คำว่า"บุญ" มีมาก่อนสมัยพุทธกาล หมายถึง ผลของกรรมดี ที่เราได้กระทำลงไป ซึ่งผลของกรรมนี้ จะติดตัวเราไป
เหมือนเสบียงที่ติดตัวเราไป ทุกภพ ทุกชาติ ตลอดช่วงเวลที่เรายังไม่สามารถเข้า
สู่นิพพาน และยังต้องเวียนว่ายอยู่ในวัฏสงสารนี้ มันจะทำให้ทุกชาติ ทุกภพที่เรา
เกิดมา ไม่ต้องลำบากมากนัก
คำว่า"กุศล" มีขึ้นในสมัยพุทธกาล หมายถึง ปัญญาทางธรรม ที่เราได้สะสมมา จากการเจริญ ใน ศีล สมาธิ ปัญญา
ซึ่งปัญญาทางธรรมนี้ สามารถสะสมได้ข้ามภพ ข้ามชาติ ติดตัวเราไปจนกว่า
เราจะเข้าสู่นิพพาน ยกตัวอย่างเช่น ในสมัยพุทธกาล มีพระอรหันต์จำนวนมาก
ที่สามารถบรรลุอรหันต์ได้เร็วมาก ด้วยคำพูดเพียงไม่กี่ประโยคของพระพุทธเจ้า
ก็เนื่องมาจาก ปัญญาทางธรรม หรือ กุศล ที่ท่านเหล่านั้นบำเพ็ญมาเป็นเวลานาน
ใน ชาติ ภพ ที่ผ่านมา มันเต็มเปี่ยม แล้วจริงๆ ซึ่งตรงข้ามกับพระสงฆ์บางองค์
ที่แม้ได้มีโอกาสบวชในสมัยพุทธกาล แต่ก็ไม่สามารถบรรลุนิพพานได้ เนื่องจาก
ปัญญาทางธรรม หรือ กุศล ที่ท่านเหล่านั้นบำเพ็ญมาน้อยเกินไป นั่นเอง
จุดมุ่งหมายของพุทธศาสนา จริงๆแล้ว มุ่งให้บำเพ็ญกุศล นั่นเอง ซึ่งการบำเพ็ญกุศลนั้น จะทำให้เราเข้าสู่นิพพาน ในอนาคตกาล
ในชาติใดชาติหนึ่ง ซึ่งเราไม่สามารถบอกได้ว่า เราจะเข้าสู่นิพพานเมื่อไหร่ ถ้าเปรียบไปก็เหมือนการ บานของดอกบัวนั่นเอง
เมื่อทุกอย่างครบถ้วนสมบูรณ์แล้ว ดอกบัวนั้นก็จะบานขึ้นเอง
แต่ช่วงที่เรายังคงต้องเวียนว่ายอยู่ในวัฏสงสารนั้น หากเรามุ่งแต่บำเพ็ญกุศลเพียงอย่างเดียว เราก็จะต้องทนอยู่ในสภาพแวดล้อม
ที่ลำบากยากเข็ญนัก เราจึงต้องทำบุญควบคู่ไปด้วย ซึ่งถึงแม้ว่าเราจะทำบุญ ก็อย่าไปติดอยู่ที่การทำบุญเพียงอย่างเดียว
ความหมายของคำว่า "บุญ" และ "กุศล" ต่างกันอย่างไร
เหมือนเสบียงที่ติดตัวเราไป ทุกภพ ทุกชาติ ตลอดช่วงเวลที่เรายังไม่สามารถเข้า
สู่นิพพาน และยังต้องเวียนว่ายอยู่ในวัฏสงสารนี้ มันจะทำให้ทุกชาติ ทุกภพที่เรา
เกิดมา ไม่ต้องลำบากมากนัก
คำว่า"กุศล" มีขึ้นในสมัยพุทธกาล หมายถึง ปัญญาทางธรรม ที่เราได้สะสมมา จากการเจริญ ใน ศีล สมาธิ ปัญญา
ซึ่งปัญญาทางธรรมนี้ สามารถสะสมได้ข้ามภพ ข้ามชาติ ติดตัวเราไปจนกว่า
เราจะเข้าสู่นิพพาน ยกตัวอย่างเช่น ในสมัยพุทธกาล มีพระอรหันต์จำนวนมาก
ที่สามารถบรรลุอรหันต์ได้เร็วมาก ด้วยคำพูดเพียงไม่กี่ประโยคของพระพุทธเจ้า
ก็เนื่องมาจาก ปัญญาทางธรรม หรือ กุศล ที่ท่านเหล่านั้นบำเพ็ญมาเป็นเวลานาน
ใน ชาติ ภพ ที่ผ่านมา มันเต็มเปี่ยม แล้วจริงๆ ซึ่งตรงข้ามกับพระสงฆ์บางองค์
ที่แม้ได้มีโอกาสบวชในสมัยพุทธกาล แต่ก็ไม่สามารถบรรลุนิพพานได้ เนื่องจาก
ปัญญาทางธรรม หรือ กุศล ที่ท่านเหล่านั้นบำเพ็ญมาน้อยเกินไป นั่นเอง
จุดมุ่งหมายของพุทธศาสนา จริงๆแล้ว มุ่งให้บำเพ็ญกุศล นั่นเอง ซึ่งการบำเพ็ญกุศลนั้น จะทำให้เราเข้าสู่นิพพาน ในอนาคตกาล
ในชาติใดชาติหนึ่ง ซึ่งเราไม่สามารถบอกได้ว่า เราจะเข้าสู่นิพพานเมื่อไหร่ ถ้าเปรียบไปก็เหมือนการ บานของดอกบัวนั่นเอง
เมื่อทุกอย่างครบถ้วนสมบูรณ์แล้ว ดอกบัวนั้นก็จะบานขึ้นเอง
แต่ช่วงที่เรายังคงต้องเวียนว่ายอยู่ในวัฏสงสารนั้น หากเรามุ่งแต่บำเพ็ญกุศลเพียงอย่างเดียว เราก็จะต้องทนอยู่ในสภาพแวดล้อม
ที่ลำบากยากเข็ญนัก เราจึงต้องทำบุญควบคู่ไปด้วย ซึ่งถึงแม้ว่าเราจะทำบุญ ก็อย่าไปติดอยู่ที่การทำบุญเพียงอย่างเดียว