เธอจำได้มั้ย...เราเจอกันที่ไหนเมื่อไหร่? เราเจอกันวันที่เท่าไหร่? เธอยังจำมันได้มั้ย?
เราเจอกันวันที่ 22 กรกฏาคม 2554 วันนั้นฉันอกหักจากแฟนมา แล้วหนีไปพักใจที่บางแสน แล้วบังเอิญฉันได้เจอเธอที่ร้านเหล้า ที่ชื่อ Concept Bar วันนั้นเธออยู่ในชุดกางเกงยีนขายาว เสื้อลายดอกแขนยาว แต่งตัววินเทจเหมือนไอรดา ทำผมหยิกหยอย ในวันที่เธอเดินเข้ามาฉันไม่รู้สึกอะไรเลยสักนิด แน่นอน...ฉันยังไม่รู้จักเธอ แล้วจากนั้นรุ่นน้องฉันก็คะยั้นคะยอให้เธอมานั่งข้างๆ หลังจากนั้นไม่เกิน 5 นาที ทุกคนที่โต๊ะต่างหนีออกไปข้างนอกหมด เหลือเพียง
เธอ...และฉัน
เรานั่งอยู่ที่โต๊ะโดยไม่พูดอะไรสักคำ แต่แล้วจู่ๆ เราก็หันมาชนแก้วกัน ก่อนจะเริ่มแนะนำตัว หลังจากนั้นฉันขอตัวออกไปนั่งที่ชายหาด
เพราะฉันพึ่งอกหักมาสดๆร้อนๆ พอกลับมาที่ร้านอีกที เห็นเธอกำลังร้องไห้กอดคอเพื่อน ในเวลานั้น วงดนตรีกำลังเล่นเพลง
"เธอทำให้ฉันเสียใจ" ฉันรู้..เธอพึ่งอกหักมาใช่มั้ย?
ฉันไปนั่งข้างๆเธอ แต่เพื่อนเธอกลับติดตลก ให้เธอมากอดฉันแทน โดยที่เธอไม่รู้ว่าเธอกำลังกอดฉัน ฉันลูบหัวเธอเบาๆ และกอดเธอเบา
จำได้มั้ยว่าฉันพูดว่าอะไร...
"ร้องออกมาเถอะนะ ไม่เป็นไรนะ เดี๋ยวทุกอย่างก็ดีขึ้น" แต่แล้วเธอก็เช็ดน้ำตาและขอบคุณฉัน
เรานั่งอยู่ข้างๆกันสักพัก สุดท้ายเธอหันมาชวนให้ฉันออกไปนั่งข้างนอก แล้วทำไมฉันต้องตามเธอไปด้วยล่ะ? ไม่เข้าใจตัวเองจริงๆ
เรานั่งอยู่หน้าร้านท่ามกลางผู้คนที่เดินไปมา เสียงเพลงครึกโครม เธอเล่าถึงเหตุการณ์ที่เธอพึ่งเจอมา ถูกคนที่เธอ..นอกใจ
ฉันรับฟังอย่างตั้งใจ แต่แล้วเธอก็บอกกับฉันว่า "เราชอบเธอนะ" เธอจำได้มั้ยว่าฉันหัวเราะและบอกว่า
"เธอคงเมาแล้วล่ะ" แต่เธอกลับบอกว่า "ไม่ได้เมานะ เราพูดจริงๆ"
----------------
หลังจากคืนนั้นผ่านไป เธอได้เบอร์ฉันไป วันรุ่งขึ้นฉันจะกลับ แต่เธอบอกว่าอย่าพึ่งกลับเลย อยู่ต่อเถอะ
แต่...
ทำไมฉันต้องอยู่ต่อก็ไม่เข้าใจ เงินก็ไม่มีติดตัว แต่เธอกลับยินดีจะเลี้ยงข้าวตอบแทนที่ฉันปลอบเธอ
"ได้สิ เย็นนี้เจอกัน
"
เธอขี่มอไซค์มารับฉัน ฉันลงมาจากหอเห็นเธอกำลังจัดทรงผมที่พึ่งจะถูกลมพัดจากการขี่รถมา ฉันแอบหัวเราะอยู่ข้างหลัง
เธอหันมาเห็นฉันก็เขิน แล้วเธอก็ยื่นกุญแจรถมาให้ฉัน
"ไว้ใจมือเราหรอ?"
"อื้ม ^^"
เราขี่รถเล่นกัน ฉันพึ่งรู้ว่าเมืองบางแสนเป็นเมืองที่มีสเน่ห์จริงๆ หรือเป็นเพราะอะไรก็ไม่รู้ เราไปกินข้าวกัน แล้วก็ไปนั่งเล่นที่ชายทะเล
ทุกวัน..
ทุกวัน...
วันนึงที่เธอปรึกษาเรื่องคนที่เธอชอบ ฉันจึงคะยั้นคะยอให้เธอบอกรักไปเลย แล้วฉันเดินออกไปไกลๆ เพื่อให้เธอได้โทรหาคนๆนั้นได้อย่างไม่เขิน ผ่านไปไม่ถึง 2 นาที โทรศัพท์ฉันดัง...ใช่
เบอร์เธอโทรเข้ามา....
ฉันคือคนที่เธอชอบ ฉันเองก็ไม่ต่าง เพียงแต่ในวันนั้นหัวใจฉันยังไม่พร้อม
จำจูบแรกของเราได้มั้ย...
วันนึงฉันเมาอยู่ที่หอ รุ่นน้องโทรตามให้เธอมาดูแลฉัน เธอลงมานั่งข้างๆฉันที่ระเบียง ฉันกระดกเหล้าเข้าปาก หันมองหน้าเธอและร้องไห้
ถ้าตัดเป็นฉาก MV สิ่งที่เกิดขึ้นก็คงเหมือนมัน ฉันค่อยๆโน้มคอเข้าไปจูบเธอ .. นั่นคือจูบแรกของเรา เธอยังจำได้มั้ย?
เราเคยหลบฝนกันที่ 7-11 ซอยลีลา วันนั้นพายุเข้าฝนตกหนักมาก เธอกลัวเสียงฟ้าร้อง ฉันลากให้เธอเข้าไปข้างในแต่เธอก็กลัวจนไม่กล้าขยับตัว ฉันจึงต้องนั่งลงข้างๆ ตัวเปียกเป็นเพื่อนเธอ หยิบมือถือของเธอพร้อมกับหูฟัง เปิดเพลงให้เธอฟังเพื่อให้เธอลดความกลัว เราฟังเพลงด้วยกันท่ามกลางสายฝน...มันโรแมนติกดีใช่มั้ย?
ทุกวันๆ...เราสองคนเจอกันทุกเย็น นั่งที่ชายทะเลตั้งแต่ 4 โมง จนถึงดึกดื่น นั่งได้ยังไงก็ไม่รู้ เราต่างช่วยกันปลอบ รับฟังปัญหาของกันและกัน จนมีเธอเป็นเพื่อนคนนึง แต่แล้ว...
เธอก็กลับไปหา "คนรักเก่า" ใช่...
ฉันเป็นคนบอกให้เธอไปเอง โดยบอกเธอว่า "เรากลับไปเป็นคนไม่รู้จักกันดีกว่า" มันเป็นวิธีเดียวที่จะทำให้เธอกลับไปให้โอกาสคนรักของเธอ
ผ่านไป 5 เดือน
ที่เราไม่ได้เจอกัน ทั้งๆที่ฉันก็ทำงานที่นั่น หอก็อยู่ใกล้กัน แต่ไม่เคยได้เจอเธอแม้แต่หางตา ทุกวันๆ..ฉันคิดถึงแต่เธอ คิดถึงเสียงของเธอ
ไม่รู้ทำไม...
จนวันนึงฉันฝันเห็นเธอ ฝันว่าเธอมาหาที่ห้องและยืนยิ้มให้ และหลังจากนั้นไม่กี่วัน..เราก็ได้บังเอิญเจอกันอีกครั้ง
เรากลับมาคุยกันเรื่องเก่าๆ เธอเลิกกับแฟนอีกครั้ง เพราะมันไปมีคนอื่น และเราก็กลับมาสู่วงโคจรเดิม...
อยู่ด้วยกันทุกเย็นๆๆ...
จนสุดท้าย..ฉันมั่นใจแล้วว่า "เธอ" คือคนที่ฉันรอมาตลอด วันแรกที่ฉันขอเธอเป็นแฟน..
ฉันจับมือเธอ
มองตาเธอ
บอกกับเธอว่า..
"เ ร า เ ป็ น แ ฟ น กั น น ะ"
เธอร้องไห้ และพยักหน้า ฉันดีใจมากที่เราได้รักกันสักที ช่วงเวลาที่เราคบกันมาเรามีแต่สิ่งดีๆมอบให้กัน เธอจำได้มั้ยที่ฉันบอกเธอว่า..
"ฉันจะดูแลเธอให้ดีที่สุด ให้สมกับที่ฉันได้รักเธอ และฉันสัญญาว่าจะเป็นแฟนที่ดีของเธอ"
ทุกครั้งที่เราพูดถึงวันเวลาเก่าๆ เราจะจับมือร้องไห้ ที่กว่าเราจะได้เจอกัน กว่าเราจะได้มาพบกันอีกครั้ง ผ่านทุกช่วงเวลาที่คิดถึงกันแต่ไม่มีโอกาสได้เจอหน้ากัน มันทรมาณแค่ไหน เราต่างดีใจที่เรา..ได้รักกันสักที ฉันดูแลเธอดีมาก ฉันไม่ได้หลงตัวเองนะ! แต่ฉันดูแลทุ่มเทเพื่อเธอมากจริงๆ
ขี่รถไปรับเธอที่บางนา จากบางแสน-บางนา ไปกลับ มันเหนื่อยนะแต่ฉันก็ทำ
โซ่หลุดกลางทาง เธอก็ไม่กลัว เพราะแน่นอน..ฉันปกป้องเธออยู่ ทุกระยะทางเราใส่หูฟังคนละข้าง ฟังเพลง ร้องเพลงด้วยกัน
ท่ามกลางฝุ่น ควัน ในตอนกลางคืน ทำไงได้ล่ะก็เธอต้องรีบกลับมาเรียนนี่นา และฉันก็ยินดีทำเพื่อเธอ..
แต่สุดท้ายฉันก็พาเธอกลับมาห้องได้สำเร็จ
ปีใหม่ 55 ฉันพาเธอไปเซนทรัลเวิล..เธอไม่เคยไปไม่ใช่หรอ? ฉันคนแรกเลยนะพาเธอไป
ทั้งพระราม 8
ตรอกข้าวสาร
คลองหลอด
นี่คือที่ๆฉันพาเธอไปเปิดหูเปิดตาครั้งแรก ก่อนเราจะไปรอเคาท์ดาวน์กันที่เซนเวิล
เราข้ามปีด้วยกันอย่างมีความสุข และบอกรักกันข้ามปี เธอรู้มั้ย..มันเป็นช่วงเวลาที่ดีที่สุดจริงๆ
ฉันพาเธอไปเที่ยวในที่ต่างๆ ที่เธอไม่เคยไป เหมือนเราต่างเป็นโลกใบใหม่ เธอไม่เคยต้องขี่รถเอง ไม่เคยต้องเปียกฝน เพราะแม้ขี่มอไซค์ฉันก็บังฝนให้เธอได้ ฉันเปียกชุ่ม แต่เธอไม่เปียกเลย น่าตลกดีมั้ย 555
แต่นั่นแหล่ะ...ฉันทำเพื่อเธอ
ทุกครั้งที่ฉันกลับจากทำงาน หรือ เธอกลับจากมหาลัย ถ้าใครสักคนอยู่ที่ห้อง
เราจะเปิดประตูให้พร้อมรอยยิ้ม แล้วกอดกัน เอาน้ำให้ดื่ม
หรือบางที...เธอยืนรอหน้าห้องแล้วฉันส่องตาแมว เธอก็ยืนทำท่าไอเลิฟยู หรือทำปากจู๋ให้ฉัน
มันน่ารักมากเลยนะ และเรามักจะทำแบบนี้ให้กันเสมอ...ทุกวัน
บีบยาสีฟันให้กัน วันไหนที่ฉันโกหกว่าฉันแปรงฟันแล้ว เธอก็จะจับแปรง แต่ถ้าเธอไม่เชื่อจริงๆ
เธอจะมาดมปากฉัน 55 ยัยบ้า! เธอคะยั้นคะยอฉันจัง
เวลาที่เราไม่สบายพร้อมกัน เราผลัดกันดูแล หรือบางทีเธอเป็นคนเดียว ฉันจะดูแลเธอทั้งคืน ...
ทั้งคืน..
เช็ดตัว ปลุกให้กินยา จนเธอหาย ทั้งๆที่เวลาเธอเป็นไข้ เธอจะเป็นนานเป็นอาทิตย์ๆ
แต่ฉันดูแลเธอคืนเดียว..เธอหายเลย ฉันเก่งมั้ย? ^^
หรือบางทีฉันไม่สบาย เธอก็จะทำสุกี้ให้กิน และทำเช่นเดียวกับที่ฉันทำให้เธอ
ในเวลาที๋ฉันท้อเรื่องงาน ตกงาน เธอก็ยังอยู่ข้างๆคอยให้กำลังใจ
ไม่เคยทิ้งไปไหน
ลูกของเราที่เป็นแมว ชื่อ" จี้" นั่นคือลูกของเรา ที่ฉันมักจะเอามาเล่น ทำเสียงเล็กๆแหลมๆและคอยเรียกเธอว่า
"มะม๊า ๆๆๆ" แล้วก็จับลูกลากวิ่งไปทั่วห้อง จับลูกเต้นเพื่อทำให้เธอยิ้ม มันน่ารักดีนะ
และตอนนี้...ฉันคิดถึงลูกมาก แม้มันจะเป็นแค่เพียงตุ๊กตา แต่ฉัน...ก็คิดถึงเหมือนมันเป็นลูกของฉันกับเธอจริงๆ
แม้บางครั้งเราทะเลาะกันรุนแรง แต่ความรักที่ฉันมีไม่เคยลดลงเลย
อาจทำให้เราหนื่อยต่อกันบ้าง น้อยใจกันบ้าง แต่เธอรู้มั้ย...ฉันเข้าใจที่เธอเป็น
และรักฉัน..
ก็ไม่เคยจางง งง งงง ง
ผ่านมา 1 ปีกว่า...
ในวันนี้ที่ฉันกำลังพิมพ์อยู่นี้ ถ้าย้อนไป 10 นาทีก่อน คือฉันกำลังบอกลาเธอ....
เนื่องจากความรักของเรา "มีมือที่สามเข้ามา" ไม่ใช่ฉัน.. แต่เป็นเธอ เธอที่ฉันเชื่อใจมาเสมอ และคิดว่าเธอจะเป็นคนสุดท้าย..ที่ฉันอยากจะใช้ชีวิตไปตลอด แต่มันก็เป็นแค่ฝัน แพลนต่างๆที่อยู่มนหัวพังทลาย หัวใจสลายเมื่อรู้ว่าเธอมีอีกคน ฉันรู้..เธอรู้สึกผิดไม่น้อย
แม้ในวันนี้..เธอจะไม่เลือกใคร หรือ อาจจะเลือกคนนั้นไปแล้วหรือเปล่า..
ฉันไม่รู้
แต่ที่รู้ๆ..คือฉัน...
เสียเธอไปแล้ว
ทำไม..มันถึงจบลงแบบนี้ รักที่เราต่างเคยดีใจที่เราได้เจอกันและกัน คำมั่นสัญญาว่าจะมีกัน
มันหายไปตอนไหน...?
ฉันให้อภัยเธอ แต่ทำไม..เธอไม่กลับมา เปิดโอกาสให้กันและกัน
เธอจะจมอยู่กับความผิดทำไมกัน...
ฉันไม่รู้ว่าอีกนานเท่าไหร่ฉันจะได้เจอเธออีก แต่ในตอนนี้...ฉันคิดถึงเธอมากเหลือเกิน
มันจะมีสักวันมั้ยที่เราจะได้กลับมายืนด้วยกันอีกครั้ง?
น่าเสียดาย..ที่พ่อแม่เธอก็รับฉันได้และยินดีให้คบกัน แต่รักเราก็ไปไม่ถึงฝัน
น่าเสียดาย..กับความรักที่เราเคยร่วมฝ่าฟันมา
น่าเสียดาย..ที่ในวันนี้
ฉันจะไม่มีเธออีกแล้ว
จากนี้ฉันจะหากำลังใจที่ไหนเวลาฉันท้อ ฉันจะยิ้มออกจากใจได้ยังไงในเมื่อรอยยิ้มฉันหายไป
ฉันไม่รู้ว่าฉันจะเข้มแข็งเมื่อไหร่
ไม่รู้ว่าเมื่อไหร่....
เธอทำร้ายฉัน..แต่ทำไมหัวใจยังคงให้อภัย..
แล้วทำไม..เธอถึงทำร้ายกัน?
ฉันรักเธอไม่พอหรอ?..ที่รัก
นั่งคิดย้อนกลับไป...รักเราจางตอนไหน?
ก็ยังหาคำตอบไม่ได้ ยิ่งคิด...
ยิ่งร้องไห้
ยิ่งคิด...
ยิ่งเสียดาย
ทำไมเวลามันเร็วแบบนี้...ฉันมีอะไรหลายอย่างที่อยากทำร่วมกับเธอ อยากคิดว่ามันแค่ฝันไป
แต่ทุกครั้งที่ตบตัวเองก็เจ็บทุกที
มันต้องนานเท่าไหร่ฉันถึงจะลืมเธอ..ฉันอกหักมากี่ครั้ง แต่ทำไมครั้งนี้มันเจ็บที่สุดล่ะ
อยากให้เธอกลับมาต้องทำยังไง?
อยากได้วันเวลาต้องซื้อที่ไหน?
อยากให้เรากลับมารักกัน...ฉันต้องทำยังไง..
วันต่อไปฉันจะลืมตาขึ้นมา ในห้องสีขาวคนเดียว ฉันจะใช้ชีวิตยังไงต่อไป
แม้ว่าฉันจะย้ายมาอยู่กทม. บ้านเกิดฉันนานแล้วก็ตาม แต่มันก็ยังไม่ชิน
5 เดือนแล้วนะที่เราเลิกกัน แต่เราพึ่งขาดจากกันเมื่อ 10 นาทีก่อน
การไม่มีเธอ..มันยากจริงๆ
แล้วการไม่มีฉันในชีวิตเธอ...เธอจะเป็นยังไง
ฉันไม่รู้ว่าเธอคิดยังไง วันก่อนบอกอยากกลับมาหาฉัน มาในวันนี้บอกไม่อยากกลับมา
ฉัน....ไม่รู้จะพิมพ์บอกทุกคนยังไงว่าฉันรู้สึกยังไง
ฉันรู้แค่เพียงว่า...
น้ำตาฉันไหล
จากนี้ฉันต้องพยายามอยู่ให้ได้โดยไม่มีเธอสินะ คงไม่มีโอกาสที่ทางของเราจะมาบรรจบกันแล้ว
ลาก่อนนะที่รัก ฉันยังคงเป็น "ชินคันเซ็น" รถด่วนที่เธอเคยตั้งไว้ให้ฉันเสมอ
จากนี้ดูแลตัวเองดีๆ ฉันหวังว่าวันนึง..เราจะมีโอกาสได้กลับมาร่วมทางกันอีกครั้ง
สิ่งที่เกิดขึ้นนี้ฉันจะคิดว่า...
เวลาของเรามันถูกคนอื่นแย่งไป
ไม่เป็นไร...
ไม่ว่าจากนี้เธอจะมีใคร หรือไม่มี หรือจะเป็นยังไง
ตราบใดที่ความรู้สึกลึกๆเธอยังมีฉันอยู่ ในวันที่เธอท้อแค่เธอหลับตา...เธอจะเห็นฉันยืนอยู่ในนั้น
ฉัน
รัก
เธอ...
ปอไล่
*ขอบคุณคนที่อ่านนะครับ ผมแค่อยากระบาย ผม...ไม่ไหวจริงๆ*
ผมกำลังอ่อนแอมากๆ ผมไม่รู้ว่าผมจะเอาแรงที่ไหนมาสู้ในวันต่อๆไป ผมอยากเข้มแข็งเร็วๆ อยากเข้มแข็งให้ได้เหมือนเธอที่พึ่งเดินจากไป
อย่าโทษเธอนะครับที่เธอมีคนอื่น ผมเองก็ผิดที่ทำให้เธอหวั่นไหว ผมคงทำให้เธออึดอัดมากไป จนทำให้เธอทำแบบนี้
แต่ไม่ว่ายังไง...ผมก็ยังให้อภัย และรักเธอไม่เปลี่ยน...
ผมคิดถึงเธอ...ผมคิดถึงลูกผมที่เป็นตุ๊กตาของเรา ผมคิดถึง....
เหลือเกิน TT
ผมอยากฝากให้กับคนที่กำลังมีความรัก
ผมอยากให้คุณรัก และแคร์คนข้างๆให้ดีๆนะครับ กว่าจะผ่านมาได้แต่ละวินาที เราประครองรักกันมายากมากแค่ไหน
ทำให้มันดีที่สุดนะครับ พยายามเข้าใจ ดูแลเอาใจใส่ก่อนจะเสียมันไป
ส่วนคนที่อกหัก...เช่นผม
เราทำดีที่สุดแล้ว และถึงแม้มันจะจบยังไง มันก็ยังคง..งดงามในใจเสมอ
อย่างน้อย..เราก็ทำดีที่สุดแล้ว เรารักเค้าดีที่สุดแล้ว แม้สุดท้ายเค้าจะทำร้ายเรา..
แต่เชื่อเถอะ .. ขอให้ที่ผ่านมาเราทำดีที่สุดแล้วก็พอ แม้เค้าไม่รักเราแล้ว เราก็ต้องก้าวต่อไปให้ได้
แม้มันจะยากก็ตาม
{{ ขอพื้นที่ระบายนะครับ }} ลาก่อนที่รัก.... *Por'GD*
เราเจอกันวันที่ 22 กรกฏาคม 2554 วันนั้นฉันอกหักจากแฟนมา แล้วหนีไปพักใจที่บางแสน แล้วบังเอิญฉันได้เจอเธอที่ร้านเหล้า ที่ชื่อ Concept Bar วันนั้นเธออยู่ในชุดกางเกงยีนขายาว เสื้อลายดอกแขนยาว แต่งตัววินเทจเหมือนไอรดา ทำผมหยิกหยอย ในวันที่เธอเดินเข้ามาฉันไม่รู้สึกอะไรเลยสักนิด แน่นอน...ฉันยังไม่รู้จักเธอ แล้วจากนั้นรุ่นน้องฉันก็คะยั้นคะยอให้เธอมานั่งข้างๆ หลังจากนั้นไม่เกิน 5 นาที ทุกคนที่โต๊ะต่างหนีออกไปข้างนอกหมด เหลือเพียง
เธอ...และฉัน
เรานั่งอยู่ที่โต๊ะโดยไม่พูดอะไรสักคำ แต่แล้วจู่ๆ เราก็หันมาชนแก้วกัน ก่อนจะเริ่มแนะนำตัว หลังจากนั้นฉันขอตัวออกไปนั่งที่ชายหาด
เพราะฉันพึ่งอกหักมาสดๆร้อนๆ พอกลับมาที่ร้านอีกที เห็นเธอกำลังร้องไห้กอดคอเพื่อน ในเวลานั้น วงดนตรีกำลังเล่นเพลง
"เธอทำให้ฉันเสียใจ" ฉันรู้..เธอพึ่งอกหักมาใช่มั้ย?
ฉันไปนั่งข้างๆเธอ แต่เพื่อนเธอกลับติดตลก ให้เธอมากอดฉันแทน โดยที่เธอไม่รู้ว่าเธอกำลังกอดฉัน ฉันลูบหัวเธอเบาๆ และกอดเธอเบา
จำได้มั้ยว่าฉันพูดว่าอะไร...
"ร้องออกมาเถอะนะ ไม่เป็นไรนะ เดี๋ยวทุกอย่างก็ดีขึ้น" แต่แล้วเธอก็เช็ดน้ำตาและขอบคุณฉัน
เรานั่งอยู่ข้างๆกันสักพัก สุดท้ายเธอหันมาชวนให้ฉันออกไปนั่งข้างนอก แล้วทำไมฉันต้องตามเธอไปด้วยล่ะ? ไม่เข้าใจตัวเองจริงๆ
เรานั่งอยู่หน้าร้านท่ามกลางผู้คนที่เดินไปมา เสียงเพลงครึกโครม เธอเล่าถึงเหตุการณ์ที่เธอพึ่งเจอมา ถูกคนที่เธอ..นอกใจ
ฉันรับฟังอย่างตั้งใจ แต่แล้วเธอก็บอกกับฉันว่า "เราชอบเธอนะ" เธอจำได้มั้ยว่าฉันหัวเราะและบอกว่า
"เธอคงเมาแล้วล่ะ" แต่เธอกลับบอกว่า "ไม่ได้เมานะ เราพูดจริงๆ"
หลังจากคืนนั้นผ่านไป เธอได้เบอร์ฉันไป วันรุ่งขึ้นฉันจะกลับ แต่เธอบอกว่าอย่าพึ่งกลับเลย อยู่ต่อเถอะ
แต่...
ทำไมฉันต้องอยู่ต่อก็ไม่เข้าใจ เงินก็ไม่มีติดตัว แต่เธอกลับยินดีจะเลี้ยงข้าวตอบแทนที่ฉันปลอบเธอ
"ได้สิ เย็นนี้เจอกัน
เธอขี่มอไซค์มารับฉัน ฉันลงมาจากหอเห็นเธอกำลังจัดทรงผมที่พึ่งจะถูกลมพัดจากการขี่รถมา ฉันแอบหัวเราะอยู่ข้างหลัง
เธอหันมาเห็นฉันก็เขิน แล้วเธอก็ยื่นกุญแจรถมาให้ฉัน
"ไว้ใจมือเราหรอ?"
"อื้ม ^^"
เราขี่รถเล่นกัน ฉันพึ่งรู้ว่าเมืองบางแสนเป็นเมืองที่มีสเน่ห์จริงๆ หรือเป็นเพราะอะไรก็ไม่รู้ เราไปกินข้าวกัน แล้วก็ไปนั่งเล่นที่ชายทะเล
ทุกวัน..
ทุกวัน...
วันนึงที่เธอปรึกษาเรื่องคนที่เธอชอบ ฉันจึงคะยั้นคะยอให้เธอบอกรักไปเลย แล้วฉันเดินออกไปไกลๆ เพื่อให้เธอได้โทรหาคนๆนั้นได้อย่างไม่เขิน ผ่านไปไม่ถึง 2 นาที โทรศัพท์ฉันดัง...ใช่
เบอร์เธอโทรเข้ามา....
ฉันคือคนที่เธอชอบ ฉันเองก็ไม่ต่าง เพียงแต่ในวันนั้นหัวใจฉันยังไม่พร้อม
วันนึงฉันเมาอยู่ที่หอ รุ่นน้องโทรตามให้เธอมาดูแลฉัน เธอลงมานั่งข้างๆฉันที่ระเบียง ฉันกระดกเหล้าเข้าปาก หันมองหน้าเธอและร้องไห้
ถ้าตัดเป็นฉาก MV สิ่งที่เกิดขึ้นก็คงเหมือนมัน ฉันค่อยๆโน้มคอเข้าไปจูบเธอ .. นั่นคือจูบแรกของเรา เธอยังจำได้มั้ย?
เราเคยหลบฝนกันที่ 7-11 ซอยลีลา วันนั้นพายุเข้าฝนตกหนักมาก เธอกลัวเสียงฟ้าร้อง ฉันลากให้เธอเข้าไปข้างในแต่เธอก็กลัวจนไม่กล้าขยับตัว ฉันจึงต้องนั่งลงข้างๆ ตัวเปียกเป็นเพื่อนเธอ หยิบมือถือของเธอพร้อมกับหูฟัง เปิดเพลงให้เธอฟังเพื่อให้เธอลดความกลัว เราฟังเพลงด้วยกันท่ามกลางสายฝน...มันโรแมนติกดีใช่มั้ย?
ทุกวันๆ...เราสองคนเจอกันทุกเย็น นั่งที่ชายทะเลตั้งแต่ 4 โมง จนถึงดึกดื่น นั่งได้ยังไงก็ไม่รู้ เราต่างช่วยกันปลอบ รับฟังปัญหาของกันและกัน จนมีเธอเป็นเพื่อนคนนึง แต่แล้ว...
เธอก็กลับไปหา "คนรักเก่า" ใช่...
ฉันเป็นคนบอกให้เธอไปเอง โดยบอกเธอว่า "เรากลับไปเป็นคนไม่รู้จักกันดีกว่า" มันเป็นวิธีเดียวที่จะทำให้เธอกลับไปให้โอกาสคนรักของเธอ
ที่เราไม่ได้เจอกัน ทั้งๆที่ฉันก็ทำงานที่นั่น หอก็อยู่ใกล้กัน แต่ไม่เคยได้เจอเธอแม้แต่หางตา ทุกวันๆ..ฉันคิดถึงแต่เธอ คิดถึงเสียงของเธอ
ไม่รู้ทำไม...
จนวันนึงฉันฝันเห็นเธอ ฝันว่าเธอมาหาที่ห้องและยืนยิ้มให้ และหลังจากนั้นไม่กี่วัน..เราก็ได้บังเอิญเจอกันอีกครั้ง
เรากลับมาคุยกันเรื่องเก่าๆ เธอเลิกกับแฟนอีกครั้ง เพราะมันไปมีคนอื่น และเราก็กลับมาสู่วงโคจรเดิม...
อยู่ด้วยกันทุกเย็นๆๆ...
จนสุดท้าย..ฉันมั่นใจแล้วว่า "เธอ" คือคนที่ฉันรอมาตลอด วันแรกที่ฉันขอเธอเป็นแฟน..
ฉันจับมือเธอ
มองตาเธอ
บอกกับเธอว่า..
เธอร้องไห้ และพยักหน้า ฉันดีใจมากที่เราได้รักกันสักที ช่วงเวลาที่เราคบกันมาเรามีแต่สิ่งดีๆมอบให้กัน เธอจำได้มั้ยที่ฉันบอกเธอว่า..
ทุกครั้งที่เราพูดถึงวันเวลาเก่าๆ เราจะจับมือร้องไห้ ที่กว่าเราจะได้เจอกัน กว่าเราจะได้มาพบกันอีกครั้ง ผ่านทุกช่วงเวลาที่คิดถึงกันแต่ไม่มีโอกาสได้เจอหน้ากัน มันทรมาณแค่ไหน เราต่างดีใจที่เรา..ได้รักกันสักที ฉันดูแลเธอดีมาก ฉันไม่ได้หลงตัวเองนะ! แต่ฉันดูแลทุ่มเทเพื่อเธอมากจริงๆ
ขี่รถไปรับเธอที่บางนา จากบางแสน-บางนา ไปกลับ มันเหนื่อยนะแต่ฉันก็ทำ
โซ่หลุดกลางทาง เธอก็ไม่กลัว เพราะแน่นอน..ฉันปกป้องเธออยู่ ทุกระยะทางเราใส่หูฟังคนละข้าง ฟังเพลง ร้องเพลงด้วยกัน
ท่ามกลางฝุ่น ควัน ในตอนกลางคืน ทำไงได้ล่ะก็เธอต้องรีบกลับมาเรียนนี่นา และฉันก็ยินดีทำเพื่อเธอ..
แต่สุดท้ายฉันก็พาเธอกลับมาห้องได้สำเร็จ
ปีใหม่ 55 ฉันพาเธอไปเซนทรัลเวิล..เธอไม่เคยไปไม่ใช่หรอ? ฉันคนแรกเลยนะพาเธอไป
ทั้งพระราม 8
ตรอกข้าวสาร
คลองหลอด
นี่คือที่ๆฉันพาเธอไปเปิดหูเปิดตาครั้งแรก ก่อนเราจะไปรอเคาท์ดาวน์กันที่เซนเวิล
เราข้ามปีด้วยกันอย่างมีความสุข และบอกรักกันข้ามปี เธอรู้มั้ย..มันเป็นช่วงเวลาที่ดีที่สุดจริงๆ
ฉันพาเธอไปเที่ยวในที่ต่างๆ ที่เธอไม่เคยไป เหมือนเราต่างเป็นโลกใบใหม่ เธอไม่เคยต้องขี่รถเอง ไม่เคยต้องเปียกฝน เพราะแม้ขี่มอไซค์ฉันก็บังฝนให้เธอได้ ฉันเปียกชุ่ม แต่เธอไม่เปียกเลย น่าตลกดีมั้ย 555
แต่นั่นแหล่ะ...ฉันทำเพื่อเธอ
ทุกครั้งที่ฉันกลับจากทำงาน หรือ เธอกลับจากมหาลัย ถ้าใครสักคนอยู่ที่ห้อง
เราจะเปิดประตูให้พร้อมรอยยิ้ม แล้วกอดกัน เอาน้ำให้ดื่ม
หรือบางที...เธอยืนรอหน้าห้องแล้วฉันส่องตาแมว เธอก็ยืนทำท่าไอเลิฟยู หรือทำปากจู๋ให้ฉัน
มันน่ารักมากเลยนะ และเรามักจะทำแบบนี้ให้กันเสมอ...ทุกวัน
บีบยาสีฟันให้กัน วันไหนที่ฉันโกหกว่าฉันแปรงฟันแล้ว เธอก็จะจับแปรง แต่ถ้าเธอไม่เชื่อจริงๆ
เธอจะมาดมปากฉัน 55 ยัยบ้า! เธอคะยั้นคะยอฉันจัง
เวลาที่เราไม่สบายพร้อมกัน เราผลัดกันดูแล หรือบางทีเธอเป็นคนเดียว ฉันจะดูแลเธอทั้งคืน ...
ทั้งคืน..
เช็ดตัว ปลุกให้กินยา จนเธอหาย ทั้งๆที่เวลาเธอเป็นไข้ เธอจะเป็นนานเป็นอาทิตย์ๆ
แต่ฉันดูแลเธอคืนเดียว..เธอหายเลย ฉันเก่งมั้ย? ^^
หรือบางทีฉันไม่สบาย เธอก็จะทำสุกี้ให้กิน และทำเช่นเดียวกับที่ฉันทำให้เธอ
ในเวลาที๋ฉันท้อเรื่องงาน ตกงาน เธอก็ยังอยู่ข้างๆคอยให้กำลังใจ
ไม่เคยทิ้งไปไหน
ลูกของเราที่เป็นแมว ชื่อ" จี้" นั่นคือลูกของเรา ที่ฉันมักจะเอามาเล่น ทำเสียงเล็กๆแหลมๆและคอยเรียกเธอว่า
"มะม๊า ๆๆๆ" แล้วก็จับลูกลากวิ่งไปทั่วห้อง จับลูกเต้นเพื่อทำให้เธอยิ้ม มันน่ารักดีนะ
และตอนนี้...ฉันคิดถึงลูกมาก แม้มันจะเป็นแค่เพียงตุ๊กตา แต่ฉัน...ก็คิดถึงเหมือนมันเป็นลูกของฉันกับเธอจริงๆ
แม้บางครั้งเราทะเลาะกันรุนแรง แต่ความรักที่ฉันมีไม่เคยลดลงเลย
อาจทำให้เราหนื่อยต่อกันบ้าง น้อยใจกันบ้าง แต่เธอรู้มั้ย...ฉันเข้าใจที่เธอเป็น
และรักฉัน..
ผ่านมา 1 ปีกว่า...
ในวันนี้ที่ฉันกำลังพิมพ์อยู่นี้ ถ้าย้อนไป 10 นาทีก่อน คือฉันกำลังบอกลาเธอ....
เนื่องจากความรักของเรา "มีมือที่สามเข้ามา" ไม่ใช่ฉัน.. แต่เป็นเธอ เธอที่ฉันเชื่อใจมาเสมอ และคิดว่าเธอจะเป็นคนสุดท้าย..ที่ฉันอยากจะใช้ชีวิตไปตลอด แต่มันก็เป็นแค่ฝัน แพลนต่างๆที่อยู่มนหัวพังทลาย หัวใจสลายเมื่อรู้ว่าเธอมีอีกคน ฉันรู้..เธอรู้สึกผิดไม่น้อย
แม้ในวันนี้..เธอจะไม่เลือกใคร หรือ อาจจะเลือกคนนั้นไปแล้วหรือเปล่า..
ฉันไม่รู้
แต่ที่รู้ๆ..คือฉัน...
เสียเธอไปแล้ว
ทำไม..มันถึงจบลงแบบนี้ รักที่เราต่างเคยดีใจที่เราได้เจอกันและกัน คำมั่นสัญญาว่าจะมีกัน
มันหายไปตอนไหน...?
ฉันให้อภัยเธอ แต่ทำไม..เธอไม่กลับมา เปิดโอกาสให้กันและกัน
เธอจะจมอยู่กับความผิดทำไมกัน...
ฉันไม่รู้ว่าอีกนานเท่าไหร่ฉันจะได้เจอเธออีก แต่ในตอนนี้...ฉันคิดถึงเธอมากเหลือเกิน
มันจะมีสักวันมั้ยที่เราจะได้กลับมายืนด้วยกันอีกครั้ง?
น่าเสียดาย..ที่พ่อแม่เธอก็รับฉันได้และยินดีให้คบกัน แต่รักเราก็ไปไม่ถึงฝัน
น่าเสียดาย..กับความรักที่เราเคยร่วมฝ่าฟันมา
น่าเสียดาย..ที่ในวันนี้
ฉันจะไม่มีเธออีกแล้ว
จากนี้ฉันจะหากำลังใจที่ไหนเวลาฉันท้อ ฉันจะยิ้มออกจากใจได้ยังไงในเมื่อรอยยิ้มฉันหายไป
ฉันไม่รู้ว่าฉันจะเข้มแข็งเมื่อไหร่
ไม่รู้ว่าเมื่อไหร่....
เธอทำร้ายฉัน..แต่ทำไมหัวใจยังคงให้อภัย..
แล้วทำไม..เธอถึงทำร้ายกัน?
นั่งคิดย้อนกลับไป...รักเราจางตอนไหน?
ก็ยังหาคำตอบไม่ได้ ยิ่งคิด...
ยิ่งร้องไห้
ยิ่งคิด...
ยิ่งเสียดาย
ทำไมเวลามันเร็วแบบนี้...ฉันมีอะไรหลายอย่างที่อยากทำร่วมกับเธอ อยากคิดว่ามันแค่ฝันไป
แต่ทุกครั้งที่ตบตัวเองก็เจ็บทุกที
มันต้องนานเท่าไหร่ฉันถึงจะลืมเธอ..ฉันอกหักมากี่ครั้ง แต่ทำไมครั้งนี้มันเจ็บที่สุดล่ะ
อยากให้เธอกลับมาต้องทำยังไง?
อยากได้วันเวลาต้องซื้อที่ไหน?
อยากให้เรากลับมารักกัน...ฉันต้องทำยังไง..
วันต่อไปฉันจะลืมตาขึ้นมา ในห้องสีขาวคนเดียว ฉันจะใช้ชีวิตยังไงต่อไป
แม้ว่าฉันจะย้ายมาอยู่กทม. บ้านเกิดฉันนานแล้วก็ตาม แต่มันก็ยังไม่ชิน
5 เดือนแล้วนะที่เราเลิกกัน แต่เราพึ่งขาดจากกันเมื่อ 10 นาทีก่อน
การไม่มีเธอ..มันยากจริงๆ
แล้วการไม่มีฉันในชีวิตเธอ...เธอจะเป็นยังไง
ฉันไม่รู้ว่าเธอคิดยังไง วันก่อนบอกอยากกลับมาหาฉัน มาในวันนี้บอกไม่อยากกลับมา
ฉัน....ไม่รู้จะพิมพ์บอกทุกคนยังไงว่าฉันรู้สึกยังไง
ฉันรู้แค่เพียงว่า...
น้ำตาฉันไหล
จากนี้ฉันต้องพยายามอยู่ให้ได้โดยไม่มีเธอสินะ คงไม่มีโอกาสที่ทางของเราจะมาบรรจบกันแล้ว
ลาก่อนนะที่รัก ฉันยังคงเป็น "ชินคันเซ็น" รถด่วนที่เธอเคยตั้งไว้ให้ฉันเสมอ
จากนี้ดูแลตัวเองดีๆ ฉันหวังว่าวันนึง..เราจะมีโอกาสได้กลับมาร่วมทางกันอีกครั้ง
สิ่งที่เกิดขึ้นนี้ฉันจะคิดว่า...
เวลาของเรามันถูกคนอื่นแย่งไป
ไม่เป็นไร...
ไม่ว่าจากนี้เธอจะมีใคร หรือไม่มี หรือจะเป็นยังไง
ตราบใดที่ความรู้สึกลึกๆเธอยังมีฉันอยู่ ในวันที่เธอท้อแค่เธอหลับตา...เธอจะเห็นฉันยืนอยู่ในนั้น
ฉัน
รัก
เธอ...
ปอไล่
*ขอบคุณคนที่อ่านนะครับ ผมแค่อยากระบาย ผม...ไม่ไหวจริงๆ*
ผมกำลังอ่อนแอมากๆ ผมไม่รู้ว่าผมจะเอาแรงที่ไหนมาสู้ในวันต่อๆไป ผมอยากเข้มแข็งเร็วๆ อยากเข้มแข็งให้ได้เหมือนเธอที่พึ่งเดินจากไป
อย่าโทษเธอนะครับที่เธอมีคนอื่น ผมเองก็ผิดที่ทำให้เธอหวั่นไหว ผมคงทำให้เธออึดอัดมากไป จนทำให้เธอทำแบบนี้
แต่ไม่ว่ายังไง...ผมก็ยังให้อภัย และรักเธอไม่เปลี่ยน...
ผมคิดถึงเธอ...ผมคิดถึงลูกผมที่เป็นตุ๊กตาของเรา ผมคิดถึง....
เหลือเกิน TT
ผมอยากฝากให้กับคนที่กำลังมีความรัก
ผมอยากให้คุณรัก และแคร์คนข้างๆให้ดีๆนะครับ กว่าจะผ่านมาได้แต่ละวินาที เราประครองรักกันมายากมากแค่ไหน
ทำให้มันดีที่สุดนะครับ พยายามเข้าใจ ดูแลเอาใจใส่ก่อนจะเสียมันไป
ส่วนคนที่อกหัก...เช่นผม
เราทำดีที่สุดแล้ว และถึงแม้มันจะจบยังไง มันก็ยังคง..งดงามในใจเสมอ
อย่างน้อย..เราก็ทำดีที่สุดแล้ว เรารักเค้าดีที่สุดแล้ว แม้สุดท้ายเค้าจะทำร้ายเรา..
แต่เชื่อเถอะ .. ขอให้ที่ผ่านมาเราทำดีที่สุดแล้วก็พอ แม้เค้าไม่รักเราแล้ว เราก็ต้องก้าวต่อไปให้ได้
แม้มันจะยากก็ตาม