนสีส้มอิฐ" อยู่ในนั้น (คาดว่าน่าจะเพิ่งซื้อมาหมาดๆ :'( )
เราอยากจะขอความช่วยเหลือจากนักสืบพันทิป ช่วยเหลือพวกเราตามหาเจ้าของรถคันนั้น "ฐร2827" ด้วย ถ้าหาวิธีติดต่อกับเขาได้ก็จะขอบคุณมากเลยค่ะ
ปล. คืออยากจะคืนกางเกงพร้อมกับของตอบแทนเล็กๆน้อยๆเป็นการขอโทษและขอบคุณก็ยังดี
ปล2. พวกเรารู้สึกผิดมากจริงๆ ถึงมันจะดูไม่เป็นเรื่องใหญ่ เราไม่ต้องเสียเวลารอรถ ไม่ต้องเสียค่ารถสองแถว แต่เขากลับต้องเสียเงินค่ากางเกงไปฟรีๆ
ปล3. เราได้ทวิตไปขอความช่วยเหลือจากจส100แล้วเหมือนกัน แต่ก็ขอความช่วยเหลือจากนักสืบพันทิปอีกทางนึง เราเชื่อในความสามารถของพวกคุณค่ะ!
ปล4. ยินดีที่ไม่รู้จักจริงๆ