ฉันตกหลุมรักเด็กผู้ชายคนหนึ่งเป็นครั้งแรก เพราะเด็กคนนั้นย้ายบ้านมาอยู่ข้างบ้าน แต่ไม่นานเขาก็ย้ายไปที่อื่น ฉันไม่ได้เจอเขาอีก
จนเวลาล่วงเลยไป 5 ปี ที่ฉันเก็บเขาไว้ในใจ แอบชอบเพียงคนเดียว ไม่ได้ตกหลุมรักใครอีก
จนกระทั่งวันหนึ่งฉันพยายามค้นหาคนนั้นทางโซเชียลเน็ตเวิร์คในที่สุดก็หาพบ ค้นจนเจอ FB แล้วรวบรวมความกล้าแอดเพื่อนไป
จากนั้นฉันก็เป็นฝ่ายชวนคุยต่างๆ นาๆ เราเริ่มคุยกันทางแชท แต่ก็เว้นระยะเว้นช่วงไม่ได้คุยกันตลอด คุยกันดีค่ะ ทั้งเรื่องการเรียน
ความรัก ครอบครัว เยอะแยะ ในระหว่างนั้นฉันก็เป็นฝ่ายบอกชอบเขาอ้อมๆ ใช้การเปรียบเทียบความหมายเอา และฉันคิดว่าเขารับรู้ได้
เพราะหลังจากนั้นเราคุยกันทุกวัน แล้วก็เริ่มเบาบางๆ ลง เหมือนเคย จนผ่านมาประมาณ 3 ปีเห็นจะได้
อาจเป็นเพราะว่าเราอยู่คนละที่ โอกาสที่จะได้พบกันน้อย ฉันเลยไม่คาดหวังที่ให้เขาชอบฉัน และฉันก็ไม่อยากคิดไปเองฝ่ายเดียว
ว่าเขาชอบฉัน ยิ่งคุยก็เริ่มมีความรู้สึกฝังลึก รู้สึกดีเรื่อยๆ ดังนั้นฉันจึงเป็นฝ่ายถอยออกๆ ทีละนิด แต่ก็ดูท่าทีอีกฝ่ายนะ
เขาก็ไม่อะไรเหมือนกัน คงเป็นฉันที่แอบชอบเขาลึกๆฝ่ายเดียวแล้วล่ะ
จนมาวันนี้ ฉันเพิ่งรู้ว่าเขากำลังคบหากับผู้หญิงคนอื่นแล้ว (แถมดูดีกว่าฉันด้วยนะ ฮ่าๆ) ทำไมฉันถึงไม่รู้สึกเศร้า หรือ เฟล เลย
กลับอ่านบทสนทนาบนทามไลน์ของเขาทั้งคู่ แล้วอิจฉาเบาๆ หวานกันดีนะ กลับกลายเป็นความรู้สึกยินดีไปซะนั่น
ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกัน เกิดคำถามในใจอยู่เหมือนกัน นี่เธอแอบชอบเขามาตั้งหลายปี
เธอไม่อยากจะร้องไห้ฟูมฟายมั่งเลยหรอ?? กลายเป็นยิ้มให้ตัวเองซะงั้นอ่า
ขอบคุณที่อ่านนะคะ
(แค่อยากระบาย) ความรู้สึกแบบนี้ อธิบายไม่ถูก ...คุณล่ะ คิดยังไง?
จนเวลาล่วงเลยไป 5 ปี ที่ฉันเก็บเขาไว้ในใจ แอบชอบเพียงคนเดียว ไม่ได้ตกหลุมรักใครอีก
จนกระทั่งวันหนึ่งฉันพยายามค้นหาคนนั้นทางโซเชียลเน็ตเวิร์คในที่สุดก็หาพบ ค้นจนเจอ FB แล้วรวบรวมความกล้าแอดเพื่อนไป
จากนั้นฉันก็เป็นฝ่ายชวนคุยต่างๆ นาๆ เราเริ่มคุยกันทางแชท แต่ก็เว้นระยะเว้นช่วงไม่ได้คุยกันตลอด คุยกันดีค่ะ ทั้งเรื่องการเรียน
ความรัก ครอบครัว เยอะแยะ ในระหว่างนั้นฉันก็เป็นฝ่ายบอกชอบเขาอ้อมๆ ใช้การเปรียบเทียบความหมายเอา และฉันคิดว่าเขารับรู้ได้
เพราะหลังจากนั้นเราคุยกันทุกวัน แล้วก็เริ่มเบาบางๆ ลง เหมือนเคย จนผ่านมาประมาณ 3 ปีเห็นจะได้
อาจเป็นเพราะว่าเราอยู่คนละที่ โอกาสที่จะได้พบกันน้อย ฉันเลยไม่คาดหวังที่ให้เขาชอบฉัน และฉันก็ไม่อยากคิดไปเองฝ่ายเดียว
ว่าเขาชอบฉัน ยิ่งคุยก็เริ่มมีความรู้สึกฝังลึก รู้สึกดีเรื่อยๆ ดังนั้นฉันจึงเป็นฝ่ายถอยออกๆ ทีละนิด แต่ก็ดูท่าทีอีกฝ่ายนะ
เขาก็ไม่อะไรเหมือนกัน คงเป็นฉันที่แอบชอบเขาลึกๆฝ่ายเดียวแล้วล่ะ
จนมาวันนี้ ฉันเพิ่งรู้ว่าเขากำลังคบหากับผู้หญิงคนอื่นแล้ว (แถมดูดีกว่าฉันด้วยนะ ฮ่าๆ) ทำไมฉันถึงไม่รู้สึกเศร้า หรือ เฟล เลย
กลับอ่านบทสนทนาบนทามไลน์ของเขาทั้งคู่ แล้วอิจฉาเบาๆ หวานกันดีนะ กลับกลายเป็นความรู้สึกยินดีไปซะนั่น
ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกัน เกิดคำถามในใจอยู่เหมือนกัน นี่เธอแอบชอบเขามาตั้งหลายปี
เธอไม่อยากจะร้องไห้ฟูมฟายมั่งเลยหรอ?? กลายเป็นยิ้มให้ตัวเองซะงั้นอ่า
ขอบคุณที่อ่านนะคะ