ขอชื่นชมเด็กแว้นท์ ในกรณีนี้ครับ

คืนก่อน ผมขับรถไปเก็บงานที่อยุธยา  แถวๆ outlet   ไปรอช่างเย็บเสื้อ ตั้งแต่ 5 โมงเย็น จนถึงตี 2 ก็ยังไม่เสร็จ  (เพราะช่างไม่รับผิดชอบงานตัวเอง)

ผมหงุดหงิดมาก  งานไม่มีคำตอบให้ เลื่อนแล้วเลื่อนอีก ตั้งแต่วันศุกร์  จนถึงคืนวันอาทิตย์ ก็ยังไม่เสร็จ  ผมเลยมาขับรถมาเก็บงานเองเลย มาถึงก็ประมาณ 5 โมงเย็น

ทั้งไปเดิน outlet   ทั้งไปกินจิ้มจุ่มในตัวเมืองอยุธยา   ผลาญเวลาไปจนถึง 3 ทุ่มกว่า  งานก็ยังไม่เสร็จ

ตอนแรกคิดว่าจะเสร็จก่อนเที่ยงคืน   เลยมารอหน้าบ้านช่างเย็บเลย  ตั้งแต่ 5 ทุ่มครึ่ง  ปรากฏว่า งานก็ยังไม่เสร็จ

รอไปสิ...... ตี 1 ก็แล้ว ตีสองก็แล้ว.......

.......................

ผมเลยสตาร์ทรถรอเลย    แต่สักพักก็ดับ  เปลืองน้ำมัน   แต่เปิดเครื่องเสียงไว้  

นอนรอสักพัก  ร้อนว่ะ   กลับมาสตาร์ทอีกที    

โอ้ว!! สตาร์ทไม่ติดแล้ว   (ตอนนั้นตีสองกว่า  รถจอดในซอยมืดๆ ไม่ค่อยมีรถผ่าน)

ซวยแล้วกุ  เรื่องงานก็ซวยละ  มาเจอรถเสียอีก   วันวิปโยคกุจริงๆ  

เลยลงมารอข้างนอก  ยุงก็เยอะมาก  ต้องเดินตลอด ไม่งั้นเข้า รพ เป็นไข้เลือดออกชัวร์

..............

สักพัก ไม่เกิน 5 นาที  มีน้องอายุประมาณ 16-17  ขับมอไซร์ผ่านมา  ถามว่า

"พี่ๆ เป็นไรครับ"

"สงสัยแบตหมดครับ"  ผมตอบไป

"เดี๋ยวผมตามเพื่อนมานะครับ"  น้องบอก แล้วก็แว้นท์ไป

.............

อีกไม่นาน  เพื่อนน้องเค้าก็มาอีกสองคน   คนแรกน่าจะอายุมากที่สุดในกลุ่ม  น่าจะประมาณ 20-22  (ผมถามชื่อภายหลัง  น่าจะชื่อ แน็ต หรือ แนะ)  

มาพร้อมอาการเมาได้ที่  แต่ไม่เป๋มาก  (ฮา)   แต่อีกคนหนึ่งมาเป็นเพื่อนเฉยๆ  

น้องแน็ต  มาพร้อมสายพ่วงแบต  แล้วก็ต่อขั้ว + และ - จากรถผม  แล้วก็มาจี้ผ่านๆ  ตรวจไฟ


"โอ้ย  รถพี่แบตเต็ม"   ไฟแรงอยู่เลย

ผมเลยไปสตาร์ทรถอีกที    เสียงมันดัง  "แชะๆๆ"    

น้องเลยบอกว่า  "สงสัย ไดสตาร์ทชัวร์พี่"     เดี๋ยวผมตามช่างให้


โทรไป 2 อู่ แถวนั้น   (ตีสองกว่าแล้ว)    ไม่มีใครรับเลย


"สงสัยแมร่งเมาหมดแล้วพี่"  น้องแน็ตบอก    แล้วก็โทรตามอีกหลายคนที่พอช่วยได้  ปรากฏก็ไม่มีใครรับสายเลย  จะตีสามแล้ว


"บ้านพี่อยู่แถวไหนอะ"

"อ่อ  บ้านพี่อยู่พระรามสอง บางมดเลย   เนียะมาเก็บงาน แต่ยังไม่เสร็จเลย"  ผมบอก

"โห บ้านพี่อยู่โคตรไกลเลย  ไม่เป็นไรพี่ผมช่วยเต็มที่  ผมอยากให้พี่กลับบ้าน   ผมไม่เอาตังค์นะ  พี่ไม่ต้องกลัว  ผมอยากให้พี่กลับบ้าน มันดึกแล้ว   หรือถ้าพี่ไม่รังเกียจไปนอนบ้านผมก็ได้นะ   มีหลายห้อง ..."




....................

ความรู้สึกตอนนั้นมัน ตื้นตันยังไงไม่รู้    รู้จักก็ไม่รู้จัก  มาห่วงใยยังกะรู้จักกันมานมนาม


"เดี๋ยวผมมาพี่  ลองไปตามพ่อก่อน"

สักพักน้องเค้ากลับมา  พร้อมช้างสองขวด  555  แต่พ่อไม่ได้มา

"อะพี่  ผมให้กิน  พี่ไม่ต้องเครียดนะ  ผมเลี้ยงเอง"   (ในใจ  โห  มาช่วยกุ ยังจะเลี้ยงเบียร์กุอีก  ใจแมร่งมหาสมุทรแท้)

"เอาเลยน้อง  พี่กลัวหลับว่ะ มันดึกแล้ว  เต็มที่ๆ "  ผมบอก

...........

ผมเลยโทรไปกลับไปหาที่บ้าน  แล้วเล่าอาการ  เค้าก็บอกว่า  แบตหมด  ให้พ่วงดู

.............

"น้องๆ  พี่กวนเอารถมาพ่วงได้ไหม  พี่ว่าแบตหมด"

"ได้ๆ พี่ เดี๋ยวผมมา" น้องแนตบอก


สักพัก  ก็เอามิตซูแต่งซิ่งมาพ่วงให้



..................

ปรากฏว่า  สตาร์ทได้เรียบร้อย   (เย้!  กลับบ้านได้แล้ว)


"ขอบคุณมากเลยครับน้องๆ    น้องชื่อไรนะครับ"


"ชื่อแนตพี่   (หรือแนะ)   โอเคพี่ โชคดี  ผมกลับละไปนอนต่อละ  เมา  "

------------------------------------------------------------------

บทสรุป

เรียกได้ว่า   บนความโชคร้าย ก็ยังมีความโชคดีอยู่

เด็กวัยรุ่นพวกนี้  อาจจะคึกคนอง  ไปตามวัย  

แต่น้ำใจก็ยังเต็มเปี่ยม  

น้องคนแรกเค้าเลือกจะขับผ่านก็ได้  

น้องแน็ตที่กำลังเมา จะกลับบ้านนอน  ไม่จำเป็นจะมาช่วยก็ได้

แต่ทุกๆคนก็มาช่วย ในยามวิการ  ในซอยเปลี่ยวแบบนั้น

แต่ น้ำใจคนไทย มันยังมีอยู่  

น้ำใจจากวัยรุ่นสามคนนั้น  ที่เลือกจะช่วยเหลือคนๆนึง ยามเดือดร้อน

ยังไงขอชื่นชมน้องแน็ต  และน้องอีกสองคนมากครับ  ถ้าได้เข้ามาอ่านนะครับ  


ปล.  สรุปผมรอถึงตี 4  งานผมก็ไม่เสร็จ  เลยเก็บงานกลับเลย  

งานก็นัดจะส่ง 10 โมงเช้าวันจันทร์  

งานเสียเครดิตไปจม เพราะคนทำงานไม่รับผิดชอบ  (บ่น)