เรื่องที่ผมจะเล่า ไม่เกี่ยวกับเพื่อน ความรัก ครับ แต่เป็นเรื่องครอบครัว ช่วงนี้ผมรู้สึกตัวเองไม่มีคุณค่า ไม่มีอะไรเลยในชีวิต ทั้งๆที่ผมอยุ่แค่ ม.ปลาย เท่านั้น ผมก็คิดอยากตายแล้ว เหตุผลหรอครับ ผมจะเล่าเด๋วนี้แหละ
เริ่มจาก พ่อผมกระเสียนราชการครู ปี 2555 แล้วได้เงินมาจำนวนหนึ่ง (ซึ่งก่อนกระเสียนพ่อผมยืนเงินแม่ไปจำนวนล้านกว่าๆ) แล้วพ่อผมเป็นคนค่อนข้างอยากได้เงินแต่ขี้เกียดครับ มีคนรู้จักของพ่อ เค้าบอกว่าให้มาร่วมมือกับเค้า สร้างพื้นที่กั้นน้ำ อะไรนี่แหละครับ โดยให้เงินเค้าไป 2 ล้านบาท พ่อผมก็เชื่อเค้าครับ ให้เงินไป 2 ล้าน ติดตัวก็แทบจะไม่เหลือ แล้วพ่อผมก็โกหกแม่ว่า เงินกระเสียนยังไม่ได้ให้รอไปก่อน พูดแบบนี้ไปจนถึง ปี 2556 หรือปีนี้ครับ ตอนประมาณเดือน มีนาคม แม่ผมก็จับได้เพราะโทรไปถามครูท่านอื่นๆว่าได้เงินหรือยัง เมื่อแม่ผมรู้ความจริงแม่ผมก็เริ่มด่า ด่าด้วยคำหยาบคาย ซึ่งมันหยาบมากครับ ด่าทุกวันจนวันนี้ก็ยังไม่เลิกด่า แล้วแม่ผมก็ชอบมาพูดเรื่องพ่อผมให้ผมกับน้องสาวฟัง แล้วก็พูดเหน็บผมกับน้อง อย่างเช่น "ถ้าไม่มีกูพวกก็ไม่เหลืออะไรแล้ว"
ก็จริงของเค้าครับ ถ้าไม่มีแม่ผมคงไม่ได้เรียนแล้ว อดตายไปนานแล้ว ซึ่งช่วงนั้นผมก็รู้สึกดีขึ้นมาหน่อยที่มีแม่ แต่แม่ผมก็ด่าเข้าทุกวัน แล้วยังเอาปัญหาของพ่อผมไปเล่าให้คนรู้จักฟัง คนที่เจอหน้าบ้าง เอาเป็นว่าทั้งเมืองเค้ารู้เรื่องปัญหาครอบครัวผมแล้วครับ แม่ผมก็ยังด่าต่อไป แล้วก็ชอบแช่งพ่อผมว่า "ไปตายเถอะกูจะได้เงินประกัน" แบบนี้อ่ะครับ แม่ผมไม่คิดถึงลูกเลย ผมกับน้องอายมากครับเวลาออกไปข้างนอกบ้าน จนถึงวันนี้แม่ผมก็ไม่เลิกด่าพ่อ ไม่เลิกเล่าประจานครอบครัวให้คนอื่นฟัง ผมเคยถามแม่ว่า "แม่ไม่อายบ้างหรอ" แม่ผมก็ด่าผมเช่น "กูจะอายทำไมกูไม่ได้ทำอะไรผิดนิ มันเอาเงินกูไปไม่คืนแล้วยังโง่เอาเงินไปให้เค้าอีก มันก็ต้องประจานแบบนี้" ตอนนี้ผมไม่มีคำว่าครอบครัวแล้ว แล้วถ้าคนรู้จักของพ่อเค้าทำโครงการนี้ไม่สำเร็จ ผมคงจะไม่มีเงินเรียน หรือกิน จริงๆแล้วหละครับ เพราะแม่ผมก็จะทิ้งผมกับน้องไปอยู่ที่อื่นแล้ว ทั้งหมดนี้มันทำให้จิตใจผมมันไม่มีกำลังใจจะมีชีวิตอยู่อีกแล้ว ผมรู้สึกอยากตายแต่ผมก็ไม่อยากฆ่าตัวตายเพราะมันบาปมาก ผมไม่รู้จะทำยังไงกับชีวิตผมอีกแล้ว
ขอโทษนะครับที่มาบ่นในนี้เพราะไม่ไหวแล้วจริงๆครับ ขอโทษครับทุกคน
ปัญหาชีวิต ของเด็ก ม.ปลาย คนนึง
เริ่มจาก พ่อผมกระเสียนราชการครู ปี 2555 แล้วได้เงินมาจำนวนหนึ่ง (ซึ่งก่อนกระเสียนพ่อผมยืนเงินแม่ไปจำนวนล้านกว่าๆ) แล้วพ่อผมเป็นคนค่อนข้างอยากได้เงินแต่ขี้เกียดครับ มีคนรู้จักของพ่อ เค้าบอกว่าให้มาร่วมมือกับเค้า สร้างพื้นที่กั้นน้ำ อะไรนี่แหละครับ โดยให้เงินเค้าไป 2 ล้านบาท พ่อผมก็เชื่อเค้าครับ ให้เงินไป 2 ล้าน ติดตัวก็แทบจะไม่เหลือ แล้วพ่อผมก็โกหกแม่ว่า เงินกระเสียนยังไม่ได้ให้รอไปก่อน พูดแบบนี้ไปจนถึง ปี 2556 หรือปีนี้ครับ ตอนประมาณเดือน มีนาคม แม่ผมก็จับได้เพราะโทรไปถามครูท่านอื่นๆว่าได้เงินหรือยัง เมื่อแม่ผมรู้ความจริงแม่ผมก็เริ่มด่า ด่าด้วยคำหยาบคาย ซึ่งมันหยาบมากครับ ด่าทุกวันจนวันนี้ก็ยังไม่เลิกด่า แล้วแม่ผมก็ชอบมาพูดเรื่องพ่อผมให้ผมกับน้องสาวฟัง แล้วก็พูดเหน็บผมกับน้อง อย่างเช่น "ถ้าไม่มีกูพวกก็ไม่เหลืออะไรแล้ว"
ก็จริงของเค้าครับ ถ้าไม่มีแม่ผมคงไม่ได้เรียนแล้ว อดตายไปนานแล้ว ซึ่งช่วงนั้นผมก็รู้สึกดีขึ้นมาหน่อยที่มีแม่ แต่แม่ผมก็ด่าเข้าทุกวัน แล้วยังเอาปัญหาของพ่อผมไปเล่าให้คนรู้จักฟัง คนที่เจอหน้าบ้าง เอาเป็นว่าทั้งเมืองเค้ารู้เรื่องปัญหาครอบครัวผมแล้วครับ แม่ผมก็ยังด่าต่อไป แล้วก็ชอบแช่งพ่อผมว่า "ไปตายเถอะกูจะได้เงินประกัน" แบบนี้อ่ะครับ แม่ผมไม่คิดถึงลูกเลย ผมกับน้องอายมากครับเวลาออกไปข้างนอกบ้าน จนถึงวันนี้แม่ผมก็ไม่เลิกด่าพ่อ ไม่เลิกเล่าประจานครอบครัวให้คนอื่นฟัง ผมเคยถามแม่ว่า "แม่ไม่อายบ้างหรอ" แม่ผมก็ด่าผมเช่น "กูจะอายทำไมกูไม่ได้ทำอะไรผิดนิ มันเอาเงินกูไปไม่คืนแล้วยังโง่เอาเงินไปให้เค้าอีก มันก็ต้องประจานแบบนี้" ตอนนี้ผมไม่มีคำว่าครอบครัวแล้ว แล้วถ้าคนรู้จักของพ่อเค้าทำโครงการนี้ไม่สำเร็จ ผมคงจะไม่มีเงินเรียน หรือกิน จริงๆแล้วหละครับ เพราะแม่ผมก็จะทิ้งผมกับน้องไปอยู่ที่อื่นแล้ว ทั้งหมดนี้มันทำให้จิตใจผมมันไม่มีกำลังใจจะมีชีวิตอยู่อีกแล้ว ผมรู้สึกอยากตายแต่ผมก็ไม่อยากฆ่าตัวตายเพราะมันบาปมาก ผมไม่รู้จะทำยังไงกับชีวิตผมอีกแล้ว
ขอโทษนะครับที่มาบ่นในนี้เพราะไม่ไหวแล้วจริงๆครับ ขอโทษครับทุกคน