ออกตัวก่อนว่า ที่มาตั้งกระทู้นี่ แค่อยากเล่า และปรึกษาค่ะ
เจ้าตัวเป็นสาวประเภทสอง อายุ 25 ย่าง 26
แต่ก่อนนี้ก็ชอบผู้ชายมาตลอด ตั้งแต่เด็กยันโต ไม่เคยรู้จักความรักแท้จริง
เพราะว่า ไม่เคยสมหวังเรื่องรักเลย (ไม่เคยมีแฟน(น่าอาย))
นี่จึงอาจเป็นเหตุผลหนึ่งที่เมื่อโตขึ้น ไม่ค่อยชอบคุยกับผู้ชายแปลกหน้าที่ไม่สนิท
เพราะกลัวโดนรังเกียจ ถึงไม่ต้องพูดแค่ใช้สายตาบางทีก็เจ็บแล้ว แต่ก็ไม่ได้ทุกข์ใจ
หรือโกรดเกลียดสิ่งที่ตัวเองเป็นอะไรมากมาย เพื่อนบางคนก็ว่า เราชอบดูถูกตัวเอง
แต่ จขกท ขอใช้คำว่าเจียมตัวดีกว่าค่ะ....T^T
ช่วงเรียนปี 1 มีโอกาสได้รู้จักคนคนหนึ่งซึ่งตอนแรกเข้าใจว่าคือผู้ชาย
ทั้งน่ารัก หล่อขาว นิสัยดี เป็นกันเองกับทุกๆคนเรียนห้องเดียวกัน และเพื่งมารู้ทีหลังว่าเป็นเกย์
แต่ก็ไมได้ตกใจไม่รู้เพราะอะไร อาจจะเป็นรักจริงๆหรือเปล่า เราก็บอกเค้านะว่าเราชอบ!!!
เค้าก็ไม่ได้ตกใจเพราะคงเดาได้ เพราะพฤติกรรม ของคนแอบชอบ มันก้ไม่ได้มิดชิดอะไรมากมาย
เค้าก็ปฏิเสทค่ะ ก็แอบร้องไห้เหมือนกัน แต่ก็ไม่ทำให้รักลดน้อยลง เค้าก็ดีตรงที่ยังทำดีกับเรา
เหมือนเราเป้นเพื่อนคนหนึ่ง บางครั้งก็แอบคิดว่า เกลียดเราเลยได้ไหม เราอยากตัดใจ
แต่เค้าก็เลือกที่จะดีกับเราต่อไป จนวันเรียนจบ เค้ารู้ว่าเราชอบเค้า เค้าก็เอาตุ๊กตามาไห้เราและพูดว่า
"เป็นแฟนไม่ได้ ก็ไม่ได้หมายความว่าไม่รัก".......คำๆนั้นยังคงก้องในหูเราจนวันนี้ 7 ปีแล้ว
ที่ยังคงรักและคิดถึงเสมอ มีความสุขเวลาเค้ายิ้ม อยากเห็นเค้าโชคดีในหน้าที่การงาน
และคอยดูทุกช่วงชีวิตของเค้าอยู่ห่างๆ โดยไม่เเสดงออกอะไรมาก
อาจเพราะว่าโดยส่วนตัวไม่ค่อยรักใครง่ายๆ พอมาเจอคนคนนี้ถึงรู้ว่าเค้าไม่รักเรา หรือรักไม่ได้
แต่ไม่รู้ทำไมถึงมีความสุขใจที่ได้รัก ได้ให้ความห่วงใย ความหวังดีอยู่เสมอ
บางครั้งเวลาเหงาๆ หรือมีอะไรดีดี เราไม่กล้าโทรไปหากลัวรำคาญก็มัจินตนาการคนเดียวว่ามีเค้าอยู่ข้างๆ
และสุขใจเสมอ มันทรมาณตรงทีหลับตามีความสุขชั่วคราว เพราะตอนที่ตื่นก็คือความจริงที่รู้ว่าไม่เป็นจริง
จนตอนนี้มีคนมารักแบบจริงจัง กับ จขกท อายุราว 39 (ฐานะดี)
เรารู้ว่าถ้าเรารับรักเค้า เราคงสบาย มากกว่านี้ อย่างน้อยเค้าก็รักเรา ไม่ต้องพยายามอะไรมาก
แต่เพื่อนๆ จขกท ด่าค่ะว่า ..... "เกิดเป็นกระเทยอย่าโง่!!!!" มีคนมารักมาชอบก็ดีแค่ไหนแล้ว
คำตอบของเรื่องนี้คือ ยอมเป็นคนโง่ค่ะ เราปฏิเสทความรักครั้งนี้ !!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
เพราะว่าเราไม่ได้รักเค้า ไม่อยากหลอกใครให้มารักมาชอบเรา โดยที่กายอยู่ตรงนี้ ใจอยู่ที่อื่น
สงสาร และทำใจไมไ่ด้จริงๆ ลองคิดดูใจเขาใจเรา เป็นเราก็ทนไม่ได้ถ้ารู้ว่าคนที่อยู่ด้วยไม่มีใจ
จนเวลานี้ก็ยังชอบเกย์คนนั้นอยู่ และแม้ไม่เจอกันก็มีคนเข้ามามากมาย ทั้งชายแท้และเกย์
แต่ใจกลับชอบเกย์มากกว่า เพราะ รับความเป็นชายไม่ได้ในหลายๆแง่มุม
แต่เกย์จะน่ารักดี ถึงแม่จะออกท่าทางว่าสาวในบางมุมแต่ก็ มีความสุขที่ได้อยู่ด้วย
ถ้าเป็นแบบนี้ต่อไปชาตินี้คงไม่มีชีวิตคู่ได้เลยจริง
ปล.จขกท ไม่ได้มีความชอบหมกมุ่นเรื่องทางเพศ เพราะแทบจะไม่คิดเรื่องนี้เลย
อย่างนี้ จขกท ควรทำยังไงดีคะ????
ความรักเป็นสิ่งยอดปรารถนาของทุกคนบนโลก
แต่เพราะโลกนี้มันไม่มีความยุติธรรม ความรักก็เช่นกันในบางมุม
"คนที่ใช่ก็ไม่รัก คนที่รักก็ไม่ใช่"
http://www.youtube.com/watch?v=QW2e-iA6JSM 
แปลกไหมแอบรัก...เกย์(สับสน)
เจ้าตัวเป็นสาวประเภทสอง อายุ 25 ย่าง 26
แต่ก่อนนี้ก็ชอบผู้ชายมาตลอด ตั้งแต่เด็กยันโต ไม่เคยรู้จักความรักแท้จริง
เพราะว่า ไม่เคยสมหวังเรื่องรักเลย (ไม่เคยมีแฟน(น่าอาย))
นี่จึงอาจเป็นเหตุผลหนึ่งที่เมื่อโตขึ้น ไม่ค่อยชอบคุยกับผู้ชายแปลกหน้าที่ไม่สนิท
เพราะกลัวโดนรังเกียจ ถึงไม่ต้องพูดแค่ใช้สายตาบางทีก็เจ็บแล้ว แต่ก็ไม่ได้ทุกข์ใจ
หรือโกรดเกลียดสิ่งที่ตัวเองเป็นอะไรมากมาย เพื่อนบางคนก็ว่า เราชอบดูถูกตัวเอง
แต่ จขกท ขอใช้คำว่าเจียมตัวดีกว่าค่ะ....T^T
ช่วงเรียนปี 1 มีโอกาสได้รู้จักคนคนหนึ่งซึ่งตอนแรกเข้าใจว่าคือผู้ชาย
ทั้งน่ารัก หล่อขาว นิสัยดี เป็นกันเองกับทุกๆคนเรียนห้องเดียวกัน และเพื่งมารู้ทีหลังว่าเป็นเกย์
แต่ก็ไมได้ตกใจไม่รู้เพราะอะไร อาจจะเป็นรักจริงๆหรือเปล่า เราก็บอกเค้านะว่าเราชอบ!!!
เค้าก็ไม่ได้ตกใจเพราะคงเดาได้ เพราะพฤติกรรม ของคนแอบชอบ มันก้ไม่ได้มิดชิดอะไรมากมาย
เค้าก็ปฏิเสทค่ะ ก็แอบร้องไห้เหมือนกัน แต่ก็ไม่ทำให้รักลดน้อยลง เค้าก็ดีตรงที่ยังทำดีกับเรา
เหมือนเราเป้นเพื่อนคนหนึ่ง บางครั้งก็แอบคิดว่า เกลียดเราเลยได้ไหม เราอยากตัดใจ
แต่เค้าก็เลือกที่จะดีกับเราต่อไป จนวันเรียนจบ เค้ารู้ว่าเราชอบเค้า เค้าก็เอาตุ๊กตามาไห้เราและพูดว่า
"เป็นแฟนไม่ได้ ก็ไม่ได้หมายความว่าไม่รัก".......คำๆนั้นยังคงก้องในหูเราจนวันนี้ 7 ปีแล้ว
ที่ยังคงรักและคิดถึงเสมอ มีความสุขเวลาเค้ายิ้ม อยากเห็นเค้าโชคดีในหน้าที่การงาน
และคอยดูทุกช่วงชีวิตของเค้าอยู่ห่างๆ โดยไม่เเสดงออกอะไรมาก
อาจเพราะว่าโดยส่วนตัวไม่ค่อยรักใครง่ายๆ พอมาเจอคนคนนี้ถึงรู้ว่าเค้าไม่รักเรา หรือรักไม่ได้
แต่ไม่รู้ทำไมถึงมีความสุขใจที่ได้รัก ได้ให้ความห่วงใย ความหวังดีอยู่เสมอ
บางครั้งเวลาเหงาๆ หรือมีอะไรดีดี เราไม่กล้าโทรไปหากลัวรำคาญก็มัจินตนาการคนเดียวว่ามีเค้าอยู่ข้างๆ
และสุขใจเสมอ มันทรมาณตรงทีหลับตามีความสุขชั่วคราว เพราะตอนที่ตื่นก็คือความจริงที่รู้ว่าไม่เป็นจริง
จนตอนนี้มีคนมารักแบบจริงจัง กับ จขกท อายุราว 39 (ฐานะดี)
เรารู้ว่าถ้าเรารับรักเค้า เราคงสบาย มากกว่านี้ อย่างน้อยเค้าก็รักเรา ไม่ต้องพยายามอะไรมาก
แต่เพื่อนๆ จขกท ด่าค่ะว่า ..... "เกิดเป็นกระเทยอย่าโง่!!!!" มีคนมารักมาชอบก็ดีแค่ไหนแล้ว
คำตอบของเรื่องนี้คือ ยอมเป็นคนโง่ค่ะ เราปฏิเสทความรักครั้งนี้ !!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
เพราะว่าเราไม่ได้รักเค้า ไม่อยากหลอกใครให้มารักมาชอบเรา โดยที่กายอยู่ตรงนี้ ใจอยู่ที่อื่น
สงสาร และทำใจไมไ่ด้จริงๆ ลองคิดดูใจเขาใจเรา เป็นเราก็ทนไม่ได้ถ้ารู้ว่าคนที่อยู่ด้วยไม่มีใจ
จนเวลานี้ก็ยังชอบเกย์คนนั้นอยู่ และแม้ไม่เจอกันก็มีคนเข้ามามากมาย ทั้งชายแท้และเกย์
แต่ใจกลับชอบเกย์มากกว่า เพราะ รับความเป็นชายไม่ได้ในหลายๆแง่มุม
แต่เกย์จะน่ารักดี ถึงแม่จะออกท่าทางว่าสาวในบางมุมแต่ก็ มีความสุขที่ได้อยู่ด้วย
ถ้าเป็นแบบนี้ต่อไปชาตินี้คงไม่มีชีวิตคู่ได้เลยจริง
ปล.จขกท ไม่ได้มีความชอบหมกมุ่นเรื่องทางเพศ เพราะแทบจะไม่คิดเรื่องนี้เลย
อย่างนี้ จขกท ควรทำยังไงดีคะ????
ความรักเป็นสิ่งยอดปรารถนาของทุกคนบนโลก
แต่เพราะโลกนี้มันไม่มีความยุติธรรม ความรักก็เช่นกันในบางมุม
"คนที่ใช่ก็ไม่รัก คนที่รักก็ไม่ใช่"
http://www.youtube.com/watch?v=QW2e-iA6JSM