แม่ป่วยเป็นมะเร็งเม็ดเลือดขาวขอมาอยู่ด้วยแต่...ไม่อยากให้มา แบบนี้เรียกว่าอกตัญญูใช่ไหมคะ?

ผมเคยเจอเหตุการณ์แบบคุณนะ จะเล่าให้ฟังแล้วกันครับ
เรื่องนี้เป็นอุทาหรณ์สำหรับคนหลายๆคนได้นะ จะว่าผมอกตัญญู...ก็ไม่รู้เหมือนกัน
บางทีมันอาจจะใช่ เพราะทุกวันนี้ผมก็ยังรู้สึกผิดและรู้สึกว่าเป็นต้นเหตุที่ทำให้เรื่องเป็นแบบนี้อยู่

เริ่มจากคุณแม่ผม เป็นคนที่ติดการพนันอย่างรุนแรง ทุกรูปแบบ ทุกอย่าง จัดหนัก จัดเต็มมากๆ
และพ่อกับแม่ผมหย่ากันตั้งแต่ผมยังเด็ก ผมเองก็ไม่รู้ว่าเพราะสาเหตุนี้หรือเปล่า
แต่ผมเลือกที่จะอยู่กับแม่ เพราะแม่ค่อนข้างจะตามใจผมมากกว่า -_-

ผมไม่รู้หรอกนะ ว่าแม่เขามีหนี้ตั้งแต่เมื่อไร แต่มารับรู้เรื่องของเขามากขึ้น ก็ตอนที่ผมกำลังจะเรียนจบน่ะแหล่ะ

ผมรู้ว่าเขามีหนี้ประมาณ 5 แสน ผมรู้ว่าเขาไม่สามารถหมุนเงินได้ทัน
แต่ถึงกระนั้น ผมก็ไม่ได้ใส่ใจอะไรมาก ผมไม่ค่อยจะกลับบ้าน ไม่ค่อยได้ไปเจอหน้าเขา เจอกันสักครึ่งปีครั้งได้มั้ง
(เลวร้ายไหมครับ - -)

ทุกครั้งที่กลับบ้าน ผมจะเห็นแม่ซูบลง หน้าตามีริ้วรอยมากขึ้น และผมเริ่มเปลี่ยนเป็นสีเทาๆ
เราคุยกันไม่กี่คำ บางทีเราก็ออกไปกินข้าวด้วยกัน บางครั้งผมก็ชวนแม่ออกไปเดินเล่นข้างนอก เพราะเห็นเขาเครียด
ก็กะว่าไปเดินสวนสาธารณะใกล้ๆบ้าน ให้สบายใจ ให้ผ่อนคลายบ้าง แต่เขาก็ไม่ค่อยออกไปกับผมหรอก
เขามักจะบอกว่า ไม่มีเงิน แล้วก็นอนอยู่บนเปลดูทีวีต่อไป

อ้อ ลืมบอกว่าที่บ้านผมเป็นร้านขายเสื้อผ้าครับ...นอกจากรายได้จากการพนัน ก็มีส่วนนี้แหล่ะเข้ามาช่วยนิดนึง

มีช่วงหนึ่งที่ผมเริ่มทำงาน แม่ผมถามว่า ผมสามารถกู้เงินได้ไหม สัก 5 แสน แล้วแม่จะทยอยจ่ายคืนให้ เดือนละเท่าไรๆก็ว่ากันไป
ผมทำไงรู้ไหม...?
ผมปฏิเสธแม่ และถามเขาว่า...
ถ้าผมกู้เงินให้แม่ 5 แสน เพื่อให้แม่ไปใช้หนี้ ผมจะทราบได้อย่างไรว่าในอนาคต แม่จะไม่กลับไปวงพนันอีก แม่จะไม่ทำแบบเดิมอีก?

ที่ผมพูดแบบนั้น เพราะพ่อผมเคยให้เงินแม่เพื่อไปใช้หนี้ แม่บอกกับพ่อว่า ถ้าหนี้หมด แม่จะเลิกเล่นการพนัน
แต่สุดท้าย ก็กลับมาเป็นเหมือนเดิม... (อันนี้พ่อผมมาเล่าให้ฟังช่วงที่ผมเริ่มทราบข่าวเรื่องหนี้ของแม่)

แม่ก็เงียบครับ ส่วนผมก็ทำงานของผมต่อไป กลับบ้านสักสองสามเดือนครั้ง เพื่อไปดูเขาบ้าง

มีวันหนึ่ง ขณะที่ผมกำลังทำงาน แม่ผมโทรมาหา ร้องไห้ บอกว่าไม่ไหวแล้ว อยู่ไม่ไหว...ผมตกใจมาก ผมรีบกลับบ้านในเย็นวันนั้นเพื่อไปหาเขา
พอผมไปถึง ก็พบกับแม่ ที่ดูซูบลงกว่าเดิม เยอะมาก...มากๆ ผมนั่งข้างๆ เฝ้าแม่ที่นอนซมอยู่บนเตียง

สิ่งที่ผมเห็น คือแววตาของคนที่นับวันรอความตาย...มันดูเทาๆ มืดมัว ไม่เหมือนแววตาของคนทั่วไปเลยสักนิดเดียว
มือที่ผมจับ เป็นมือหยาบๆกร้านๆ ของคนที่ทำงานหนัก ผมก็ไม่แน่ใจนัก ว่ามันจะมีแรงทำงานต่อไปแค่ไหน..

แม่เอาแต่พูดว่า "แม่โง่เอง ที่ทำแบบนี้ ที่เลือกเดินทางนี้"
ผมก็ได้แต่กลั้นน้ำตาไว้ แต่ไม่ได้พูดอะไรออกไป...เพราะก่อนหน้านี้ ผมบอกเขาแล้ว เตือนเขาแล้ว ให้ทำแต่อาชีพสุจริต
ผมบอกเขาว่าการพนันนำมาแต่ความหายนะทั้งนั้น
ผมขอให้เขาเลิก แต่เขาก็ตอบผมกลับแค่ว่า "เลิกทำ แล้วจะเอาอะไรกิน"
อืม...ผมก็ไม่รู้เหมือนกัน

ผมนอนค้างอยู่บ้านวันนึง และเมื่อผมเห็นเขาดีขึ้น ผมจึงกลับไปทำงานต่อที่กรุงเทพ

ผ่านมาได้สักระยะหนึ่ง อยู่ๆแม่ก็โทรมาหาผม
บอกกับผมว่า แม่จะนำบ้าน (ซึ่งเป็นบ้านที่พ่อให้ผมตอนเด็กๆ แต่ยังเป็นชื่อแม่ เป็นคนละที่อยู่กับที่อยู่ปัจจุบันนะครับ) ไปขาย เพื่อเอาเงินไปใช้หนี้...

คำถามแรกของผมคือ...บ้านนี้ ถ้าขายแล้ว สามารถโปะหนี้ได้หมดไหม?
คำตอบคือ..."ไม่"

ผมจึงแนะนำว่าอย่าขาย ให้ปล่อยเช่าต่อ แล้วเอาเงินทุนส่วนนั้นมาหมุนเวียนธุรกิจไปก่อน
ไว้รอให้ราคามันขึ้นมาอีกสักหน่อยค่อยขายก็ยังได้เลย (บ้านอยู่ในพื้นที่ที่กำลังเจริญ ถนนเพิ่งตัดผ่านใหม่)

เขาบอกผมว่า เขาแค่มาบอกว่าจะขาย เขาไม่ได้กำลังขอบ้านนี้จากผม...
สุดท้ายผมเลยบอกเขาว่า โอเค ถ้าขายแล้วสบายใจ ก็ขายไปเถอะ
จริงๆในใจผมก็แอบเคืองนะ ผมก็ไม่ได้หวงสมบัติหรืออะไร แต่ผมคิดว่ามันน่าจะคุ้มกว่านี้
หากเราปล่อยให้ราคามันขึ้นไปจนสามารถโปะหนี้ทั้งหมดได้ทีเดียว หรือเพิ่มเติมเงินจากส่วนอื่นๆได้มากพอที่จะปิดยอดหนี้ไปทีเดียว
โดยที่เราสามารถจ่ายดอกเบี้ย จากค่าเช่าบ้าน และส่วนอื่นๆได้
ตอนนั้นผมคิดแค่นี้จริงๆ...
และเมื่อจบจากบทสนทนาบนโทรศัพท์นี้ ผมกับแม่ก็ไม่ได้คุยกันประมาณสองอาทิตย์...

ผมจำได้เลย เช้าวันเสาร์ ผมมีสอนพิเศษ กำลังนอนงัวเงียอยู่บนเตียง มีเสียงโทรศัพท์ดังขึ้นมา
ปลายสายเป็นน้าของผม ที่มักจะมาช่วยแม่ทำงานในวันหยุดสุดสัปดาห์..
น้ำเสียงของน้าดูแปลกๆ และดูตกใจมาก ผมจึงถามว่าเกิดอะไรขึ้น

น้าบอกกับผมว่า...
แม่ของผม เสียชีวิตแล้ว
เขาผูกคอตายบนบ้าน น่าจะเสียตั้งแต่ช่วงกลางคืน

ผมช็อกเลยครับ
วินาทีนั้น ผมตัวชาไปหมด ไม่รู้สึกอะไรเลย สมองผมว่างเปล่า

ผมถามน้าอีกครั้งเพื่อความแน่ใจว่าเกิดอะไรขึ้น..และก็ได้รับคำตอบเดิม พร้อมกับเสียงสะอื้นของน้า
น้าบอกกับผมว่าให้รีบกลับบ้านให้เร็วที่สุด เพื่อที่จะได้ให้การกับตำรวจ เพื่อการจัดการเรื่องของศพ ฯลฯ

เมื่อผมกลับไปถึงบ้าน ผมไม่เห็นศพของแม่แล้ว เขาขนศพไปไว้ที่โรงพยาบาลเรียบร้อย...

วันที่ผมไปรับศพแม่..พอเห็นหน้าเขา ผมก็รู้สึกเศร้าอย่างบอกไม่ถูก
แต่ก็ต้องกลั้นน้ำตาไว้ ไม่อยากให้ใครรู้ว่าผมเสียใจมากที่เรื่องต้องจบแบบนี้..

ทั้งชีวิตผมเกิดมา ยังไม่มีโอกาสได้ตอบแทนเขาเท่าไรเลย
ตอนเด็กๆเขามักจะถามผมเสมอว่า เมื่อผมโต ผมจะเลี้ยงดูเขาไหม
และทุกครั้ง ผมจะตอบเขาว่า แน่นอน! ผมจะเลี้ยงดูเขา

แต่ในความเป็นจริง มันไม่ใช่...ผมปล่อยแม่ของผมไว้ที่บ้าน ส่วนตัวผมก็ทำงานอยู่ที่กรุงเทพ มาเยี่ยมเขานานๆครั้ง
ถึงจะให้เงินเขา แต่มันก็แทบจะไม่ช่วยปลดหนี้ให้เขาได้เลย
และแทนที่ผมจะอยู่หอ แล้วกู้เงินให้เขาเพื่อเอาไปปลดหนี้ ผมซื้อคอนโดแทน... เป็นไงครับ แบบนี้อกตัญญูไหม

เขาเคยขอว่าอยากจะมาอยู่กับผมที่คอนโด
ผมก็ให้เขามา แต่ผมบอกเขาแค่ว่า ตอนนี้ฐานะเงินเดือนผมอาจจะยังไม่เพียงพอที่จะเลี้ยงคนสองคนพร้อมกัน
เขาอาจจะต้องทำงานเพิ่ม และคงต้องหาจ๊อบเล็กๆทำ
เขาก็ไม่ได้ว่าอะไร แต่เรื่องนี้ก็เงียบไป...

จนสุดท้าย บทสรุปก็เป็นอย่างที่เห็น...ผมก็ยังคงรู้สึกผิดมาจนถึงทุกวันนี้

มันอาจจะดูแปลกๆ เพราะจริงๆรายละเอียดมันเยอะมาก ผมอาจจะเล่าได้ไม่หมด
แต่นี่ก็เป็นส่วนสาระสำคัญที่อาจจะพอให้คนหลายๆคนตระหนักว่า

อะไรคือสิ่งที่สำคัญจริงๆสำหรับคำว่า "ครอบครัว"
และหากไม่มีพ่อ ไม่มีแม่ จะมีเราในวันนี้ได้หรือเปล่า?

ผมเกิดและโตมาโดยที่พ่อแม่แยกทางกัน ผมไม่ได้รับความอบอุ่นจากทั้งสองฝ่าย
ผมใช้ชีวิตอยู่ตัวคนเดียวตั้งแต่จบม.ปลาย แต่พ่อกับแม่ยังให้เงินผมในการเรียนช่วงมหาวิทยาลัย ซึ่งก็ไม่ได้มากมายสำหรับหลายๆคน
จนปัจจุบัน ผมก็ยังอยู่ตัวคนเดียว... (พ่อผมก็สไตล์นี้เหมือนกัน แต่เขาละทางโลกแล้วครับ)

ก็ลองกลับไปคิดดูแล้วกันครับ