ซลามัตปากีเด้อ........กลับมาคุยกันใหม่บนเส้นทางของคนไม่มีอะไรจะทำนะครับ.........
เมื่อวานผมได้บทสรุปในเมืองเว้และฮอยอันที่อุโมงวินม็อกไปแล้ว.....ขอเว้นวรรคกลับมาเที่ยวเมืองอินโดเนเซียสักอาทิตย์หนึ่ง.แล้วค่อยไปเที่ยวญี่ปุ่นกันอีก1อาทิตย์.......วนเวียนไปเรื่อยๆ...ใครเบื่อตอนไหนก็เว้นวรรคไม่ต้องอ่าน เพราะบางช่วงและบางตอน ผมเคยเขียนแย็ปๆไปให้คุณอ่านแบบเกริ่นๆไปบ้างแล้ว.....เพียงแต่ยังไม่ได้เจาะลึกลงไปในเนื้อหาที่มีรายละเอียดอีกมากมาย...
..สาเหตุก็เป็นเรื่องเดิมๆที่จำเป็นจะต้องเกริ่นให้ฟังกันเอาไว้ในทุกครั้งที่ผมเขียนถึงประเทศต่างๆที่ได้ขี่รถไปเที่ยว.....นั่นก็คือผมไปค้นหารูปที่หายไปได้อีก1056รูป.....เอาไปแปลงไฟล์มาเก็บไว้ในคอมพิวเตอร์ได้ จนสามารถเขียนต่อเป็นรูปเป็นร่างได้ครบแล้ว....
อย่างประเทศญี่ปุ่นนั้น ผมเริ่มไปเยือนมาตั้งแต่ปี 2525....ไปตามคำเชิญของบริษัทสยามยามาฮ่าที่ชวนผมไปดูสายการผลิตรถยามาฮ่า Rx100...ตอนนั้นอัตราการแลกเปลี่ยนเงินเยนอยู่ที่100เยนต่อ9บาทเองแหละ(เดี๋ยวนี้ก็30กว่าบาท)....หลังจากนั้นก็บริษัทนั้นบ้างนี้บ้างและตัวเองเดินทางไปดูงานโตเกียวมอเตอร์โชว์เองบ้าง....รวมๆแล้วก็เกือบ20ครั้ง.โดยเฉพาะกับบริษัทฮอนด้านั้น ผมได้รับเกียรติค่อนข้างสูงที่ได้ไปเรียนวิธีขับขี่ปลอดภัยระดับครูฝึกเป็น1ใน3ของคนไทยในปี2532(ผมเลยกลายเป็นครูฝึกดึกดำบรรพ์คนเดียวของเมืองไทยที่ยังมีชีวิตอยู่จนบัดนี้)
....เพราะงั้นข้อมูลเหล่านี้มันจึงตกผลึกอยู่ในความทรงจำอีกเยอะ เมื่อได้เห็นภาพที่ไปค้นพบมาในชุดหลังๆ.......
ส่วนประเทศอินโดเนเซียที่กำลังจะเขียนถึงนี้ ผมข้ามไปเยือนมา4ครั้ง......ครั้งแรกก็เตรียมไปสำรวจเส้นทางสำหรับการแข่งแรลลี่กับน้าจิ๋ว(ปรีดา)นักแข่งจักรยานทีมชาติในอดีต(ตอนนี้เสียชีวิตไป3ปีแล้ว).....คำว่าน้าของผม(และในวงการนักแข่งรถ)ไม่ได้หมายความว่าเขาแก่จนเป็นน้าของใครนะครับ....เราเรียกข้ามกันไปข้ามกันมาว่าน้าทุกคน......แต่หากมีหลายๆคนอยู่ด้วยกัน เราจึงจะเรียกชื่อต่อกับน้าลงไป....เช่นน้าหยอยหรือน้าวิชิต......หรือน้าครูวิชิต..อย่างนี้เป็นปกติวิสัย
อธิบายเพิ่มอีกครั้งว่ารูปที่ออกเหลืองๆนั้นเกิดจากการแปลงไฟล์จากฟิล์มสีหรือสไลด์สี.......ให้เป็น jpg นะครับ.มองทุเรศหน่อยๆ แต่ดีกว่าปล่อยให้มันหมดสภาพไปกับกาลเวลา
อยากให้กระทู้มีสาระ(ไปเที่ยวอินโดเนเซียกันบ้าง)
เมื่อวานผมได้บทสรุปในเมืองเว้และฮอยอันที่อุโมงวินม็อกไปแล้ว.....ขอเว้นวรรคกลับมาเที่ยวเมืองอินโดเนเซียสักอาทิตย์หนึ่ง.แล้วค่อยไปเที่ยวญี่ปุ่นกันอีก1อาทิตย์.......วนเวียนไปเรื่อยๆ...ใครเบื่อตอนไหนก็เว้นวรรคไม่ต้องอ่าน เพราะบางช่วงและบางตอน ผมเคยเขียนแย็ปๆไปให้คุณอ่านแบบเกริ่นๆไปบ้างแล้ว.....เพียงแต่ยังไม่ได้เจาะลึกลงไปในเนื้อหาที่มีรายละเอียดอีกมากมาย...
..สาเหตุก็เป็นเรื่องเดิมๆที่จำเป็นจะต้องเกริ่นให้ฟังกันเอาไว้ในทุกครั้งที่ผมเขียนถึงประเทศต่างๆที่ได้ขี่รถไปเที่ยว.....นั่นก็คือผมไปค้นหารูปที่หายไปได้อีก1056รูป.....เอาไปแปลงไฟล์มาเก็บไว้ในคอมพิวเตอร์ได้ จนสามารถเขียนต่อเป็นรูปเป็นร่างได้ครบแล้ว....
อย่างประเทศญี่ปุ่นนั้น ผมเริ่มไปเยือนมาตั้งแต่ปี 2525....ไปตามคำเชิญของบริษัทสยามยามาฮ่าที่ชวนผมไปดูสายการผลิตรถยามาฮ่า Rx100...ตอนนั้นอัตราการแลกเปลี่ยนเงินเยนอยู่ที่100เยนต่อ9บาทเองแหละ(เดี๋ยวนี้ก็30กว่าบาท)....หลังจากนั้นก็บริษัทนั้นบ้างนี้บ้างและตัวเองเดินทางไปดูงานโตเกียวมอเตอร์โชว์เองบ้าง....รวมๆแล้วก็เกือบ20ครั้ง.โดยเฉพาะกับบริษัทฮอนด้านั้น ผมได้รับเกียรติค่อนข้างสูงที่ได้ไปเรียนวิธีขับขี่ปลอดภัยระดับครูฝึกเป็น1ใน3ของคนไทยในปี2532(ผมเลยกลายเป็นครูฝึกดึกดำบรรพ์คนเดียวของเมืองไทยที่ยังมีชีวิตอยู่จนบัดนี้)
....เพราะงั้นข้อมูลเหล่านี้มันจึงตกผลึกอยู่ในความทรงจำอีกเยอะ เมื่อได้เห็นภาพที่ไปค้นพบมาในชุดหลังๆ.......
ส่วนประเทศอินโดเนเซียที่กำลังจะเขียนถึงนี้ ผมข้ามไปเยือนมา4ครั้ง......ครั้งแรกก็เตรียมไปสำรวจเส้นทางสำหรับการแข่งแรลลี่กับน้าจิ๋ว(ปรีดา)นักแข่งจักรยานทีมชาติในอดีต(ตอนนี้เสียชีวิตไป3ปีแล้ว).....คำว่าน้าของผม(และในวงการนักแข่งรถ)ไม่ได้หมายความว่าเขาแก่จนเป็นน้าของใครนะครับ....เราเรียกข้ามกันไปข้ามกันมาว่าน้าทุกคน......แต่หากมีหลายๆคนอยู่ด้วยกัน เราจึงจะเรียกชื่อต่อกับน้าลงไป....เช่นน้าหยอยหรือน้าวิชิต......หรือน้าครูวิชิต..อย่างนี้เป็นปกติวิสัย
อธิบายเพิ่มอีกครั้งว่ารูปที่ออกเหลืองๆนั้นเกิดจากการแปลงไฟล์จากฟิล์มสีหรือสไลด์สี.......ให้เป็น jpg นะครับ.มองทุเรศหน่อยๆ แต่ดีกว่าปล่อยให้มันหมดสภาพไปกับกาลเวลา