ตอนนี้ผมอายุ21ปีแล้วครับ มีคนถามเรื่องแฟน ผมเลยบอกว่ายังไม่เคยมีแฟนเลยครับ
ส่วนตัวความรักเคยมีแน่นอนครับ แต่เวลาชอบใครสักคนรู้สึกกระวนกระวายใจ แบบอยากเป็นแฟนด้วย อยากคุยด้วย อยากอยู่ใกล้ๆ
ผมลองไปอ่านเกี่ยวกับ ธรรมมะ ที่ใดมีรักที่นั้นมีทุกข์
ความรักของปถุชนหรือสัตว์โลก ก็เช่นเดียวกันไม่ว่ารักรูปแบบไหนเกิดจากกามตัณหาทั้งสิ้น
กับสิ่งใดเช่นวัตถุ สิ่งของ สัตว์หรือมนุษย์ก็ตามย่อมเกิดจาก
1.จิตเห็นสิ่งนี้มีคุณต่อตน ต่อรูปตน(เช่นเห็นผู้หญิงคนนี้เป็นคนดี น่ารัก)
2.จึงเกิดความอยาก ความยึดสิ่งนั้นเข้ามา จึงสร้างอารมณ์สุข ปราถนาอยากได้ผู้หญิงคนนั้นมาเป็นของตน เพราะคิดว่าถ้าได้อยู่กับเขาแล้ว ตนเองจะมีความสุข เมื่อตนเองมีความสุข รูปนี้จะได้ยั่งยืน
ดังนั้ที่ใดมีรักที่นั่นมีทุกข์แน่นอนล้านเปอร์เซนต์ ไม่เพียงเกิดจากกฏไตรลักษณ์เท่านั้น
(มีอะไรละเอียดลึกซึ้งกว่านั้นเช่นคิดจะมีรัก ก็ทุกข์เพราะคิดแล้วเป็นต้น)
สรุปเป็นทุกข์ 4 ขั้นคือ
1.ทุกข์เพราะรักอันเกิดจากความยึดมั่นในตัวตนของตน
ทั้งๆที่ตัวตนของตนนี้ยังไม่ใช่ของตนเลย เพียงแต่จิตมาอาศัยร่างกายนี้อยู่เท่านั้น
ร่างกายนี้ย่อมป่วย เจ็บและตายในที่สุด
เมื่อร่างกายนี้ป่วยเป็นมะเร็งก็ทุกข์ เจ็บก็ทุกข์ หิวก็ทุกข์ เป็นต้น
(ทุกข์ขั้นที่ 1)
2.ทุกข์เพราะอารมณ์ปราถนา เช่นอยากได้รถ ก็นั่งทุกข์ นอนทุกข์
ว่าจะหาเงินจากไหนหนอมาซื้อรถ คิดก็ทุกข์หนักแล้ว ยังไม่สำเหนียกอีก
(ทุกข์ขั้นที่ 2)
2.ทุกข์เพราะการครอบครอง การได้มาในสิ่งที่นอกเหนือกว่าตน เช่น แฟน บ้าน รถเมื่อได้มาแล้วก็ทุกข์อีก ต้องดุแลอย่างไร ไปไหนไกลก็เป็นห่วง จอดตากแดดก็ห่วง
(ทุกข์ขั้นที่ 3)
4.ทุกข์เพราะสิ่งที่ได้มานั้นต้องผันแปร บังคับไม่ได้ เสื่อมสลายไปในที่สุด(ทุกข์ในไตรลักษณ์) เช่น แฟนก็แก่ลง รถก็ชำรุดพัง
(ทุกข์ขั้นที่ 4)
ผมเลยคิดว่า เวลาเราหลงรักใครสักคน ในสมัยเรียน ตัดใจจากเค้าดีไหมครับ คิดกับเค้าแค่เพื่อนก็พอแล้ว[แต่ทำยากจัง]
พี่ๆคิดว่าแนวคิดผมเป็นยังไงบ้างครับ
ชีวิตผมตอนนี้มหาลัย กับ ทัศนคติความรัก
ส่วนตัวความรักเคยมีแน่นอนครับ แต่เวลาชอบใครสักคนรู้สึกกระวนกระวายใจ แบบอยากเป็นแฟนด้วย อยากคุยด้วย อยากอยู่ใกล้ๆ
ผมลองไปอ่านเกี่ยวกับ ธรรมมะ ที่ใดมีรักที่นั้นมีทุกข์
ความรักของปถุชนหรือสัตว์โลก ก็เช่นเดียวกันไม่ว่ารักรูปแบบไหนเกิดจากกามตัณหาทั้งสิ้น
กับสิ่งใดเช่นวัตถุ สิ่งของ สัตว์หรือมนุษย์ก็ตามย่อมเกิดจาก
1.จิตเห็นสิ่งนี้มีคุณต่อตน ต่อรูปตน(เช่นเห็นผู้หญิงคนนี้เป็นคนดี น่ารัก)
2.จึงเกิดความอยาก ความยึดสิ่งนั้นเข้ามา จึงสร้างอารมณ์สุข ปราถนาอยากได้ผู้หญิงคนนั้นมาเป็นของตน เพราะคิดว่าถ้าได้อยู่กับเขาแล้ว ตนเองจะมีความสุข เมื่อตนเองมีความสุข รูปนี้จะได้ยั่งยืน
ดังนั้ที่ใดมีรักที่นั่นมีทุกข์แน่นอนล้านเปอร์เซนต์ ไม่เพียงเกิดจากกฏไตรลักษณ์เท่านั้น
(มีอะไรละเอียดลึกซึ้งกว่านั้นเช่นคิดจะมีรัก ก็ทุกข์เพราะคิดแล้วเป็นต้น)
สรุปเป็นทุกข์ 4 ขั้นคือ
1.ทุกข์เพราะรักอันเกิดจากความยึดมั่นในตัวตนของตน
ทั้งๆที่ตัวตนของตนนี้ยังไม่ใช่ของตนเลย เพียงแต่จิตมาอาศัยร่างกายนี้อยู่เท่านั้น
ร่างกายนี้ย่อมป่วย เจ็บและตายในที่สุด
เมื่อร่างกายนี้ป่วยเป็นมะเร็งก็ทุกข์ เจ็บก็ทุกข์ หิวก็ทุกข์ เป็นต้น
(ทุกข์ขั้นที่ 1)
2.ทุกข์เพราะอารมณ์ปราถนา เช่นอยากได้รถ ก็นั่งทุกข์ นอนทุกข์
ว่าจะหาเงินจากไหนหนอมาซื้อรถ คิดก็ทุกข์หนักแล้ว ยังไม่สำเหนียกอีก
(ทุกข์ขั้นที่ 2)
2.ทุกข์เพราะการครอบครอง การได้มาในสิ่งที่นอกเหนือกว่าตน เช่น แฟน บ้าน รถเมื่อได้มาแล้วก็ทุกข์อีก ต้องดุแลอย่างไร ไปไหนไกลก็เป็นห่วง จอดตากแดดก็ห่วง
(ทุกข์ขั้นที่ 3)
4.ทุกข์เพราะสิ่งที่ได้มานั้นต้องผันแปร บังคับไม่ได้ เสื่อมสลายไปในที่สุด(ทุกข์ในไตรลักษณ์) เช่น แฟนก็แก่ลง รถก็ชำรุดพัง
(ทุกข์ขั้นที่ 4)
ผมเลยคิดว่า เวลาเราหลงรักใครสักคน ในสมัยเรียน ตัดใจจากเค้าดีไหมครับ คิดกับเค้าแค่เพื่อนก็พอแล้ว[แต่ทำยากจัง]
พี่ๆคิดว่าแนวคิดผมเป็นยังไงบ้างครับ