เมื่อวันอาทิตย์ที่ผ่านมา ผมได้มีโอกาสพบประเพื่อน ที่ขับรถยนต์ค่อนข้างจะไฮโซ กับเพื่อน ที่ขับ2ล้อccน้อยกว่า
อยู่ดีๆเพื่อนทั้งสองก็ถามคำถามเดียวกันที่ว่า
''ทำไมถึงชอบขับบิ๊กไบค์วะ เป็นกูนะ กูซื้อรถยนต์ดีกว่า''
ผมนั่งคิดอยู่นาน ว่าประทับใจอะไรในเจ้า2ล้อประเภทนี้ ในตอนนั้น ผมยังตอบไม่ได้หรอก ว่าอะไรถึงเกิดความชอบเจ้าเพื่อนยากพวกนี้
(ผมชอบเรียกว่าเพื่อนยาก เพราะไปไหนมาในก็มีมันไปด้วยตลอด มันคือเชื้อไฟที่เติมเต็มชีวิตให้ครบรส)
กลับมาถึงบ้าน เลยได้คำตอบ ที่อยู่ในใจว่าทำไม ถึงชอบเจ้าพวกนี้
เวลาที่ผมขับรถผ่าน บิ๊กไบค์ด้วยกัน ต่างคนต่างไม่รู้จักกัน แต่พยักหน้าให้กัน โบกมือทักทายกัน ยิ่งตอนติดไฟแดง ก็เปิดหมวกพูดคุยกันทั้งๆ ที่
ไม่รู้จักกันมาก่อน เวลานั่งทานข้าวแล้วเจอ เพื่อนที่ขับเหมือนกัน ก็คุยกันอย่างถูกคอ มีเหตุการณ์ครั้งหนึ่งที่ทำให้ผมประทับใจมากๆ
ตอนนั้นผมกินแม๊คอยู่ปตท.ตรงข้ามกระฉูด ถนนเกษตร-นวมินทร์ (ผมขับ250ไป) เจอbmwสายทัวริ่ง คันหนึ่งขับมา เทียบกับรถผมที่จอดอยู่ ผมคิดในใจ
เอาละหว้า... โดนเกทับชัวร์ๆ หลังจากคนๆนั้นลงจากรถก็เดินมาที่โต๊ะที่ผมนั่ง พร้อมเอ่ยปาก ''ขอนั่งด้วยคนนะครับผมมาคนเดียวไม่มีเพื่อนคุย''
เราคุยกันเพลินไปเลย มีคำๆหนึ่งที่พี่เขาบอกกับผมว่า ''ผมไม่ชอบเลยเวลา ที่คนขับรถccเยอะกว่า ไปดูถูกคนขับccน้อยกว่า เชื่อไหมผมขับ
ถึงbmw แต่ผมกลับคิดว่าคนขับรถเวฟธรรมดาๆที่คอยหาเลี้ยงครอบครัวด้วยงานสุจริต นั้นมีความน่าภูมิใจกว่าตัวผมซะอีก'' เปรี้ยง!!!! เหมือน
ฟ้าผ่า กลางใจ เลยครับคำพูดพี่แกแม้จะธรรมดาๆ แต่ทำให้ผมรู้สึกดีชะมัด ตั้งแต่นั้นมาผมก็คิดว่าccมากหรือccน้อย ก็รถเหมือนกัน
เวลามีน้องๆพี่ๆถามว่ารถเป็นยังไง ขอถ่ายรูปได้ไหม ผมเต็มใจมากๆเลยครับ ขอคร่อมผมก็ให้นะ(แต่ไม่ให้ขับฮ่าๆ)
ปัจจัยที่สอง ที่ทำให้ผมชอบ เจ้าพวกนี้คือ เวลาผมขับผ่านเด็กเล็กๆ เด็กพวกนั้น จะยิ้มแล้วดูอย่างมีความสุข ผมจะขับชะลอๆ ให้เด็กๆดู บางทีก็โบกมือทักทาย ไม่ใช่ว่าจะอวดหรอกครับ แต่ผมเข้าใจพวกเขา เพราะตอนผมเด็กๆ ผมก็เป็นแบบนั้น ผมชอบรอยยิ้มพวกเขาครับ รู้สึกมีความสุข
แล้วอะไรคือสิ่งที่เพื่อนๆชอบเจ้าพวกนี้ครับ
สิ่งที่ผมประทับใจเมื่อขับ2ล้อccสูง
อยู่ดีๆเพื่อนทั้งสองก็ถามคำถามเดียวกันที่ว่า
''ทำไมถึงชอบขับบิ๊กไบค์วะ เป็นกูนะ กูซื้อรถยนต์ดีกว่า''
ผมนั่งคิดอยู่นาน ว่าประทับใจอะไรในเจ้า2ล้อประเภทนี้ ในตอนนั้น ผมยังตอบไม่ได้หรอก ว่าอะไรถึงเกิดความชอบเจ้าเพื่อนยากพวกนี้
(ผมชอบเรียกว่าเพื่อนยาก เพราะไปไหนมาในก็มีมันไปด้วยตลอด มันคือเชื้อไฟที่เติมเต็มชีวิตให้ครบรส)
กลับมาถึงบ้าน เลยได้คำตอบ ที่อยู่ในใจว่าทำไม ถึงชอบเจ้าพวกนี้
เวลาที่ผมขับรถผ่าน บิ๊กไบค์ด้วยกัน ต่างคนต่างไม่รู้จักกัน แต่พยักหน้าให้กัน โบกมือทักทายกัน ยิ่งตอนติดไฟแดง ก็เปิดหมวกพูดคุยกันทั้งๆ ที่
ไม่รู้จักกันมาก่อน เวลานั่งทานข้าวแล้วเจอ เพื่อนที่ขับเหมือนกัน ก็คุยกันอย่างถูกคอ มีเหตุการณ์ครั้งหนึ่งที่ทำให้ผมประทับใจมากๆ
ตอนนั้นผมกินแม๊คอยู่ปตท.ตรงข้ามกระฉูด ถนนเกษตร-นวมินทร์ (ผมขับ250ไป) เจอbmwสายทัวริ่ง คันหนึ่งขับมา เทียบกับรถผมที่จอดอยู่ ผมคิดในใจ
เอาละหว้า... โดนเกทับชัวร์ๆ หลังจากคนๆนั้นลงจากรถก็เดินมาที่โต๊ะที่ผมนั่ง พร้อมเอ่ยปาก ''ขอนั่งด้วยคนนะครับผมมาคนเดียวไม่มีเพื่อนคุย''
เราคุยกันเพลินไปเลย มีคำๆหนึ่งที่พี่เขาบอกกับผมว่า ''ผมไม่ชอบเลยเวลา ที่คนขับรถccเยอะกว่า ไปดูถูกคนขับccน้อยกว่า เชื่อไหมผมขับ
ถึงbmw แต่ผมกลับคิดว่าคนขับรถเวฟธรรมดาๆที่คอยหาเลี้ยงครอบครัวด้วยงานสุจริต นั้นมีความน่าภูมิใจกว่าตัวผมซะอีก'' เปรี้ยง!!!! เหมือน
ฟ้าผ่า กลางใจ เลยครับคำพูดพี่แกแม้จะธรรมดาๆ แต่ทำให้ผมรู้สึกดีชะมัด ตั้งแต่นั้นมาผมก็คิดว่าccมากหรือccน้อย ก็รถเหมือนกัน
เวลามีน้องๆพี่ๆถามว่ารถเป็นยังไง ขอถ่ายรูปได้ไหม ผมเต็มใจมากๆเลยครับ ขอคร่อมผมก็ให้นะ(แต่ไม่ให้ขับฮ่าๆ)
ปัจจัยที่สอง ที่ทำให้ผมชอบ เจ้าพวกนี้คือ เวลาผมขับผ่านเด็กเล็กๆ เด็กพวกนั้น จะยิ้มแล้วดูอย่างมีความสุข ผมจะขับชะลอๆ ให้เด็กๆดู บางทีก็โบกมือทักทาย ไม่ใช่ว่าจะอวดหรอกครับ แต่ผมเข้าใจพวกเขา เพราะตอนผมเด็กๆ ผมก็เป็นแบบนั้น ผมชอบรอยยิ้มพวกเขาครับ รู้สึกมีความสุข
แล้วอะไรคือสิ่งที่เพื่อนๆชอบเจ้าพวกนี้ครับ