วันนี้นึกย้อนไปตอนที่คลอดลูก เลยอยากเอามาแชร์ เล่าเรื่องราวต่างๆๆที่เจอมา
เราคลอด ที่ประเทศโปรตุเกส ทางภาคเหนือ เป็นการคลอดลูกคนแรก และเราไม่สามารถสื่อสารภาษาโปรตุเกสได้ ทั้งหมอ พยาบาล
ไม่พูดอังกิด ทำให้เราอึดอัด บางอย่างเราก็เดาเอา เริ่มจากหมอ ถามภาษาโปร ว่ามาจากประเทศไหน เราบอกว่าพูดได้แต่อังกิด
จากนั้น หมอก็จะพูดกับสามีแทน โดยไม่พยายามแม้แต่จะส่อสารกับเรา

วันที่เราเดินเข้าโรงบาล (ต้องบอกก่อน ว่าเราอยู่จังหวัดค่อนข้างชนบท ) เราเคยเห็นพี่สาวคลอดที่ไทย แค่ท้องป่องเดินเข้า รพ ก็มีรถเข็นมารับทันที่... แต่เราไม่ เราเดินเข้ารพ จนเดินขึ้นเตียงขาหยั่งเองเลย (เราไม่รู้ว่า ที่ประเทศอื่นเป๋นแบบเราไหม)

ระหว่างรอคลอด อยู่ๆๆน้ำเดิน เรากะสามี ตกใจ เดินไปหา (เราว่าน่าจะผุ้ช่วยพยาบาล) เขาบอกให้สามีเราเดินไปหยิบเสื้อตัวใหม่เอง มาให้เราเพราะเปื้อนน้ำเต็มไปหมดแล้ว สามีพาเราไปเปลี่ยนเสื้อผ้า เราเข้าไปคนเดียว (สุขาหญิง) ขาก็สั้นไป รัวไป (ถ้าใครเคยคลอดจะเข้าใจ ขาจะไม่มีแรง) เรายกขาข้างหนึ่ง อีกข้างก็สั้นระริก .... พอเสร๊จ สามีพาเราเดินออกมาถาม ผชพยาบาล (คนเดิม)
สามี : เสร็จแล้วทำไงต่อครับ
ผชพยาบาล : เข้าไปรอห้องคลอด
เรากะสามีเกินจูงกันสองคนเข้าห้องคลอด  เรากะสามีปะคองกันขึ้นขาหยั่ง

จากนั้น มีพยายาลเข้ามาฉีดยา บล๋อคหลังเรา รอประมาณครึ่งชม   ก็ทำการคลอด
ด้วยความที่ทุกคนไม่มีใครพูดกัยเราเลย เราก็เบ่งไปเรื่อย (ตามในหนัง) จริงๆๆต้องมีคนบอกว่า หายใจยังไงด้วย แต่เครสเราเป็นชาวต่างชาติ เลยไม่มีใครแม้แต่พยายามสื่อสารกับเรา ...  แต่อารมณ์ตอนนั้นคือ ปวดอย่างเดียว

เราคลอดเสร็จ ก็ย้ายเราไปห้องพักฟื้น เป็นห้องรวม มีสามเตียง
ตืนแรกที่เรานอน เรากดกรี่ง เรียกพยาบาล (เราสื่อสารโปรตุเกสได้บ้างเล็กน้อย)
เรา : ปวดฉี่ อยากเข้าห้องน้ำ
พยาบาล : เอ้า ลุกมา  
เขาให้เราลุกเองค่ะ เขาแค่เดินตามเรา มองเรา เราก็เดินประคองตัวเอง เกาะราวข้างทางจนมาถึง ห้องน้ำ  
พอเสร็จ เราเดินออกมา
พยาบาล : จำห้องตัวเองได้ไหม
เรา : จำได้
งั้น เดินไปเองนะ  เราจำใจเดินไปเองค่ะ พยาบาลคนนั้นเดินหันหลังไปเลย แต่ไม่ไหวจริงๆๆ เราหน้ามืด และกำลังจะล้มลงพื้น
โชคดีมีบุรุพยาบาลมาเห็น รีบเข้ามาประคองเรา ส่วนพยาบาลที่ให้เราเดินไปเอง ก็รีบเข้ามาเหมือนกัน

ที่เราไม่ชอบคือ เราเห็นเตียงข้างๆๆ ที่เป็นพลเมืองคนโปรตุเกส เขาดูแลดี เวลาปวดฉี่ เห็นพยาบาลเอากระโถนมาให้ที่เตียงด้วย แต่กับเรา ทำไมให้เดินเอง  อันนี้ใครรู้บอกหน่อย ... หรือว่าเราคลอดเอง แต่เตียงข้างเราเขาผ่าคลอด

อีกเรื่องที่อยากเล่า คือ เราได้รับการปะติบัตที่แตกต่าง (ขออนุญาติ พิมพ์ผิด บางคำนะค่ะ เพราะอักษรบางตัวไม่ค่อยได้ใช้ เราใช้พิมพ์ดีด สัมผัส ค่ะ คอมไม่มีแป้นภาษาไทย) ที่แตกต่างตือ

เหตุการณ์แรก
เรา : คุณค่ะ ลูกเพิ่งคลอด ขึ้นเครื่องบินได้ไหม
พยาบาล  ทำหน้างง เราก็ยังคงพยายามสื่อสารให้เขาเข้าใจ สุดท้าย พยาบาลคนนั้นไม่ตอบ และหันไปคุยกับเพื่อน
พยาบาล : คนไทยนี่พูดอะไร ไม่รู้เรื่อง
เขาคิดว่าเราฟังไม่ออก

เหตุการณ์สอง
เราสังเกต ทุกเช้าจะมีคนเอาขวดน้ำมาให้ตามเตียงผู้ป่วย เราไม่ค่อยได้ บางวันก็ได้ บางวันก็ไม่ได้ แต่เตียงข้างได้ตลอดเลย
สงสัยถามสามี  สามีเราไปบอกพบายาล จากนั้นก้ได้มา เราแค่ งงค่ะ หรือต้องบอก

สรุปนะค่ะ ปัญหาสำคัญคือภาษาค่ะ โดยเฉพาะภาษาที่สาม และในชนบท เราไม่แน่ใจและไม่อยากจะบอกว่า พวกเขามองเรายังไง
เป็นกระเหรี่ยงมาคลอดลูกที่นี่หรือ เพราะพวก เขาเหนื่อยที่จะสื่อสารกันแน่ และบุคคลิก ที่ดูไม่เอาใจหรือมีใจบริการแบบคนไทย
ทำให้เราคิดถึงเมืองไทย และคนไทยมากขึ้นค่ะ เห็นได้ชัดจากนักท่องเที่ยวที่มาไทย แม้จะพูดไทยไม่ได้ แต่ชาวบ้านแบบไทยๆๆก็ดูเต็มใจช่วยเต๋มที่
แค่บางส่วนที่อยากเล่าค่ะ คอมเม้นอะไรได้เลย  ขอบคุณทุกความคิดเห็นค่ะ