มีเรื่องสั้นเศร้าๆมาให้ลองอ่านกันครับ ติชมได้เต็มที่ครับ
.
.
.
รุ่งอรุณโรยตัวคลุมท้องฟ้าทาทับด้วยสีเทาหม่นของหมู่เมฆ เช้าวันนี้ยังคงเป็นเช่นเดิมเหมือนทุกวันที่ล่วงเลยผ่านมา ท้องฟ้าไม่เคยส่งรอยยิ้ม แสงแดดอบอุ่นแต่ช่างหนาวเหน็บในความรู้สึก สิ่งของทุกๆชิ้นที่เคยวางอยู่ภายในห้องสี่เหลี่ยมเล็กๆแห่งนี้ ไร้การขยับเคลื่อนย้าย ละอองฝุ่นสีเทารุมเกาะทุกสิ่งทุกอย่างราวกับจะช่วยย้ำเตือนผู้พบเห็นว่าทุกสิ่งหยุดการใช้งานมาเป็นระยะเวลายาวนาน นานเสียจนปฎิทินก็ไม่สามารถให้คำตอบได้ นาฬิกาเรือนไม้ที่ถูกแขวนอยู่หยุดเดินไปนานแล้ว คงนานพอๆกับที่เจ้าของห้องแห่งนี้เดินหายจากไป กระจกหน้าปัดถูกฝุ่นของกาลเวลาเกาะเสียจนบดบังที่อยู่ของเข็มนาฬิกา คำพูดสุดท้ายที่ถูกกล่าวโดยเจ้าของห้องแห่งนี้ยังคงกระซิบหลอกหลอนที่ข้างหูของหญิงสาวอยู่ทุกวัน "ผมหมดความอดทนแล้ว ต่อไปนี้เราอย่าได้พบเจอกันอีกเลย" เสียงคุ้นเคยที่เธอจำมันได้อย่างแม่นยำ เรียกน้ำตาให้เธอได้ทุกวันซ้ำแล้วซ้ำเล่าราวกับแดจาวูและวันนี้ก็เช่นกัน เธอปาดน้ำตาและปิดประตูห้องแห่งความทรงจำก่อนจะพาร่างที่อัดแน่นไปด้วยความรู้สึกหดหู่เดินไปหยิบช่อดอกกุหลาบสีแดงสด ซึ่งถูกห่อด้วยกระดาษสีขาวนวลสวย พร้อมกับการ์ดใบหนึ่งที่แนบเอาไว้ในช่อดอกไม้อย่างปาณีต เธอตั้งใจนำมันไปให้แด่คนที่จากเธอไปนานแสนนาน เนื่องในโอกาสที่เธอและเขารู้จักกันเป็นระยะเวลา 13 ปี แต่ในตอนนี้น่าจะต้องใช้คำว่า "เคยรู้จัก" เสียมากกว่า เธอไม่อาจรับรู้ได้ว่าเขาจะอยากรับมันไว้หรือเปล่า ดอกไม้ถูกนำวางไว้ข้างตัว บนเบาะข้างคนขับ ล้อรถหมุนไปตามท้องถนนที่ไร้ผู้คนในความคิด เรื่องราวภายในหัวสมองของเธอเดินเร็วกว่าความเร็วของรถขณะนี้ ไม่นานเธอก็มาถึงที่อยู่ของผู้ชายที่เธอคุ้นเคย
เขาหนีเธอมาอยู่ที่นี่นานแล้ว ประตูเหล็กที่ถูกคราบสนิมเกาะถูกเปิดออกอย่างใจเย็น สองเท้าเล็กๆค่อยๆก้าวไปหาผู้ชายของเธอ ที่นี่ไม่มีใครอยู่ และที่นี่ไม่มีใครปรารถนาอยากจะอยู่ ปรายเท้าหยุดชะงักสายตาของเธอจ้องมองไปยังเบื้องหน้า ตอนนี้เธอมาอยู่ต่อหน้าผู้ชายของเธอแล้ว น้ำตาที่พึ่งหยุดไหลไป เดินทางกลับไปที่เก่าอีกครั้ง
"ขอโทษ" เสียงสั่นเครือของหญิงสาวพูดสั้นๆ ก่อนจะวางดอกไม้ช่อสวยลงที่หน้า "หลุมศพ" ของผู้ชายที่เธอเคยรักมากที่สุดและบัดนี้ก็ยังคงเป็นเช่นเดิม ความรู้สึกผิดกดทับบ่าของหญิงสาวทั้งที่เธอรู้ดีว่ามันไม่ใช่ความผิดของใคร แต่เธอก็ยังอดที่จะคิดไม่ได้ว่า หากในวันนั้นเธอไม่ปล่อยให้เขาเดินจากไป หากเธอรั้งไม่ให้เขาขับรถออกไป ชายหนุ่มก็คงไม่ถูกประสบอุบัติเหตุและเขาคงจะมีชีวิตอยู่ร่วมโลกกับเธอ แม้ว่าเขา....จะไม่รักเธอก็ตาม
สำหรับใครที่ชื่นชอบสามารถติดตามต่อได้ที่
Facebook :
https://www.facebook.com/StorysDrama
Twitter : @StorysDrama
ขอบคุณทุกคนมากครับ
"เขียนให้จบ"
.
.
.
รุ่งอรุณโรยตัวคลุมท้องฟ้าทาทับด้วยสีเทาหม่นของหมู่เมฆ เช้าวันนี้ยังคงเป็นเช่นเดิมเหมือนทุกวันที่ล่วงเลยผ่านมา ท้องฟ้าไม่เคยส่งรอยยิ้ม แสงแดดอบอุ่นแต่ช่างหนาวเหน็บในความรู้สึก สิ่งของทุกๆชิ้นที่เคยวางอยู่ภายในห้องสี่เหลี่ยมเล็กๆแห่งนี้ ไร้การขยับเคลื่อนย้าย ละอองฝุ่นสีเทารุมเกาะทุกสิ่งทุกอย่างราวกับจะช่วยย้ำเตือนผู้พบเห็นว่าทุกสิ่งหยุดการใช้งานมาเป็นระยะเวลายาวนาน นานเสียจนปฎิทินก็ไม่สามารถให้คำตอบได้ นาฬิกาเรือนไม้ที่ถูกแขวนอยู่หยุดเดินไปนานแล้ว คงนานพอๆกับที่เจ้าของห้องแห่งนี้เดินหายจากไป กระจกหน้าปัดถูกฝุ่นของกาลเวลาเกาะเสียจนบดบังที่อยู่ของเข็มนาฬิกา คำพูดสุดท้ายที่ถูกกล่าวโดยเจ้าของห้องแห่งนี้ยังคงกระซิบหลอกหลอนที่ข้างหูของหญิงสาวอยู่ทุกวัน "ผมหมดความอดทนแล้ว ต่อไปนี้เราอย่าได้พบเจอกันอีกเลย" เสียงคุ้นเคยที่เธอจำมันได้อย่างแม่นยำ เรียกน้ำตาให้เธอได้ทุกวันซ้ำแล้วซ้ำเล่าราวกับแดจาวูและวันนี้ก็เช่นกัน เธอปาดน้ำตาและปิดประตูห้องแห่งความทรงจำก่อนจะพาร่างที่อัดแน่นไปด้วยความรู้สึกหดหู่เดินไปหยิบช่อดอกกุหลาบสีแดงสด ซึ่งถูกห่อด้วยกระดาษสีขาวนวลสวย พร้อมกับการ์ดใบหนึ่งที่แนบเอาไว้ในช่อดอกไม้อย่างปาณีต เธอตั้งใจนำมันไปให้แด่คนที่จากเธอไปนานแสนนาน เนื่องในโอกาสที่เธอและเขารู้จักกันเป็นระยะเวลา 13 ปี แต่ในตอนนี้น่าจะต้องใช้คำว่า "เคยรู้จัก" เสียมากกว่า เธอไม่อาจรับรู้ได้ว่าเขาจะอยากรับมันไว้หรือเปล่า ดอกไม้ถูกนำวางไว้ข้างตัว บนเบาะข้างคนขับ ล้อรถหมุนไปตามท้องถนนที่ไร้ผู้คนในความคิด เรื่องราวภายในหัวสมองของเธอเดินเร็วกว่าความเร็วของรถขณะนี้ ไม่นานเธอก็มาถึงที่อยู่ของผู้ชายที่เธอคุ้นเคย
เขาหนีเธอมาอยู่ที่นี่นานแล้ว ประตูเหล็กที่ถูกคราบสนิมเกาะถูกเปิดออกอย่างใจเย็น สองเท้าเล็กๆค่อยๆก้าวไปหาผู้ชายของเธอ ที่นี่ไม่มีใครอยู่ และที่นี่ไม่มีใครปรารถนาอยากจะอยู่ ปรายเท้าหยุดชะงักสายตาของเธอจ้องมองไปยังเบื้องหน้า ตอนนี้เธอมาอยู่ต่อหน้าผู้ชายของเธอแล้ว น้ำตาที่พึ่งหยุดไหลไป เดินทางกลับไปที่เก่าอีกครั้ง
"ขอโทษ" เสียงสั่นเครือของหญิงสาวพูดสั้นๆ ก่อนจะวางดอกไม้ช่อสวยลงที่หน้า "หลุมศพ" ของผู้ชายที่เธอเคยรักมากที่สุดและบัดนี้ก็ยังคงเป็นเช่นเดิม ความรู้สึกผิดกดทับบ่าของหญิงสาวทั้งที่เธอรู้ดีว่ามันไม่ใช่ความผิดของใคร แต่เธอก็ยังอดที่จะคิดไม่ได้ว่า หากในวันนั้นเธอไม่ปล่อยให้เขาเดินจากไป หากเธอรั้งไม่ให้เขาขับรถออกไป ชายหนุ่มก็คงไม่ถูกประสบอุบัติเหตุและเขาคงจะมีชีวิตอยู่ร่วมโลกกับเธอ แม้ว่าเขา....จะไม่รักเธอก็ตาม
สำหรับใครที่ชื่นชอบสามารถติดตามต่อได้ที่
Facebook : https://www.facebook.com/StorysDrama
Twitter : @StorysDrama
ขอบคุณทุกคนมากครับ