เราไม่รุ้ว่าตัวเองเป็นอะไร เราไม่อยากมีความรู้สึกแบบนี้เลย
คือ เรากำลังจะไปเรียนซัมเมอรที่ต่างประเทศ
แล้วครอบครัวเราก้จะไปส่งเรา
แต่แม่เราดันไปชวนญาติของเราหนึ่งคนให้ไปด้วย
เราไม่อยากให้เค้าไปด้วย ไม่รู้สิ่ บางทีเราก้รักญาติเรานะ แต่บางทีเราก้ไม่ชอบ
เราก้เบื่อ บางทีเราก้ไม่อยากจะคุยด้วย
เราไม่รู้เราเป็นอะไร
คือญาติคนนี้อยุ่บ้านเดียวกับเรา เขาเปนคนตจวแล้วมาเรียนที่กทมเลยมาอยุบ้านเดียวกับเรา
ตอนแรกมันก้ดีนะ แต่หลังๆมา เราเนี่ยแหล่ะมั้งที่เปลี่ยนไป
ตอนแรกพ่อเราไม่ชอบ เราเนี่ยแหละเปนคนบอกพ่อเองว่า อย่าไปทำอะไรที่ทำให้คนอื่นต้องร้สึกอึดอัด
ให้นึกถึงใจเค้าใจเรา เราอยากให้ญาติที่มาอยุบ้านเรารุ้สึกมีความสุข ไม่อยากให้เค้าต้องรุสึกกดดันหรืออะไร
ตอนนั้นเราคิดอย่างงงั้นจิงๆนะ แต่เราอยุหอจะกลับบ้านเฉพาะศุกรเสาร์อาทิต
แต่ตอนนี้เราอคติไไปหมดเลยเราก้ไม่รุ้เหมือนกันว่าเราเปนอะไร
ทั้งๆที่ตอนนี้พ่อเราก้โอเคกับญาติเราคนนี้มากเลยแหละแต่เราเนี่ยแหละเราไม่รุเราเปนอะไร
คือเราแบบอคติไปแล้ว อย่างห้องนอนยังงี้เมื่อก่อนเรานอนคนเดียวตอนนี้ก้มีคนมานอนด้วย
โต้ะอ่านนสโต้ะใหญ่ของเราก้กลายเปนของเค้า เราต้องมาอ่านโต้ะเล็ก
เวลาจะไปไหนก้ต้องมีคนๆนี้ไปด้วยตลอดเวลาบางทีเราไม่อยากให้ไปเราก้ไม่ชวน แต่แม่เรา
ชวนตลอดชวนทุกงาน เราบอกแม่แล้วแต่แม่เราก่ยังชวนอะT T มันเจ็บตรงนี้อะ
แม่แคร์ความรุ้สึกเราบ้างไหมอะ เปนอย่างงงี้ทุกครั้งเลย บางทีลึกๆแม่อาจจะเหนว่าเราเหนแแก่ตัวก้ได้ใช่ป่ะ
ไม่รุดิ่มันสั่งสมอะ ตอนแรกเราไม่อะไรเลยนะ แต่ตอนนี้เราอะไรมากๆเลย
เราอคติไปหมดแล้ว บางทีเราอยากอยุ่คนเดียวบางทีเราอยากไปเที่ยวเปนครอบครัว
มันค่อยๆสั่งสมความไมชอบมา ถามว่าเค้าทำอะไรผิดญาติเราไม่ได้ทำอะไรผิดเลยนะ
แต่เนี่ยแหละ
แย่ เป็นบ้าอะไรก้ไม่รุ้
เรื่องนี้ก้เหมือนกัน ครอบครัวเราจะไปส่งเราเรียนซัมเมอร ตอนแรกก้มีแค่ครอบครัวเราเท่านั้นที่ไป
แต่แม่เราดันชวนให้ไปด้วย แถมไปอีกเราเปนบ้าไช่ป่ะ คือเราไม่อยากให้ไปอะ
แม่เราก้รุ้นะว่าเราไม่อยาก แต่ก้ยังให้เค้าไปอะ ทำไมอะจะไม่มี
สักงงานไม่ได้หรอ เราเบื่อ
เราเลวมั้ยอะ เราเป็นเดกขี้อิจฉาหรอ เราเห็นแก่ตัวใช่ป่ะ คือเราไม่รุ้เราเปนอะไร เราโคตรเกียดความรุ้สึกแบบนี้เลย
เรามองโลกไม่สวยใช่มั้ยอะ ฮืออออออออออออออออออออออ เบื่อ บอกทีว่าควรต้องทำยังไง
คือเราอึดอัดอะบางที ถึงเราจะมาบอกไม่ชอบงี้งั้นโง้นแต่เราไม่เคยแสดงออกเลยนะ
เราเก็บๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ .. จะเปนเดกเกบกดอยุละเนี่ยะ
แม่เราคงรักเค้ามากกเนอะ รุ้ทั้งรุ้ว่าเราไม่ได้อยากให้ไปก้ยังให้เค้าไปกับเรา
แม่หนูเปนคนดีแห่งชาติเลยค่ะTTTTTTTTTTTTTTTTTTTTTTT
ไม่ยักกะแครอะไรเราเลย ว่าเราจะรุ้สึกไง อยยากมั้ย อะไรมั้ย นานๆทีจะไม่ว่าเลย
นี่ทุกงาน ทุกงานทุกงานทุกงาน
งานนี้งานไหย่ด้วย เราไม่อยากอะ แต่เราก้ทำอะไรไม่ โคตรเจ๋งไปเลยวะ
ทำไมเค้าไม่ไปกับครอบครัวตัวเองอะ?
ลึกๆเราคิดว่าเราไม่อยากเห็นเค้าได้ดีไปกว่าเราอะ ไม่รุ้ว่าความคิดแบบนี้มันมีขึ้นมาได้ยังไไง
T_T มันแย่มากเลยอะ เราไม่อยากเปนคนแบบนี้เลย
พยายามอยุนะ พยายามอยุ่
อยากหลุดพ้นจากความรุ้สึกแอะไรแบบนี้ซะที เราแค่อยากระบายอะเราไม่รุ้จะไประบายให้ใครฟัง
จะด่าเราก้ได้นะเราจะได้รุ้ตัวเองแล้วก้เอาไปปรับปรุงอะ
ว่าเราไม่ดียังไงเหนแก่ตัวใช่มั้ย บอกวิธีแก้ให้เราด้วยนะเรานอยกับเรื่องนี้มามากแล้วอะ
เราอยากให้เราคิดได้แล้วก้เลิกคิดอะไรแบบนี้ซะที
ขอบคุนนะ
ไม่รุ้ว่าตัวเองเป็นอะไรTT
คือ เรากำลังจะไปเรียนซัมเมอรที่ต่างประเทศ
แล้วครอบครัวเราก้จะไปส่งเรา
แต่แม่เราดันไปชวนญาติของเราหนึ่งคนให้ไปด้วย
เราไม่อยากให้เค้าไปด้วย ไม่รู้สิ่ บางทีเราก้รักญาติเรานะ แต่บางทีเราก้ไม่ชอบ
เราก้เบื่อ บางทีเราก้ไม่อยากจะคุยด้วย
เราไม่รู้เราเป็นอะไร
ตอนแรกมันก้ดีนะ แต่หลังๆมา เราเนี่ยแหล่ะมั้งที่เปลี่ยนไป
ตอนแรกพ่อเราไม่ชอบ เราเนี่ยแหละเปนคนบอกพ่อเองว่า อย่าไปทำอะไรที่ทำให้คนอื่นต้องร้สึกอึดอัด
ให้นึกถึงใจเค้าใจเรา เราอยากให้ญาติที่มาอยุบ้านเรารุ้สึกมีความสุข ไม่อยากให้เค้าต้องรุสึกกดดันหรืออะไร
ตอนนั้นเราคิดอย่างงงั้นจิงๆนะ แต่เราอยุหอจะกลับบ้านเฉพาะศุกรเสาร์อาทิต
แต่ตอนนี้เราอคติไไปหมดเลยเราก้ไม่รุ้เหมือนกันว่าเราเปนอะไร
ทั้งๆที่ตอนนี้พ่อเราก้โอเคกับญาติเราคนนี้มากเลยแหละแต่เราเนี่ยแหละเราไม่รุเราเปนอะไร
คือเราแบบอคติไปแล้ว อย่างห้องนอนยังงี้เมื่อก่อนเรานอนคนเดียวตอนนี้ก้มีคนมานอนด้วย
โต้ะอ่านนสโต้ะใหญ่ของเราก้กลายเปนของเค้า เราต้องมาอ่านโต้ะเล็ก
เวลาจะไปไหนก้ต้องมีคนๆนี้ไปด้วยตลอดเวลาบางทีเราไม่อยากให้ไปเราก้ไม่ชวน แต่แม่เรา
ชวนตลอดชวนทุกงาน เราบอกแม่แล้วแต่แม่เราก่ยังชวนอะT T มันเจ็บตรงนี้อะ
แม่แคร์ความรุ้สึกเราบ้างไหมอะ เปนอย่างงงี้ทุกครั้งเลย บางทีลึกๆแม่อาจจะเหนว่าเราเหนแแก่ตัวก้ได้ใช่ป่ะ
ไม่รุดิ่มันสั่งสมอะ ตอนแรกเราไม่อะไรเลยนะ แต่ตอนนี้เราอะไรมากๆเลย
เราอคติไปหมดแล้ว บางทีเราอยากอยุ่คนเดียวบางทีเราอยากไปเที่ยวเปนครอบครัว
มันค่อยๆสั่งสมความไมชอบมา ถามว่าเค้าทำอะไรผิดญาติเราไม่ได้ทำอะไรผิดเลยนะ
แต่เนี่ยแหละ
เรื่องนี้ก้เหมือนกัน ครอบครัวเราจะไปส่งเราเรียนซัมเมอร ตอนแรกก้มีแค่ครอบครัวเราเท่านั้นที่ไป
แต่แม่เราดันชวนให้ไปด้วย แถมไปอีกเราเปนบ้าไช่ป่ะ คือเราไม่อยากให้ไปอะ
แม่เราก้รุ้นะว่าเราไม่อยาก แต่ก้ยังให้เค้าไปอะ ทำไมอะจะไม่มี
เราเลวมั้ยอะ เราเป็นเดกขี้อิจฉาหรอ เราเห็นแก่ตัวใช่ป่ะ คือเราไม่รุ้เราเปนอะไร เราโคตรเกียดความรุ้สึกแบบนี้เลย
เรามองโลกไม่สวยใช่มั้ยอะ ฮืออออออออออออออออออออออ เบื่อ บอกทีว่าควรต้องทำยังไง
คือเราอึดอัดอะบางที ถึงเราจะมาบอกไม่ชอบงี้งั้นโง้นแต่เราไม่เคยแสดงออกเลยนะ
เราเก็บๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ .. จะเปนเดกเกบกดอยุละเนี่ยะ
แม่เราคงรักเค้ามากกเนอะ รุ้ทั้งรุ้ว่าเราไม่ได้อยากให้ไปก้ยังให้เค้าไปกับเรา
แม่หนูเปนคนดีแห่งชาติเลยค่ะTTTTTTTTTTTTTTTTTTTTTTT
ไม่ยักกะแครอะไรเราเลย ว่าเราจะรุ้สึกไง อยยากมั้ย อะไรมั้ย นานๆทีจะไม่ว่าเลย
นี่ทุกงาน ทุกงานทุกงานทุกงาน
งานนี้งานไหย่ด้วย เราไม่อยากอะ แต่เราก้ทำอะไรไม่ โคตรเจ๋งไปเลยวะ
ทำไมเค้าไม่ไปกับครอบครัวตัวเองอะ?
ลึกๆเราคิดว่าเราไม่อยากเห็นเค้าได้ดีไปกว่าเราอะ ไม่รุ้ว่าความคิดแบบนี้มันมีขึ้นมาได้ยังไไง
T_T มันแย่มากเลยอะ เราไม่อยากเปนคนแบบนี้เลย
พยายามอยุนะ พยายามอยุ่
อยากหลุดพ้นจากความรุ้สึกแอะไรแบบนี้ซะที เราแค่อยากระบายอะเราไม่รุ้จะไประบายให้ใครฟัง
จะด่าเราก้ได้นะเราจะได้รุ้ตัวเองแล้วก้เอาไปปรับปรุงอะ
ว่าเราไม่ดียังไงเหนแก่ตัวใช่มั้ย บอกวิธีแก้ให้เราด้วยนะเรานอยกับเรื่องนี้มามากแล้วอะ
เราอยากให้เราคิดได้แล้วก้เลิกคิดอะไรแบบนี้ซะที
ขอบคุนนะ