ตามหัวข้อเลยค่ะ...
คือบางทีก็รู้สึกว่าเหนื่อย คิดนู่นคิดนี่ตลอดเวลา อยากทำแบบนั้น อยากทำแบบนี้ อยากๆๆๆๆ
อยากเปิดร้าน อยากพาพ่อแม่ไปเที่ยว อยากสอนพิเศษ อยากหาเงินเพิ่มเลยรับแปลเอกสารบ้าง...
งานประจำก็ทำ บลาๆๆ เดี๋ยวจะไปดูที่ดิน คือแบบ...บางทีก็คิด ทำไมเรื่องมันเยอะแบบนี้ฟะ?
ที่สำคัญ บางครั้งก็รู้สึก ที่เรื่องมันเยอะ ก็เพราะเราเองนั่นแหละหาเรื่องใส่ตัวทั้งนั้น...
บางอย่างพอทำแล้วมันก็ต้องต่อเนื่อง อย่างเปิดร้าน พอเปิดแล้ว ขายได้ แล้วไง ต่อจากนั้นสิ...หนัก!!
พอมีคนมาให้สอนพิเศษ ก็เอาไปสอนที่ร้านนี่แหละ จะได้ดูร้านไปด้วยวันเสาร์ แล้วได้ดูไหม? ไม่ได้
ดันไปรับงานแปลเอกสารมาอีก 555+ จนช่วงที่ไปเที่ยวต่างประเทศ คนพิเศษคุยขึ้นมาว่า...
ทำไมต้องดิ้นรนขนาดนั้น แล้วเดี๋ยวมีแผนจะไปเป็นอาจารย์ที่มหาวิทยาลัยเพื่อต่อเอกอีก เขาบอกเยอะไปไหม?
มีคำถามนึงที่สะกิดใจ เมื่อไรจะพอ เหนื่อยไหม? แค่เก็บค่าเช่าหอพักของที่บ้าน งานประจำ งานสอนพิเศษ
ร้านเล็กๆของตัวเอง ก็เริ่มจะไม่มีเวลาแล้ว แล้วไม่คิดจะเผื่อเวลาไว้เผื่อเหตการณ์ฉุกเฉินเลยเหรอ?
มันเป็นชีวิตที่ถ้าเกิดมีเหตุฉถกเฉินเข้ามาแทรกตารางชีวิตเธอ เธอจะรวนไปหมด เพราะมันจะเป็นโดมิโนไปเลย
แล้วเธอจะจัดการไม่ทัน 5555+
ก็เลยมาคิดว่าเขาอาจจะพูดถูก เราเป็นคนที่เวลามีโอกาส หรือพอเห็นลู่ทางที่จะทำ
เราก็อยากลองทำ อยากจนไม่คำนึงว่าบางที เราเองก็มีเวลาแค่ 24 ชม. ต่อวัน และคนเราก็ต้องการการพักผ่อน
ต้องมีกิจกรรมอื่นๆนอกเหนือจากการหาเงิน 555+ พอคุยๆกับเขาก็เริ่มได้คิดเหมือนกัน...ยิ่งตอนโดนถามว่า...
เมื่อไรถึงจะพอ... (ลึกๆบางทีก็เหนื่อยค่ะ แบบ...เฮ้ยทำไมสิ่งที่ต้องทำมันเยอะนักฟะ) นานแล้วที่ไม่ได้เดินดูของไปเรื่อยๆ
ตอนไปฮ่องกง ไปเดินดูวิวกับคนพิเศษหลังดู SOL show รู้สึกดี แบบ...ดีเฟ้ย ไม่ต้องคิดอะไรดี 555+
เลยอยากขอคำแนะนำ...มีวิธีคิดอย่างไร เพื่อบอกตัวเองให้รู้จักพอค่ะ กิเลสมันหนาเหลือเกินค่ะ ห้ามใจไม่ค่อยได้...
แต่บางทีก็คิด...ไม่ทำตอนนี้แล้วจะทำตอนไหน? ทำตอนแก่ก็ไม่ไหวสิ เหนื่อยตอนนี้สบายตอนแก่ดีกว่าไหม?
เผื่อมีครอบครัว มีลูก...ลูกจะได้สบายด้วย เอิ้กๆๆ พ่อแม่เรายังหาไว้ให้เรามากมาย เราก็ต้องหาไว้เผื่ออนาคตด้วย ^^
ปล. ขอบคุณล่วงหน้าค่ะ
คุณมีวิธีคิดอย่างไรเมื่ออยากให้ตัวเองรู้จักพอ...
คือบางทีก็รู้สึกว่าเหนื่อย คิดนู่นคิดนี่ตลอดเวลา อยากทำแบบนั้น อยากทำแบบนี้ อยากๆๆๆๆ
อยากเปิดร้าน อยากพาพ่อแม่ไปเที่ยว อยากสอนพิเศษ อยากหาเงินเพิ่มเลยรับแปลเอกสารบ้าง...
งานประจำก็ทำ บลาๆๆ เดี๋ยวจะไปดูที่ดิน คือแบบ...บางทีก็คิด ทำไมเรื่องมันเยอะแบบนี้ฟะ?
ที่สำคัญ บางครั้งก็รู้สึก ที่เรื่องมันเยอะ ก็เพราะเราเองนั่นแหละหาเรื่องใส่ตัวทั้งนั้น...
บางอย่างพอทำแล้วมันก็ต้องต่อเนื่อง อย่างเปิดร้าน พอเปิดแล้ว ขายได้ แล้วไง ต่อจากนั้นสิ...หนัก!!
พอมีคนมาให้สอนพิเศษ ก็เอาไปสอนที่ร้านนี่แหละ จะได้ดูร้านไปด้วยวันเสาร์ แล้วได้ดูไหม? ไม่ได้
ดันไปรับงานแปลเอกสารมาอีก 555+ จนช่วงที่ไปเที่ยวต่างประเทศ คนพิเศษคุยขึ้นมาว่า...
ทำไมต้องดิ้นรนขนาดนั้น แล้วเดี๋ยวมีแผนจะไปเป็นอาจารย์ที่มหาวิทยาลัยเพื่อต่อเอกอีก เขาบอกเยอะไปไหม?
มีคำถามนึงที่สะกิดใจ เมื่อไรจะพอ เหนื่อยไหม? แค่เก็บค่าเช่าหอพักของที่บ้าน งานประจำ งานสอนพิเศษ
ร้านเล็กๆของตัวเอง ก็เริ่มจะไม่มีเวลาแล้ว แล้วไม่คิดจะเผื่อเวลาไว้เผื่อเหตการณ์ฉุกเฉินเลยเหรอ?
มันเป็นชีวิตที่ถ้าเกิดมีเหตุฉถกเฉินเข้ามาแทรกตารางชีวิตเธอ เธอจะรวนไปหมด เพราะมันจะเป็นโดมิโนไปเลย
แล้วเธอจะจัดการไม่ทัน 5555+
ก็เลยมาคิดว่าเขาอาจจะพูดถูก เราเป็นคนที่เวลามีโอกาส หรือพอเห็นลู่ทางที่จะทำ
เราก็อยากลองทำ อยากจนไม่คำนึงว่าบางที เราเองก็มีเวลาแค่ 24 ชม. ต่อวัน และคนเราก็ต้องการการพักผ่อน
ต้องมีกิจกรรมอื่นๆนอกเหนือจากการหาเงิน 555+ พอคุยๆกับเขาก็เริ่มได้คิดเหมือนกัน...ยิ่งตอนโดนถามว่า...
เมื่อไรถึงจะพอ... (ลึกๆบางทีก็เหนื่อยค่ะ แบบ...เฮ้ยทำไมสิ่งที่ต้องทำมันเยอะนักฟะ) นานแล้วที่ไม่ได้เดินดูของไปเรื่อยๆ
ตอนไปฮ่องกง ไปเดินดูวิวกับคนพิเศษหลังดู SOL show รู้สึกดี แบบ...ดีเฟ้ย ไม่ต้องคิดอะไรดี 555+
เลยอยากขอคำแนะนำ...มีวิธีคิดอย่างไร เพื่อบอกตัวเองให้รู้จักพอค่ะ กิเลสมันหนาเหลือเกินค่ะ ห้ามใจไม่ค่อยได้...
แต่บางทีก็คิด...ไม่ทำตอนนี้แล้วจะทำตอนไหน? ทำตอนแก่ก็ไม่ไหวสิ เหนื่อยตอนนี้สบายตอนแก่ดีกว่าไหม?
เผื่อมีครอบครัว มีลูก...ลูกจะได้สบายด้วย เอิ้กๆๆ พ่อแม่เรายังหาไว้ให้เรามากมาย เราก็ต้องหาไว้เผื่ออนาคตด้วย ^^
ปล. ขอบคุณล่วงหน้าค่ะ