สวัสดีคะ ขออนุญาตไม่บอกประวัติส่วนตัวนะคะ
ก่อนอื่นเลยอยากจะบอกว่า เรื่องที่เบื่อเป็นเรื่องที่โรงเรียนคะ เบื่อคนคนหนึ่ง หรืออาจจะไม่ค่อยชอบประมาณนี้แหละคะ
เรื่องเริ่มตั้งแต่ชั้น ม.3 ก่อนขึ้น ม.4 คือ มีการสอบคัดเลือกห้องคะ ตอนนั้นเราสอบห้องวิทย์ล้วนๆ ใจจริงเราไม่เคยคิดอยากเข้าเลย ไม่มีแม้แต่นิดเดียว แต่ตอนนั้นเราไม่ได้คิดเรื่องเรียนต่อหรืออะไรที่ชอบเรียน มีเพื่อนคนหนึ่ง เขาชวนเราเข้าห้องนี้ เพราะเขาไปชวนคนอื่นแล้วไม่มีใครเข้า เราก็ไม่ได้สนิทอะไรมาก รู้สึกธรรมดามากตอนนั้น และอีกความคิดหนึ่งคือ อยากลอง เราก็เลยตอบตกลง พอหลังจากนั้นเราก็เข้าไปเรียน ในห้องมีคนประมาณ 10 กว่าคน และอยู่กับเพื่อนคนนั้น (จะบอกอีกอย่างคือ คนที่สนิทตอน ม.ต้น อยู่ห้อง 2) เราก็ไม่ได้อะไรมาก เพราะเรายังไงก็ได้อยู่แล้ว (ตอนนั้นรู้สึกธรรมดามาก ไม่มีอารมณ์อะไรเกิดขึ้น) หลังจากเรียนไป ก็เรียนหนักมาก มีดีอย่างเดียวคือท้าทาย แต่เราไม่ชอบอะไรในทางแบบนั้นเลย (เริ่มรู้สึกไม่ชอบ) เราก็ฝืนๆเรียนไป ม.4 ก็ผ่านไป หลังจากนั้นมารู้ตัวอีกทีว่าไม่ชอบทางนี้เลย เราชอบอีกสายเลยซึ่งไปทางสายศิลป์ แล้วห้องนี้ก็เน้นทางวิทย์จ๋าเลย ทั้งเข้าค่าย ทั้งการเรียนในห้อง ทั้งโครงงานอะไรต่างๆ งานเยอะมาก เราไม่มีเวลาให้กับสิ่งที่ค้นพบว่าชอบ เลย หลังจากนั้นก็ทำให้เราเริ่มเกลียดห้องนี้เรื่อยๆ ทั้งสังคม และวิธีการ เราได้ฟังพี่ชายเล่าเรื่องเกี่ยวกับเรียนและเพื่อนตอนมอปลาย ซึ่งพี่บอกว่า เป็นช่วงที่มีความสุขมากๆ และเป็นช่วงที่เพื่อนมีความหมายมากที่สุด เราก็เลยเริ่มคิด กลับมาที่เรื่องเพื่อนคนนั้น ตอนเด็กๆเราก็ไม่เคยคิดเรื่องเพื่อน เรียนก็คือเรียน เพื่อนก็แค่คุยๆกัน แต่พอได้อยู่ด้วยกันจริงๆจังๆแล้ว เหมือนต่างรู้จักกันจริงๆ ว่าแต่ละคนเป็นยังไง เพื่อนเราคนนี้บอกเลยว่า รักเพื่อนมาก นิสัยดี แต่สิ่งที่เราไม่ชอบคือ เขาชอบพูดประชด ชอบด่า พูดด้วยไม่ถูกใจก็หงุดหงิด ชอบนินทา เวลาเกลียดใครก้ต้องเกลียดตามเขา เราก็ไม่ได้คิดมาก แต่หลังๆเราก็เริ่มไม่ชอบ ไม่อยากเจอ แต่ในความรู้สึกตอนนี้แล้วเราสองคนคือเพื่อนสนิท เขาเริ่มว่าเราพูดไม่รู้เรื่อง มันอาจจะจริง เพราะเราเป็นคนไม่ค่อยพูด นิสัยชอบอยู่คนเดียว อาจเป็นมาตั้งนานแล้ว แต่ตอน มอต้น เราไม่ได้อยู่ด้วยกันแบบนี้ เขาชอบคนที่รวดเร็ว ทำอะไรก็ไม่ต้องช้า ไม่เรื่องมาก ต้องทันเขาทุกอย่าง ซึ่งมันไม่ใช่ตัวเราเลย ทำให้เราอยู่ด้วยแล้วอึดอัด เราเริ่มพูดไม่ค่อยรู้เรื่องเพราะกลัว เพราะกังวล พูดแต่ละคำก็กลัวไม่ถูกใจ ทั้งๆที่สนิทกัน แต่เรากลับคิดอคติ ไม่ชอบเขามากๆ ทั้งๆที่เขาก็ไม่ได้ทำอะไร รู้สึกผิดมากๆ เสียใจมากๆ แต่เราไม่ชอบ ให้เปลี่ยนใจก็คงไม่ได้ ตอนนี้เราเลยไปสนิทกับเพื่อนอีกคนที่เข้ากันได้เกือบทุกเรื่อง เวลาอยู่ด้วยแล้วมีความสุขดี เขาไม่เคยบอกว่าเราไม่ดีที่เราเป็นเราแบบนี้ ถึงเราจะมีคนที่สนิทแล้วจริงๆ แต่ลึกๆแล้วเรารู้สึกผิด ไม่กล้าเจอ ไม่กล้าคุย ไม่กล้าอยู่ใกล้เพื่อนคนนั้นเลย เพราะเวลางาน เวลาอะไรเราก็จะเป็นคนทำตลอด พอไปอยู่กับอีกคนมันรู้สึกไม่กล้าทำอะไรเลย เรื่องกลุ่มเรื่องอะไรก็กลัวๆ เขามีเพื่อนแล้วละ เขาคงไม่คิดมากหรอก เป็นคนเฟรนลี่ด้วย คนรู้จักเยอะ มีแต่เราที่ไม่ชอบ เราไม่รู้จะทำยังไงจริงๆ มีบางความรู้สึกแล้วอีกหลายๆเรื่องที่ไม่ได้เล่า แต่มันคงจะยาวมาก และบางทีทุกคนอาจจะอ่านไม่รู้เรื่องก็ได้ TT(คิดว่าตัวเองเป็ยคนพูดไม่ค่อยรู้เรื่องแล้วละ เพราะเขาพูดว่าเราบ่อยมาก แล้วเราก็เริ่มจะเป็นจริงๆ)
ตอนนี้ทั้งเรื่องเพื่อนคนนี้ ทั้งเรื่องสังคมในห้อง ทำให้เราไม่อยากไปโรงเรียน ตอนเริ่มขึ้น ม.6 นี่ ขาดบ่อยมาก ทำใจไม่ค่อยได้ ในแต่ละวันที่ต้องตื่น ต้องไปเจอสังคมแบบนั้น เพื่อนคนนั้น และไหนจะคนเยอะๆอีก (ไม่ชอบคนเยอะๆ เห็นแล้วรำคาญ เวียนหัว) เราเลยลาโรงเรียนบ่อย นั่นเพราะเราอดทนมาตั้งแต่ ม.4 และ ม.5 แล้ว ม.6 เราเลยค่อยข้างตามใจตัวเอง หรือว่าเอาแต่ใจนั่นแหละ อยากทำไรทำ ซึ่งบางทีมันไม่ค่อยเหมือนคนปกติ อย่างเช่น ไม่ชอบคนเยอะๆ ก็จะหลีกเลี่ยง ไปอยู่ห้องสมุด ซึ่งแต่ก่อนไม่เคยทำ หรือว่าชอบไปไหนมาไหนคนเดียว
คำถามที่อยากให้ตอบกัน คือ ถามว่า ตอนนี้ผิดไหมที่ไม่ชอบเพื่อนคนนี้ ทั้งๆที่เขาก็เป็นตัวของเขาเอง ผิดไหมที่ชอบอยู่คนเดียวมากกว่าอยู่ในที่ๆคนเยอะๆ ผิดไหมที่ไม่ค่อยพูด สิ่งที่เราผิดปกตินี้ ทำให้เราเบื่อโรงเรียน เบื่อคนเยอะๆ เบื่อสังคม เบื่ออะไรมากมาย แต่เราอยู่กับครอบครัวเรามีความสุข เราเป็นธรรมชาติ และเหมือนคนธรรมดาทั่วไป แต่พอไปโรงเรียนแล้วต้องเจอเพื่อนคนนั้น เราจะคิดมาก กังวล ระแวง TT มากกว่าที่จะต้องไปเจอคนแปลกหน้า คนไม่รู้จักกันเสียอีก เรารู้สึกว่าเจอคนแปลกหน้าเรายังเป็นตัวของตัวเองมากกว่าอยู่กับเพื่อนคนนั้นเสียอีก
เราเสียใจมาก แต่ไม่รู้จะทำตัวยังไงแล้ว เบื่อๆๆๆ ไม่อยากไปเรียน อยากอยู่บ้านหรือไปให้ไกลๆ เบื่อทุกอย่างเลย ถึงขั้นเคยคิดอยากบวช อยากอยู่สงบๆคนเดียว แต่ยังมีพ่อแม่ ยาย พี่ อีก เรายังอยากอยู่กับพวกเขาไปนานๆ อยากผ่านตรงนี้ไปให้ได้ เหลืออีกสามสี่เดือน ไม่นานเราก็จะสอบเรียนต่อแล้ว เราเลือกเรียนเกี่ยวกับศิลปะ แต่ตอนนี้เราอึดอัดมากจริงๆ ยังไงก็ขออภัยถ้ามันน่ารำคาญ เราอยากระบายมาก แต่ไม่รู้จะหันไปทางไหนดี TT ช่วยแนะนำด้วยนะคะ
เบื่อ...ทำไงดี
ก่อนอื่นเลยอยากจะบอกว่า เรื่องที่เบื่อเป็นเรื่องที่โรงเรียนคะ เบื่อคนคนหนึ่ง หรืออาจจะไม่ค่อยชอบประมาณนี้แหละคะ
เรื่องเริ่มตั้งแต่ชั้น ม.3 ก่อนขึ้น ม.4 คือ มีการสอบคัดเลือกห้องคะ ตอนนั้นเราสอบห้องวิทย์ล้วนๆ ใจจริงเราไม่เคยคิดอยากเข้าเลย ไม่มีแม้แต่นิดเดียว แต่ตอนนั้นเราไม่ได้คิดเรื่องเรียนต่อหรืออะไรที่ชอบเรียน มีเพื่อนคนหนึ่ง เขาชวนเราเข้าห้องนี้ เพราะเขาไปชวนคนอื่นแล้วไม่มีใครเข้า เราก็ไม่ได้สนิทอะไรมาก รู้สึกธรรมดามากตอนนั้น และอีกความคิดหนึ่งคือ อยากลอง เราก็เลยตอบตกลง พอหลังจากนั้นเราก็เข้าไปเรียน ในห้องมีคนประมาณ 10 กว่าคน และอยู่กับเพื่อนคนนั้น (จะบอกอีกอย่างคือ คนที่สนิทตอน ม.ต้น อยู่ห้อง 2) เราก็ไม่ได้อะไรมาก เพราะเรายังไงก็ได้อยู่แล้ว (ตอนนั้นรู้สึกธรรมดามาก ไม่มีอารมณ์อะไรเกิดขึ้น) หลังจากเรียนไป ก็เรียนหนักมาก มีดีอย่างเดียวคือท้าทาย แต่เราไม่ชอบอะไรในทางแบบนั้นเลย (เริ่มรู้สึกไม่ชอบ) เราก็ฝืนๆเรียนไป ม.4 ก็ผ่านไป หลังจากนั้นมารู้ตัวอีกทีว่าไม่ชอบทางนี้เลย เราชอบอีกสายเลยซึ่งไปทางสายศิลป์ แล้วห้องนี้ก็เน้นทางวิทย์จ๋าเลย ทั้งเข้าค่าย ทั้งการเรียนในห้อง ทั้งโครงงานอะไรต่างๆ งานเยอะมาก เราไม่มีเวลาให้กับสิ่งที่ค้นพบว่าชอบ เลย หลังจากนั้นก็ทำให้เราเริ่มเกลียดห้องนี้เรื่อยๆ ทั้งสังคม และวิธีการ เราได้ฟังพี่ชายเล่าเรื่องเกี่ยวกับเรียนและเพื่อนตอนมอปลาย ซึ่งพี่บอกว่า เป็นช่วงที่มีความสุขมากๆ และเป็นช่วงที่เพื่อนมีความหมายมากที่สุด เราก็เลยเริ่มคิด กลับมาที่เรื่องเพื่อนคนนั้น ตอนเด็กๆเราก็ไม่เคยคิดเรื่องเพื่อน เรียนก็คือเรียน เพื่อนก็แค่คุยๆกัน แต่พอได้อยู่ด้วยกันจริงๆจังๆแล้ว เหมือนต่างรู้จักกันจริงๆ ว่าแต่ละคนเป็นยังไง เพื่อนเราคนนี้บอกเลยว่า รักเพื่อนมาก นิสัยดี แต่สิ่งที่เราไม่ชอบคือ เขาชอบพูดประชด ชอบด่า พูดด้วยไม่ถูกใจก็หงุดหงิด ชอบนินทา เวลาเกลียดใครก้ต้องเกลียดตามเขา เราก็ไม่ได้คิดมาก แต่หลังๆเราก็เริ่มไม่ชอบ ไม่อยากเจอ แต่ในความรู้สึกตอนนี้แล้วเราสองคนคือเพื่อนสนิท เขาเริ่มว่าเราพูดไม่รู้เรื่อง มันอาจจะจริง เพราะเราเป็นคนไม่ค่อยพูด นิสัยชอบอยู่คนเดียว อาจเป็นมาตั้งนานแล้ว แต่ตอน มอต้น เราไม่ได้อยู่ด้วยกันแบบนี้ เขาชอบคนที่รวดเร็ว ทำอะไรก็ไม่ต้องช้า ไม่เรื่องมาก ต้องทันเขาทุกอย่าง ซึ่งมันไม่ใช่ตัวเราเลย ทำให้เราอยู่ด้วยแล้วอึดอัด เราเริ่มพูดไม่ค่อยรู้เรื่องเพราะกลัว เพราะกังวล พูดแต่ละคำก็กลัวไม่ถูกใจ ทั้งๆที่สนิทกัน แต่เรากลับคิดอคติ ไม่ชอบเขามากๆ ทั้งๆที่เขาก็ไม่ได้ทำอะไร รู้สึกผิดมากๆ เสียใจมากๆ แต่เราไม่ชอบ ให้เปลี่ยนใจก็คงไม่ได้ ตอนนี้เราเลยไปสนิทกับเพื่อนอีกคนที่เข้ากันได้เกือบทุกเรื่อง เวลาอยู่ด้วยแล้วมีความสุขดี เขาไม่เคยบอกว่าเราไม่ดีที่เราเป็นเราแบบนี้ ถึงเราจะมีคนที่สนิทแล้วจริงๆ แต่ลึกๆแล้วเรารู้สึกผิด ไม่กล้าเจอ ไม่กล้าคุย ไม่กล้าอยู่ใกล้เพื่อนคนนั้นเลย เพราะเวลางาน เวลาอะไรเราก็จะเป็นคนทำตลอด พอไปอยู่กับอีกคนมันรู้สึกไม่กล้าทำอะไรเลย เรื่องกลุ่มเรื่องอะไรก็กลัวๆ เขามีเพื่อนแล้วละ เขาคงไม่คิดมากหรอก เป็นคนเฟรนลี่ด้วย คนรู้จักเยอะ มีแต่เราที่ไม่ชอบ เราไม่รู้จะทำยังไงจริงๆ มีบางความรู้สึกแล้วอีกหลายๆเรื่องที่ไม่ได้เล่า แต่มันคงจะยาวมาก และบางทีทุกคนอาจจะอ่านไม่รู้เรื่องก็ได้ TT(คิดว่าตัวเองเป็ยคนพูดไม่ค่อยรู้เรื่องแล้วละ เพราะเขาพูดว่าเราบ่อยมาก แล้วเราก็เริ่มจะเป็นจริงๆ)
ตอนนี้ทั้งเรื่องเพื่อนคนนี้ ทั้งเรื่องสังคมในห้อง ทำให้เราไม่อยากไปโรงเรียน ตอนเริ่มขึ้น ม.6 นี่ ขาดบ่อยมาก ทำใจไม่ค่อยได้ ในแต่ละวันที่ต้องตื่น ต้องไปเจอสังคมแบบนั้น เพื่อนคนนั้น และไหนจะคนเยอะๆอีก (ไม่ชอบคนเยอะๆ เห็นแล้วรำคาญ เวียนหัว) เราเลยลาโรงเรียนบ่อย นั่นเพราะเราอดทนมาตั้งแต่ ม.4 และ ม.5 แล้ว ม.6 เราเลยค่อยข้างตามใจตัวเอง หรือว่าเอาแต่ใจนั่นแหละ อยากทำไรทำ ซึ่งบางทีมันไม่ค่อยเหมือนคนปกติ อย่างเช่น ไม่ชอบคนเยอะๆ ก็จะหลีกเลี่ยง ไปอยู่ห้องสมุด ซึ่งแต่ก่อนไม่เคยทำ หรือว่าชอบไปไหนมาไหนคนเดียว
คำถามที่อยากให้ตอบกัน คือ ถามว่า ตอนนี้ผิดไหมที่ไม่ชอบเพื่อนคนนี้ ทั้งๆที่เขาก็เป็นตัวของเขาเอง ผิดไหมที่ชอบอยู่คนเดียวมากกว่าอยู่ในที่ๆคนเยอะๆ ผิดไหมที่ไม่ค่อยพูด สิ่งที่เราผิดปกตินี้ ทำให้เราเบื่อโรงเรียน เบื่อคนเยอะๆ เบื่อสังคม เบื่ออะไรมากมาย แต่เราอยู่กับครอบครัวเรามีความสุข เราเป็นธรรมชาติ และเหมือนคนธรรมดาทั่วไป แต่พอไปโรงเรียนแล้วต้องเจอเพื่อนคนนั้น เราจะคิดมาก กังวล ระแวง TT มากกว่าที่จะต้องไปเจอคนแปลกหน้า คนไม่รู้จักกันเสียอีก เรารู้สึกว่าเจอคนแปลกหน้าเรายังเป็นตัวของตัวเองมากกว่าอยู่กับเพื่อนคนนั้นเสียอีก
เราเสียใจมาก แต่ไม่รู้จะทำตัวยังไงแล้ว เบื่อๆๆๆ ไม่อยากไปเรียน อยากอยู่บ้านหรือไปให้ไกลๆ เบื่อทุกอย่างเลย ถึงขั้นเคยคิดอยากบวช อยากอยู่สงบๆคนเดียว แต่ยังมีพ่อแม่ ยาย พี่ อีก เรายังอยากอยู่กับพวกเขาไปนานๆ อยากผ่านตรงนี้ไปให้ได้ เหลืออีกสามสี่เดือน ไม่นานเราก็จะสอบเรียนต่อแล้ว เราเลือกเรียนเกี่ยวกับศิลปะ แต่ตอนนี้เราอึดอัดมากจริงๆ ยังไงก็ขออภัยถ้ามันน่ารำคาญ เราอยากระบายมาก แต่ไม่รู้จะหันไปทางไหนดี TT ช่วยแนะนำด้วยนะคะ