วันนี้คุยกับแม่เรื่อง อากู๋ ของผมที่นอนเป็นผักมาหลายปีแล้ว

จำความได้ก็ตั้งแต่ผมเป็นเด็กตัวเล็กๆเลย

จนป่านนี้ครอบครัวอากู๋แกยังยื้อไว้ (20 กว่าปีแล้ว) โดยหวังว่าซักวันแกจะกลับมาได้




แม่ผมแกบอกเลยว่า ถ้าม๊าเป็นไรไปแบบอากู๋อย่ายื้อไว้ ปล่อยให้ม๊าไป อย่าทรมาณม๊า

ฟังในมุมมองของแม่ผมก็ถูกครับ ไม่เพียงแค่ทรมาณคนป่วย ลูกหลานก็ทรมาณด้วยคือต้องรอไปเรื่อยๆไม่รู้จะกลับมาเมื่อไร

แล้วถ้ากลับมามั่นใจได้มั้ยว่าจะกลับมีสติเหมือนก่อนที่จะหลับไป

นิ่แม่ผมก็ไปบริจาคร่างกายไว้แล้ว แกเตรียมพร้อมมาก







มาถึงตัวผมนะ ตอนนี้ก็อาจจะคล้อยตามแกนะ แต่พอถึงเวลาผมจะทำได้หรือเปล่า ให้หมอถอดเครื่องช่วยหายใจแม่ตัวเองเนี่ย