*** แก้ไขหัวเรื่อง จาก เปิดฉาก เป็น ปิดฉาก นะคะ ขออภัย พิมพ์ทางมือถือไม่ค่อยถนัดค่ะ และขอบคุณที่เตือนให้ทราบค่ะ ^_^ ***
จากกระทู้ล่าสุดที่เคยมาตั้งไว้นะคะ
http://pantip.com/topic/31443470
เราดูพฤติกรรมแล้ว ว่าเค้ายังติดต่อทางผู้หญิงที่ลำปางอยู่ ทางผู้หญิงก็ดูรอ ร้อ รอ และก็เร่งรัด ทวงสัญญาที่สามีเราบอกว่าจะไปหาไปเจอกัน บอกว่าความอดทนลดลงไปทุกวันๆ เราเห็นใจค่ะ อยากได้ซะขนาดนั้น จริงๆแล้วเห็นใจทั้งคู่ จะได้ไม่ต้องหลบๆซ่อน เป็นผู้หญิงในที่ลับในซอกหลืบ ไม่มีใครอยากเป็นชู้ ในเมื่อรักกันขนาดนี้ เราเลยตัดใจ ถือว่าทำทานครั้งยิ่งใหญ่ เอาไปเหอะ เราถอยเองค่ะ
เมื่อวาเลนไทน์/วันมาฆะบูชา ถือฤกษ์ดี เหมาะแก่การเริ่มต้นชีวิตใหม่ เราเลยถือโอกาศคุยกับทางสามีเรียบร้อยแล้วค่ะ ว่าจะยุติความสัมพันธ์กัน เราเป็นฝ่ายขอหย่าค่ะ
เรายกบ้าน และรถมอเตอร์ไซด์ ให้เค้าเอาไว้เริ่มชีวิตใหม่ เราผ่อนเองทั้งหมดก็จริง แต่เรายินดียกให้ เพราะเค้ายอมออกจากงานมาดูแลลูกเป็นเวลา 10 กว่าปี ไม่มีงานทำมาเป็นเวลานาน จะให้เริ่มต้นใหม่ก็คงใช้เวลาปรับตัวพอสมควร เค้าชอบถ่ายรูป รับงานถ่ายรูปอยู่และก็เรียนเพิ่ม อยากเป็นช่างภาพ เค้าบอกว่าถ้าเลิกกันตอนนี้เค้าไม่เหลืออะไรเลย เค้าขอให้เราดูแลเค้ากับครอบครัวเค้า (พ่อ+แม่) เรื่องค่าใช้จ่ายไปอีกสักระยะนึง ขอให้เค้าจะได้มีเวลาเก็บเงินเก็บทองไปตั้งตัว เราเห็นใจและเข้าใจ เราเองก็ไม่ได้ใจจืดใจดำ ลูกเองก็ยังติดเค้าอยู่มาก จึงตกลงกันตามนี้ (ทีแรกขอสี่ปี แต่เราบอกนานเกิน ปีเดียวก็พอ) ตอนนี้คุยเฉพาะเรื่องลูก แรกๆก็ทำใจยากหน่อย ตอนนี้เรามีความสุขดีระดับนึง การยอมรับความจริง ใช้ชีวิตอยู่กับปัจจุบัน มันถูกต้องเลยค่ะ เรายังอยู่บ้านเดียวกัน แต่ลดระดับความสัมพันธ์ลงคงไว้แค่ความเป็นพ่อและแม่ของลูกเท่านั้น เค้าเองตอนแรกก็คิดว่าเดี๋ยวเราคงใจอ่อน ยอมให้เหมือนที่ผ่านๆมา แต่เค้าคิดผิดค่ะ เราเป็นคนที่อดทนมาก แต่ถ้าเราบอกว่าไม่ ก็คือไม่ เราเป็นคนที่ตัดสินใจช้า แต่ไม่กลับไปกลับมา เมื่อตัดสินใจเดินหน้า เราไม่หันหลังกลับแล้วค่ะ
ลูกสาวคนโตทราบแล้วว่าเกิดอะไรขึ้น เค้าดูเงียบไป เค้าก็เลือกที่จะอยู่กับเรา เราคุยกันหลายเรื่อง เค้าพูดสั้นๆแต่เพียงว่า หนูทำอะไรไม่ได้ แต่หนูจะพยายามเข้าใจแม่นะ (ที่เค้าพูดอย่างนี้เพราะทราบว่าเราเป็นฝ่ายขอหย่า ไม่ใช่พ่อเด็ก) เราได้แต่หวังว่า สักวันเค้าต้องเข้าใจ ลูกชายคนเล็กไม่ทราบเรื่อง เวลาพ่อเด็กไม่อยู่บ้าน เค้าจะทราบว่าพ่อไปทำงานถ่ายรูปที่ต่างจังหวัด เวลาเราไปทำงานต่างประเทศ ลูกๆก็ทราบ เราโชคดี ยังมีพี่น้องที่รักและเอ็นดูลูกเรา ให้พึ่งได้ ช่วยดูแลกันตามอัตตาภาพ ลูกๆไม่ขาดความอบอุ่น เรากังวลแค่ลูกสาวคนโตเพราะติดพ่อมาก แต่คิดว่าความใกล้ชิด การดูแลของเราและญาติพี่น้องของเรา ก็จะช่วยเค้าได้บ้าง
เราตกลงกันว่ายังไงก็ตาม ลูกจะอยู่กับเราทั้งคู่ค่ะ เค้าเองก็ไม่เอาลูกไป เค้าบอกว่าตัวเองยังเอาตัวไม่รอด ถ้าช่วยตัวเองได้มีรายได้ เค้าจะช่วยค่าเลี้ยงดูบ้าง เราก็โอเค
ขอบคุณทุกๆคอมเม้นท์ และกำลังใจที่เคยมีให้นะคะ
ใครที่มีปัญหาอยู่ อย่ารีบร้อนตัดสินใจอะไรนะคะ รอให้สงบสติอารมณ์แล้วคิด หาทางออก วางแผนให้ดี ให้รัดกุม ให้หัวใจและอารมณ์เรามั่นคง พร้อมลุยทุกสภาวะ แล้วจึงค่อยตัดสินใจทำ แล้วคุณจะไม่มีน้ำตา หรือคำว่าเสียใจอีกต่อไปค่ะ
เปิดฉากชีวิตคู่ 14 ปี ลงด้วยความเข้าใจ
จากกระทู้ล่าสุดที่เคยมาตั้งไว้นะคะ http://pantip.com/topic/31443470
เราดูพฤติกรรมแล้ว ว่าเค้ายังติดต่อทางผู้หญิงที่ลำปางอยู่ ทางผู้หญิงก็ดูรอ ร้อ รอ และก็เร่งรัด ทวงสัญญาที่สามีเราบอกว่าจะไปหาไปเจอกัน บอกว่าความอดทนลดลงไปทุกวันๆ เราเห็นใจค่ะ อยากได้ซะขนาดนั้น จริงๆแล้วเห็นใจทั้งคู่ จะได้ไม่ต้องหลบๆซ่อน เป็นผู้หญิงในที่ลับในซอกหลืบ ไม่มีใครอยากเป็นชู้ ในเมื่อรักกันขนาดนี้ เราเลยตัดใจ ถือว่าทำทานครั้งยิ่งใหญ่ เอาไปเหอะ เราถอยเองค่ะ
เมื่อวาเลนไทน์/วันมาฆะบูชา ถือฤกษ์ดี เหมาะแก่การเริ่มต้นชีวิตใหม่ เราเลยถือโอกาศคุยกับทางสามีเรียบร้อยแล้วค่ะ ว่าจะยุติความสัมพันธ์กัน เราเป็นฝ่ายขอหย่าค่ะ
เรายกบ้าน และรถมอเตอร์ไซด์ ให้เค้าเอาไว้เริ่มชีวิตใหม่ เราผ่อนเองทั้งหมดก็จริง แต่เรายินดียกให้ เพราะเค้ายอมออกจากงานมาดูแลลูกเป็นเวลา 10 กว่าปี ไม่มีงานทำมาเป็นเวลานาน จะให้เริ่มต้นใหม่ก็คงใช้เวลาปรับตัวพอสมควร เค้าชอบถ่ายรูป รับงานถ่ายรูปอยู่และก็เรียนเพิ่ม อยากเป็นช่างภาพ เค้าบอกว่าถ้าเลิกกันตอนนี้เค้าไม่เหลืออะไรเลย เค้าขอให้เราดูแลเค้ากับครอบครัวเค้า (พ่อ+แม่) เรื่องค่าใช้จ่ายไปอีกสักระยะนึง ขอให้เค้าจะได้มีเวลาเก็บเงินเก็บทองไปตั้งตัว เราเห็นใจและเข้าใจ เราเองก็ไม่ได้ใจจืดใจดำ ลูกเองก็ยังติดเค้าอยู่มาก จึงตกลงกันตามนี้ (ทีแรกขอสี่ปี แต่เราบอกนานเกิน ปีเดียวก็พอ) ตอนนี้คุยเฉพาะเรื่องลูก แรกๆก็ทำใจยากหน่อย ตอนนี้เรามีความสุขดีระดับนึง การยอมรับความจริง ใช้ชีวิตอยู่กับปัจจุบัน มันถูกต้องเลยค่ะ เรายังอยู่บ้านเดียวกัน แต่ลดระดับความสัมพันธ์ลงคงไว้แค่ความเป็นพ่อและแม่ของลูกเท่านั้น เค้าเองตอนแรกก็คิดว่าเดี๋ยวเราคงใจอ่อน ยอมให้เหมือนที่ผ่านๆมา แต่เค้าคิดผิดค่ะ เราเป็นคนที่อดทนมาก แต่ถ้าเราบอกว่าไม่ ก็คือไม่ เราเป็นคนที่ตัดสินใจช้า แต่ไม่กลับไปกลับมา เมื่อตัดสินใจเดินหน้า เราไม่หันหลังกลับแล้วค่ะ
ลูกสาวคนโตทราบแล้วว่าเกิดอะไรขึ้น เค้าดูเงียบไป เค้าก็เลือกที่จะอยู่กับเรา เราคุยกันหลายเรื่อง เค้าพูดสั้นๆแต่เพียงว่า หนูทำอะไรไม่ได้ แต่หนูจะพยายามเข้าใจแม่นะ (ที่เค้าพูดอย่างนี้เพราะทราบว่าเราเป็นฝ่ายขอหย่า ไม่ใช่พ่อเด็ก) เราได้แต่หวังว่า สักวันเค้าต้องเข้าใจ ลูกชายคนเล็กไม่ทราบเรื่อง เวลาพ่อเด็กไม่อยู่บ้าน เค้าจะทราบว่าพ่อไปทำงานถ่ายรูปที่ต่างจังหวัด เวลาเราไปทำงานต่างประเทศ ลูกๆก็ทราบ เราโชคดี ยังมีพี่น้องที่รักและเอ็นดูลูกเรา ให้พึ่งได้ ช่วยดูแลกันตามอัตตาภาพ ลูกๆไม่ขาดความอบอุ่น เรากังวลแค่ลูกสาวคนโตเพราะติดพ่อมาก แต่คิดว่าความใกล้ชิด การดูแลของเราและญาติพี่น้องของเรา ก็จะช่วยเค้าได้บ้าง
เราตกลงกันว่ายังไงก็ตาม ลูกจะอยู่กับเราทั้งคู่ค่ะ เค้าเองก็ไม่เอาลูกไป เค้าบอกว่าตัวเองยังเอาตัวไม่รอด ถ้าช่วยตัวเองได้มีรายได้ เค้าจะช่วยค่าเลี้ยงดูบ้าง เราก็โอเค
ขอบคุณทุกๆคอมเม้นท์ และกำลังใจที่เคยมีให้นะคะ
ใครที่มีปัญหาอยู่ อย่ารีบร้อนตัดสินใจอะไรนะคะ รอให้สงบสติอารมณ์แล้วคิด หาทางออก วางแผนให้ดี ให้รัดกุม ให้หัวใจและอารมณ์เรามั่นคง พร้อมลุยทุกสภาวะ แล้วจึงค่อยตัดสินใจทำ แล้วคุณจะไม่มีน้ำตา หรือคำว่าเสียใจอีกต่อไปค่ะ