เข้ามาขอกำลังใจครับ ผมกำลังรู้สึกท้อแท้สิ้นหวังในชีวิต

ผมไม่รู้จะเริ่มยังไง ขอเล่ารายละเอียดคร่าวๆนะครับ

ผมเป็นลูกคนเดียว ผมเรียนดีมาตั้งแต่เด็กๆ ไม่เคยทำให้พ่อแม่ผิดหวัง
ผมไม่เที่ยว ไม่มีแฟน ไม่กินเหล้าสูบบุหรี่ ถึงแม้บางครั้งผลการเรียนอาจจะตกไปบ้างแต่ผมก็อยู่ในโอวาทของพ่อกับแม่ตลอด
จนกระทั่งม.ปลาย ใกล้จะเข้ามหา'ลัย ผมยังไม่รู้เลยว่าผมถนัดอะไร อยากเรียนอะไร เพื่อนๆผมไปติวไปเรียนพิเศษเตรียมสอบเข้า
แต่ผมก็ไม่ได้ไป เพราะกลับบ้านดึกไม่ได้ ตอนนั้นรู้สึกเหมือนผมโตไม่ทันเพื่อนๆ
จนกระทั่งสอบเข้ามหา'ลัย ผมเลือกคณะที่คิดว่าพอจะเรียนได้ ผมสอบเข้าได้มหา'ลัยที่มีชื่อเสียงพอสมควร พ่อแม่ผมก็พลอยยินดีไปด้วย

จนกระทั่งผมเรียนถึงปี 2 เริ่มรู้สึกว่ามันไม่ใช่ เพื่อนๆผมก็ซิ่วไปหลายคน ผมก็อยากทำแบบนั้น แต่ไม่กล้าบอกพ่อแม่
ยิ่งเรียนยิ่งรู้สึกไม่ใช่ ผมยิ่งรู้สึกอึดอัดขึ้นทุกที
พ่อแม่ของผมค่อนข้างหัวโบราณพอสมควร ครอบครัวผมเป็นคนบ้านนอก พ่อแม่ทำนา รายได้ไม่มาก
ถ้าผมซิ่วเท่ากับว่าที่เรียนมา ผมเสียเงินที่พ่อแม่ส่งเสียโดยใช่เหตุ ปกติครอบครัวเราจะไม่ค่อยพูดกันครับ
ผมอดทนเรียนจนถึงปี 3 จึงรู้ว่าตัวเองถนัดอะไรและอยากเรียนอะไร ผมเลยดรอปไว้ และไปหางานพาร์ทไทม์ทำ
ผมไม่เกี่ยงงานครับ เด็กเสริ์ฟ,ส่งของ ล้างจาน ผมทำหมด ใช้จ่ายค่อยข้างประหยัด ตอนนี้เก็บเงินได้ก้อนหนึ่ง
จนถึงตอนนี้ ไม่ได้ขอเงินพ่อกับแม่นานแล้วครับ

ความฝันของผมคือตอนนี้ผมอยากทำงานหาเงิน เก็บเงินได้สักก้อนหนึ่งผมอยากเรียนเสริมในสิ่งที่ผมชอบ (คอร์สระยะสั้น)
และทำงานในวิชาชีพที่ผมชอบ หรือนำเงินก้อนนั้นไปลงทุนค้าขาย
(จริงๆก็อยากลงเรียนคณะใหม่ แต่มันคงจะเสียเวลาเกินไป เพราะตอนนี้ผมอายุยี่สิบต้นๆแล้ว)
ผมคิดว่าปริญญาไม่สำคัญสำหรับผม ผมแค่อยากทำงานมีเงินเก็บเลี้ยงพ่อแม่ได้ก็พอแล้ว

แต่.. พ่อแม่ไม่ได้คิดเหมือนผม วันนี้คุณแม่ผมโทรมา ซึ่งปกติไม่ค่อยได้คุยกัน คุณแม่โทรมาถามเรื่องเรียนครับ
ท่านเป็นห่วงเรื่องเรียน อยากให้ผมเรียนจบ สงสารแม่บ้าง ลูกชายของคนข้างบ้านก็ใกล้จะเรียนจบแล้ว
ท่านคงอยากเห็นผมรับปริญญาอย่างคนอื่นเขาบ้าง อาจเพราะผมเป็นเด็กดีแต่เด็กพวกท่านเลยตั้งความหวังไว้เยอะ
ตอนนั้นผมไม่ได้พูดอะไรกับแม่เยอะมากนัก ผมพูดแค่ว่าครับๆ ตอนนั้นกลั้นน้ำตาไว้ไม่อยู่แล้ว แอบร้องไห้หลังจากที่แม่ผมวางสายไป
มานั่งคิดทบทวนยิ่งสมเพชตัวเอง ผมคิดไปเองว่าปริญญาไม่สำคัญ..  แต่สำหรับพ่อกับแม่มันคือความภูมิใจของพวกท่าน
สังคมในชนบทคนที่เรียนจบปริญญาคือความภูมิใจสูงสุดของพ่อแม่ ตอนนี้ผมรู้สึกท้อแท้สิ้นหวังมาก ผมรู้สึกเกลียดตัวเอง
ผมทำให้พ่อแม่ผิดหวัง ทั้งๆที่เป็นลูกชายคนเดียวแท้ๆ
ผมไม่รู้ว่าควรจะทำยังไงต่อไปดี ผมควรกลับไปฝืนเรียนต่อให้จบดีหรือไม่ครับ หรือควรทำอย่างไรต่อไป

ผมไม่รู้จะปรึกษาใคร ผมไม่ค่อยมีเพื่อน ผมเข้าสังคมไม่ค่อยเก่ง
คงไม่เป็นการขอมากเกินไปใช่ไหมครับ ถ้าผมจะขอกำลังใจ ขอคำปรึกษากับเพื่อนๆพี่ๆในโลกออนไลน์แห่งนี้
ขอบคุณมากครับ ขอบคุณน้องที่ให้ยืมล็อกอินด้วยครับ

#ถ้าหากผมแท็กผิดพลาดประการใดก็ขออภัยด้วยครับ