หลังจากที่มีโอกาสได้ดูภาพยนต์ที่บอกตรงๆว่าประทับใจมากๆ ทันทีที่เดินออกจากโรงคำถามแรกที่ผุดขึ้นมาในหัวคือ "ทำไมกอล์ฟต้องตาย? แล้วถ้ากอล์ฟไม่ตายล่ะ? เรื่องจะเป็นยังไงต่อ?" จากนั้นเราก็กลับมานั่งฟินผ่านตัวอักษร ขอชี้แจงมา ณ ทีนี้ก่อน นี่ไม่ใช่ฟิค เราจับเฉพาะเนื้อหา บทสนทนาบางส่วนที่เราแอบแต่งไว้เองลับๆ มาลงแค่ 15% เนื้อหาจะดูกระชับ ชับ ชับ เพราะเราไม่ได้เอามาลงทั้งหมด แน่นอนว่าเอาลงหมดคงขี้เกียจอ่านกันแน่ ก็เลยจับรวบๆมาแค่จุดประสงค์ที่ต้องการจะสื่อจริงๆ คือ "ถ้ากอล์ฟไม่ตายจะเป็นอย่างไร?" นี่คือการมโนเอาเองล้วนๆ ไม่ใช่การสปอย ไม่ได้เกี่ยวข้องอะไรกับภาพยนต์ทั้งนั้น ไม่ใช่ฉากที่ถูกตัด ไม่ใช่อะไรทั้งนั้น อ่านแล้วกรุณายึดเนื้อหาจากภาพยนต์เป็นหลัก เพราะที่เอามาลงเป็นเพียงเศษส่วนเล็กๆของการจิ้นของตัวเองเท่านั้น~!!!!
"อะไรนะกอล์ฟเนี่ยนะเป็นมะเร็งในสมอง!!!??" กอล์ฟเบิกตากว้างออกมาด้วยความตกใจเมื่อรู้ข่าวว่าตัวเองเป็นมะเร็งในสมอง เหตุการณ์ที่สองพี่น้องโดนรถชนทำให้กอล์ฟและแบงค์บาดเจ็บทั้งคู่ แต่แบงค์จะอาการโคม่าที่สุด ที่สำคัญน้องกำลังจะเสียไต ด้วยความรักความห่วงใยของกอล์ฟจึงยอมบริจาคไต 1 ข้างของตัวเองเพื่อช่วยชีวิตน้องชาย ก่อนที่เขาจะมารู้ความจริงทีหลังว่าตนเองก็กำลังแย่ที่ตรวจพบเจอมะเร็งในสมอง และที่แย่กว่าคือ...ไม่มีหมอคนไหนรักษาเขาได้
"กอล์ฟโอเคป่ะวะ พวกกุเข้าไปคุยกับหมอมาเขาบอกว่าเป็น..." ต้าเอ่ยถามออกมาเสียงแผ่ว
"เป็นมะเร็งในสมอง หมอได้บอกพวกมะว่ากุกำลังจะตาย?" กอล์ฟสแยะยิ้มถามเพื่อนตนเองออกไปอย่างสมเพชตัวเอง เขาใช้เวลาอยู่กับคนรักแค่ไม่นานทำไมโชคชะตาต้องมาพรากพวกเขาไปจากกันอีก
"กอล์ฟพ่อมีเรื่องจะบอก" ผู้เป็นพ่อเดินกอดอกเข้ามาในห้องพักของกอล์ฟด้วยสีหน้าเคร่งเครียด
"เด็กๆพ่อขอคุยกับลูกชายตามลำพังนะ" เมื่อฝ่ายพ่อของเพื่อนพูดขอ ต้า ตื้ด เจี๊ยบ ป่านจึงพากันเดินออกจากห้องพักไป
"พ่อคุยกับเพื่อนเก่าพ่อที่เป็นหมอ เขาแนะนำให้พ่อส่งแกไปรักษาตัวกับหมอคนหนึ่งที่อเมริกา เขาชำนาญด้านโรคมะเร็ง" พ่อพูดบอกออกมา ทำใหกอล์ฟเผยยิ้มอย่างมีความหวังออกมา
"แล้วกอล์ฟจะหายป่ะ?" กอล์ฟเอ่ยถามพ่อตนเองออกไป
"เขาไม่รับประกันเพราะในเคสของแกค่อนข้างอาการหนัก"
"ก็คือกอล์ฟคงไม่หายใช่ป่ะพ่อ?"
"แกต้องเข้าใจโอกาสมันน้อยมากที่แกจะรอด พ่อเองก็ไม่อยากให้แกไปแต่ในเมื่อมันมีโอกาสพ่อก็ยินดีจะเสี่ยง แม้ว่าโอกาสจะน้อยแค่ไหน เพื่อชีวิตลูกชายพ่อยอมเสี่ยง"
"เอาแบงค์ไปด้วยนะพ่อ"
"ไม่ได้!!! แบงค์เพิ่งเข้ารับการผ่าตัดต้องพักฟื้นยาว ไม่ควรพาออกไปไหนไกล!!!" คำพูดของพ่อทำให้กอล์ฟนิ่งเงียบคิดตาม
"งั้นกอล์ฟคงต้องไปผ่าตัดพักฟื้นนานเลยซิกว่าจะได้กลับไทย หึ...หรือบางทีอาจไม่ได้กลับมาอีกเลย" กอล์ฟพูดขึ้นลอยๆ ตอนนี้เขายอมรับเลยว่าไม่อยากแยกจากน้องชาย แต่หากเขาต้องตายก็คงไม่ได้พบน้องชายอีก หรือหากเขาต้องไปรักษาตัวที่อเมริกาก็คงไม่ได้เจอน้องชายอีกเช่นกัน
"พ่อ กอล์ฟไม่อยากห่างแบงค์ไปไหนอีกแล้วอ่ะ"
"แต่แกต้องยอมเสี่ยงโชคกับการรักษาครั้งนี้ นี่เป็นทางเลือกสุดท้าย" สุดท้ายกอล์ฟก็ยอมรับปากเข้ารับการรักษาที่อเมริกาอย่างที่พ่อขอร้อง แม้จะรู้ดีว่าโอกาสรอดนั้นน้อยนิดแค่ไหนก็ตาม
...
(ก่อนวันไปอเมริกา 1 วัน)
"พ่อ...แบงค์เป็นไงบ้าง?" กอล์ฟเอ่ยถามพ่อตนเองออกไปด้วยความเป็นห่วงแบงค์
"อย่ามัวแต่ห่วงคนอื่น เอาตัวเองให้รอดก่อนเถอะ" ป้าของกอล์ฟที่ยืนอยู่ข้างๆพ่อพูดออกมาอย่างไม่สบอารมณ์ที่กอล์ฟทำท่าเป็นห่วงแบงค์ออกหน้าออกตา
"น้องต้องพักฟื้นดูอาการอีกนานเลยน่ะ แกห่วงตัวเองอย่างที่ป้าบอกเถอะ" พ่อพูดบอกกับลูกชาย
"พ่อสัญญากับกอล์ฟได้มั๊ย ถ้าการรักษาครั้งนี้ไม่ได้ผล ถ้ากอล์ฟตายพ่อจะดูแลแบงค์แทนกอล์ฟ พ่อจะไม่ให้แบงค์ต้องลำบาก ไม่ให้ใครมารังแกน้อง พ่อสัญญากับกอล์ฟนะ" กอล์ฟพูดขอร้องพ่อตนเองออกมาทั้งน้ำตา
"แกมั่นใจกับหมอที่จะรักษาแกมั๊ย?" พ่อถามขึ้นทำให้กอล์ฟเผยใบหน้างุนงงออกมาเล็กน้อย ก่อนจะส่ายหน้าไปมา
"ทำไมถึงไม่?" พ่อเอ่ยถามซ้ำอีกครั้ง
"กอล์ฟรู้ตัวดีว่ากอล์ฟอาการแย่แค่ไหน โอกาสรอดที่แทบจะไม่มี แล้วกอล์ฟจะไว้ใจฝากชีวิตที่แขวนบนเส้นด้ายของตัวเองตอนนี้ให้กับคนอื่นได้ไง" กอล์ฟตอบออกมาตามที่ตัวเองคิด
"นั่นไง แล้วแกจะมั่นใจในตัวพ่อเหรอ แกบอกให้พ่อดูแลแบงค์ให้ดี แล้วดีแค่ไหนถึงจะพอกับที่แกต้องการล่ะ ถ้าแกรักแบงค์แกต้องหายแล้วมาดูแลน้องด้วยตัวเอง ไม่ใช่ปัดความรับผิดชอบนี้ให้คนอื่น เพราะไม่มีใครดูแลแบงค์มันได้ดีเท่าแกอีกแล้วล่ะ" กอล์ฟคิดตามทุกคำพูดของพ่อ แต่ทว่าเขาก็อดกลัวไม่ได้ ร่างกายเขาย่ำแย่ ไหนจะ มะเร็งที่คอยฆ่าชีวิตของเขาอีก
"แล้วกอล์ฟต้องรักษานานแค่ไหนถึงจะรู้ผล ถ้าแบงค์ตื่นขึ้นมาแล้วไม่เจอกอล์ฟล่ะ?"
"พ่อจะบอกแบงค์ว่าแกไปเรียนอเมริกา มันจะได้ไม่กังวลมาก"
...
แล้วเวลาที่กอล์ฟเดินทางไปรักษาตัวที่อเมริกาก็มาถึง พ่อจำต้องโกหกแบงค์ว่ากอล์ฟไปเรียนเมืองนอกเพื่อความสบายใจของลูกชายคนเล็ก เวลาผ่านไปเรื่อยๆแบงค์ใช้ชีวิตตามปกติกับความเชื่อที่ว่ากอล์ฟไปเรียนอเมริกา
...
"อะไรนะ!!! ลูกชายผมอาการทรุด ไม่รู้สึกตัวแล้ว!!!??" พ่อที่โพล่งออกมาด้วยความตกใจกับสีหน้าซีดเผือดเมื่อได้รับโทรศัพท์จากอเมริกาที่แจ้งมาว่ากอล์ฟตอนนี้อาการทรุดหนักและไม่ตอบสนองใดๆต่อการรักษา
"ความดันลดฮวบ!!!!??" หัวใจผู้เป็นพ่อแทบสลายเมื่อทราบว่าลูกชายตัวเองอาการแย่ลง ความหวังสุดท้าย ความหวังที่ลูกชายตนเองจะรอดตอนนี้เริ่มมลายสลายสิ้น
...
"คุณคะกอล์ฟจะปลอดภัยมั๊ย?" ธาราเอ่ยถามออกมาอย่างเป็นห่วง
ฝ่ายพ่อที่ทั้งเครียด ทั้งกังวลจนหัวแทบระเบิด สุดท้ายพ่อตัดสินใจทำบางอย่าง เขาไปหาเพื่อนสนิทของกอล์ฟ ต้า จื้ด เจี๊ยบ ป่าน เพื่อบอกเรื่องอาการของกอล์ฟ คำว่า ไม่ตอบสนองต่อการรักษา เป็นคำตอบที่ชัดเจนพอแล้วว่ากอล์ฟคงไม่รอดจริงๆ ทุกคนเข้าใจและเชื่อว่ากอล์ฟคงไม่รอด
"ทำไมต้องเป็นแบบนี้วะ" ป่านเอ่ยออกมาทั้งน้ำตาโดยมีต้าคอยปลอบใจอยู่ข้างกาย
"ปัญหาตอนนี้คือจะบอกแบงค์ยังไงดี" ตื้ดพูดออกมาอย่างนึกขึ้นได้
"เรื่องนี้ให้กุเป็นคนบอกแบงค์มันเอง" ต้าอาสาเป็นหน่วยกล้าตาย
...
วันเกิดแบงค์มาถึง การดำเนินงานวันเกิดเป็นไปอย่างเรีบบร้อยดี เพื่อนหลายคนเข้าร่วมงานวันเกิดแบงค์จนกลายเป็นงานที่ครึกครื้นมากๆ ต้า ตื้ด เจี๊ยบ ป่าน ทุกคนเข้าร่วมงานวันเกิดของแบงค์กันหมด มีเพียงคนเดียว...คนที่แบงค์หวังว่าอยากจะเจอมากที่สุด...คนที่แบงค์คิดถึงมากที่สุด...คนที่แบงค์ต้องการให้เขามาร่วมงานวันเกิดมากที่สุด....แต่เขากลับไม่อยู่...กอล์ฟ
"ขอบคุณทุกคนมากนะสำหรับของขวัญวันเกิดเราอ่ะ ว่าแต่..อันนี้ของใครอ่ะ?" แบงค์เอ่ยถามถึงของขวัญชิ้นสุดท้ายที่ยังไม่ได้แกะ แต่ไม่มีใครยอมรับเลยว่าเป็นเจ้าของแบงค์เลยตัดสินใจแกะของขวัญนั่นออกเองด้วยความอยากรู้อยากเห็น แต่เมื่อแกะออกมาสิ่งที่เขาเจอก็ทำให้หัวใจของเขาแทบแหลกละเอียด เมื่อสิ่งๆนั้นคือ.....
(คนที่ดูหนังคงรู้ว่าว่าเกิดอะไรขึ้นหลังจากนี้ ตามนั้น)
...
เวลาผ่านไป 1 ปี แบงค์หอบช่อดอกไม้ใหญ่มาที่สุสานมี่มีชื่อของกอล์ฟด้วยความโศกเศร้าและคิดถึงพี่ชายที่เขารัก ธารามีเจ้าตัวเล็กแบงค์ตั้งชื่อว่ากอล์ฟ แบงค์หวนคิดถึงความทรงจำที่ผ่านมาระหว่างตัวเองและกอล์ฟ
...
(หนังจบตรงนั้นไงทุกคนนนนน ^-^) # มาย้อนนนนไปดูฝั่งพ่อกับเหตุการณ์ก่อนวันเกิดแบงค์หลายๆๆๆเดือนหน่อยน้อ #
"อะไรนะ!!! ลูกชายผมได้สติ!!!" พ่อที่กำลังพูดสายกับฝ่ายทางทีมแพทย์รักษากอล์ฟที่อเมริกา
"จริงเหรอครับ ปาฏิหารมากเลย ขอบคุณครับๆ!!!!!"
"เขาว่ายังไงบ้างคะคุณ?" ธาราถามออกมาหลังจากสามีตัวเองวางสายไปแล้ว
"เขาบอกว่ากอล์ฟก็รู้สึกตัวแล้วล่ะ!!!!!" พ่อตอบออกมาด้วยความรู้สึกดีใจจนหลุดฟอร์ม ก่อนจะโผเข้ากอดธาราด้วยความดีใจ
"ดีใจจังเลย!!! ฉันจะไปบอกแบงค์ เขาต้องดีใจแน่ๆ"
"ฉันไม่ยอมให้แกบอกหรอก!!!" เสียงป้าจอมโหดดังลั่นขึ้นมา
"ทำไมล่ะพี่ แบงค์มันจะได้ดีใจที่กอล์ฟมันไม่ตาย"
"ให้มันเข้าใจไปเถอะว่ากอล์ฟมันไปเรียนนอก ให้มันเข้าใจแบบนั้นต่อไป ถ้าแกบอกแกเจอดีแน่!!!!" ด้วยความที่ไม่ต้องการให้กอล์ฟกับแบงค์มาใกล้กันอีก อีป้านิสัยเสียที่กีดกันไม่ให้สองสามีภรรยาบอกเรื่องนี้กับแบงค์ ด้วยความที่เป็นพี่สาว ฝ่ายพ่อของกอล์ฟจึงไม่อยากมีปัญหาด้วยเลยจำต้องยอมปิดเรื่องนี้กับแบงค์ต่อไป
...
เวลาผ่านไปทุกคนยังคงเข้าใจว่ากอล์ฟไม่ได้อยู่บนโลกใบนี้แล้ว ตั้งแต่ที่เหล่าเพื่อนๆได้ข่าวจากพ่อของกอล์ฟว่ากอล์ฟไม่ตอบสนองต่อการรักษา พวกเขาก็เข้าใจว่ากอล์ฟตายไปแลวแน่ๆ แต่เหตุการณ์ต่อจากนั้นไม่มีใครรู้อะไรมากกว่านั้นอีก แบงค์เองก็เข้าใจแบบนั้นตั้งแต่ได้อ่านจดหมายที่กอล์ฟเขียนไว้ครั้งสุดท้ายในงานวันเกิดที่ผ่านมา
แบงค์และกลุ่มเพื่อนๆมาเดินเที่ยวเล่นกันที่ เดอะฮาร์เบอร์ (เปิด  mv ไม่แปรผันดูนะ) การเดินเที่ยวที่เหมือนจะสนุกแต่แบงค์กลับรู้สึกเหงา ทั้งๆที่เพื่อนๆก็พยายามทำให้แบงค์สนุกไปด้วยแต่ในใจของแบงค์กลับเอาแต่คิดถึงใครบางคน....
ในขณะที่ทุกคนกำลังสนุกสนานกับการเดินเที่ยว เฮฮาปาจิงโจ้ แบงค์กลับเลือกที่จะฉวยโอกาสที่ทุกคนมัวแต่สนุกกัน แบงค์เดินปลีกตัวออกมาลำพังพลางคิดเรืองของใครบางคน...ใครบางคนที่จะอยู่ในความทรงจำของเขาตลอดไป....
"แบงค์..." เสียงที่คุ้นหูดังขึ้นจากข้างหลัง
//คิดถึงพี่กอล์ฟมากขนาดหูแว่วเลยเหรอเรา พี่เขาจากไปแล้วนะ ตื่นซักทีซิแบงค์ // แบงค์คิดในใจ เขายังเข้าใจว่าเสียงเรียกที่แว่วผ่านเข้ามาคือเสียงจากความทรงจำ แต่ทว่า...
"แบงค์!!!!" เสียงนั้นกลับดังขึ้นมาอีก แบงค์เริ่มรู้สึกแปลกๆ เริ่มหายใจติดขัด หัวใจเริ่มเต้นไม่ป็นจังหวะ แบงค์สูดหายใจเขาเต็มปอดหวังลึกๆว่าเขาไม่ใด้กำลังฝัน แบงค์ค่อยๆหันหลังไปช้าๆ ... ช้า... ช้า... ก่อนจะเบิกตากว้างอย่างไม่เคยกว้างมาก่อนในชีวิตนี้ หัวใจที่เต้นไม่เป็นจังหวะเมือครู่ตอนนี้แทบหยุดเต้น ใบหน้าที่ร้อนผ่าวจนแทบระเบิด เขายืนนิ่งมองใบหน้าที่คุ้นเคยของคนตรงหน้าเขาตอนนี้ คนที่เขาคิดว่าเป็นเพียงคนในความทรงจำ และ...เป็นคนที่เขาไม่อยากเชื่อว่าจะมาอยู่ตรงนี้ได้...
"พี่กอล์ฟ...."
...ชับ...ตัดชับ~~!! เหตุการณ์ต่อจากนี้เชิญมโนกันเอาตามศรัทธาเน้ออออออ ย้ำอีกที!! เนื้อหาดังกล่าวไม่มีส่วนเกี่ยวข้องกับภาพยนต์นะจ๊ะ
ปล. ติดอันดับทั้งๆที่ฉายจำกัดโรง ไม่ต้องลุ้นเลยถ้าฉายทั่วประเทศทุกโรง รับรองรายได้ทะลุกาแล๊คซี่ค่ะ