คือเรื่องมันเกิดจากการทะเลาะเบอะแว้งกันระหว่าง เด็กน้อยกับผู้ใหญ่ ตอนนั้นจำได้ว่ายังเด็กมากทุกครั้งที่เราขัดคำสั่งแม่เราก็จะโดนตลอด
ถึงขั้นกระทืบกันเลยเราก็ยกมือไหว้ผงกๆ และมันก็เป็นแบบนี้หลายครั้ง ทุกครั้งจะได้ยินแต่คำด่า คำสาปแช่งตามติดมาทุกครั้ง
เราก็แปลกใจนะว่าเราทำไรผิดหรอเขาถึงได้ตีเราขนาดนี้ แค่เราไม่ทำตามที่เขาอยากให้เราทำ อยากให้เราเป็น แค่นั้นหรอ?? //
สงสัยมาตลอดค่ะ จนกระทั่งเราโตขึ้นๆ ความคิดเราก็ยิ่งกว้าง กว้างพอที่จะรับสิ่งต่างๆเข้ามาในหัวสมอง และเราก็พบว่า ทำไมเราต้องทำตามที่แม่สั่ง ทั้งๆที่เราไม่ชอบ ทำไมเราต้องเป็นในสิ่งที่มันไม่ใช่ตัวเรา เราเริ่มมีปากเสียงกับท่านค่ะ มีตอนอยู่ม.3 และทุกครั้งมันจะจบลงด้วยเราโดนกระทำฝ่ายเดียวตลอด ทั้งๆที่เราไม่ได้ผิด ขอเกริ่นก่อนนะคะว่าเวลาเราต่อปากต่อคำกับท่าน เราคิดเสมอว่า ฉันแค่แสดงความคิดของฉันออกมา อธิบายให้ฟัง แต่ในความคิดท่าน ท่านคิดว่าเราเถียงค่ะ ซึ่งยิ่งทำให้ท่านไม่พอใจและเริ่มใช้กำลังมากขึ้น ทำลายข้าวของที่เป็นของๆเรา และรักมาก บางอย่างเพิ่งได้มาไม่ทันพ้นวันก็สลายไปแล้วค่ะ ทำลายไม่พอท่านก็เริ่มสาปแช่งเราจากปากของท่านด่าทอสิ่งต่างๆนาๆทั้งที่จริงและไม่จริงท่านด่าหมดค่ะ
จนบางครั้งเราโกรธมากกกกกกกถึงมากที่สุด แต่ก็ได้แค่เก็บไว้ในใจ อยากจะด่ากลับ แต่เขาคือแม่ และเราก็บาปอีก เลยปล่อยค่ะ
แต่บางครั้งท่านด่าแรงมาก ด่าแรงเกินพอที่เด็กคนนี้จะรับไหวเพราะมันเกินความจริงไปมากๆ อย่างเช่น เราเป็นคนชอบกินขนม ชอบกินของหวาน
เวลาไปไหนมาไหนก็ชอบซื้อของแบบนี้กินค่ะ ขนมปัง คัพเค้ก แยมโรลนี่ของชอบเลย เราก็จะขอให้ท่านซื้อให้ แต่พอเรากินของที่ท่านซื้อให้จนหมด แล้วคือเราไม่อิ่มอ่ะค่ะ == เห็นแม่กับพ่อกินข้าวก็อยากเข้าไปมีส่วนร่วม ก็ค่อยๆไปหยิบจานมาจะตักข้าว แต่ก็ต้องสะดุดด้วยเสียงอันมีอิทธิพลต่อเรามากว่า " นี่จะ-อีกแล้วหรอ แล้วที่กินเมื่อกี้ไม่อิ่มหรือไง เด็กอะไร-ยังกับตายอดตายอยาก ดูตัวสิ ไม่ดูสารรูปเลยหรอไง กระจกมีก็ส่องซะมั่ง ตัวจะใหญ่กว่าควายแล้ว " จบเลยค่ะ เราเอาจานไปวางที่เดิม และก็ไม่กิน และแอบไปร้องไห้คนเดียวตลอดค่ะ และจะเป็นแบบนี้ทุกครั้ง มีแต่จะรุนแรงขึ้นเรื่อยๆ คำพูดแม่จะแรงขึ้นเรื่อยๆ คือตอนเด็กเราก็เจ็บปวดพอแล้วนะคะที่เขาด่าเราว่า(ขออนุญาติใช้คำหยาบนะคะ)เด็กเปรตเด็กนรก นรกส่งมาเกิด เกิดมาทำไม ไม่สมควรเกิดมา อีเด็กเวร อีสัส อี
อี
อี
อี
อีช้าง และอีกมากมายหลายคำ เราไม่ชอบมากๆค่ะ ที่เขาด่าเราแบบนี้ เราก็เคยพูดไปแล้วว่าทำไมต้องด่ากันขนาดนี้ เขาก็บอกว่า "สันดารก็สมควรกับคำพูดแบบนี้แล้ว ไม่สมควรได้คำดีๆ " ซึ่งเรางงมากๆ และหลายครั้งเราก็ถามเขาว่าเราไปทำอะไรให้ เรื่องบางเรื่องหนูอยู่เฉยๆ แม่ก็หาเรื่องด่าแล้ว ทำไมต้องด่าคำหยาบขนาดนี้ ด่าดีๆก็ได้ เราก็ขอร้องเขาดีๆนะคะ แต่นับวันมันยิ่งมากขึ้นเรื่อยๆ จนเราระเบิด เผลอใช้คำกูกับท่าน เก็บกดมากๆๆๆๆๆๆๆค่ะ ไม่รู้จะทำยังไง โมโหก็โมโห บาปก็บาป แต่มันพูดออกไปแล้วค่ะจิตใต้สำนึกที่อยู่ในนั้นมาตลอดหลายปี
และครั้งนี้ วันนี้ รุนแรงสุดค่ะ เขาไล่ให้เราไปตายๆซะ จะได้ไม่เป็นภาระเขา หรือไม่ก็ไปมีผัวซะ ไม่ต้องเรียน คือคำพวกนี้เราเจอจนชินค่ะ แต่วันนี้ที่แรงคือ เขามากระทืบๆเราเหมือนตอนเด็กค่ะคือเอาเท้ามีกระทืบตรงท้อง เอว และกระชากผมเราและกระแทกกับกระเบื้องพื้นบ้าน และก็ลากเราจิกหัวอย่างแรง เราก็ร้องสิค่ะ ครั้งนี้กรี๊ดด้วยเพราะไม่ไหวแล้ว มันเจ็บมากๆ ปนสับสนค่ะ และพอเรากรี๊ด เขาก็ตะโกนใส่เราว่า อีสัสแหกปากหาพ่อหรอ ไม่อายเขาหรือไง เราก็ตอบไปว่า ก็มันเจ็บนี่ จะให้หัวเราะหรอ แค่นั้นหละค่ะ เขาเอารีโมททีวีขว้างใส่เราอย่างจัง จุดๆนี้เจ็บมากค่ะ และเอาน้ำยาบ้วนปากลิสเตอรีน สีฟ้าๆยังไม่ได้แกะ มาขว้างใส่เราทั้งแบบนั้น เราหลบมันแตกและกระเด็นเข้าตาเราอย่างจัง เราก็ยิ่งร้องแหกปากหนักกว่าเก่าเลยค่ะ และท่านก็มาซ้ำๆ เราจุกเลยค่ะ และส่งท้ายด้วยคำว่า ออกไปจากบ้านกุซะ กุอายเขา อีหน้าด้านแหกปากอยู่นั้นแหละ ไปสิกุบอกให้ไป เราเลยบอกว่า ไม่มีที่ไป ท่านเลยบอกว่า งั้นก็ไปวิ่งให้รถชนสิ จะได้ตายๆ อยู่ไปก็เป็นภาระกุ มีแต่จะสร้างบาปให้กุ ล้างผลาญกุอีก ดีเด็ก เราก็ค่อยๆประคองตัวเองมานั่งกอดเข่าและร้องค่ะ แต่ก็ร้องค่อยๆกลัวเขามาตี เขาก็ด่าเราต่อไป
///// ตอนนี้ในหัวเราคิดก็คือ พรุ่งนี้จะออกจากบ้านตามคำเชิญของเขาค่ะ เพราะเขาไล่เรามาตลอดไม่ใช่แค่ครั้งนี้ครั้งแรก เรากะจะไปหางานทำที่มีที่ให้นอนและจะส่งเงินมาให้เขาเพราะไม่อยากให้เขาเสียเงินฟรีๆที่ส่งเราเรียน เลยจะส่งให้ทุกๆเดือนค่ะ อย่าคิดว่ามันเป็นเรื่องไร้สาระเลยคะ ที่พูดมาทั้งหมดเป็นเรื่องจริงล้านเปอร์เซ็นค่ะ ไม่ได้ใส่สีตีไข่แน่ๆ เพราะไม่รู้จะทำไปทำไม ใส่ร้ายคนเป็นแม่ มีแต่สิ่งที่เราบอกในนี้ยังน้อยไปด้วยซ้ำถ้าเทียบกับความจริง เราเคว้งมาตลอดค่ะ อยากจะปรึกษาใครก็ไม่ได้เพราะยังเด็ก พ่อก็ไม่สนใจเลย เห็นเราโดนตีก็พยายามทำเป็นไม่รู้ไม่เห็น เอาหูไปนาเอาตาไปไร่ ไม่เคยช่วยเลยสักครั้ง เรากลัวมากค่ะ เจ็บตัวด้วย ตอนที่พิมพ์อยู่ตอนนี้ก็ร้องค่ะ มันเจ็บปวดทั้งกายและใจ
หลายๆบ้านแถวนั้นที่เขาได้ยินเราแหกปากร้องเขาก็คิดว่าเราเป็นเด็กเลวเถียงแม่ ก็แม่เล่นไปบอกเขาเลยค่ะว่า ขอโทษด้วยนะคะที่เสียงดัง เด็กคนนี้มันชอบเถียงชอบด่าพ่อด่าแม่ แหกปากยังกะควายออกลูก ขอโทษด้วยนะคะ ดูสิคะ ซึ้งมากแม่พูดแบบนี้ ตอนนี้โคตรอยากตายมากค่ะ ถ้าการฆ่าตัวตายมันไม่บาปฉันทำไปนานแล้วค่ะ เคยหลายครั้งนะคะ ตอนเด็กเคยผูกคอตาย เอาเชือกผ้าหนาๆมาผูกกับระเบียงบ้าน กะตายเต็มที่ แต่ เชือกมันขาดค่ะ เลยหล่นลงมาเจ็บตัวและไม่ตายค่ะ -- เคยคิดจะเอามีดในครัวมาแทงค่ะ แทงแล้วแต่มันเข้าไม่ลึกค่ะและไม่ตาย ครั้งนี้ก็เจ็บฟรีอีกค่ะ -- ใจเราเสาะมากเราอยากเอามีดดาบสปาต้าในห้องพ่อมาแทงนะแต่กลัวค่ะ TT อยากจะวิ่งไปให้รถชนตามคำขอของแม่ แต่สงสารรถเขาและตัวเราเองก็กลัวด้วยค่ะ เลยใจไม่กล้าพอที่จะวิ่งให้รถชน
ขอบคุณทุกคนที่เข้ามาอ่านจนจบนะคะ นี่เป็นกระทู้แรกและคาดว่าจะเป็นกระทู้สุดท้ายด้วยค่ะ เลยอยากขอความคิดเห็นว่าควรทำดีมั๊ยในเมื่อเขาไม่ต้องการเราแล้ว
ปล. ขอความคิดเห็นค่ะ ไม่เอาคำด่าคำแซะ เพราะแค่นี้ก็โดนแซะโดนด่าจิกกระบาลจนจะหลอนเข้าหลังคาแดงแล้วค่ะ ขอบคุณค่ะ ^^
(จขกทอายุ 18 แล้วค่ะ อยู่ม.6 ค่ะ กำลังเตรียมตัวสอบเข้ามหาลัยเลย
)
ทะเลาะกับผู้เป็นแม่มาตลอดทั้งชีวิตทำยังไงดีคะ?
ถึงขั้นกระทืบกันเลยเราก็ยกมือไหว้ผงกๆ และมันก็เป็นแบบนี้หลายครั้ง ทุกครั้งจะได้ยินแต่คำด่า คำสาปแช่งตามติดมาทุกครั้ง
เราก็แปลกใจนะว่าเราทำไรผิดหรอเขาถึงได้ตีเราขนาดนี้ แค่เราไม่ทำตามที่เขาอยากให้เราทำ อยากให้เราเป็น แค่นั้นหรอ?? //
สงสัยมาตลอดค่ะ จนกระทั่งเราโตขึ้นๆ ความคิดเราก็ยิ่งกว้าง กว้างพอที่จะรับสิ่งต่างๆเข้ามาในหัวสมอง และเราก็พบว่า ทำไมเราต้องทำตามที่แม่สั่ง ทั้งๆที่เราไม่ชอบ ทำไมเราต้องเป็นในสิ่งที่มันไม่ใช่ตัวเรา เราเริ่มมีปากเสียงกับท่านค่ะ มีตอนอยู่ม.3 และทุกครั้งมันจะจบลงด้วยเราโดนกระทำฝ่ายเดียวตลอด ทั้งๆที่เราไม่ได้ผิด ขอเกริ่นก่อนนะคะว่าเวลาเราต่อปากต่อคำกับท่าน เราคิดเสมอว่า ฉันแค่แสดงความคิดของฉันออกมา อธิบายให้ฟัง แต่ในความคิดท่าน ท่านคิดว่าเราเถียงค่ะ ซึ่งยิ่งทำให้ท่านไม่พอใจและเริ่มใช้กำลังมากขึ้น ทำลายข้าวของที่เป็นของๆเรา และรักมาก บางอย่างเพิ่งได้มาไม่ทันพ้นวันก็สลายไปแล้วค่ะ ทำลายไม่พอท่านก็เริ่มสาปแช่งเราจากปากของท่านด่าทอสิ่งต่างๆนาๆทั้งที่จริงและไม่จริงท่านด่าหมดค่ะ
จนบางครั้งเราโกรธมากกกกกกกถึงมากที่สุด แต่ก็ได้แค่เก็บไว้ในใจ อยากจะด่ากลับ แต่เขาคือแม่ และเราก็บาปอีก เลยปล่อยค่ะ
แต่บางครั้งท่านด่าแรงมาก ด่าแรงเกินพอที่เด็กคนนี้จะรับไหวเพราะมันเกินความจริงไปมากๆ อย่างเช่น เราเป็นคนชอบกินขนม ชอบกินของหวาน
เวลาไปไหนมาไหนก็ชอบซื้อของแบบนี้กินค่ะ ขนมปัง คัพเค้ก แยมโรลนี่ของชอบเลย เราก็จะขอให้ท่านซื้อให้ แต่พอเรากินของที่ท่านซื้อให้จนหมด แล้วคือเราไม่อิ่มอ่ะค่ะ == เห็นแม่กับพ่อกินข้าวก็อยากเข้าไปมีส่วนร่วม ก็ค่อยๆไปหยิบจานมาจะตักข้าว แต่ก็ต้องสะดุดด้วยเสียงอันมีอิทธิพลต่อเรามากว่า " นี่จะ-อีกแล้วหรอ แล้วที่กินเมื่อกี้ไม่อิ่มหรือไง เด็กอะไร-ยังกับตายอดตายอยาก ดูตัวสิ ไม่ดูสารรูปเลยหรอไง กระจกมีก็ส่องซะมั่ง ตัวจะใหญ่กว่าควายแล้ว " จบเลยค่ะ เราเอาจานไปวางที่เดิม และก็ไม่กิน และแอบไปร้องไห้คนเดียวตลอดค่ะ และจะเป็นแบบนี้ทุกครั้ง มีแต่จะรุนแรงขึ้นเรื่อยๆ คำพูดแม่จะแรงขึ้นเรื่อยๆ คือตอนเด็กเราก็เจ็บปวดพอแล้วนะคะที่เขาด่าเราว่า(ขออนุญาติใช้คำหยาบนะคะ)เด็กเปรตเด็กนรก นรกส่งมาเกิด เกิดมาทำไม ไม่สมควรเกิดมา อีเด็กเวร อีสัส อี
และครั้งนี้ วันนี้ รุนแรงสุดค่ะ เขาไล่ให้เราไปตายๆซะ จะได้ไม่เป็นภาระเขา หรือไม่ก็ไปมีผัวซะ ไม่ต้องเรียน คือคำพวกนี้เราเจอจนชินค่ะ แต่วันนี้ที่แรงคือ เขามากระทืบๆเราเหมือนตอนเด็กค่ะคือเอาเท้ามีกระทืบตรงท้อง เอว และกระชากผมเราและกระแทกกับกระเบื้องพื้นบ้าน และก็ลากเราจิกหัวอย่างแรง เราก็ร้องสิค่ะ ครั้งนี้กรี๊ดด้วยเพราะไม่ไหวแล้ว มันเจ็บมากๆ ปนสับสนค่ะ และพอเรากรี๊ด เขาก็ตะโกนใส่เราว่า อีสัสแหกปากหาพ่อหรอ ไม่อายเขาหรือไง เราก็ตอบไปว่า ก็มันเจ็บนี่ จะให้หัวเราะหรอ แค่นั้นหละค่ะ เขาเอารีโมททีวีขว้างใส่เราอย่างจัง จุดๆนี้เจ็บมากค่ะ และเอาน้ำยาบ้วนปากลิสเตอรีน สีฟ้าๆยังไม่ได้แกะ มาขว้างใส่เราทั้งแบบนั้น เราหลบมันแตกและกระเด็นเข้าตาเราอย่างจัง เราก็ยิ่งร้องแหกปากหนักกว่าเก่าเลยค่ะ และท่านก็มาซ้ำๆ เราจุกเลยค่ะ และส่งท้ายด้วยคำว่า ออกไปจากบ้านกุซะ กุอายเขา อีหน้าด้านแหกปากอยู่นั้นแหละ ไปสิกุบอกให้ไป เราเลยบอกว่า ไม่มีที่ไป ท่านเลยบอกว่า งั้นก็ไปวิ่งให้รถชนสิ จะได้ตายๆ อยู่ไปก็เป็นภาระกุ มีแต่จะสร้างบาปให้กุ ล้างผลาญกุอีก ดีเด็ก เราก็ค่อยๆประคองตัวเองมานั่งกอดเข่าและร้องค่ะ แต่ก็ร้องค่อยๆกลัวเขามาตี เขาก็ด่าเราต่อไป
///// ตอนนี้ในหัวเราคิดก็คือ พรุ่งนี้จะออกจากบ้านตามคำเชิญของเขาค่ะ เพราะเขาไล่เรามาตลอดไม่ใช่แค่ครั้งนี้ครั้งแรก เรากะจะไปหางานทำที่มีที่ให้นอนและจะส่งเงินมาให้เขาเพราะไม่อยากให้เขาเสียเงินฟรีๆที่ส่งเราเรียน เลยจะส่งให้ทุกๆเดือนค่ะ อย่าคิดว่ามันเป็นเรื่องไร้สาระเลยคะ ที่พูดมาทั้งหมดเป็นเรื่องจริงล้านเปอร์เซ็นค่ะ ไม่ได้ใส่สีตีไข่แน่ๆ เพราะไม่รู้จะทำไปทำไม ใส่ร้ายคนเป็นแม่ มีแต่สิ่งที่เราบอกในนี้ยังน้อยไปด้วยซ้ำถ้าเทียบกับความจริง เราเคว้งมาตลอดค่ะ อยากจะปรึกษาใครก็ไม่ได้เพราะยังเด็ก พ่อก็ไม่สนใจเลย เห็นเราโดนตีก็พยายามทำเป็นไม่รู้ไม่เห็น เอาหูไปนาเอาตาไปไร่ ไม่เคยช่วยเลยสักครั้ง เรากลัวมากค่ะ เจ็บตัวด้วย ตอนที่พิมพ์อยู่ตอนนี้ก็ร้องค่ะ มันเจ็บปวดทั้งกายและใจ
หลายๆบ้านแถวนั้นที่เขาได้ยินเราแหกปากร้องเขาก็คิดว่าเราเป็นเด็กเลวเถียงแม่ ก็แม่เล่นไปบอกเขาเลยค่ะว่า ขอโทษด้วยนะคะที่เสียงดัง เด็กคนนี้มันชอบเถียงชอบด่าพ่อด่าแม่ แหกปากยังกะควายออกลูก ขอโทษด้วยนะคะ ดูสิคะ ซึ้งมากแม่พูดแบบนี้ ตอนนี้โคตรอยากตายมากค่ะ ถ้าการฆ่าตัวตายมันไม่บาปฉันทำไปนานแล้วค่ะ เคยหลายครั้งนะคะ ตอนเด็กเคยผูกคอตาย เอาเชือกผ้าหนาๆมาผูกกับระเบียงบ้าน กะตายเต็มที่ แต่ เชือกมันขาดค่ะ เลยหล่นลงมาเจ็บตัวและไม่ตายค่ะ -- เคยคิดจะเอามีดในครัวมาแทงค่ะ แทงแล้วแต่มันเข้าไม่ลึกค่ะและไม่ตาย ครั้งนี้ก็เจ็บฟรีอีกค่ะ -- ใจเราเสาะมากเราอยากเอามีดดาบสปาต้าในห้องพ่อมาแทงนะแต่กลัวค่ะ TT อยากจะวิ่งไปให้รถชนตามคำขอของแม่ แต่สงสารรถเขาและตัวเราเองก็กลัวด้วยค่ะ เลยใจไม่กล้าพอที่จะวิ่งให้รถชน
ขอบคุณทุกคนที่เข้ามาอ่านจนจบนะคะ นี่เป็นกระทู้แรกและคาดว่าจะเป็นกระทู้สุดท้ายด้วยค่ะ เลยอยากขอความคิดเห็นว่าควรทำดีมั๊ยในเมื่อเขาไม่ต้องการเราแล้ว
ปล. ขอความคิดเห็นค่ะ ไม่เอาคำด่าคำแซะ เพราะแค่นี้ก็โดนแซะโดนด่าจิกกระบาลจนจะหลอนเข้าหลังคาแดงแล้วค่ะ ขอบคุณค่ะ ^^
(จขกทอายุ 18 แล้วค่ะ อยู่ม.6 ค่ะ กำลังเตรียมตัวสอบเข้ามหาลัยเลย