ขอเกริ่นนำซักนิดนะคะ เนื่องจากเราทำงานออฟฟิศซึ่งนั่งโต๊ะอยู่กับที่ไม่ค่อยได้ขยับไปไหนนอกจากไปห้องน้ำ และพักเที่ยงเดินลงไปซื้อข้าว เลิกงานกว่าจะถึงบ้านก็หัวค่ำแล้ว เวลาออกกำลังกายเลยไม่ค่อยมี และเราเป็นคนที่มีรูปร่างแบบชมพู่(ผลไม้ ไม่ใช่เอฮาร์เก็ตนะคะ - -") นั่นก็คือเป็นคนที่ถ้าอ้วนก็จะอ้วนลงช่วงล่าง สะโพก ก้น ต้นขา นี่จะเป็นอะไรที่บาน และบวมก่อนที่อื่นๆ ผู้หญิงหลายๆคนก็คงมีหุ่นทรงนี้เช่นเดียวกัน เพราะงั้นเราเลยอยากจะทำให้ช่วงล่างกระชับ มีกล้ามเนื้อมากขึ้น อยากเปลี่ยนไขมันเป็นกล้ามเนื้อ ก็เลยใช้วิธีเดินค่ะ แต่เป็นการเดินไกล ด้วยวิธีแบบนี้ค่ะ
ออฟฟิศเราอยู่ใกล้กับสี่แยกเพลินจิตมาก เราเลยเดินจากสี่แยกเพลินจิตไปถึงป้ายรถเมล์ที่หน้าสยามเซ็นเตอร์ทุกวัน เพราะอย่างน้อยก็ได้เผาผลาญพลังงานออกไปบ้าง (จันทร์-ศุกร์นะคะ) และไม่ได้เป็นการเดินช้าๆทอดน่อง เราเป็นคนเดินเร็ว ไม่ชอบการเดินเอื่อยๆ(อันนี้ติดนิสัยจากพ่อ ตอนเด็กๆที่ไปห้างกับพ่อ แล้วพ่อทิ้งให้อยู่ด้านหลัง พ่อเป็นคนเดินเร็ว ไปห้างนี่คือมีจุดมุ่งหมายมากว่าจะซื้ออะไรก็จะพุ่งหลาวตัวเองไปที่สิ่งนั้น แล้วก็ลืมลูกตัวเองไปเลย เราต้องเดินวิ่งเพื่อให้ทันพ่อ)ลองจับเวลาดูจากสี่แยกเพลินจิต เดินถึงเซ็นทรัลเวิร์ล เราใช้เวลาไม่เกิน15นาที แต่ไม่ต่ำกว่า10นาที แต่ไม่เคยจับเวลาตอนเดินไปถึงสยามเซ็นเตอร์ เพราะลืมทุกครั้งตั้งตารอแต่รถอย่างเดียว
ลืมบอกไปอีกอย่าง เราไม่ใช่คนอ้วนนะคะ หุ่นเราในสายตาคนทั่วไปถือว่ากลางๆ ไม่อ้วนไม่ผอม จะว่าหุ่นนักกีฬาก็ได้เพราะไหล่ใหญ่เหมือนนักว่ายน้ำ พี่ที่ออฟฟิศชอบมองว่าผอมเพราะเห็นกระดูกหัวไหล่ และไหปลาร้าชัดเจน แต่ความจริงก็คือไม่ได้ผอมเลยค่ะ น้ำหนักอยู่ในเกณฑ์ที่พอเหมาะกับส่วนสูง แล้วเราใส่แต่กางเกงขายาวตลอด มันเลยดูพรางว่าขาไม่ใหญ่ไปได้
อ่ะต่อนะคะเรื่องการเดิน........แล้วทีนี้บางวันที่ไม่เหนื่อยกับงานมากเกินไป หรือวันที่รถติดแบบไม่ขยับ เราก็เลือกที่จะเดินไปอนุสาวรีย์ค่ะ โดยเริ่มจากแยกเพลินจิตเหมือนเดิม เดินมาเซ็นเวิร์ล ผ่านเข้าประตูน้ำ ไปรางน้ำ และสามเหลี่ยมดินแดง ผ่านสวนสันติภาพ ก่อนที่จะเดินเลี้ยวเข้าสู่ อนุสาวรีย์ และรอรถเมล์นั่งเข้าดินแดง
เคยเดินไกลที่สุดคือ เดินจากแยกเพลินจิตไปเสาวรีย์นี่แหละค่ะ แต่เปลี่ยนเส้นทางให้ไกลship haai ด้วยการเดินจากที่ทำงานเช่นเดิม เดินไปมาบุญครองค่ะ แล้วเลี้ยวตามทางรถเมล์เลย เข้าพญาไท ผ่านห้างเซ็นจูรี่ก่อนจะเข้าสู่เสาวรีย์ที่เดิม ยอมรับว่าครั้งแรกเกือบแย่ เดินไปกับพี่ที่ทำงานซึ่งเป็นผู้หญิง แถมเขาเตี้ยและผอมกว่าด้วย เกือบหน้ามืดกันทั้งคู่เลยทีเดียว แต่ก็ไม่ยอมหยุดนะคะ เราสองคนเว้นระยะให้พักขาไปสองสามวัน แล้วเอาอีกค่ะ ครั้งนี้โอเคกว่าเดิม เลยจัดการเดินมาราธอนแบบนี้ไปอีกไม่เกิน5ครั้ง เพราะพี่ที่เดินกับเราประจำ เขาเปลี่ยนที่ทำงาน พอไม่มีคนเดินด้วย เราก็เลยไม่เดิน เพราะระยะทางมันค่อนข้างไกล ไม่อยากเสี่ยง เผื่อหน้ามืดคนเดียว ก็เลยตอนนี้มีเพียงสองอย่างที่ยังทำอยู่ คือเดินไปสยาม กับเดินไปเสาวรีย์เส้นประตูน้ำ
บางวันถ้าถึงบ้านเร็วพอ ก็มีออกกำลังกายเพิ่มเติม แต่ไม่ต่อเนื่อง เพราะมันเหนื่อยแล้ว
ทีนี้ อยากถามความเห็นหน่อยค่ะว่าแต่ละคนคิดกันยังไง เราเดินแบบนี้เป็นการใช้งานขามากไปรึเปล่า หรือโอเคแล้ว เราไม่ได้เดินบ้าระห่ำไปใช่มั้ย แล้วก็อยากรู้ว่าที่เราเดินๆ มันถึงกิโลนึงรึยัง เราวัดระยะไม่ถูก เรื่องคำนวณเส้นทางเรากะไม่ได้จริงๆ ขอบคุณทุกความคิดเห็นค่ะ
ออกกำลังกายด้วยวิธีนี้ คิดว่าถูกต้องกันมั้ยคะ
ออฟฟิศเราอยู่ใกล้กับสี่แยกเพลินจิตมาก เราเลยเดินจากสี่แยกเพลินจิตไปถึงป้ายรถเมล์ที่หน้าสยามเซ็นเตอร์ทุกวัน เพราะอย่างน้อยก็ได้เผาผลาญพลังงานออกไปบ้าง (จันทร์-ศุกร์นะคะ) และไม่ได้เป็นการเดินช้าๆทอดน่อง เราเป็นคนเดินเร็ว ไม่ชอบการเดินเอื่อยๆ(อันนี้ติดนิสัยจากพ่อ ตอนเด็กๆที่ไปห้างกับพ่อ แล้วพ่อทิ้งให้อยู่ด้านหลัง พ่อเป็นคนเดินเร็ว ไปห้างนี่คือมีจุดมุ่งหมายมากว่าจะซื้ออะไรก็จะพุ่งหลาวตัวเองไปที่สิ่งนั้น แล้วก็ลืมลูกตัวเองไปเลย เราต้องเดินวิ่งเพื่อให้ทันพ่อ)ลองจับเวลาดูจากสี่แยกเพลินจิต เดินถึงเซ็นทรัลเวิร์ล เราใช้เวลาไม่เกิน15นาที แต่ไม่ต่ำกว่า10นาที แต่ไม่เคยจับเวลาตอนเดินไปถึงสยามเซ็นเตอร์ เพราะลืมทุกครั้งตั้งตารอแต่รถอย่างเดียว
ลืมบอกไปอีกอย่าง เราไม่ใช่คนอ้วนนะคะ หุ่นเราในสายตาคนทั่วไปถือว่ากลางๆ ไม่อ้วนไม่ผอม จะว่าหุ่นนักกีฬาก็ได้เพราะไหล่ใหญ่เหมือนนักว่ายน้ำ พี่ที่ออฟฟิศชอบมองว่าผอมเพราะเห็นกระดูกหัวไหล่ และไหปลาร้าชัดเจน แต่ความจริงก็คือไม่ได้ผอมเลยค่ะ น้ำหนักอยู่ในเกณฑ์ที่พอเหมาะกับส่วนสูง แล้วเราใส่แต่กางเกงขายาวตลอด มันเลยดูพรางว่าขาไม่ใหญ่ไปได้
อ่ะต่อนะคะเรื่องการเดิน........แล้วทีนี้บางวันที่ไม่เหนื่อยกับงานมากเกินไป หรือวันที่รถติดแบบไม่ขยับ เราก็เลือกที่จะเดินไปอนุสาวรีย์ค่ะ โดยเริ่มจากแยกเพลินจิตเหมือนเดิม เดินมาเซ็นเวิร์ล ผ่านเข้าประตูน้ำ ไปรางน้ำ และสามเหลี่ยมดินแดง ผ่านสวนสันติภาพ ก่อนที่จะเดินเลี้ยวเข้าสู่ อนุสาวรีย์ และรอรถเมล์นั่งเข้าดินแดง
เคยเดินไกลที่สุดคือ เดินจากแยกเพลินจิตไปเสาวรีย์นี่แหละค่ะ แต่เปลี่ยนเส้นทางให้ไกลship haai ด้วยการเดินจากที่ทำงานเช่นเดิม เดินไปมาบุญครองค่ะ แล้วเลี้ยวตามทางรถเมล์เลย เข้าพญาไท ผ่านห้างเซ็นจูรี่ก่อนจะเข้าสู่เสาวรีย์ที่เดิม ยอมรับว่าครั้งแรกเกือบแย่ เดินไปกับพี่ที่ทำงานซึ่งเป็นผู้หญิง แถมเขาเตี้ยและผอมกว่าด้วย เกือบหน้ามืดกันทั้งคู่เลยทีเดียว แต่ก็ไม่ยอมหยุดนะคะ เราสองคนเว้นระยะให้พักขาไปสองสามวัน แล้วเอาอีกค่ะ ครั้งนี้โอเคกว่าเดิม เลยจัดการเดินมาราธอนแบบนี้ไปอีกไม่เกิน5ครั้ง เพราะพี่ที่เดินกับเราประจำ เขาเปลี่ยนที่ทำงาน พอไม่มีคนเดินด้วย เราก็เลยไม่เดิน เพราะระยะทางมันค่อนข้างไกล ไม่อยากเสี่ยง เผื่อหน้ามืดคนเดียว ก็เลยตอนนี้มีเพียงสองอย่างที่ยังทำอยู่ คือเดินไปสยาม กับเดินไปเสาวรีย์เส้นประตูน้ำ
บางวันถ้าถึงบ้านเร็วพอ ก็มีออกกำลังกายเพิ่มเติม แต่ไม่ต่อเนื่อง เพราะมันเหนื่อยแล้ว
ทีนี้ อยากถามความเห็นหน่อยค่ะว่าแต่ละคนคิดกันยังไง เราเดินแบบนี้เป็นการใช้งานขามากไปรึเปล่า หรือโอเคแล้ว เราไม่ได้เดินบ้าระห่ำไปใช่มั้ย แล้วก็อยากรู้ว่าที่เราเดินๆ มันถึงกิโลนึงรึยัง เราวัดระยะไม่ถูก เรื่องคำนวณเส้นทางเรากะไม่ได้จริงๆ ขอบคุณทุกความคิดเห็นค่ะ