เรื่องราวบนรถประจำทาง ตอนที่ 1

มาเริ่มกันดีกว่า เราเป็นคนนึงที่โดยสารรถประจำทางเป็นประจำ วันหนึ่งเราได้นั่งรถเมล์สาย 108 แยกรัชโยธิน - ท่าพระ
ตอนนั้นเวลาประมาณบ่ายโมงกว่า บนรถไม่ค่อยมีคนเท่าไร เรานั่งแถวหลังสุดและมีน้องผู้หญิงพาณิชกลุ่มนึงนั่งอยู่ด้วย
สักพักมีป้าคนหนึ่งขึ้นรถมาฝั่งประตูหน้า ป้าแกตาบอดด้วยคะ โดยตลอดทางป้าแกก็จะถามว่า " ถึงไหนแล้ว ? "
เราเข้าใจป้าแกนะคะว่า แกคงลงไม่ถูกและเพราะสายตาแกมองไม่เห็น แกถึงได้ถามตลอดว่าถึงไหนแล้ว
แต่กระเป๋ารถเมล์ไม่ได้เข้าใจแบบเรา กระเป๋ารถเมล์ตะโกนขึ้นมาว่า
"ป้าช่วยนั่งเฉยๆเงียบๆได้ไหม วุ่นวายอยู่ได้ รำคาญ เด๋วถึงไหนก็บอกเองแหละ!!"
แต่ตลอดทางที่เรานั่งมา กระเป๋ารถเมล์ไม่เคยพูดเลยว่าถึงไหนแล้ว
อย่างรถเมล์บางคันจะบอกตลอดว่าตอนนี้ถึงไหน  เพื่อให้ผู้โดยสารรู้เส้นทาง
สักพักหนึ่งในกลุ่มน้องผู้หญิงพาณิชก็พูดว่า " เ-ี้ย ไปว่าป้าแกทำไม ไม่ช่วยเขาก็อยู่เฉยๆ -ึงเห็นมั้ยว่าเขาตาบอด .... "
น้องผู้หญิงคนนี้ด่ากระเป๋ารถเมล์ยาวเลยคะ  ถึงแม้ว่าคำพูดน้องเขาบางคำจะแรงเกินไป แต่เราภูมิใจในการกระทำของน้องเขานะ
และมีประโยคนึงที่เราชอบมากคือ " -ู ก็ไม่ใช่คนดีอะไร แต่ -ู ก็ไม่ ขนาดนี้ "
คนทั้งรถหันมามอง แต่ไม่ได้มองที่น้องเขานะคะ มองที่กระเป๋ารถเมล์
หลายคนอาจคิดว่า น้องเขาไม่สมควรว่ากระเป๋ารถเมล์
แต่สำหรับเรา เรารู้สึกดีนะ ที่ยังมีคนที่กล้าจะปกป้องคนที่อ่อนแอกว่าและไม่มีทางสู้
เราว่าคนทุกคนมีจิตใจ มีความรู้สึกและมีอารมณ์เหมือนกันหมด ไม่มีใครอยากไม่สมบูรณ์แบบ
ทุกคนเลือกเกิดไม่ได้ แต่เลือกที่จะช่วยเหลือกันได้ ถ้าคิดถึง "ใจเขาใจเรา" เยอะๆ โลกนี้คงน่าอยู่มากกว่านี้.

ปล.ขอบคุณน้องพาณิชผู้หญิงคนนั้น