ooo นิทานเรื่องหุ่นยนต์ ooo

ของเล่นชิ้นแรกของผมคือหุ่นยนต์
เจ้านี่มันเดินได้ด้วยล้อเล็กๆใต้ขา
ผมรู้สึกทึ่งกับกลไกที่ทำให้มันเดินได้
จากนั้นก็เริ่มเรียนรู้
จับมันมาลองแยกส่วน แล้วประกอบ
แล้วแยกส่วน แล้วประกอบใหม่
ซ้ำไป ซ้ำมา........อยู่อย่างนั้น

ผมมุ่งเรียนจนได้เป็นวิศวกร
งานของผมคือทำหุ่นยนต์
หุ่นของผมเจ๋งมาก
ใครๆก็พากันเรียกผมว่าอัจฉริยะ อัจฉริยะ
ผมไม่สนใจหรอก
เพราะงานของผมคือทำหุ่นยนต์
นั้นคือหนึ่งเดียวที่ผมสนใจ

ผมทำสำเร็จจนได้
ผมสร้างกลจักรและออกแบบโปรแกรม
หุ่นสามารถเคลื่อนไหวเหมือนกับมนุษย์
ใกล้เคียงความฝัน
ใกล้เคียงความสมบูรณ์แบบ
ยัง ยัง ยังไม่พอ
มันยังดีกว่านี้ได้ มันต้องสมบูรณ์แบบสิ

แล้วก็ได้เจอกับเธอ เธอเดินเข้ามาในชีวิตผม
คนผู้เดียวที่ตำหนิงานของผม
เธอมาเพื่อติ และเริ่มที่จะบ่งชี้งานของผม
หงุดหงิด หงุดหงิด หงุดหงิด
แต่ก็อยากได้ความสมบูรณ์ เลยต้องฟัง
เธอกล่าวเรื่องราวทฤษฎีของเธอ
ผมรู้สึกโอนอ่อน เคลิบเคลิมไปกับเธอ

เธอกล่าวข้อด้อยมากมาย
ผมรู้สึกสับสน สับสนที่จะแก้ไข
มันจะเริ่มแก้ตรงไหนดีละ
ทุกอย่างเรามองว่าดีแล้ว แต่เธอกลับต้องการให้เปลี่ยน
ไม่เข้าใจ สับสน ทำไมต้องทำตามเธอ
ทำไมต้องเชื่อเธอ ทำไม ทำไม?
เริ่มแปลกใจที่เธอเริ่มมีอิทธิพลกับชีวิตของผม

ด้วยความสับสนทำให้ผมทำงานแก้ไขล่าช้า
เธอไม่พอใจ..........
รู้สึกสับสน สับสนมาก ไม่ไหว ต้องพักสักหน่อย
ผมหลบไปพักผ่อน
กลับมาพบเธอแอบแก้ไขงานของผม
เธอทำเสร็จแล้ว กำลังปิดฝาเจ้าหุ่นของผม หุ่นของผมนะ หุ่นของผม!!
ผมโกรธมาก โกรธ โกรธ โกรธสุดๆ

พอสติเริ่มกลับมา ตาก็เห็นเธอจมกองเลือดตรงหน้า
มือของผมมีประแจสีแดง
ผมไม่เคยมีประแจสีแดงนินา
ผมทำอะไรลงไป
แย่ละสิ ทำอะไรลงไป
พอคิดได้ผมก็รีบนำร่างเธอไปถ่วงน้ำ
ให้ร่างเธอจมไปตลอดกาล จมลงไปลึกลึก จมลงไป จมไปตลอดกาล

หุ่นยนต์ของผมเกิดการเปลี่ยนแปลง
ผมไม่ชอบเลย ไม่ใกล้เคียงกับความสมบูรณ์แบบที่ผมว่างไว้
เธอทำมัน เปลี่ยนแปลงมัน
เธอย่ำยีงานของผม งานของผม!!
หุ่นตัวนี้ไม่ใช่ตัวเดิมอีกต่อไป
ผมแก้ไขอะไรไม่ได้ ไม่มีเธอมาแก้ไขด้วย
เพราะเธอจมลงไปแล้ว จมลงไป และผมก็ไม่ใช่คนเดิมเช่นกัน