สายหมอกยามเช้าคลุมทุ่งข้าวร้าง
กลิ่นดินเปียกจากฝนเมื่อคืน ลอยปะทะลมหายใจฉัน
เงาโค้งของต้นตาลเก่ากวัดแกว่งบนพื้นดิน
เหมือนมือใครกำลังโบกลาโลกที่ไม่มีใครอยู่
ฉันเดินผ่านทางเก่าที่เคยเต็มไปด้วยเสียงเด็ก
บัดนี้เหลือเพียงเสียงไก่ป่ากู่ก้องจากห้วงว่างเปล่า
บ้านเรือนกลายเป็นซากไม้สีเทา
เหมือนกระดูกแห่งความทรงจำที่ยืนเดี่ยวท่ามกลางแดดเช้า
มีบางอย่างในอากาศที่ไม่ใช่ร้อนหรือหนาว
แต่คือความเย็นเฉียบของเวลา
ที่ไหลผ่านผิวกายโดยไม่แตะต้อง
ราวกับห่าฝนที่ตกกลางใจคนใต้เส้นศูนย์สูตร
บนเส้นทางระหว่างอดีตกับปัจจุบัน
ฉันเห็นรอยเท้าของคนรุ่นก่อน
ถูกกลบด้วยฝุ่นและหญ้าปกคลุม
แต่ยังได้ยินเสียงหัวเราะของพวกเขา
แว่วอยู่ในลม — เสียงที่เหมือนทั้งใกล้และไกล
ในบ่อน้ำเก่า ฉันเห็นเงาของตัวเอง
สั่นไหวอยู่ใต้ผืนน้ำขุ่นขาวจากฝน
ใบหน้าที่ไม่แน่ใจว่าคือฉันในวันนี้
หรือคือเด็กคนหนึ่งจากเมื่อวาน
ที่ยังยืนมองฉันด้วยแววตาเดิม
โลกอีกด้านของเมื่อวานนี้
อาจอยู่เพียงหลังบ้านที่เราไม่เคยกลับไป
หรือในใจกลางของความเงียบ
ที่ไม่มีผู้ใดกล้าหายใจดัง
มันซ่อนอยู่ในเสียงจักจั่นยามค่ำ
ในลมหอบแรกของฤดูฝน
ในกลิ่นดอกลั่นทมที่ร่วงหล่นข้างเจดีย์ร้าง
ฉันนั่งอยู่ใต้ต้นโพธิ์เก่า
เฝ้าฟังใบไม้คุยกันเรื่องของคนตาย
พวกมันรู้จักเราดีกว่าที่เรารู้จักกันเอง
ในภาษาที่ไม่มีคำพูด
แต่เต็มไปด้วยความเข้าใจที่ไม่ต้องอธิบาย
และแล้วฉันก็เห็นเธอ —
ร่างบางที่เคยเดินผ่านทางนี้ในวัยเยาว์
มือเธอถือกระจาดดอกบัว
เธอหันมายิ้มอย่างคนที่จำฉันได้จากอีกภพหนึ่ง
ก่อนจะเดินหายไปในหมอกยามเช้า
ฉันลุกขึ้น — ไม่แน่ใจว่าอยู่ในปัจจุบันหรืออดีต
ทุกสิ่งรอบตัวนิ่งงันจนรู้สึกว่าตัวเองเป็นเพียงลมหายใจ
ที่หลงทางอยู่ระหว่างสองโลก
โลกหนึ่งเต็มไปด้วยเสียงและฝุ่น
อีกโลกหนึ่งเต็มไปด้วยความเงียบและความจำที่ไม่ยอมตาย
หากวันหนึ่งเธอกลับมาที่หมู่บ้านนี้
อาจพบเพียงเงาของฉัน นั่งอยู่ข้างบ่อน้ำ
เงาที่ไม่พูด ไม่ขยับ
แต่ยังมองเห็นเธอ —
ราวกับเรื่องราวทั้งหมดไม่เคยจบลง
โลกอีกด้านของเมื่อวานนี้…
ไม่ใช่สถานที่
แต่คือสิ่งที่ยังคงอยู่ —
แม้ทุกสิ่งจะจากไป
"โลกอีกด้านของเมื่อวานนี้"