::::ข่มตาให้หลับไม่ได้เลย เสียงปืนรัวๆยังก้องในหู:::::

อุส่าห์มานอนบ้านแม่ซึ่งอยู่สุขาภิบาล 3 ถนน รามคำแหง หวังจะได้ไปสนามมังคลาใก้ลๆ รถหนาแน่นมาก รามปิดถนน เราต้องเลี้ยวรถกลับไปจอดริมถนนตรงข้าม สน หัวหมาก พอเดินเข้าไปเริ่ม งงๆ อะไรกันนี่ มีการ์ด ตำรวจ อยุ่ประตูทางเข้าข้างสน หัวหมาก บอกให้วิ่งเข้าไปในข้างในเร็วๆ มียิงกันตายแล้ว เรา กับพ่อ แม่ พี่สาว หลานสาว ต้องรีบวิ่งเข้าประตูแบบงงๆ หัวใจจะวาย พอเข้าไปถึงข้างในก็หาที่นั่งสงบสติอารมณ์ ไลน์หาน้องๆทีมงานคนนอกกะลา (สมาชิกในห้องนี้) ทุกคนอยุ่รวมกันแต่ใจกังวลกับสิ่งที่อยุ่ข้างนอกสนาม เสียงปืนเริ่มดังขึ้นๆ พร้อมกับเสียงที่ไม่แน่ใจว่าระเบิดหรือปะทัดยักษ์ แต่ดังไม่หยุด ดังแข่งกับเสียงแกนนำในสนาม ได้แต่คิดว่าเห็นทีคงต้องนอนในสนามแน่แล้ว จึงเดินออกไปซื้อเสื่อแถวเต้นท์รอบๆสนาม พร้อมกับหาน้ำดื่ม ซึ่งขาดแคลนอย่างหนัก จนเราต้องโพสขอน้ำดื่มในเฟสบุ้ค ทำให้มีพี่ๆที่รุ้จักบอกให้ไปรับน้ำดื่ม3ขวดลิตร ตอนนี้ผู้คนรอบสนามปริมาณไม่น้อยเลย ต่างวิตกกังวลเพราะด้านนอกจะได้ยินเสียงปืนยิงรัวๆชัดเจนมาก เราโทรเช็คข่าวจากผู้ใหญ่คนนึงในทีมการ์ดตลอดเวลา จึงพอรู้สถานะการณ์ด้านหน้าถนนบ้าง เมื่อได้รับโทรแจ้งว่าให้รีบออกจากสนามได้เลยเดี๋ยวนี้ที่ประตู4 เราก้รีบโทรตามน้องๆ และครอบครัวเรา น้องๆทีมคนนอกกะลาต่างพากันออกประตู4 ด้านหลังราม แต่....เราไม่สามารถเดินตามออกไปข้างนอกสนามได้ เพราะรถเราจอดอยุ่ตรงข้ามสน หัวหมาก เราจำเป็นต้องเดินสวนทางกับผุ้คนที่เริ่มเดินออกประตู4นี้  เราเดินลัดเลาะออกด้านขวาของบริเวณกำแพง เดินไกลพอสมควร เพื่อจะออกไปประตูข้าง สน หัวหมาก ที่เราวิ่งเข้ามา ระยะทางจากจุดที่คนหยุดไม่กล้าเดินออก ทุกคนหยุดอยู่กับที่ ประมาณ150 เมตรถึงหน้าประตู เราได้ยินเสียงปืนรัวๆติดๆกันอีกชุดใหญ่ แต่มองออกไปที่ถนน เราเห็นรถตำรวจเปิดไฟหมุนๆแดงๆ แต่ไม่มีเสียงหวอ ข้างนอกถนนดูมืดจนเหมือนถูกดับไฟ เราถามตำรวจที่ยืนพร้อมการ์ดจำนวนไม่มาก คือ...น้อยจนกลัวว่าเขาจะปกป้องเราให้ออกจากสนามได้มั้ย เราถามว่าเราออกไปจะปลอดภัยมั้ย ตร บอกให้ไปทางขวา อย่าไปซ้าย ซึ่งเป็นทางที่เราจอดรถนั่นแหละ เราถือกุญแจรถกำไว้ในมือแน่น ฉุดมือหลานและวิ่งออกจากประตูไปให้ไวที่สุดจนถึงรถที่จอดทิ้งไว้ หันไปด้านหลังพี่สาว พ่อและแม่วิ่งตามเรา ที่เราวิ่งนำมาก่อน เพราะเราคิดว่าถ้าจะมีใครซุ่มดัก มันจะไม่เล็งมาที่ผุ้หญิง เราจึงให้พ่อเราตามหลังเรา พอขึ้นรถได้ รีบออกรถอย่างเร็ว ถึงบ้านตี3พอดี ณ...ตอนนี้7โมงแล้วยังไม่สามารถจะข่มตานอนหลับได้เลย เสียงปืนที่ดังรัวๆ เสียงดังที่ไม่รุ้ว่าคือเสียงระเบิดหรือปะทัดยักษ์ ยังก้องอยุ่ในหู ยังรุ้สึกสลด...หดหู่ และแค้นที่สุด  หวังว่าเมื่อพิมกะทู้นี้เสร็จแล้ว เราคงจะนอนได้ซักที เมื่อตื่นมาอาจจะรุ้สึกผ่อนคลายกว่านี้...

#โทรเช็คว่าน้องๆสมาชิกห้องนี้ทุกคนถึงบ้านเรียบร้อยปลอดภัยแล้วค่อยโล่งใจ