เมื่อฉันย้ายบ้านไปอยู่ที่ไกลๆ (ไกลสำหรับตัวเอง555)

เมื่อสมัยก่อนฉันอยู่ที่บ้านพักนิคมรถไฟมักกะสัน (ถนนเพชรบุรีตัดใหม่) มาตั้ง เกือบ 20 กว่าปี เรียนทั้งศูนย์ ทั้งอนุบาล เรียนประถม เรียนมัธยม จนเรียนจบมัธยม ไม่เคยไกลออกนอกอนาเขต อนุสาวรีย์ชัยเลย (ฉันคิดมาตลอดว่า ถ้าบ้านอยู่ในส่วนแถวๆ อนุสาวรีย์นี่ึคือยังอยู่ในเมือง ไปมาสะดวกสบาย) หลังจากพ่อเกษียณก็เลยต้องย้ายมาหาห้องเช่าได้มาอยู่แถวพระราม 9 เอ... เคยคิดตอนที่ย้ายมาอยู่นี่ พระราม 9 ทำไมไกล จัง ต้องปรับเปลี่ยนการเดินทาง และทำให้เครียดอยู่หลายวันในเรื่องการเดินทาง พออยู่ได้หลายปีก็หาห้องเช่าใหม่ เลยได้มาอยู่ที่ดินแดง (อันนี้รู้เลยว่าไม่ไกลจากอนุสาวรีย์แน่นอน ก็รู้สึกไม่เครียดมากมายการเดินทางคุ้นชิน) แต่พออยู่มาได้หลายปีอีก เสียเงินไปกะค่าเช่าบ้านเกือบหมื่น คิดอยากมีบ้านเป็นของตัวเอง คุยกันในครอบครัว ทั้งไปดู ทั้งไปหาบ้าน ก็มีแต่แพงๆ ทั้งนั้น (อยากจะหาบ้าน แถวๆ พระราม 9 หรือไม่ก็ดินแดงด้วยซ้ำแต่ไม่มี ถ้ามีส่วนใหญ่เป็นคอนโด ซึ่งไม่ชอบอยู่แล้ว) หานานมากกก จนน่ะ..มีพี่ที่ทำงานเค้าบ้านอยู่ดอนเมืองเลย ไปดูที่ดอนเมืองมา เห็นพี่สาวบอกว่าก็เราต้องทำใจเพราะไกลจากที่ที่เราเคยอยู่มาตลอด การทำงานแน่นอน ลำบาก แต่เราต้องอดทน เพราะมันเป็นบ้านเรา พอเราได้บ้านที่ดอนเมือง แน่นอน เครียดเลยการเดินทางมาทำงานต้องปรับเปลี่ยนกันสุดฤทธิ์ กว่าจะคุ้นชินแต่ละที่นี่ก็น่ะ สุดๆ แต่อยู่ที่นี้เราต้องอยู่ตลอดชีวิต แล้วสิ่งที่ฉันคิดมาตั้งแต่เด็กว่าถ้าบ้านอยู่ในละแวกใกล้ๆ อนุสาวรีย์นี่ยังไม่นอกเมือง แต่นี่ดอนเมือง (บางคนอาจจะบ้านฉันอยู่ไกลกว่า เป็นไหนๆ อย่ามาบ่นได้ไหม) ในชีวิตไม่เคยอยู่ไกลเลย นั่งรถไฟมาดอนเมือง มาลงสามเสน ก็แค่นั้น แต่ ok เราต้องสู้ๆ คนอื่นไกลกว่าเยอะแยะ ดอนเมืองไม่ไกลหรอกมั้งง 55555 แล้วพี่พี่ น้องน้อง มีใครอยู่ไกล กันบ้างค่ะ แล้วปรับตัวกันยังไง (ขอบคุณที่อ่านกันมายาวขนาดนี้จ้าาา) ปล. มีรูปภาพนั่งรอรถไฟที่ ดอนเมืองมาฝากก แปะรูปเดียว