.. ใครกัน ..

ลมพัดแผ่วแทรกผ่านสะท้านไหว เหมือนเสียงใจใครหนึ่งซึ่งเงียบงัน ดวงดาวพราวพรายอยู่ไม่รู้วัน ยังส่องฝันอันลี้ลับประดับฟ้า คืนค่ำคล้ำหม่นบนหนทางยาว ใจคนร้าวเงียบเหงาเฝ้าคอยหา เหมือนแรงคิดติดค้างในกายา ยัง

Me Before You (Orchestral) - Craig Armstronghttps://www.youtube.com/watch?v=8t7gF_1YJaM @ ลมหนาวเหมันต์รำพันรัก (สูญ)              &n

เพียงเดียวดายโผผกบนโลกกว้าง ต้องอ้างว้างหนาวเหน็บเกินเก็บฝืน ทุกห้วงกาลสุดช้ำทนกล้ำกลืน นอนสะอื้นฝืนข่มระทมใจ ดุจวิหคผกผินบินเหนื่อยล้า ไร้หลักพิงพึ่งพาให้อาศัย มองซ้ายขวาดังเช่นไม่เห็นใคร ร้าวทรวงใน

0 เมื่อแสงเรื่อรองงามแห่งยามรุ่ง ค่อยค่อยฟุ้งฟายอณูเพรียกตรู่สาง คลี่ปลายปีกปักษินล้อมถิ่นทาง โลกเบื้องล่างก็ค่อยฟื้นขึ้นตื่นตัว 0 ดอกดวงมวลน้ำค้าง .. หยาดวางเม็ด พร่างราวเกล็ดแก้วบน .. ความหม่นหลัว ล

εїз ° °º¤ø, ¸¸, ø¤º° `°º¤ø༄˖°. เจียระไนร้อย ฉลุลายถักสร้อย ดาริกาสรวงละเมียดละไม ดุจแก้วมณีดวง ประดับ

สายลมไกวพัดวนปนสายฝน ละอองพรมพริ้วไหวใจเหน็บหนาว น้ำตารื้นปนน้ำฝนหล่นพร่างพราว สะท้านร้าวเหงาลึก ผนึกจม... เจ็บในทรวงตรมไหม้ใจอ้างว้าง แฝงเจือจางน้ำตาร่วงทรวงขื่นขม เหงายิ่งนัก เศร้าโศก วิโยคตร

ความรู้สึก ตรึกห้วงในดวงจิต เป็นบ่วงติดปิดทางอันห่างเหิน รำพึงผ่านรานร้าวคราวเผชิญ ที่เจ็บเกินจะรับกับความจริง เหมือนมีเพียงลำพังดังลิขิต ใช้ชีวิตโศกตรมระทมยิ่ง ไม่มีสิ่งใดหวังใช้อ้างอิง ยามถูกทิ้งอด

@ เดียวดายกลางสายลมชมจันทร์ดาว เหงาเดียวดาย กายอย่าง มิว่างเว้นแอบซ่อนปลีก หลีกเร้น ลำเค็ญยิ่งเดินทอดน่อง ท่องเอื่อย เฉื่อยประวิงคราเหนื่อยพิง ผืนฟ้า ภูผาเคียง รำพึงร้าง ลางเลา เงาแม่หญิงสรรพสิ่ง นิ่ง

0 ผ่านฝนจะเข้าหนาวอีกคราวแล้ว ให้พร่างแพร้วจำต้องขึ้นครองสมัย ชวาลาจะเวียนวกถึงอกใคร หรือหมองไหม้รอเผชิญ .. นั่น-เกินรู้ 0 จะถึงกาลไม้ปวง .. ใบร่วงหล่น ขณะหัวใจคน .. วกวนอยู่ รอสินะ .. รูปเห็นให้เอ็นด