>>> อยากให้พ่อ กับ แม่มารักกันเหมือนเดิมจัง <<<
ขอระบายหน่อยนะค่ะ พูดในบ้านก้ไม่ได้ พูดกับใครก้ลำบากจะเล่า
พ่อกับแม่เราทะเลาะจนแยกทางกัน แต่ก่อนจะแยกทางแม่ก้มีน้องเล็กอีกคน ซึ่งห่างกันเรา 17 ปี สาเหตุที่เขาทั้งสองต้องห่างกัน ก้เพราะพ่อ....
พ่อมีบ้านเล็กบ้านน้อย ก่อนหน้านี้พ่อดีมากนะ ไม่เคยมีเรื่องแบบนี้เลย รักครอบครัว อะไรก้จะให้แม่ ให้เรา (ช่วงนั้นเราเป็นลูกคนเดียว) แต่ทำไมพ่อถึงเป็นแบบนี้ไปได้นะ.... ช่วงนี้น้องก้จะหกขวบแล้ว เราอยากให้ครอบครัวอบอุ่นเหมือนเดิม ไม่อยากให้น้องมีปมด้อยในเรืองนี้เลย
ส่วนพ่อเองก้เหมือนจะไม่ลดละเรื่องพวกนี้เลย(เรามีโซเชียลหนึ่งของพ่อ มีสาว ๆ เต็มเลย เราไม่พอใจมาก...) เราเสียใจ เราเป็นห่วงแม่ เราอยากบอกแม่ว่า "อยากให้ครอบครัวเป็นเหมือนเดิมได้ไหม อภัยให้ป๊าได้ไหม"
แต่เราก้พูดไม่ออกจริง ๆ เราไม่อยากเห็นแม่เสียใจอีก ทำไมพ่อไม่หยุดเรื่องพวกนนี้ซะที
เราสงสารน้อง สงสารแม่ แล้วก้สงสารตัวเองด้วย
เวลาเห็นครอบครัวคนอื่นเขาอยู่กันครบเราอิจฉาทุกที เราอยากเห็นครอบครัวเราเป็นแบบนี้บ้าง มันจะมีโอกาสไหม
เวลาเห็นพ่อปั่นจักรยานไปส่งลูก ๆ ที่ รร. หรือ มหาลัย เราก้คิด เราอยากมีพ่อไปส่งที่มหาลัยบ้าง ... บางทีคิดจนน้ำตาคลอ
มะวานนั่งดูละครกับแม่อยู่ แม่พูดมาประโยคนึงทำเราจุกพูดไม่ได้เลย น้ำตาจะไหล แม่บอกว่า "น้องโตจนเกณทหารเมื่อไหร่ แม่จะเอาชื่อพ่อออกจะทะเบียนบ้าน" เราอยากร้องให้มาก แต่ก้ทำไม่ได้ หน้าที่เราคือต้องเข้มแข็งที่สุดในบ้าน เราจะให้แม่เห็นน้ำตาเราไม่ได้ หลายครั้งที่เราแอบร้องให้คนเดียว .... จากที่แม่พูด เราหมดแล้วใช่ไหม เราไม่มีโอกาสได้ครอบครัวที่อบอุ่นกลับมาแล้วใช่ไหม
6 ปีแล้วที่บ้านเราเป็นแบบนี้
6 ปีแล้วที่เราไม่เห็นรอยยิ้มที่มีความสุขของคนในบ้านเลย
6 ปีแล้วที่เราไม่ได้กินข้าวพร้อมหน้าพร้อมตากัน พ่อแม่ลูก
6 ปีแล้วที่เราไม่ได้นอนกับพ่อเลย
6 ปีแล้วเราผ่านมาได้ยังไง
6 ปีแล้วที่เรารอยคอยความสุขจากครอบครัวจริง ๆ
6 ปีแล้ว 6 ปีแล้ว เราไม่อยากให้มีปีที่ 7 เราอยากให้ครอบครัวกลับมารักกัน เราอยากอยู่ในอ้อมกอดของพ่อกับแม่ TT
**พิมพ์ไปน้ำตาไหลไป แสบตาไปหมดแล้ว
**ขอบคุณที่อ่านนะค่ะ ขอบคุณพื้นที่สำหรับให้เราได้ระบาย
[[ขอระบาย]]นะค่ะ...อยากให้ครอบครัวเป็นเหมือนเดิม แต่คงจะยาก TT
ขอระบายหน่อยนะค่ะ พูดในบ้านก้ไม่ได้ พูดกับใครก้ลำบากจะเล่า
พ่อกับแม่เราทะเลาะจนแยกทางกัน แต่ก่อนจะแยกทางแม่ก้มีน้องเล็กอีกคน ซึ่งห่างกันเรา 17 ปี สาเหตุที่เขาทั้งสองต้องห่างกัน ก้เพราะพ่อ....
พ่อมีบ้านเล็กบ้านน้อย ก่อนหน้านี้พ่อดีมากนะ ไม่เคยมีเรื่องแบบนี้เลย รักครอบครัว อะไรก้จะให้แม่ ให้เรา (ช่วงนั้นเราเป็นลูกคนเดียว) แต่ทำไมพ่อถึงเป็นแบบนี้ไปได้นะ.... ช่วงนี้น้องก้จะหกขวบแล้ว เราอยากให้ครอบครัวอบอุ่นเหมือนเดิม ไม่อยากให้น้องมีปมด้อยในเรืองนี้เลย
ส่วนพ่อเองก้เหมือนจะไม่ลดละเรื่องพวกนี้เลย(เรามีโซเชียลหนึ่งของพ่อ มีสาว ๆ เต็มเลย เราไม่พอใจมาก...) เราเสียใจ เราเป็นห่วงแม่ เราอยากบอกแม่ว่า "อยากให้ครอบครัวเป็นเหมือนเดิมได้ไหม อภัยให้ป๊าได้ไหม"
แต่เราก้พูดไม่ออกจริง ๆ เราไม่อยากเห็นแม่เสียใจอีก ทำไมพ่อไม่หยุดเรื่องพวกนนี้ซะที
เราสงสารน้อง สงสารแม่ แล้วก้สงสารตัวเองด้วย
เวลาเห็นครอบครัวคนอื่นเขาอยู่กันครบเราอิจฉาทุกที เราอยากเห็นครอบครัวเราเป็นแบบนี้บ้าง มันจะมีโอกาสไหม
เวลาเห็นพ่อปั่นจักรยานไปส่งลูก ๆ ที่ รร. หรือ มหาลัย เราก้คิด เราอยากมีพ่อไปส่งที่มหาลัยบ้าง ... บางทีคิดจนน้ำตาคลอ
มะวานนั่งดูละครกับแม่อยู่ แม่พูดมาประโยคนึงทำเราจุกพูดไม่ได้เลย น้ำตาจะไหล แม่บอกว่า "น้องโตจนเกณทหารเมื่อไหร่ แม่จะเอาชื่อพ่อออกจะทะเบียนบ้าน" เราอยากร้องให้มาก แต่ก้ทำไม่ได้ หน้าที่เราคือต้องเข้มแข็งที่สุดในบ้าน เราจะให้แม่เห็นน้ำตาเราไม่ได้ หลายครั้งที่เราแอบร้องให้คนเดียว .... จากที่แม่พูด เราหมดแล้วใช่ไหม เราไม่มีโอกาสได้ครอบครัวที่อบอุ่นกลับมาแล้วใช่ไหม
6 ปีแล้วที่บ้านเราเป็นแบบนี้
6 ปีแล้วที่เราไม่เห็นรอยยิ้มที่มีความสุขของคนในบ้านเลย
6 ปีแล้วที่เราไม่ได้กินข้าวพร้อมหน้าพร้อมตากัน พ่อแม่ลูก
6 ปีแล้วที่เราไม่ได้นอนกับพ่อเลย
6 ปีแล้วเราผ่านมาได้ยังไง
6 ปีแล้วที่เรารอยคอยความสุขจากครอบครัวจริง ๆ
6 ปีแล้ว 6 ปีแล้ว เราไม่อยากให้มีปีที่ 7 เราอยากให้ครอบครัวกลับมารักกัน เราอยากอยู่ในอ้อมกอดของพ่อกับแม่ TT
**พิมพ์ไปน้ำตาไหลไป แสบตาไปหมดแล้ว
**ขอบคุณที่อ่านนะค่ะ ขอบคุณพื้นที่สำหรับให้เราได้ระบาย