เรื่องมีอยู่ว่า
อยู่บ้านแฟน เราตื่นมานึ่งข้าวตี4ทุกวัน แม่แฟนจะตื่นตีห้ากว่ามาทำกับข้าว คนละหน้าที่ แต่เวลาแม่แฟนทำกับข้าวตอนเย็น แฟนจะบอกให้เราไปช่วยทำตลอด แต่เวลาไม่มีใครอยู่บ้านนอกจากน้องสาวของแฟน (เรียนอยู่ ม.5 จะขึ้น ม. 6) แล้วเราต้องทำกับข้าวไว้รอ แต่น้องแฟนไม่เคยมาช่วยทำ ไม่เคยถามว่ามีอะไรให้ช่วย เดินผ่านไปผ่านมา ทุกครั้ง ไม่ว่าเราจะทำอะไรก็ตามไม่เคยมีใครมาช่วยเราทำ แต่เวลาพวกเขาทำอะไรแฟนสั่งให้เราช่วยตลอดถึงแฟนไม่สั่งเราก็ต้องช่วยเพราะมันเป็นจิตสำนึก แต่ไม่รู้ว่าทำไมเขาถึงไม่ช่วยเราเลยก็ไม่รู้ บางครั้งเราก็อึดอัดใจ อยากร้องไห้ บอกแฟนก็ไม่ได้เพราะนั่นมันแม่และน้องเขา อยู่มาจนสองปียังไม่รู้ว่าครอบครัวเขาไม่ชอบเราหรือเปล่า ทั้งๆที่เรามีงานทำ และทำหน้าที่ของภรรยาและลูกสะไภ้ให้ดีที่สุดแล้ว บางอย่างเรายังไม่เคยทำให้พ่อกับแม่เราเลย แต่มาอยู่บ้านแฟน เราต้องทำหมดทุกอย่าง บางวันทำงานกลับบ้านไปก็เหนื่อย เดินไปห้องครัว ถ้วยชามเต็มอ่างยังไม่ได้ล้าง เปลือกแตงโมเรี่ยราด เราต้องมาล้างถ้วยชาม เก็บกวาดเปลือกแตงโมอีก แต่น้องแฟนเลิกเรียนตั้งแต่5โมงนั่งดูทีวีอยุ่กับพ่อหัวเราะลั่นบ้านนั่งกินแตงโมไปด้วย เราไม่เข้าใจว่าเขาสอนหรือบอกลูกเขาไว้ว่าอย่างไร ตั้งแต่เราไปอยู่น้องแฟนไม่เคยล้างห้องน้ำ กวาดบ้าน ล้างถ้วย บางครั้งแฟนเราก็บอกน้องบ้างว่าให้ไปล้างถ้วยแต่แม่ก็จะตอบกลับว่า น้องทำการบ้านอยู่ เอาไว้ตรงนั้นแหละเดี๋ยวแม่จะไปล้างเอง แล้วคุณคิดดูว่าสุดท้ายใครเป็นคนล้าง ถ้าไม่ใช่เรา สรุปคือถ้าบอกให้น้องทำอะไร แม่เขาก็จะบอกว่าน้องต้องทำการบ้านบ้าง ต้องไปเรียนพิเศษบ้าง แล้วบอกว่าแม่ทำแทนน้องเอง สุดท้ายเราก็ต้องได้ทำเอง กับข้าวทำเอง เสริฟถึงที่ พอมานั่งกินน้องแฟนก็ชี้นิ้วถามว่ากับข้าวในจานนี่อะไร ทำไมใส่หอมเยอะขนาดนี้ แล้วก็กินๆๆ เป็นคุณๆรู้สึกอย่างไร ทำให้กิน ยกมาให้ถึงที่ กินไม่พอยังจะมาติอีก เราเหลืออดเหลือทนจริงๆคะ ไม่ได้เกลียดชังอะไรสองแม่ลูกนี้นะแต่บางครั้งคิดว่าแม่สอนลูกรักลูกในทางที่ผิดหรือเปล่าลูกก็โตขนาดนี้แล้ว รู้ว่ามีหน้าที่เรียน แต่หน้าที่ทางบ้านก็ต้องทำบ้าง เห้อ............................... ท้อแท้ เรื่องแฟนไม่มีปัญหาอะไรเลยแต่มามีปัญหากับแม่แฟนกับน้องสาว จะระบายให้พ่อแม่เราฟังก็ไม่ได้กลัวท่านเป็นห่วง ระบายให้ที่ทำงานก็ไม่ได้เขาจะนินทา
นี่แค่ระบายบางส่วนนะคะ ยังยาวซะขนาดนี้ ขอบคุณคนที่เข้ามาอ่านและแสดงความเห็นค่ะ
แม่สามี กับน้องสามี ทำเราอึดอัดใจเหลือเกิน
อยู่บ้านแฟน เราตื่นมานึ่งข้าวตี4ทุกวัน แม่แฟนจะตื่นตีห้ากว่ามาทำกับข้าว คนละหน้าที่ แต่เวลาแม่แฟนทำกับข้าวตอนเย็น แฟนจะบอกให้เราไปช่วยทำตลอด แต่เวลาไม่มีใครอยู่บ้านนอกจากน้องสาวของแฟน (เรียนอยู่ ม.5 จะขึ้น ม. 6) แล้วเราต้องทำกับข้าวไว้รอ แต่น้องแฟนไม่เคยมาช่วยทำ ไม่เคยถามว่ามีอะไรให้ช่วย เดินผ่านไปผ่านมา ทุกครั้ง ไม่ว่าเราจะทำอะไรก็ตามไม่เคยมีใครมาช่วยเราทำ แต่เวลาพวกเขาทำอะไรแฟนสั่งให้เราช่วยตลอดถึงแฟนไม่สั่งเราก็ต้องช่วยเพราะมันเป็นจิตสำนึก แต่ไม่รู้ว่าทำไมเขาถึงไม่ช่วยเราเลยก็ไม่รู้ บางครั้งเราก็อึดอัดใจ อยากร้องไห้ บอกแฟนก็ไม่ได้เพราะนั่นมันแม่และน้องเขา อยู่มาจนสองปียังไม่รู้ว่าครอบครัวเขาไม่ชอบเราหรือเปล่า ทั้งๆที่เรามีงานทำ และทำหน้าที่ของภรรยาและลูกสะไภ้ให้ดีที่สุดแล้ว บางอย่างเรายังไม่เคยทำให้พ่อกับแม่เราเลย แต่มาอยู่บ้านแฟน เราต้องทำหมดทุกอย่าง บางวันทำงานกลับบ้านไปก็เหนื่อย เดินไปห้องครัว ถ้วยชามเต็มอ่างยังไม่ได้ล้าง เปลือกแตงโมเรี่ยราด เราต้องมาล้างถ้วยชาม เก็บกวาดเปลือกแตงโมอีก แต่น้องแฟนเลิกเรียนตั้งแต่5โมงนั่งดูทีวีอยุ่กับพ่อหัวเราะลั่นบ้านนั่งกินแตงโมไปด้วย เราไม่เข้าใจว่าเขาสอนหรือบอกลูกเขาไว้ว่าอย่างไร ตั้งแต่เราไปอยู่น้องแฟนไม่เคยล้างห้องน้ำ กวาดบ้าน ล้างถ้วย บางครั้งแฟนเราก็บอกน้องบ้างว่าให้ไปล้างถ้วยแต่แม่ก็จะตอบกลับว่า น้องทำการบ้านอยู่ เอาไว้ตรงนั้นแหละเดี๋ยวแม่จะไปล้างเอง แล้วคุณคิดดูว่าสุดท้ายใครเป็นคนล้าง ถ้าไม่ใช่เรา สรุปคือถ้าบอกให้น้องทำอะไร แม่เขาก็จะบอกว่าน้องต้องทำการบ้านบ้าง ต้องไปเรียนพิเศษบ้าง แล้วบอกว่าแม่ทำแทนน้องเอง สุดท้ายเราก็ต้องได้ทำเอง กับข้าวทำเอง เสริฟถึงที่ พอมานั่งกินน้องแฟนก็ชี้นิ้วถามว่ากับข้าวในจานนี่อะไร ทำไมใส่หอมเยอะขนาดนี้ แล้วก็กินๆๆ เป็นคุณๆรู้สึกอย่างไร ทำให้กิน ยกมาให้ถึงที่ กินไม่พอยังจะมาติอีก เราเหลืออดเหลือทนจริงๆคะ ไม่ได้เกลียดชังอะไรสองแม่ลูกนี้นะแต่บางครั้งคิดว่าแม่สอนลูกรักลูกในทางที่ผิดหรือเปล่าลูกก็โตขนาดนี้แล้ว รู้ว่ามีหน้าที่เรียน แต่หน้าที่ทางบ้านก็ต้องทำบ้าง เห้อ............................... ท้อแท้ เรื่องแฟนไม่มีปัญหาอะไรเลยแต่มามีปัญหากับแม่แฟนกับน้องสาว จะระบายให้พ่อแม่เราฟังก็ไม่ได้กลัวท่านเป็นห่วง ระบายให้ที่ทำงานก็ไม่ได้เขาจะนินทา
นี่แค่ระบายบางส่วนนะคะ ยังยาวซะขนาดนี้ ขอบคุณคนที่เข้ามาอ่านและแสดงความเห็นค่ะ