เรื่องดีดีอย่างหนึ่งของเมืองเล็ก คือ ความสามารถในการคงไว้ ซึ่งประวัติศาสตร์ของชุมชนไว้ได้ แม้จะไม่ใช่เรื่องที่เป็นความตั้งใจก็ตาม เมืองใหญ่ อย่าง กทม. บางกลุ่มธุรกิจก็ได้พยายามรักษาไว้ ผมก็ไม่แน่ใจว่า เพราะความรัก หรือเพราะรู้ว่าขายได้ เช่น ที่ตั้งของโกดังอิสเอเซียติก ซึ่งผมเห็นมาตั้งแต่ผมเกิด

หลายเมืองในชนบท บ้านเก่า เรือนแก่ กำลังถูกรุกไล่ ด้วยแผนธุรกิจที่คำนวณค่าตอบแทนความคุ้มค่า ออกมาเป็นตัวเงิน ต่อตารางเมตร ต่อระยะเวลา ต่ออัตราดอกเบี้ย และอะไรอีกหลาย ๆ อย่าง ยกเว้นอย่างเดียวที่ไม่มีในแผนธุรกิจ คือ คุณค่าของชุมชน คุณค่าประวัติศาสตร์ของผู้คนที่ดำรงอยู่

บางครั้ง เราก็พึงพอใจ ความเป็นระเบียบเรียบร้อย จัดการง่ายดี เช่น เขื่อนริมโขง ที่โล่งตา แทนเรือนไม้เก่า ที่รกรุงรัง ... หากความไม่เป็นระเบียบ คือกำเนิดของชุมชน คือบ้านของต้นตระกูล คือถิ่นพำนักของผู้ทีสร้างเมืองนี้ขึ้นมา ... หากความความคิดของบางคน บางองค์กร กลับมองไม่เห็น กลับมองว่า เป็นสิ่งที่จะต้องรื้อทิ้ง และสร้างใหม่ !!!

บ่นยาวเลย 5555 ... ก่อนไปนครพนม ผมได้ดูหลายรีวิว ได้ข้อมูลมานิดหน่อย สิ่งหนึ่งของความตั้งใจ คือ การได้ไปถ่ายภาพบ้านเก่า เรือนแก่ หากเมื่อได้เลาะ ๆ ดู ก็พบว่า บ้านเก่าจำนวนไม่น้อย ได้หายไปตามกาลเวลา ส่วนหนึ่ง เพราะธรรมชาติ เช่นลมพายุ ส่วนหนึ่งอาจจะเรื่องของเพลิงไหม้ ส่วนหนึ่งอาจจะเป็นเรื่องการปรับภูมิทัศน์ของเมือง ทำให้ผมไม่ได้ภาพอย่างที่ตั้งใจไว้

ก็เลยเป็นว่า ได้มาเท่าที่ได้ก็แล้วกันครับ ลองติดตามไปดูกันเเลยดีกว่าครับ ส่วนเพื่อน ๆ ที่มีข้อมูลเพิ่มเติม บอกมาก็ดีนะครับ เผื่อวันหน้าวันหลัง มีเวลา ผมจะได้โฉบไปอีกสักครั้ง