เป็นข้อความที่ผมเจอใน facebook ของรุ่นพี่ผมเอง อ่านแล้วรุ้สึกเลยว่า ความรักที่แท้จริงเป็นเช่นไร
ถึงแม้ผมอาจเรียนคนละสถาบัน แต่หลังจากอ่านข้อความนี้จบ ผมไม่รีรอ ที่จะโทรหารุ่นพี่คนที่เขียนข้อความนี้ และยื่นความจำนงที่จะร่วมสบทบทุนเพื่อช่วยเหลือน้องทั้งสอง ให้สู้ต่อไปบนโลกใบนี้ครับ เพราะน้องทั้งสองคน กำล้งสอน และสื่อ ให้ผมเห็นว่า ความรักที่แท้จริงเป็นเช่นไร
เรื่องของ ปอย (นามสมมุติ) กับ เอ (นามสมมุติ)
==============================================================================
ปี 2545 คณะวิศวกรรมศาสตร์ มหาวิทยาลัยแห่งหนึ่ง ได้ต้อนรับ “เอ” หนุ่มน้อยจากมีนบุรี " ปอย” สาวน้อยจาก อ.เสาไห้ จ.สระบุรี มาสู่อ้อมกอด
ปี 2546 ทั้ง"เอ"และ"ปอย" ก็ได้เลือกที่จะเรียนภาควิชาวิศวกรรมอุตสาหการ เหมือนกัน โดยที่ทุกอย่างเป็นไปตามปกติ จนกระทั่งทั้งสองสำเร็จการศึกษา มุ่งหน้าสู่ภาคอุตสาหกรรมต่อไป โดยมีความผูกพันที่ พิเศษมากขึ้นมาหล่อเลี้ยงให้ทั้ง 2 คนดำเนินชีวิตดังวิถีของวัยแรงงานสู่ภาคอุตสาหกรรมทั่วไป
ปี 2552 สิ่งที่ไม่คาดคิดก็ได้เกิดขึ้น "เอ"เกิดอาการเส้นเลือดในสมองแตก และเข้ารับการรักษาจากแพทย์แผนปัจจุบัน จนถึงปัจจุบันนี้ตัว"เอ"เองก็ยังไม่สามารถที่จะช่วยเหลือตัวเองได้ นับเป็นเรื่องเศร้าสำหรับบุคคลรอบตัว และทุกๆคนที่ได้รับฟังเรื่องความโชคร้ายที่"เอ"ได้รับครั้งนี้ แต่ในเรื่องร้ายที่เกิดก็ยังมีเรื่องดีๆเกิดขึ้น นั่นคือ "ปอย"ยังอยู่เคียงข้าง"เอ" คอยดูแล"เอ"มาตลอดตั้งแต่เกิดเรื่องขึ้น จนมาถึงปัจจุบันทุกวันนี้ โดยไม่เคยร้องขอความช่วยเหลือ หรือโทษชะตาฟ้าดิน
ทุกวันนี้”เอ”พักรักษาตัวที่โรงพยาบาลเสาไห้ จ.สระบุรี (ไกล้บ้าน”ปอย”) โดยมีพี่เลี้ยงคอยดูแลในวันปกติ(“ปอย”จ้างไว้) ส่วน”ปอย”ทำงานที่บริษัทร่วมทุนแห่งหนึ่งในนิคมอุตสาหกรรมฯ ที่จังหวัดปราจีนบุรี โดยวันหยุดสุดสัปดาห์ก็จะกลับมาดูแล”เอ”ไม่เคยขาด
หากจะนับตั้งแต่ผมได้ทราบเรื่องของน้องทั้ง 2 คนตั้งแต่ครั้งเมื่องานเลี้ยงรุ่น 2010 จนถึงเมื่อเดือนที่แล้ว (มกราคม) ได้มีโอกาสไปเยี่ยม”เอ”พร้อมด้วยกลุ่มเพื่อนๆของ”เอ”ที่ได้เรียนวิศวกรรมอุตสาหการมาด้วยกัน ได้เห็นว่าทั้ง “เอและปอย” ยังสู้อยู่ ...พูดได้คำเดียว "หัวใจเธอช่างน่ากราบยิ่งนัก"
นั่นทำให้ผมคิดว่าผมคงไม่สามารถปล่อยให้น้องทั้ง 2 คนต้องต่อสู้กันเพียงลำพัง จึงได้เริ่มปรึกษาหารือกับกลุ่มเพื่อนของน้อง คือ และเพื่อนๆวิศวะว่าอยากทำกิจกรรมเพื่อช่วยเหลือ “เอกับปอย” บ้าง
จึงได้เกิดกิจกรรม เตะบอลใส่กล่อง “อยู่เคียงข้าง ปอย– ส่งกำลังใจให้เอ”
==============================================================================
ก่อนวันแห่งความรัก เป็นเรื่องความรักของคนสองคน แบบนี้สิที่เค้าเรียกว่า ความรัก ที่แท้จริง
ถึงแม้ผมอาจเรียนคนละสถาบัน แต่หลังจากอ่านข้อความนี้จบ ผมไม่รีรอ ที่จะโทรหารุ่นพี่คนที่เขียนข้อความนี้ และยื่นความจำนงที่จะร่วมสบทบทุนเพื่อช่วยเหลือน้องทั้งสอง ให้สู้ต่อไปบนโลกใบนี้ครับ เพราะน้องทั้งสองคน กำล้งสอน และสื่อ ให้ผมเห็นว่า ความรักที่แท้จริงเป็นเช่นไร
เรื่องของ ปอย (นามสมมุติ) กับ เอ (นามสมมุติ)
==============================================================================
ปี 2545 คณะวิศวกรรมศาสตร์ มหาวิทยาลัยแห่งหนึ่ง ได้ต้อนรับ “เอ” หนุ่มน้อยจากมีนบุรี " ปอย” สาวน้อยจาก อ.เสาไห้ จ.สระบุรี มาสู่อ้อมกอด
ปี 2546 ทั้ง"เอ"และ"ปอย" ก็ได้เลือกที่จะเรียนภาควิชาวิศวกรรมอุตสาหการ เหมือนกัน โดยที่ทุกอย่างเป็นไปตามปกติ จนกระทั่งทั้งสองสำเร็จการศึกษา มุ่งหน้าสู่ภาคอุตสาหกรรมต่อไป โดยมีความผูกพันที่ พิเศษมากขึ้นมาหล่อเลี้ยงให้ทั้ง 2 คนดำเนินชีวิตดังวิถีของวัยแรงงานสู่ภาคอุตสาหกรรมทั่วไป
ปี 2552 สิ่งที่ไม่คาดคิดก็ได้เกิดขึ้น "เอ"เกิดอาการเส้นเลือดในสมองแตก และเข้ารับการรักษาจากแพทย์แผนปัจจุบัน จนถึงปัจจุบันนี้ตัว"เอ"เองก็ยังไม่สามารถที่จะช่วยเหลือตัวเองได้ นับเป็นเรื่องเศร้าสำหรับบุคคลรอบตัว และทุกๆคนที่ได้รับฟังเรื่องความโชคร้ายที่"เอ"ได้รับครั้งนี้ แต่ในเรื่องร้ายที่เกิดก็ยังมีเรื่องดีๆเกิดขึ้น นั่นคือ "ปอย"ยังอยู่เคียงข้าง"เอ" คอยดูแล"เอ"มาตลอดตั้งแต่เกิดเรื่องขึ้น จนมาถึงปัจจุบันทุกวันนี้ โดยไม่เคยร้องขอความช่วยเหลือ หรือโทษชะตาฟ้าดิน
ทุกวันนี้”เอ”พักรักษาตัวที่โรงพยาบาลเสาไห้ จ.สระบุรี (ไกล้บ้าน”ปอย”) โดยมีพี่เลี้ยงคอยดูแลในวันปกติ(“ปอย”จ้างไว้) ส่วน”ปอย”ทำงานที่บริษัทร่วมทุนแห่งหนึ่งในนิคมอุตสาหกรรมฯ ที่จังหวัดปราจีนบุรี โดยวันหยุดสุดสัปดาห์ก็จะกลับมาดูแล”เอ”ไม่เคยขาด
หากจะนับตั้งแต่ผมได้ทราบเรื่องของน้องทั้ง 2 คนตั้งแต่ครั้งเมื่องานเลี้ยงรุ่น 2010 จนถึงเมื่อเดือนที่แล้ว (มกราคม) ได้มีโอกาสไปเยี่ยม”เอ”พร้อมด้วยกลุ่มเพื่อนๆของ”เอ”ที่ได้เรียนวิศวกรรมอุตสาหการมาด้วยกัน ได้เห็นว่าทั้ง “เอและปอย” ยังสู้อยู่ ...พูดได้คำเดียว "หัวใจเธอช่างน่ากราบยิ่งนัก"
นั่นทำให้ผมคิดว่าผมคงไม่สามารถปล่อยให้น้องทั้ง 2 คนต้องต่อสู้กันเพียงลำพัง จึงได้เริ่มปรึกษาหารือกับกลุ่มเพื่อนของน้อง คือ และเพื่อนๆวิศวะว่าอยากทำกิจกรรมเพื่อช่วยเหลือ “เอกับปอย” บ้าง
จึงได้เกิดกิจกรรม เตะบอลใส่กล่อง “อยู่เคียงข้าง ปอย– ส่งกำลังใจให้เอ”
==============================================================================