ผมอายุ 31 ทำงานกับที่บ้าน ฐานะทางบ้านมีพอกินพอใช้ไม่ลำบากและก็ไม่ได้รวยล้นฟ้า ผมไม่ค่อยได้ใช้เงินเพราะทำงานที่บ้านกินที่บ้าน แต่งตัวเรียบง่าย ไม่ค่อยซื้อของเป็นคนประหยัดพอสมควรและไม่ต้องมีภาระผ่อนบ้านผ่อนรถเหมือนคนอื่น แต่ผมกลับอิจฉาเพื่อนผมที่ต้องทำงานผ่อนบ้านผ่อนรถแต่มีแฟนมีลูก ถึงผมเองมีความสบายในชีวิตแต่ผมก็มีความลำบากอยู่ในจิตใจ คือ อยากมีคู่ครองและลูก
ที่จริงปีที่แล้วกะขอแฟนแต่งงานซึ่งคบกันมา 5 ปีแทบไม่เคยทะเลาะกันเลย แต่แฟนก็ได้เลิกกับผมมาได้ปีกว่าแล้ว ตอนโดนบอกเลิกเสียใจมากแต่ไม่อยากกินเหล้าพอดีเจอรุ่นน้องชวนไปออกกำลังกายเลยได้เริ่มออกกำลังกาย เพราะสาเหตุนี้เลยทำให้เริ่มออกกำลังกายจริงๆจังๆเพราะไม่อยากอยู่บ้านมันทำให้คิดมาก
ผมไปวิ่งเกือบทุกเย็นกับกลุ่มพี่ๆที่วิ่งอยู่แล้ว บางครั้งเจอคนน่ารักพี่ๆเค้าก็บอกว่าให้เข้าไปจีบ แต่ผมก็ไม่ได้เข้าไปจีบได้แต่มองเพราะผมไม่กล้าและจีบไม่เป็น สมัยก่อนผมเป็นถึงเฮดสันทนาการมีความกล้ามากมาย แต่เดี๋ยวนี้ความกล้ามันหายไปหมดตามอายุ และอีกอย่างที่ไม่เข้าไปจีบเพราะผมวิ่งที่สนามจันทร์ซึ่งจะติดกับมหาวิทยาลัยหนึ่ง ส่วนมากจะเป็นเด็กนักศึกษามาออกกำลังกายซึ่งส่วนมากผู้หญิงที่เรียนมหาวิทยาลัยอยากแต่งงานเมื่อเกือบอายุ 30 แต่ผมอยากคบสักปีสองปีแล้วแต่งงานมีลูกจึงต้องพยายามมองหาคนที่อายุสัก 28-30 ใครๆก็บอกว่าผมอายุยังน้อยผู้ชาย 40 ก็แต่งได้แต่ผมก็อยากรีบมีครอบครัว และผมมีปมด้อยเล็กน้อย คือ น้องคน เล็กสุดของผมเกิดมาพิการทางการได้ยินเพราะแม่ผมมีน้องคนนี้ตอนอายุ 30 ปลายๆ เลยเป็นปมด้อยเล็กๆในใจผมไม่อยากมีลูกตอนอายุเยอะๆ
ส่วนอาชีพผมก็ยากที่จะเจอผู้หญิงส่วนมากจะเจอแต่ผู้ชายเพราะที่บ้านทำธุรกิจจำหน่ายอะไหล่รถยนต์ซึ่งมีแต่ช่างจะมาซื้อ
ไม่เคยคาดคิดเลยจากสมัยตอนเรียนเกเรตามประสาวัยรุ่น คือ กินเหล้า สูบ บุหรี่ เล่นการพนัน กลับกลายมาเป็นออกกำลังกาย ไม่ค่อยกินเหล้า เลิก สูบบุหรี่ เลิกเล่นการพนัน สวดมนต์ก่อนนอนกลายเป็นคนไปอีกคนเลย
ขอท้าวความหน่อย
ผมเป็นลูกชายคนโต สมัยก่อนฐานะทางบ้านไม่ค่อยดี ที่บ้านเริ่มค้าขายเกี่ยว กับอะไหล่รถยนต์ ผมเป็นลูกคนโตเลยต้องช่วยงานที่บ้านตลอด แม่ผมก็สอนทำอาหาร สอนเย็บปักถักร้อย แม่บอกว่าโตขึ้นถ้าไม่มีคู่จะได้อยู่ได้คนเดียวเหมือนแม่จะรู้อนาคตเลย
ตอนเรียนจบใหม่ๆเคยคุยกับเพื่อนว่าทำงานอะไรก็ได้ลำบากก็ได้ขอให้ได้เงินเยอะๆ แต่เพื่อนก็บอกว่าเค้าขอมีรายได้ไม่ขัดสนมีบ้านมีรถมีครอบครัวก็พอแล้ว พอเราทำงานก็ได้ทำงานกับบริษัทญี่ปุ่นแห่งหนึ่งได้เงินเดือนอาจไม่ค่อยเยอะแต่ได้โอทีเยอะมากทำได้สักครึ่งปี ญาติก็ตามจีบให้ไปช่วยงานเค้าทำ เกี่ยวกับก่อสร้างและตกแต่งภายใน ตอนแรกก็คิดอยู่นานเพราะงานลำบากกว่าเดิมเยอะรายได้ก็น้อยกว่าเดิมเยอะแต่คิดว่าไปหาความรู้แล้วมาเปิดเองบ้างผมเลยไป ช่วยญาติทำมาได้สัก 3 ปีความคิดจากที่ว่าอยากมีเงินเยอะๆรวยๆกลับกลายมาเป็นมีเงินพอใช้ไม่ลำบากและได้มีเวลาให้ตัวเองและครอบครัวพอเพราะตอนทำงานกับญาติคุมไซค์งานวันหนึ่งต้องวิ่งไปคุมงานอย่างน้อย 3 ที่ต่อวันในกทม. ซึ่งในกทม.รถติดมากเหนื่อยมากบางวันต้องวิ่งไปไซค์งานพัทยาบ้างอยุธยาบ้าง วันหนึ่งทานข้าวได้มื้อเดียวคือตอนกลับมาจากไซค์งานตอนเกือบเที่ยงคืน บางครั้งหลับคาจานข้าวเลยทำงาน 6 วันครึ่งต่อสัปดาห์ มันทำให้เราเข้าใจตัวเองว่ามีเงินเยอะมหาศาลไม่มีเวลา ให้กับตัวเองและครอบครัวเงินมันก็ไร้ค่า เราขอให้มีเงินพอใช้มีเวลาให้กับ ตัวเองและครอบครัวก็พอ แต่งานรับเหมาก่อสร้างถ้าตัดสินใจทำก็รวยเร็วจริงๆ แต่ต้องทำงานทุกวันเลยไม่อยากทำกลับมาช่วยงานที่บ้านแทน
ทุกวันนี้ถ้าเป็นไปได้เกือบทุกวันอาทิตย์จะไปหาลูกเพื่อนที่กรุงเทพที่พึ่ง เกิดมาได้ 3 เดือนแทน เพื่อเติมเต็มหัวใจให้มีพลัง เพราะอยู่บ้านอย่างเดียวก็เบื่อๆแล้วเห็นพ่อ กับแม่กระหนุงกระหนิงกันแล้วอิจฉาอยากมีคู่ครองแบบแม่มั่ง หลายคนเคยบอกผมว่าอย่าแต่งงานเลยอยู่เป็นโสดดี แต่ผมอยากมีครอบครัวเพราะเหมือนผมไร้จุดหมายปลายทาง ไม่มีกำลังใจในการทำงาน ไม่รู้ว่าจะขยายธุรกิจไปเพื่อใครซึ่งในตอนนี้ก็ทำเพื่อพ่อแม่ แต่ถ้าวันหนึ่งพ่อแม่เสียไป น้องๆ ไม่ทำแล้วผมจะขยายธุรกิจไปเพื่อใครผมคิดแบบนี้ผมอยากมีเป้าหมายในชีวิตบ้าง มีเงินมากมายมหาศาลเป็นพันล้านตายไปก็เอาไปไม่ได้
คนที่เคยอิจฉาคนอื่นว่าดีกว่าเราขอให้ลองมองกับไปในข้อดีของตัวเองจะทำให้ ตัวคุณมีค่าอย่าได้ไปท้อแท้ชีวิตเลยขนาดตัวผมเองยังอิจฉาหลายๆคนเลยที่ต้อง ทำงานด้วยความลำบากแต่มีครอบครัวที่น่ารักมีความสุขเลย ของบ้างอย่างมีเงินล้นฟ้าก็ซื้อไม่ได้ซึ่งของผมนั้นก็คือการรู้จักและเข้าใจตัวเอง และอยากมีครอบครัว
ใครเป็นบ้างไหมมีชีวิตที่เพรียบพร้อมไม่ลำบากแต่อิจฉาคนที่ทำงานต้องผ่อนบ้านผ่อนรถแต่มีครอบครัวที่น่ารัก
ที่จริงปีที่แล้วกะขอแฟนแต่งงานซึ่งคบกันมา 5 ปีแทบไม่เคยทะเลาะกันเลย แต่แฟนก็ได้เลิกกับผมมาได้ปีกว่าแล้ว ตอนโดนบอกเลิกเสียใจมากแต่ไม่อยากกินเหล้าพอดีเจอรุ่นน้องชวนไปออกกำลังกายเลยได้เริ่มออกกำลังกาย เพราะสาเหตุนี้เลยทำให้เริ่มออกกำลังกายจริงๆจังๆเพราะไม่อยากอยู่บ้านมันทำให้คิดมาก
ผมไปวิ่งเกือบทุกเย็นกับกลุ่มพี่ๆที่วิ่งอยู่แล้ว บางครั้งเจอคนน่ารักพี่ๆเค้าก็บอกว่าให้เข้าไปจีบ แต่ผมก็ไม่ได้เข้าไปจีบได้แต่มองเพราะผมไม่กล้าและจีบไม่เป็น สมัยก่อนผมเป็นถึงเฮดสันทนาการมีความกล้ามากมาย แต่เดี๋ยวนี้ความกล้ามันหายไปหมดตามอายุ และอีกอย่างที่ไม่เข้าไปจีบเพราะผมวิ่งที่สนามจันทร์ซึ่งจะติดกับมหาวิทยาลัยหนึ่ง ส่วนมากจะเป็นเด็กนักศึกษามาออกกำลังกายซึ่งส่วนมากผู้หญิงที่เรียนมหาวิทยาลัยอยากแต่งงานเมื่อเกือบอายุ 30 แต่ผมอยากคบสักปีสองปีแล้วแต่งงานมีลูกจึงต้องพยายามมองหาคนที่อายุสัก 28-30 ใครๆก็บอกว่าผมอายุยังน้อยผู้ชาย 40 ก็แต่งได้แต่ผมก็อยากรีบมีครอบครัว และผมมีปมด้อยเล็กน้อย คือ น้องคน เล็กสุดของผมเกิดมาพิการทางการได้ยินเพราะแม่ผมมีน้องคนนี้ตอนอายุ 30 ปลายๆ เลยเป็นปมด้อยเล็กๆในใจผมไม่อยากมีลูกตอนอายุเยอะๆ
ส่วนอาชีพผมก็ยากที่จะเจอผู้หญิงส่วนมากจะเจอแต่ผู้ชายเพราะที่บ้านทำธุรกิจจำหน่ายอะไหล่รถยนต์ซึ่งมีแต่ช่างจะมาซื้อ
ไม่เคยคาดคิดเลยจากสมัยตอนเรียนเกเรตามประสาวัยรุ่น คือ กินเหล้า สูบ บุหรี่ เล่นการพนัน กลับกลายมาเป็นออกกำลังกาย ไม่ค่อยกินเหล้า เลิก สูบบุหรี่ เลิกเล่นการพนัน สวดมนต์ก่อนนอนกลายเป็นคนไปอีกคนเลย
ขอท้าวความหน่อย
ผมเป็นลูกชายคนโต สมัยก่อนฐานะทางบ้านไม่ค่อยดี ที่บ้านเริ่มค้าขายเกี่ยว กับอะไหล่รถยนต์ ผมเป็นลูกคนโตเลยต้องช่วยงานที่บ้านตลอด แม่ผมก็สอนทำอาหาร สอนเย็บปักถักร้อย แม่บอกว่าโตขึ้นถ้าไม่มีคู่จะได้อยู่ได้คนเดียวเหมือนแม่จะรู้อนาคตเลย
ตอนเรียนจบใหม่ๆเคยคุยกับเพื่อนว่าทำงานอะไรก็ได้ลำบากก็ได้ขอให้ได้เงินเยอะๆ แต่เพื่อนก็บอกว่าเค้าขอมีรายได้ไม่ขัดสนมีบ้านมีรถมีครอบครัวก็พอแล้ว พอเราทำงานก็ได้ทำงานกับบริษัทญี่ปุ่นแห่งหนึ่งได้เงินเดือนอาจไม่ค่อยเยอะแต่ได้โอทีเยอะมากทำได้สักครึ่งปี ญาติก็ตามจีบให้ไปช่วยงานเค้าทำ เกี่ยวกับก่อสร้างและตกแต่งภายใน ตอนแรกก็คิดอยู่นานเพราะงานลำบากกว่าเดิมเยอะรายได้ก็น้อยกว่าเดิมเยอะแต่คิดว่าไปหาความรู้แล้วมาเปิดเองบ้างผมเลยไป ช่วยญาติทำมาได้สัก 3 ปีความคิดจากที่ว่าอยากมีเงินเยอะๆรวยๆกลับกลายมาเป็นมีเงินพอใช้ไม่ลำบากและได้มีเวลาให้ตัวเองและครอบครัวพอเพราะตอนทำงานกับญาติคุมไซค์งานวันหนึ่งต้องวิ่งไปคุมงานอย่างน้อย 3 ที่ต่อวันในกทม. ซึ่งในกทม.รถติดมากเหนื่อยมากบางวันต้องวิ่งไปไซค์งานพัทยาบ้างอยุธยาบ้าง วันหนึ่งทานข้าวได้มื้อเดียวคือตอนกลับมาจากไซค์งานตอนเกือบเที่ยงคืน บางครั้งหลับคาจานข้าวเลยทำงาน 6 วันครึ่งต่อสัปดาห์ มันทำให้เราเข้าใจตัวเองว่ามีเงินเยอะมหาศาลไม่มีเวลา ให้กับตัวเองและครอบครัวเงินมันก็ไร้ค่า เราขอให้มีเงินพอใช้มีเวลาให้กับ ตัวเองและครอบครัวก็พอ แต่งานรับเหมาก่อสร้างถ้าตัดสินใจทำก็รวยเร็วจริงๆ แต่ต้องทำงานทุกวันเลยไม่อยากทำกลับมาช่วยงานที่บ้านแทน
ทุกวันนี้ถ้าเป็นไปได้เกือบทุกวันอาทิตย์จะไปหาลูกเพื่อนที่กรุงเทพที่พึ่ง เกิดมาได้ 3 เดือนแทน เพื่อเติมเต็มหัวใจให้มีพลัง เพราะอยู่บ้านอย่างเดียวก็เบื่อๆแล้วเห็นพ่อ กับแม่กระหนุงกระหนิงกันแล้วอิจฉาอยากมีคู่ครองแบบแม่มั่ง หลายคนเคยบอกผมว่าอย่าแต่งงานเลยอยู่เป็นโสดดี แต่ผมอยากมีครอบครัวเพราะเหมือนผมไร้จุดหมายปลายทาง ไม่มีกำลังใจในการทำงาน ไม่รู้ว่าจะขยายธุรกิจไปเพื่อใครซึ่งในตอนนี้ก็ทำเพื่อพ่อแม่ แต่ถ้าวันหนึ่งพ่อแม่เสียไป น้องๆ ไม่ทำแล้วผมจะขยายธุรกิจไปเพื่อใครผมคิดแบบนี้ผมอยากมีเป้าหมายในชีวิตบ้าง มีเงินมากมายมหาศาลเป็นพันล้านตายไปก็เอาไปไม่ได้
คนที่เคยอิจฉาคนอื่นว่าดีกว่าเราขอให้ลองมองกับไปในข้อดีของตัวเองจะทำให้ ตัวคุณมีค่าอย่าได้ไปท้อแท้ชีวิตเลยขนาดตัวผมเองยังอิจฉาหลายๆคนเลยที่ต้อง ทำงานด้วยความลำบากแต่มีครอบครัวที่น่ารักมีความสุขเลย ของบ้างอย่างมีเงินล้นฟ้าก็ซื้อไม่ได้ซึ่งของผมนั้นก็คือการรู้จักและเข้าใจตัวเอง และอยากมีครอบครัว