.. ใครกัน ..

@ เดียวดายกลางสายลมชมจันทร์ดาว เหงาเดียวดาย กายอย่าง มิว่างเว้นแอบซ่อนปลีก หลีกเร้น ลำเค็ญยิ่งเดินทอดน่อง ท่องเอื่อย เฉื่อยประวิงคราเหนื่อยพิง ผืนฟ้า ภูผาเคียง รำพึงร้าง ลางเลา เงาแม่หญิงสรรพสิ่ง นิ่ง

เพียงเดียวดายโผผกบนโลกกว้าง ต้องอ้างว้างหนาวเหน็บเกินเก็บฝืน ทุกห้วงกาลสุดช้ำทนกล้ำกลืน นอนสะอื้นฝืนข่มระทมใจ ดุจวิหคผกผินบินเหนื่อยล้า ไร้หลักพิงพึ่งพาให้อาศัย มองซ้ายขวาดังเช่นไม่เห็นใคร ร้าวทรวงใน

0 ผ่านฝนจะเข้าหนาวอีกคราวแล้ว ให้พร่างแพร้วจำต้องขึ้นครองสมัย ชวาลาจะเวียนวกถึงอกใคร หรือหมองไหม้รอเผชิญ .. นั่น-เกินรู้ 0 จะถึงกาลไม้ปวง .. ใบร่วงหล่น ขณะหัวใจคน .. วกวนอยู่ รอสินะ .. รูปเห็นให้เอ็นด

สายลมไกวพัดวนปนสายฝน ละอองพรมพริ้วไหวใจเหน็บหนาว น้ำตารื้นปนน้ำฝนหล่นพร่างพราว สะท้านร้าวเหงาลึก ผนึกจม... เจ็บในทรวงตรมไหม้ใจอ้างว้าง แฝงเจือจางน้ำตาร่วงทรวงขื่นขม เหงายิ่งนัก เศร้าโศก วิโยคตร

ความรู้สึก ตรึกห้วงในดวงจิต เป็นบ่วงติดปิดทางอันห่างเหิน รำพึงผ่านรานร้าวคราวเผชิญ ที่เจ็บเกินจะรับกับความจริง เหมือนมีเพียงลำพังดังลิขิต ใช้ชีวิตโศกตรมระทมยิ่ง ไม่มีสิ่งใดหวังใช้อ้างอิง ยามถูกทิ้งอด

เปล่งปลั่งนภา ดาราล้วนต่างพราวพร่าง แสนอ้างว้าง เส้นทางยังไม่ถึงไหน หนฟากฟ้า แววตาเพ่งได้แต่ไกล ขวากหนามขวักไขว่ ระเนนพุ่มไหวรุ่มราย หยดกำลังใจ หยาดย้อยเพียงไม่กี่หยด เหมือนจะรันทด กลับทดไว้ได้หลากหล