คือเรื่องมาเกิดจากทางบ้านเราเองแหละ
น้องเรียกเราว่าคนไร้ค่า หรือ ขยะ
แม่ก็ชอบบ่นว่าเราไม่ได้ช่วยอะไรเขาเลย ทั้งที่งานบ้านทุกอย่างเราเป็นคนทำงานของแม่เราก็ช่วย
พ่อก็ส่วนบอกว่าเราขี้เกียจ ขี้โกหก ทุกอย่างนี้เป็นมาเวลา 7 ปีแล้ว
ล่าสุดมีเรื่องทะเลาะกับแม่เรื่องสอบเข้าโรงเรียนอื่น แต่แค่บอกที่แรกไปแม่ไม่ยอมบอกเรื่องค่าเทอมไม่ไหว ที่สองแม่ก็ไม่ให้ไปแถมไม่มีเหตุผล
ทั้งๆที่ท่านเป็นคนถามเราเองว่าอยากไปเรียนต่อที่ไหนดีล่ะ พอท่านถามมาแบบนี้เราก็คิดเอาไว้แล้วว่าจะเรียนต่อที่ไหนจบแล้วจะเข้ามหาลัยไหนต่ออีก
พอแม่ตอบมาแบบนี้เราถึงกับช็อคเลย ก็คิดว่าจะถามทำไม พ่อเองก็เป็นเหมือนแม่ น้องก็เข้ามาเย้ยต่ออีก
เวลาเราเครียดเสียใจทีไรเราชอบไปต่อยกับกำแพงปูนในห้องน้ำแล้วก็ร้องไห้ไปเรื่อยๆ จากร้องไห้เราก็เริ่มหัวเราะแล้วก็คิดว่าจริงอย่างที่น้องพูดว่าเรามันเป็นคนไร้ค่าไม่มีค่าอะไรให้ใครเชื่อถือหรือไว้ใจได้เลย ไม่มีค่าอะไรเลย ไม่มีค่าพอที่จะยืนอยู่ในฐานะคนเลยด้วยซ้ำ แต่ก่อนที่เราจะคิดมากไปกว่านี้เราก็ตบหน้าเรียกสติตัวเองไป5-6ที แรงๆ แล้วก็ล้างหน้าทำเป็นไม่มีอะไรเกิดขึ้น พอเช้าก็ไปหายากับพลาสเตอร์มาปิดแผลที่ต่อยกับปูน
แบบนี้จะเป็นโรคประสาทหรือโรคจิตมั้ยค่ะ?
น้องเรียกเราว่าคนไร้ค่า หรือ ขยะ
แม่ก็ชอบบ่นว่าเราไม่ได้ช่วยอะไรเขาเลย ทั้งที่งานบ้านทุกอย่างเราเป็นคนทำงานของแม่เราก็ช่วย
พ่อก็ส่วนบอกว่าเราขี้เกียจ ขี้โกหก ทุกอย่างนี้เป็นมาเวลา 7 ปีแล้ว
ล่าสุดมีเรื่องทะเลาะกับแม่เรื่องสอบเข้าโรงเรียนอื่น แต่แค่บอกที่แรกไปแม่ไม่ยอมบอกเรื่องค่าเทอมไม่ไหว ที่สองแม่ก็ไม่ให้ไปแถมไม่มีเหตุผล
ทั้งๆที่ท่านเป็นคนถามเราเองว่าอยากไปเรียนต่อที่ไหนดีล่ะ พอท่านถามมาแบบนี้เราก็คิดเอาไว้แล้วว่าจะเรียนต่อที่ไหนจบแล้วจะเข้ามหาลัยไหนต่ออีก
พอแม่ตอบมาแบบนี้เราถึงกับช็อคเลย ก็คิดว่าจะถามทำไม พ่อเองก็เป็นเหมือนแม่ น้องก็เข้ามาเย้ยต่ออีก
เวลาเราเครียดเสียใจทีไรเราชอบไปต่อยกับกำแพงปูนในห้องน้ำแล้วก็ร้องไห้ไปเรื่อยๆ จากร้องไห้เราก็เริ่มหัวเราะแล้วก็คิดว่าจริงอย่างที่น้องพูดว่าเรามันเป็นคนไร้ค่าไม่มีค่าอะไรให้ใครเชื่อถือหรือไว้ใจได้เลย ไม่มีค่าอะไรเลย ไม่มีค่าพอที่จะยืนอยู่ในฐานะคนเลยด้วยซ้ำ แต่ก่อนที่เราจะคิดมากไปกว่านี้เราก็ตบหน้าเรียกสติตัวเองไป5-6ที แรงๆ แล้วก็ล้างหน้าทำเป็นไม่มีอะไรเกิดขึ้น พอเช้าก็ไปหายากับพลาสเตอร์มาปิดแผลที่ต่อยกับปูน