เรามีเรื่องราวความรักที่ยังตัดสินใจ และหาคำตอบไม่ได้ อยากมาระบายความรู้สึกและถามความเห็นเพื่อนๆค่ะ และนี้ก็เป็นกระทู้แรกของเราด้วย - -"
เราเรียนจบและทำงานแล้วในบริษัทเอกชนแห่งหนึ่ง เงินเดือนค่อนข้างสูงเลยทีเดียว และหน้าตาไม่ได้ย่ำแย่
2ปีก่อน เราเพิ่งเลิกกับแฟนคนเก่าที่คบกันมานานถึงห้าปี ด้วยเหตุผลที่ว่าเราเป็นคนรักที่แย่มาก ไม่เคยเห็นความสำคัญของเขา และไม่พยายามเข้าใจในตัวเขา ให้ความสำคัญกับคนอื่นก่อนเสมอ จึงทำให้เขาตัดสินใจทิ้งเราไป และคบกับผู้หญิงคนใหม่ที่ดีกว่า. จากนั้นชีวิตของเราเปลี่ยนไปมาก เราตัดสินใจทำทุกอย่างเพื่อให้ตัวเองสวยและดูดี ออกไปกินเหล้าเข้าผับทุกวันเพราะไม่อยากนอนร้องไห้อยู่ในห้อง ช่วงนั้นมีผู้ชายเยอะมากเข้ามาในชีวิต เข้ามาให้เลือก แต่ละคนก้อดูดีมีฐานะเกือบหมด แต่วันนึงฉันพบกับผู้ชายคนนึง ซึ่งเป็นแฟนในปัจจุบันของฉัน ขอเรียกเขาว่าวายละกันค่ะ วายเป็นนักศึกษาอยู่ ที่กำลังจะเป็นนายช่างในอีกไม่กี่เดือน เด็กกว่าเราสามปี ตอนนั้นเราไม่เคยสนใจมองผู้ชายคนนี้เลย เพราะเพื่อนๆเขาบอกว่าเขามีแฟนอยู่ และหน้าตาเขาก้อไม่ได้สะดุดตา มีแต่หุ่นสูงๆ สูงสัก185 cm ได้ที่เราจำผู้ชายคนนี้ได้
หลายเดือนถัดมาเรามีโอกาสได้เจอกับวายอีกครั้ง คราวนี้เรารู้สึกได้นิดนึงว่าหากเราออกไปไหนกับเพื่อนเค้า เราจะเห็นเค้าตลอด ทั้งที่เมื่อก่อนไม่เคย เราคุยกันผ่านทางเฟสทุกวัน ไม่มีวันไหนเลยที่วายเห็นเราออนแล้วจะไม่ทักมา ในที่สุดเราก้อเริ่มใจอ่อน ในวันที่วายเห็นเราอัพสเตตัสในเฟสถึงชายคนนึงที่เราแอบชอบ (จริงๆเราก้อหมายถึงเค้านั่นแหละ >~<) วายรีบโทรมาหาเรา และถามว่า "พี่ครับ พี่ชอบใครอยู่ครับ บอกผมได้มั้ย ผมจะได้ทำตัวถูก" จากวันนั้นเราก้อเลยลองคบและคุยกัน และบอกว่ายกตำแหน่งให้เธอเป็นที่หนึ่งในบรรดาผู้ชายที่เข้ามาจีบทั้งหมด
พอเราเริ่มคบกัน วายเป็นผู้ชายที่น่ารักมาก คอยดูแลเอาใจใส่เราตลอดเวลา ยุงไม่ให้ไต่ ไรไม่ให้ตอม ถ้าถือของก้อจะแย่งไปจากมืออย่างรวดเร็ว เราถูกเค้าอุ้มขึ้นแล้วหมุนไปรอบตอนที่เค้ารู้ว่าโปรเจกตัวสุดท้ายผ่าน แล้วเค้าดีใจมาก มันเหมือนฉากในหนังที่ผู้หญิงมักจะใฝ่ฝันกันเลย ( มันเป็นความฝันที่ไม่คิดว่าจะเป็นจริงได้เพราะเราเป็นผู้หญิงตัวใหญ่สูง 168 ). เขาเอามือมาจับและปัดเท้าตอนที่เราบอกว่าปวดเท้ามากจากเจ้าส้นสูงตัวแสบ และแบกเราขึ้นหลังโดยไม่อิดออด. ความรู้สึกดีๆพวกนั้น วนเวียนในหัวเราตลอด เค้าทำให้เรารู้สึกว่าเราโชคดีจังที่ได้รู้จักเค้า
เราคบกันมาเรื่อยๆช่วงระยะเกือบสองปีนี้ ช่วยกันฝ่าฟันอุปสรรค เค้าให้กำลังในเราตอนที่เตรียมสอบโท คอยอยู่ข้างๆ เราให้กำลังใจเค้าตอนที่เค้าว่างงานและเตรียมตัวสอบเข้างานต่างๆ เรียกว่านั่งกอดคอกันร้องไห้เลยทีเดียว เราและเค้าไม่ได้อยู่ด้วยกัน ย้ายที่ทำงานไปหลายๆที่ต่สงฝ่ายเมื่อว่างก้อจะไปหาและให้กำลังใจกันและกันเสมอ
จนเมื่อเดือนก่อนเค้าสอบติดบริษัทแห่งนึงได้ วายมีกิจกรรมมากมายที่ต้องทำ ทั้งของการงานที่วายบอกว่าเครียดและมีงานเยอะมาก และทั้งการเข้าสังคมที่เค้าจะเอาเวลาว่างที่มีไปใช้ชีวิตร่วมกับเพื่อนร่วมงานพวกนั้น เรียกได้ว่าเวลาว่างให้เราแทบไม่มี โทรไปก้อบอกว่ายุ่ง ทั้งๆที่บางทีก้อปค่กินข้าวและกินเหล้ากับเพื่อนของเขา
ความเอาใจใส่ การดูแลเราของวายเปลี่ยนไปจากหน้ามือเป็นหลังมือเลยค่ะ จากผู้ชายที่ตื่นเช้ามาโทรหาเราทุกวัน โทรหาเราทุกครั้งเพื่อถามเราว่าเหนื่อยมั้ย กินข้าวรึยัง ส่งเราเข้านอนทุกคืน ตอนนี้ไม่เหลือเลยค่ะ มีแต่เสียงแข็งๆที่ได้รับกลับมาจากปลายสายเวลาโทรไปหา ไม่สนใจชีวิตและเรื่องราวของเราอีกต่อไป
เรารู้สึกเหมือนตังเองตกลงเหวเลยค่ะ เจ็บจนร้องไห้มาเกือบครึ่งเดือนแล้ว
พยายามอธิบายความรู้สึกให้วายฟังว่าเป็นยังไง เขาก้อแทบไม่สนใจ พูดว่าเหมือนเดิม เราอย่าหาเรื่องเค้าได้มั้ย เขาเครียดพอแล้ว
แต่เราไม่เข้าใจว่าความเครียดของเขาคือการออกไปสังสรรค์กับเพื่อนๆหรอ การที่เอาเวลาว่างไปเที่ยวไปเข้าสังคม
ตอนนี้เรารู้สึกเหนื่อยมากเลย คิดว่าเราจะทำยังไงต่อไปดี จะรอเพื่อให้เค้าปรับตัวเค้าก่อนดีมั้ย หรือว่าถ้ารอต่อไปเราจะต้องรับความรู้สึกนี้ไปตลอดชีวิตรึป่าว
เราก้ออายุใกล้เลขสามแล้ว ถ้าคบกันแล้วมองไม่เห็นอนาคตแบบนี้ เราควรจะทำยังไงดีคะ
เราจะลองเปิดใจให้คนที่รักเราและพร้อมจะดูแลเราเข้ามาแทนที่ หรือเราควรจะอยู่รอคนที่เรารักกโดยไม่รู้อนาคตดีคะ
เราควรจะรอหรือตัดใจจากเค้าดี
เราเรียนจบและทำงานแล้วในบริษัทเอกชนแห่งหนึ่ง เงินเดือนค่อนข้างสูงเลยทีเดียว และหน้าตาไม่ได้ย่ำแย่
2ปีก่อน เราเพิ่งเลิกกับแฟนคนเก่าที่คบกันมานานถึงห้าปี ด้วยเหตุผลที่ว่าเราเป็นคนรักที่แย่มาก ไม่เคยเห็นความสำคัญของเขา และไม่พยายามเข้าใจในตัวเขา ให้ความสำคัญกับคนอื่นก่อนเสมอ จึงทำให้เขาตัดสินใจทิ้งเราไป และคบกับผู้หญิงคนใหม่ที่ดีกว่า. จากนั้นชีวิตของเราเปลี่ยนไปมาก เราตัดสินใจทำทุกอย่างเพื่อให้ตัวเองสวยและดูดี ออกไปกินเหล้าเข้าผับทุกวันเพราะไม่อยากนอนร้องไห้อยู่ในห้อง ช่วงนั้นมีผู้ชายเยอะมากเข้ามาในชีวิต เข้ามาให้เลือก แต่ละคนก้อดูดีมีฐานะเกือบหมด แต่วันนึงฉันพบกับผู้ชายคนนึง ซึ่งเป็นแฟนในปัจจุบันของฉัน ขอเรียกเขาว่าวายละกันค่ะ วายเป็นนักศึกษาอยู่ ที่กำลังจะเป็นนายช่างในอีกไม่กี่เดือน เด็กกว่าเราสามปี ตอนนั้นเราไม่เคยสนใจมองผู้ชายคนนี้เลย เพราะเพื่อนๆเขาบอกว่าเขามีแฟนอยู่ และหน้าตาเขาก้อไม่ได้สะดุดตา มีแต่หุ่นสูงๆ สูงสัก185 cm ได้ที่เราจำผู้ชายคนนี้ได้
หลายเดือนถัดมาเรามีโอกาสได้เจอกับวายอีกครั้ง คราวนี้เรารู้สึกได้นิดนึงว่าหากเราออกไปไหนกับเพื่อนเค้า เราจะเห็นเค้าตลอด ทั้งที่เมื่อก่อนไม่เคย เราคุยกันผ่านทางเฟสทุกวัน ไม่มีวันไหนเลยที่วายเห็นเราออนแล้วจะไม่ทักมา ในที่สุดเราก้อเริ่มใจอ่อน ในวันที่วายเห็นเราอัพสเตตัสในเฟสถึงชายคนนึงที่เราแอบชอบ (จริงๆเราก้อหมายถึงเค้านั่นแหละ >~<) วายรีบโทรมาหาเรา และถามว่า "พี่ครับ พี่ชอบใครอยู่ครับ บอกผมได้มั้ย ผมจะได้ทำตัวถูก" จากวันนั้นเราก้อเลยลองคบและคุยกัน และบอกว่ายกตำแหน่งให้เธอเป็นที่หนึ่งในบรรดาผู้ชายที่เข้ามาจีบทั้งหมด
พอเราเริ่มคบกัน วายเป็นผู้ชายที่น่ารักมาก คอยดูแลเอาใจใส่เราตลอดเวลา ยุงไม่ให้ไต่ ไรไม่ให้ตอม ถ้าถือของก้อจะแย่งไปจากมืออย่างรวดเร็ว เราถูกเค้าอุ้มขึ้นแล้วหมุนไปรอบตอนที่เค้ารู้ว่าโปรเจกตัวสุดท้ายผ่าน แล้วเค้าดีใจมาก มันเหมือนฉากในหนังที่ผู้หญิงมักจะใฝ่ฝันกันเลย ( มันเป็นความฝันที่ไม่คิดว่าจะเป็นจริงได้เพราะเราเป็นผู้หญิงตัวใหญ่สูง 168 ). เขาเอามือมาจับและปัดเท้าตอนที่เราบอกว่าปวดเท้ามากจากเจ้าส้นสูงตัวแสบ และแบกเราขึ้นหลังโดยไม่อิดออด. ความรู้สึกดีๆพวกนั้น วนเวียนในหัวเราตลอด เค้าทำให้เรารู้สึกว่าเราโชคดีจังที่ได้รู้จักเค้า
เราคบกันมาเรื่อยๆช่วงระยะเกือบสองปีนี้ ช่วยกันฝ่าฟันอุปสรรค เค้าให้กำลังในเราตอนที่เตรียมสอบโท คอยอยู่ข้างๆ เราให้กำลังใจเค้าตอนที่เค้าว่างงานและเตรียมตัวสอบเข้างานต่างๆ เรียกว่านั่งกอดคอกันร้องไห้เลยทีเดียว เราและเค้าไม่ได้อยู่ด้วยกัน ย้ายที่ทำงานไปหลายๆที่ต่สงฝ่ายเมื่อว่างก้อจะไปหาและให้กำลังใจกันและกันเสมอ
จนเมื่อเดือนก่อนเค้าสอบติดบริษัทแห่งนึงได้ วายมีกิจกรรมมากมายที่ต้องทำ ทั้งของการงานที่วายบอกว่าเครียดและมีงานเยอะมาก และทั้งการเข้าสังคมที่เค้าจะเอาเวลาว่างที่มีไปใช้ชีวิตร่วมกับเพื่อนร่วมงานพวกนั้น เรียกได้ว่าเวลาว่างให้เราแทบไม่มี โทรไปก้อบอกว่ายุ่ง ทั้งๆที่บางทีก้อปค่กินข้าวและกินเหล้ากับเพื่อนของเขา
ความเอาใจใส่ การดูแลเราของวายเปลี่ยนไปจากหน้ามือเป็นหลังมือเลยค่ะ จากผู้ชายที่ตื่นเช้ามาโทรหาเราทุกวัน โทรหาเราทุกครั้งเพื่อถามเราว่าเหนื่อยมั้ย กินข้าวรึยัง ส่งเราเข้านอนทุกคืน ตอนนี้ไม่เหลือเลยค่ะ มีแต่เสียงแข็งๆที่ได้รับกลับมาจากปลายสายเวลาโทรไปหา ไม่สนใจชีวิตและเรื่องราวของเราอีกต่อไป
เรารู้สึกเหมือนตังเองตกลงเหวเลยค่ะ เจ็บจนร้องไห้มาเกือบครึ่งเดือนแล้ว
พยายามอธิบายความรู้สึกให้วายฟังว่าเป็นยังไง เขาก้อแทบไม่สนใจ พูดว่าเหมือนเดิม เราอย่าหาเรื่องเค้าได้มั้ย เขาเครียดพอแล้ว
แต่เราไม่เข้าใจว่าความเครียดของเขาคือการออกไปสังสรรค์กับเพื่อนๆหรอ การที่เอาเวลาว่างไปเที่ยวไปเข้าสังคม
ตอนนี้เรารู้สึกเหนื่อยมากเลย คิดว่าเราจะทำยังไงต่อไปดี จะรอเพื่อให้เค้าปรับตัวเค้าก่อนดีมั้ย หรือว่าถ้ารอต่อไปเราจะต้องรับความรู้สึกนี้ไปตลอดชีวิตรึป่าว
เราก้ออายุใกล้เลขสามแล้ว ถ้าคบกันแล้วมองไม่เห็นอนาคตแบบนี้ เราควรจะทำยังไงดีคะ
เราจะลองเปิดใจให้คนที่รักเราและพร้อมจะดูแลเราเข้ามาแทนที่ หรือเราควรจะอยู่รอคนที่เรารักกโดยไม่รู้อนาคตดีคะ