กลับมาเยี่ยมรังเก่า ๙ ก.พ.๕๗

ผมหายไปจากคลับสามก๊กนานพอควร คือตั้งแต่กลางเดือน ธ.ค.๕๖
เพราะคือว่าไปมีอะไรจะมาเล่าอีกแล้ว และเตรียมจะวางมือ จากการ
เขียนเรื่องทุกประเภท ทุกนามปากกา เพราะอายุมากแล้ว และได้เขียน
มาเป็นเวลา ๖๐ ปีแล้ว สังขารก็เสื่อมโทรมเต็มทีแล้ว

ก็บังเอิญให้ สมาคมนักเขียนแห่งประเทศไทย มอบรางวัน นราธิป ให้แก่
"เล่าเซี่ยงชุน" และ "เจียวต้าย" เมื่อ ๒๕ ม.ค.๕๗ ทำให้เพื่อฝูงทั้ง
ในพันทิป และเพื่อนอีกหลายสาขา ร่วมแสดงความยินดี และกระตุ้นให้
เขียนต่อไป อย่าเพิ่งเลิกเลย

ก็ทำให้เกิดกำลังใจที่จะขีดเขียนอะไรเล็ก ๆ น้อย ๆ ต่อไป ตามแต่สังขาร
จะอำนวย
แล้วก็เหลียวซ้ายแลขวาว่า จะเขียนอะไร ข้อมูลก็ไม่มี เพราะไม่ได้ออก
นอกบ้านบ่อย ๆ เหมือนเมื่อก่อน
พอดีวันนี้บรรณาธิการ สนพ.ที่ดำริจะพิมพ์สามก๊กฉบับลิ่วล้อ เป็นครั้งที่สอง
มานั่งคุยกันที่บ้าน ตอนหนึ่งท่านบอกว่า เรื่องสามก๊ก มีแง่มุมให้คุยได้ไม่รู้จบ
ผมจึงเกิดปิ๊งขึ้นมาในสมอง่ว่า ไม่รู้จะเขียนอะไร ก็หันไปหาสามก๊กซี

ผมจึงโผล่เข้ามาในคลับสามก๊ก รังเก่าของผมตั้งแต่ พ.ศ.๒๕๔๘
ก็ได้เห็นชื่อเพื่อนเก่าที่คุ้นเคย ไม่ทราบว่าใครไปขุดเอาขึ้นมาวางไว้ใหม่
เพราะจะเปิดดูอะไรก็ไม่มีซักเรื่องเดียว

คราวนี้ก็ยิ่งมั่นใจว่า ลองเอาสามก๊กฉบับของ "เล่าเซี่ยงชุน" ที่ทำให้
ผู้เรียบเรียงได้รับรางวัลนี้แหละ มาวางใหม่ ก็คงจะมีเรื่องเขียนไปได้อีกนาน

แต่ก็คงไม่นานเกินกว่า ๑๗ ปีนะครับ.