เอาลูกเค้ามาเลี้ยง เอาเมี่ยงเค้ามาอม

ตัดสินใจอยู่นาน.....กว่าจะเขียนกระทู้นี้ขึ้นมา

เรื่องมันมีอยู่ว่าเรากับสามีไม่มีลูกเลย พอตั้งท้องก็หลุดทุกครั้ง สุดท้ายเลยยอมตัดใจไม่มีเสียดีกว่า

เรากับสามีได้ขอแบ่งเช่าห้องเล็กๆห้องหนึ่งเปิดร้านพระเครื่อง กับพี่ที่รู้จักมักคุ้นกัน เค้าเปิดร้านขายอาหารเช้า

เราช่วยค่าน้ำค่าไฟ และช่วยเลี้ยงลูกของเจ้าของร้านที่เราไปขอเช่าที่

สองปีกว่าๆผ่านไป เราเกิดความผูกพันและเกิดความรัก เด็กที่เราเลี้ยง ซึ่งตอนนี้เค้าอายุสามขวบกว่าๆ

เป็นเด็กผู้หญิงขี้ออ้อนมากๆ เรียกชื่อสามีเราว่า ปะป๊า เรียกเราว่า แม่หมู

เวลาไปไหนมาไหนก็จะไปด้วยกันเสมอๆ กินนอนที่บ้านเราเลย  จนหลายๆคนที่เห็นเข้าใจว่าเป็นลูกของเรา

เรื่องราวเริ่มมาจากคุณแม่เราให้เค้ายืมเงินไปหลักแสน และหลังจากยืมเงินไปแล้ว

ก็เริ่มมีเรื่องระหองระแหงกัน กลายเป็นว่าผู้ใหญ่ทะเลาะกันไป ตรงนี้ไม่ขอพูดถึงค่ะ เดี๋ยวจะเป็นประเด็นฟ้องร้องกัน

แต่ความผูกพันของเรากับเด็กมันตัดกันไม่ขาด

จนวันหนึ่งเราทนไม่ไหวแล้ว อยู่ไปก็มีแต่ปัญหาทะเลาะกันเรื่องเงิน ทั้งๆที่คุณแม่เราให้ยืมเงิน พอจะคืนกลับมีปัญหา

เอ่ยกับสามีขอย้ายที่ทางดีกว่า เราเอารถไปขนข้าวของ เด็กเห็นเราไปเก็บของก็ถามว่า แม่ๆจะไปไหน

เค้ารีบขึ้นไปแอบบนรถ แล้วคุณแม่ของเค้าก็ให้คนในร้านมาอุ้มเด็กไป พอเด็กวิ่งมาหาสามีเรา เค้าก็เอาไม้เรียวท่อนใหญ่ฟาดเด็ก

แล้วบอกว่า จะไปหาเค้าทำไม ตีเด็กแรงมากๆ สามีเราทนไม่ไหว ร้องไห้เสียงดังเลยค่ะ

เมื่อเราย้ายออกมา เค้าไม่ให้เราไปยุ่งวุ่นวายกับลูกเค้าอีก บอกตรงๆตอนนี้ทรมานค่ะ คิดถึงน้องเค้า

เราไม่มีสิทธิ์อะไรไปเรียกร้อง เมื่อวันก่อนเห็นน้องเค้าซ้อนท้ายมอไซค์มา จะเรียกก็เรียกไม่ได้

แต่เห็นน้องเค้ามองมาหาเรา มันสุดแสนจะทรมานจริงๆค่ะ

สุดท้ายนี้อยากบอกว่า แม่รักหนูนะคะ น้องเอม ไม่ว่าจะเป็นอย่างไร เราจะมีแต่สิ่งดีๆให้กัน