สวัสดีท่านที่เข้ามาอ่าน ขอบอกก่อนเลยว่าคนเขียนกระทู้นี้ขึ้นมาอายุวัยทีน
กระทู้นี้อาจจะเวิ่นเว้อหน่อยนะครับ ผมเพศชายครับ อายุก็ยังไม่บรรลุนิติภาวะ (17)
ก็ตามประสาเด็กผู้ชายวัยรุ่นยุคนี้ รัก โลภ โกรธ หลง ประเด็นหลักของกระทู้นี้ก็คือ ความรัก ว่ากันตรง ๆ
ผมเคยมีเกิลเฟรน หรือ แฟน มาแล้ว ไม่มากและก็ไม่น้อย อันนี้ไม่ได้โม้ //ทำเสียงน้าสมรัก
ตั้งแต่อายุ 14 ตอนเด็ก ๆ ก็เป็นเด็กที่ข้อนข้างแย่ครับ หรือ ว่ากันตรง ๆ ก็คือ เด็ก นั้นแหละ
เป็นคนที่อยู่หน้าคอม วันละสามชั่วโมงเป็นอย่างต่ำ เพิ่งจะมาเลิกติดเพื่อนเมื่อไม่นานมานี้ และมันทำให้ชีวิตผมดีขึ้นมาก
โปรไฟล์ผม หน้าตาผม ก็ไม่ได้ดีสักเท่าไร
เข้าเรื่องกันดีกว่านะครับ เมื่อห้าถึงหกเดือนที่แล้ว ผมได้รู้จักกับ ผู้หญิงคนนึง เธอเป็นแฟนเก่าของเพื่อนผมครับ
เรารู้จักกัน ผ่าน Facebook ครับ เธอเป็นคนที่ทันโลกมาก และมีอะไรบางอย่าง ทำให้ผมปิ๋งเธอเข้า
เราเริ่มต้นคุยด้วยตัว อักษรกันประมาณ เดือนนึง-สองเดือนครับ และมีจัดเพลงให้กันฟังผ่าน plug.dj ให้ฟังกันบ้าง
และเราก็ ขยับความสำพันธ์โดยการ คุยกันผ่าน skype แต่ไม่ได้เปิดกล้องนะครับ
**ผมคิดว่าเธอรู้ตัวแล้ว ถ้าอ่านมาถึงขนาดนี้ ต้องขอโทษด้วยที่เอาเรื่องของแกมาเขียน และขอให้แกอ่านมันต่อ**
เราคุยกันทุกเรื่องครับ เพลง ศิลปิน หนังใหม่ การเรียน สอบถามสารทุกข์สุกดิบกันประจำ และผมก็ฝอยวีรกรรมของผมให้เธอฟังบ้างเป็นครั้งคราว
ก็มีงอนกันบ้างในบางครั้ง จนทำให้ผมรู้สึกตัวได้ว่า ผมหลงรักเธอไปแล้ว
เรานัดกันออกมาเที่ยวกันทุกครั้ง ที่เธอมีโอกาส อ่อลืมบอกไป พ่อของเธอหวงเธอมากครับ ตรงนี้ผมรู้อยู่แก่ใจ และยอมรับมันไปแล้ว
และเมื่อถึงเวลาที่ทุกอย่างต้องหยุด เมื่อพ่อของเธอ รู้เรื่องของเราสองคน
ผมนัดเธอออกมาที่ สวนสัตว์แห่งนึงในกรุงเทพ เออ สวนสัตว์ดุสิตนั้นแหละ (ตรงนี้อาจจะไม่ระเอียดมากนะครับ)
ก่อนหน้านั้น เรามีเรื่องเคืองใจกันนิดหน่อยครับ และวันนี้เธอบอกเรื่องเกี่ยวกับพ่อ ว่าพ่อเธอรู้เรื่องแล้ว และเธอเล่าทุกสิ่ง
ตอนนั้นผมช็อคมาก ผมจริงจังกับเธอมาก พ่อเธออยากให้เธอเข้ามหาลัยให้ได้เสียก่อน ตอนนั้นผมน้ำตาแตก
ผมเข้าใจทุกอย่างที่เธอเล่าผมคิดว่ามันเป็นเรื่องเล็ก ผมตกลงว่า ผมจะห่างเธอไป เราตกลงกันว่าจะอีเมลคุยกันอาทิตย์ละหนึ่งฉบับ
ผมทำทุก ๆ อย่างที่เธอต้องการเพื่อที่จะรักษาเธอไว้ ผมพยายามเข้าใจในสิ่งที่เธอคิด เธอแฟร์กับพ่อเธอมาก
และเธอขอให้ผมกลับไปใช้ชีวิตของผม ในแบบที่ผมเป็นก่อนที่จะเจอเธอ แต่ผมก็รั้น ว่าผมรอได้
ผมขอเธอแค่อย่าเปลี่ยนไปนะ และมันเป็นสิ่งที่เธอให้ผมไม่ได้ ผมกลับมานั่งคิดทบทวน กับเบียร์ช่าง และเพลงรักเสี่ยว ๆ
และวันนั้นเผมทน อีเมลประจำสัปดาห์กันไม่ไหวจริง ๆ ผมจะระเบิดตาย ผม Facebook เธอไป
ผมจำว่าเราแชทอะไรกันไปไม่ได้ ตอนนี้ผมเป็นคนโง่ ที่ลบประวัติแชทไปเอง ขอโทษที่เล่าตรงนี้ไม่ได้
แต่ผมจำได้ว่าผม อีเมลความรู้สึกของผมไป และแนบเพลงนี้ไป
มันเป็นสิ่งที่ผมไม่คิดว่าผมจะได้ทำมันในชิวิตนี้
ความรู้สึกตอนนั้น ผมไม่เสียใจสักนิดเลยที่พ่อเธอห้ามเราสองคน ในหัวของผมก็มีแต่ความคิดเห็นแก่ตัวเต็มไปหมด
พยายามจะ ยื้อ แต่ความรู้สึกเธอตอนนั้นคงย่ำแย่กว่าผมมาก เธอต้องแบกรับอะไรเยอะแยะ เธอแกร่งมาก ผมขอซูฮกให้ตรงนี้
และเราก็ยังรั้นคุยกันต่อ แต่ สิ่งที่เธอพิมพ์มา มันไม่เหมือนเดิมแล้ว ผมรู้สึกได้
ผมคงทำอะไรต่อไม่ได้นอกจากจบบทสนทนาของ วันนั้นไป
และเธอขอให้ผมกลับไปใช้ชีวิตของผม ในแบบที่ผมเป็นก่อนที่จะเจอเธอ แต่ผมก็รั้น ว่าผมรอได้ ผมยิ้อต่อ
มันไม่มีค่าเลยหรอ ที่ผ่านมา มันดีสำหรับผมนะที่ผ่านมา ผมพูดกับตัวเองในใจ ทั้งวัน
เมื่อคืน
มีบางอย่างคงบีบขั้นเธอให้เลือกละมั้ง เธอเลือกที่จะ เป็นแบบที่เธอเป็น โดยไม่มีผม ความรักมันไม่ใช่สิ่งที่เธอต้องการแล้ว
ผมเข้าใจ และผมทำใจแล้ว สิ่งนี้
"ขอลบออกจากเพื่อนนะ"
มาถึงตอนนี้ผม ทำใจได้ ส่วนนึงแล้ว และเข้าใจยอมรับมันได้ส่วนนึงแล้ว ตอนนั้นผมนั่งอยู่ที่บาร์แห่งนึง บนเกาะเสม็ด
ผมรู้ว่ามันเร็วไปสำหรับเธอ และผม สำหรับคำว่าความรัก อันนี้ผมรู้ดี แต่ใครจะหยุดความรักได้หละ
แต่คำว่าลบออกจากเพื่อนนะ มันทำให้ไฟในใจผมโหม และ ผมบ้าคลั่งอยู่สักพักนึงเลย
ผมคอล skype ไปหาเพื่อนสองคน และเล่าทุกอย่าง พร้อมกับน้ำตาของผม มันไหลโฮกออกมา และเสียงสะอื้นที่มันหายไปจากผม
สมัยป.6 มันกลับมาหาผม
และ รวมถึง ทวิตเตอร์ อินสตามแกรม รวมถึงทุกอย่าง เธอหายไป
ถึงตอนนี้ ผมพูดไปคงเปลี่ยนอะไรเธอไม่ได้แล้ว และยิ่งพูดไปมันจะลำคาญเธอปล่าว ๆ
ถ้าแกได้อ่านมัน
ทำไมต้องทำแบบนี้ด้วย มันทำร้ายจิตใจเรามากไปนะ
เราทำผิดอะไรไป ก็ขอโทษด้วย
ขอโทษที่เอามาแกมาตั้งกระทู้นะ
เราทำอะไรผิดหรอ
กระทู้นี้อาจจะเวิ่นเว้อหน่อยนะครับ ผมเพศชายครับ อายุก็ยังไม่บรรลุนิติภาวะ (17)
ก็ตามประสาเด็กผู้ชายวัยรุ่นยุคนี้ รัก โลภ โกรธ หลง ประเด็นหลักของกระทู้นี้ก็คือ ความรัก ว่ากันตรง ๆ
ผมเคยมีเกิลเฟรน หรือ แฟน มาแล้ว ไม่มากและก็ไม่น้อย อันนี้ไม่ได้โม้ //ทำเสียงน้าสมรัก
ตั้งแต่อายุ 14 ตอนเด็ก ๆ ก็เป็นเด็กที่ข้อนข้างแย่ครับ หรือ ว่ากันตรง ๆ ก็คือ เด็ก นั้นแหละ
เป็นคนที่อยู่หน้าคอม วันละสามชั่วโมงเป็นอย่างต่ำ เพิ่งจะมาเลิกติดเพื่อนเมื่อไม่นานมานี้ และมันทำให้ชีวิตผมดีขึ้นมาก
โปรไฟล์ผม หน้าตาผม ก็ไม่ได้ดีสักเท่าไร
เข้าเรื่องกันดีกว่านะครับ เมื่อห้าถึงหกเดือนที่แล้ว ผมได้รู้จักกับ ผู้หญิงคนนึง เธอเป็นแฟนเก่าของเพื่อนผมครับ
เรารู้จักกัน ผ่าน Facebook ครับ เธอเป็นคนที่ทันโลกมาก และมีอะไรบางอย่าง ทำให้ผมปิ๋งเธอเข้า
เราเริ่มต้นคุยด้วยตัว อักษรกันประมาณ เดือนนึง-สองเดือนครับ และมีจัดเพลงให้กันฟังผ่าน plug.dj ให้ฟังกันบ้าง
และเราก็ ขยับความสำพันธ์โดยการ คุยกันผ่าน skype แต่ไม่ได้เปิดกล้องนะครับ
**ผมคิดว่าเธอรู้ตัวแล้ว ถ้าอ่านมาถึงขนาดนี้ ต้องขอโทษด้วยที่เอาเรื่องของแกมาเขียน และขอให้แกอ่านมันต่อ**
เราคุยกันทุกเรื่องครับ เพลง ศิลปิน หนังใหม่ การเรียน สอบถามสารทุกข์สุกดิบกันประจำ และผมก็ฝอยวีรกรรมของผมให้เธอฟังบ้างเป็นครั้งคราว
ก็มีงอนกันบ้างในบางครั้ง จนทำให้ผมรู้สึกตัวได้ว่า ผมหลงรักเธอไปแล้ว
เรานัดกันออกมาเที่ยวกันทุกครั้ง ที่เธอมีโอกาส อ่อลืมบอกไป พ่อของเธอหวงเธอมากครับ ตรงนี้ผมรู้อยู่แก่ใจ และยอมรับมันไปแล้ว
และเมื่อถึงเวลาที่ทุกอย่างต้องหยุด เมื่อพ่อของเธอ รู้เรื่องของเราสองคน
ผมนัดเธอออกมาที่ สวนสัตว์แห่งนึงในกรุงเทพ เออ สวนสัตว์ดุสิตนั้นแหละ (ตรงนี้อาจจะไม่ระเอียดมากนะครับ)
ก่อนหน้านั้น เรามีเรื่องเคืองใจกันนิดหน่อยครับ และวันนี้เธอบอกเรื่องเกี่ยวกับพ่อ ว่าพ่อเธอรู้เรื่องแล้ว และเธอเล่าทุกสิ่ง
ตอนนั้นผมช็อคมาก ผมจริงจังกับเธอมาก พ่อเธออยากให้เธอเข้ามหาลัยให้ได้เสียก่อน ตอนนั้นผมน้ำตาแตก
ผมเข้าใจทุกอย่างที่เธอเล่าผมคิดว่ามันเป็นเรื่องเล็ก ผมตกลงว่า ผมจะห่างเธอไป เราตกลงกันว่าจะอีเมลคุยกันอาทิตย์ละหนึ่งฉบับ
ผมทำทุก ๆ อย่างที่เธอต้องการเพื่อที่จะรักษาเธอไว้ ผมพยายามเข้าใจในสิ่งที่เธอคิด เธอแฟร์กับพ่อเธอมาก
และเธอขอให้ผมกลับไปใช้ชีวิตของผม ในแบบที่ผมเป็นก่อนที่จะเจอเธอ แต่ผมก็รั้น ว่าผมรอได้
ผมขอเธอแค่อย่าเปลี่ยนไปนะ และมันเป็นสิ่งที่เธอให้ผมไม่ได้ ผมกลับมานั่งคิดทบทวน กับเบียร์ช่าง และเพลงรักเสี่ยว ๆ
และวันนั้นเผมทน อีเมลประจำสัปดาห์กันไม่ไหวจริง ๆ ผมจะระเบิดตาย ผม Facebook เธอไป
ผมจำว่าเราแชทอะไรกันไปไม่ได้ ตอนนี้ผมเป็นคนโง่ ที่ลบประวัติแชทไปเอง ขอโทษที่เล่าตรงนี้ไม่ได้
แต่ผมจำได้ว่าผม อีเมลความรู้สึกของผมไป และแนบเพลงนี้ไป
มันเป็นสิ่งที่ผมไม่คิดว่าผมจะได้ทำมันในชิวิตนี้
ความรู้สึกตอนนั้น ผมไม่เสียใจสักนิดเลยที่พ่อเธอห้ามเราสองคน ในหัวของผมก็มีแต่ความคิดเห็นแก่ตัวเต็มไปหมด
พยายามจะ ยื้อ แต่ความรู้สึกเธอตอนนั้นคงย่ำแย่กว่าผมมาก เธอต้องแบกรับอะไรเยอะแยะ เธอแกร่งมาก ผมขอซูฮกให้ตรงนี้
และเราก็ยังรั้นคุยกันต่อ แต่ สิ่งที่เธอพิมพ์มา มันไม่เหมือนเดิมแล้ว ผมรู้สึกได้
ผมคงทำอะไรต่อไม่ได้นอกจากจบบทสนทนาของ วันนั้นไป
และเธอขอให้ผมกลับไปใช้ชีวิตของผม ในแบบที่ผมเป็นก่อนที่จะเจอเธอ แต่ผมก็รั้น ว่าผมรอได้ ผมยิ้อต่อ
มันไม่มีค่าเลยหรอ ที่ผ่านมา มันดีสำหรับผมนะที่ผ่านมา ผมพูดกับตัวเองในใจ ทั้งวัน
เมื่อคืน
มีบางอย่างคงบีบขั้นเธอให้เลือกละมั้ง เธอเลือกที่จะ เป็นแบบที่เธอเป็น โดยไม่มีผม ความรักมันไม่ใช่สิ่งที่เธอต้องการแล้ว
ผมเข้าใจ และผมทำใจแล้ว สิ่งนี้
"ขอลบออกจากเพื่อนนะ"
มาถึงตอนนี้ผม ทำใจได้ ส่วนนึงแล้ว และเข้าใจยอมรับมันได้ส่วนนึงแล้ว ตอนนั้นผมนั่งอยู่ที่บาร์แห่งนึง บนเกาะเสม็ด
ผมรู้ว่ามันเร็วไปสำหรับเธอ และผม สำหรับคำว่าความรัก อันนี้ผมรู้ดี แต่ใครจะหยุดความรักได้หละ
แต่คำว่าลบออกจากเพื่อนนะ มันทำให้ไฟในใจผมโหม และ ผมบ้าคลั่งอยู่สักพักนึงเลย
ผมคอล skype ไปหาเพื่อนสองคน และเล่าทุกอย่าง พร้อมกับน้ำตาของผม มันไหลโฮกออกมา และเสียงสะอื้นที่มันหายไปจากผม
สมัยป.6 มันกลับมาหาผม
และ รวมถึง ทวิตเตอร์ อินสตามแกรม รวมถึงทุกอย่าง เธอหายไป
ถึงตอนนี้ ผมพูดไปคงเปลี่ยนอะไรเธอไม่ได้แล้ว และยิ่งพูดไปมันจะลำคาญเธอปล่าว ๆ
ถ้าแกได้อ่านมัน
ทำไมต้องทำแบบนี้ด้วย มันทำร้ายจิตใจเรามากไปนะ
เราทำผิดอะไรไป ก็ขอโทษด้วย
ขอโทษที่เอามาแกมาตั้งกระทู้นะ