สิ่งที่ไม่เคยคาดคิด...มักเกิดขึ้นกับเราโดยที่ไม่รู้ตัว
เรื่องมีอยู่ว่า
หลายวันก่อนชั้นโพสต์ขายโต๊ะกระจก แบบวางในห้องนั่งเล่น 1ตัว ในราคา30หยวน(150บาท) กับเครื่องทำความร้อนหนึ่งอัน 50หยวน(250บาท)ทางอินเตอร์เน็ต
มีผู้ชายคนนึงโทรมาสนใจจะซื้อเครื่องทำความร้อน เรานัดเวลากัน9โมงเช้า ที่ป้ายรถเมล์หน้ามหาลัย ชั้นออกไปพบตามเวลานัด...
ชายคนนั้นเป็นคุณลุงวัยเกษียณ หลังจากพบกันและดูเครื่องทำความร้อนแล้วพบว่ามันเล็กเกินไป ไม่เหมาะสำหรับวางไว้ในห้องนั่งเล่นของคุณลุง เหมือนจะไม่เอา
คุณลุงเลยถามขึ้นมาว่า "เห็นว่าหนูโพสต์โต๊ะกระจกด้วยไม่ใช่หรอ ขอลุงดูหน่อยได้มั๊ย"
ชั้นแบ่งรับแบ่งสู้ เพราะห้องชั้นอยู่ชั้น5 และไม่มีลิฟท์ และที่สำคัญ สุขภาพของคุณลุงไม่อำนวยต่อการเดินชึ้นมาดูโต๊ะ เพราะคุณลุงขามีปัญหา เดินไม่สะดวก แต่เนื่องจากคุณลุงรบเร้า ก็เอาเถอะ เมื่อคุณลุงบอกไหว ก็ลองดูสักตั้ง
ชั้นพาคุณลุงเดินมาถึงหอ ระหว่างทางที่คุยกันทราบมาว่า บ้านคุณลุงอยู่ฮาร์บิน เกษียณจากงานแล้วก็ย้ายมาอยู่กับลูกที่หังโจว เพิ่งย้ายมาได้แค่ปีเดียว บ้านคุณลุงอยู่ไกลจากชั้นพอสมควร ถ้านั่งแท็กซี่ต้องใช่เงินถึง40หยวน(200บาท)คุณลุงคิดว่ามันแพงเกินไป เลยนั่งรถเมล์ดีกว่า
ถึงห้องคุณลุงเห็นโต๊ะกระจก ชอบใจมาก ตกลงซื้อด้วยราคา30หยวน และจัดการแยกชิ้นส่วนเพื่อจะได้ถือสะดวก ชั้นและเพื่อนเสนอให้คุณลุงเอาโต๊ะขึ้นแท็กซี่กลับบ้าน เพราะมันทั้งใหญ่และหนักมาก ไม่ต่ำกว่า10 กิโลแน่ๆ (ชั้นกับเพื่อนสองคนยกมือแดงเลย)จู่ๆคุณลุงก็ตกลงจะซื้อเครื่องทำความร้อน ทั้งๆที่มันไม่เหมาะกับการใช้งานของคุณลุง เนื่องด้วยเหตุผลว่าคุณลุงเกรงใจพวกเรา
คุณลุงใให้เงินไว้ 80หยวน(400บาท)และบอกว่าเดี๋ยวจะกลับไปบ้าน เอาถุงมาใส่โต๊ะ！！！ชั้นทึ่งมาก คุณลุงไม่ยอมเสียเงินค่าแท็กซี่เพื่อความสะดวก แต่ยอมนั่งรถเมล์ไปกลับสองรอบเพื่อขนของ
ช่วงบ่าย คุณลุงมาตามนัด แต่ยามที่หน้ามหาลัยไม่ให้คุณลุงเข้ามา ชั้นคิดว่าน่าจะเป็นเพราะคุณลุงแต่งตัวโทรมๆ และขาที่ใช้การได้ไม่คล่องนัก คุณลุงโทรหาชั้นให้ออกมาหา ชั้นและเพื่อนช่วยกันขนโต๊ะที่หนักอึ้งมาให้คุณลุง คุณลุงขอบคุณเป็นการใหญ่ ไม่คิดว่าเราจะเอาโต๊ะมาให้ ซึ่งชั้นคิดว่ามันเป็นหน้าที่ของชั้น 5555 และคุณลุงจะให้เงินค่าส่งของซะด้วยซ้ำ ชั้นคิดในใจ คุณลุงช่วยหนูซื้อโต๊ะก็ขอบพระคุณมากแล้วค่ะ555
สองวันต่อมา คุณลุงส่งข้อความมาบอกว่าล้อเครื่องทำความร้อนหายไปอันนึงให้หามาให้หน่อยชั้นเลยขอที่อยู่คุณลุงจะส่งไปรษณีย์ไปให้ คุณลุงจะได้ไม่ต้องนั่งรถเมล์มาเอา แต่คุณลุงไม่ยอมบอกที่อยู่ นัดแต่ว่าจะมาหาวันนี้(4/11/13)ชั้นก็ลืมไปแล้ว 6โมงเย็นคุณลุงโทรมาบอกรออยู่หน้ามหาลัย
บังเอิญชั้นขาเจ็บมาก เพราะเกิดอุบัติเหตุ เดินขึ้นลงตึกไม่สะดวก เลยรบกวนเพื่อนให้ลงไปพบคุณลุง เอาล้อให้คุณลุงไปแล้วคุณลุงยื่นซองหนึ่งมาให้ เพื่อนเข้าใจว่าเป็นที่อยู่เพราะขอไว้เพื่อต่อไปจะไปมาหาสู่กัน แล้วคุณลุงก็เดินฝ่าไฟแดงข้ามถนนไปเลย
เพื่อนตามไปคุณลุงก็รีบขึ้นรถเมล์กลับไป เปิดซองที่อยู่นั้นดู พบว่าคุณลุงให้เงินไว้ 1000หยวน(5000บาท) พวกเราไม่รู้จะทำยังไง โทรกลับไปคุณลุงพูดแต่ว่าเป็นน้ำใจเล็กน้อย แล้วก็วางไป
สักพักคุณลุงโทรมา ชั้นดีใจคิดว่าคุณลุงจะบอกที่อยู่ให้ แต่ไม่ใช่เลย คุณลุงกลับถามว่า "เมื่อกี้เพื่อนบอกว่าหนูขาเจ็บ เป็นยังไงบ้าง เมื่อกี้ลืมถามขอโทษด้วย"
ชั้นพูดไม่ออก ได้แต่ขอบคุณจนไม่รู้จะขอบคุณยังไง ขอบคุณที่ทำให้ชีวิตนักเรียนต่างชาติได้เรียนรู้อะไรมากกว่ามาเรียน
ไม่คิดว่าจะได้เจอคนดีดีที่มองความสำคัญของคนมากกว่าเงิน
เรื่องจริงที่เมืองจีน เจอมากับตัวเองเลยค่ะ
เรื่องมีอยู่ว่า
หลายวันก่อนชั้นโพสต์ขายโต๊ะกระจก แบบวางในห้องนั่งเล่น 1ตัว ในราคา30หยวน(150บาท) กับเครื่องทำความร้อนหนึ่งอัน 50หยวน(250บาท)ทางอินเตอร์เน็ต
มีผู้ชายคนนึงโทรมาสนใจจะซื้อเครื่องทำความร้อน เรานัดเวลากัน9โมงเช้า ที่ป้ายรถเมล์หน้ามหาลัย ชั้นออกไปพบตามเวลานัด...
ชายคนนั้นเป็นคุณลุงวัยเกษียณ หลังจากพบกันและดูเครื่องทำความร้อนแล้วพบว่ามันเล็กเกินไป ไม่เหมาะสำหรับวางไว้ในห้องนั่งเล่นของคุณลุง เหมือนจะไม่เอา
คุณลุงเลยถามขึ้นมาว่า "เห็นว่าหนูโพสต์โต๊ะกระจกด้วยไม่ใช่หรอ ขอลุงดูหน่อยได้มั๊ย"
ชั้นแบ่งรับแบ่งสู้ เพราะห้องชั้นอยู่ชั้น5 และไม่มีลิฟท์ และที่สำคัญ สุขภาพของคุณลุงไม่อำนวยต่อการเดินชึ้นมาดูโต๊ะ เพราะคุณลุงขามีปัญหา เดินไม่สะดวก แต่เนื่องจากคุณลุงรบเร้า ก็เอาเถอะ เมื่อคุณลุงบอกไหว ก็ลองดูสักตั้ง
ชั้นพาคุณลุงเดินมาถึงหอ ระหว่างทางที่คุยกันทราบมาว่า บ้านคุณลุงอยู่ฮาร์บิน เกษียณจากงานแล้วก็ย้ายมาอยู่กับลูกที่หังโจว เพิ่งย้ายมาได้แค่ปีเดียว บ้านคุณลุงอยู่ไกลจากชั้นพอสมควร ถ้านั่งแท็กซี่ต้องใช่เงินถึง40หยวน(200บาท)คุณลุงคิดว่ามันแพงเกินไป เลยนั่งรถเมล์ดีกว่า
ถึงห้องคุณลุงเห็นโต๊ะกระจก ชอบใจมาก ตกลงซื้อด้วยราคา30หยวน และจัดการแยกชิ้นส่วนเพื่อจะได้ถือสะดวก ชั้นและเพื่อนเสนอให้คุณลุงเอาโต๊ะขึ้นแท็กซี่กลับบ้าน เพราะมันทั้งใหญ่และหนักมาก ไม่ต่ำกว่า10 กิโลแน่ๆ (ชั้นกับเพื่อนสองคนยกมือแดงเลย)จู่ๆคุณลุงก็ตกลงจะซื้อเครื่องทำความร้อน ทั้งๆที่มันไม่เหมาะกับการใช้งานของคุณลุง เนื่องด้วยเหตุผลว่าคุณลุงเกรงใจพวกเรา
คุณลุงใให้เงินไว้ 80หยวน(400บาท)และบอกว่าเดี๋ยวจะกลับไปบ้าน เอาถุงมาใส่โต๊ะ！！！ชั้นทึ่งมาก คุณลุงไม่ยอมเสียเงินค่าแท็กซี่เพื่อความสะดวก แต่ยอมนั่งรถเมล์ไปกลับสองรอบเพื่อขนของ
ช่วงบ่าย คุณลุงมาตามนัด แต่ยามที่หน้ามหาลัยไม่ให้คุณลุงเข้ามา ชั้นคิดว่าน่าจะเป็นเพราะคุณลุงแต่งตัวโทรมๆ และขาที่ใช้การได้ไม่คล่องนัก คุณลุงโทรหาชั้นให้ออกมาหา ชั้นและเพื่อนช่วยกันขนโต๊ะที่หนักอึ้งมาให้คุณลุง คุณลุงขอบคุณเป็นการใหญ่ ไม่คิดว่าเราจะเอาโต๊ะมาให้ ซึ่งชั้นคิดว่ามันเป็นหน้าที่ของชั้น 5555 และคุณลุงจะให้เงินค่าส่งของซะด้วยซ้ำ ชั้นคิดในใจ คุณลุงช่วยหนูซื้อโต๊ะก็ขอบพระคุณมากแล้วค่ะ555
สองวันต่อมา คุณลุงส่งข้อความมาบอกว่าล้อเครื่องทำความร้อนหายไปอันนึงให้หามาให้หน่อยชั้นเลยขอที่อยู่คุณลุงจะส่งไปรษณีย์ไปให้ คุณลุงจะได้ไม่ต้องนั่งรถเมล์มาเอา แต่คุณลุงไม่ยอมบอกที่อยู่ นัดแต่ว่าจะมาหาวันนี้(4/11/13)ชั้นก็ลืมไปแล้ว 6โมงเย็นคุณลุงโทรมาบอกรออยู่หน้ามหาลัย
บังเอิญชั้นขาเจ็บมาก เพราะเกิดอุบัติเหตุ เดินขึ้นลงตึกไม่สะดวก เลยรบกวนเพื่อนให้ลงไปพบคุณลุง เอาล้อให้คุณลุงไปแล้วคุณลุงยื่นซองหนึ่งมาให้ เพื่อนเข้าใจว่าเป็นที่อยู่เพราะขอไว้เพื่อต่อไปจะไปมาหาสู่กัน แล้วคุณลุงก็เดินฝ่าไฟแดงข้ามถนนไปเลย
เพื่อนตามไปคุณลุงก็รีบขึ้นรถเมล์กลับไป เปิดซองที่อยู่นั้นดู พบว่าคุณลุงให้เงินไว้ 1000หยวน(5000บาท) พวกเราไม่รู้จะทำยังไง โทรกลับไปคุณลุงพูดแต่ว่าเป็นน้ำใจเล็กน้อย แล้วก็วางไป
สักพักคุณลุงโทรมา ชั้นดีใจคิดว่าคุณลุงจะบอกที่อยู่ให้ แต่ไม่ใช่เลย คุณลุงกลับถามว่า "เมื่อกี้เพื่อนบอกว่าหนูขาเจ็บ เป็นยังไงบ้าง เมื่อกี้ลืมถามขอโทษด้วย"
ชั้นพูดไม่ออก ได้แต่ขอบคุณจนไม่รู้จะขอบคุณยังไง ขอบคุณที่ทำให้ชีวิตนักเรียนต่างชาติได้เรียนรู้อะไรมากกว่ามาเรียน
ไม่คิดว่าจะได้เจอคนดีดีที่มองความสำคัญของคนมากกว่าเงิน