ก่อนอื่น เราขอพื้นที่ระบายสักนิดนะคะ

เราเกิดมาในครอบครัวที่ไม่ได้ลำบาก พอมีพอกิน มีพี่สาว1คน เราเป็นคนลูกคนเล็ก พ่อแม่รักกันไม่เคยมีเรื่องทะเลาะ เราถือว่าเราโชคดีมาก
แต่ปัญหาทุกวันนี้มันเกิดจากอะไรเราก็ไม่เข้าใจเลย

พี่สาวเราไม่เคยรักเราเลย ตั้งแต่เด็กๆ พี่สาวเราชอบตีเรา ด่าเราตลอด (เราก็สู้กลับค่ะ ออกแนวพี่น้องทะเลาะกัน ไม่มีอะไรมาก) แต่เวลาเค้าอารมณ์ดีเค้าก็จะดีมาก พอเริ่มโต ต่างคนต่างแยกย้ายไปเรียน ด้วยนิสัยเราเป็นคนเงียบๆ ไม่ค่อบยุ่งอะไรกับใคร ไม่เที่ยวไม่ชอบออกไปไหนอยู่ติดบ้าน ก็จะมีปัญหาขัดแย้งกับพี่สาวตลอด เพราะพี่ค่อนข้างชอบเที่ยว ชอบสังคม เป็นที่รู้จักของคนมากมาย ผิดกับเราที่ไม่ค่อยรู้จักใคร

ปัญหาที่เกิดขึ้นก็คือ พี่สาวเราเค้ามาเที่ยวหาคนที่เค้าชอบ ซึ่งอยู่ใกล้ที่พักเรา เราก็ไม่ได้ว่าอะไร ดีใจที่มีเพื่อน เพราะเวลาเค้าอารมณ์ดีเค้าจะคุยสนุกมาก ตลกมาก แต่เค้ามักทำเรื่องที่เราไม่ชอบเช่น ไปนั่งกินเหล้ากับคนแปลกหน้าแล้วบอกข้อมูลคนอื่น ว่ามีน้องสาว น้องอยู่คนเดียว อยู่ห้องเลขที่เท่าไหร่ หรือไปคบคนที่มีประวัติไม่ค่อยดี แล้วมาพาที่ห้องของเรา จนทำให้มีปากเสียงกันสม่ำเสมอ  

ที่หนักสุดคือ ทะเลาะกันแล้วเค้าชอบใช้กำลังทำร้ายเราตลอด บางทีก็บีบคอเรา ซึ่งนาทีนั้น อารมณ์กลัวตายเป็นยังไงรู้เลยค่ะ มือไม้เราตีไปสะเปะสะปะ ใช้ทั้งเล็บ ทั้งมือทั้งเท้า พยายามเอาตัวรอด (พี่เราตัวใหญ่กว่าเรามากค่ะ เรามักจะสู้แรงเค้าไม่ไหว) ซึ่งแต่ละครั้งที่มีปัญหากัน เรื่องของเรื่องเกิดจากพี่เราเค้ามักจะชอบคนนั้นคนนี้มากมาย แต่เราไม่คุ้นเคยกับการทำความรู้จักคนแปลกหน้า พอเค้าพยายามเอาคนแปลกหน้าเข้ามาในชีวิตเรา เราเลยต่อต้าน ทุกท่านคงคิดใช่ไหมคะว่า พ่อแม่ไม่ทำอะไรเลยเหรอ ไม่ใช่ว่าไม่ทำหรอกค่ะ แต่ท่านทั้งสองทำอะไรไม่ได้ เพราะเวลาเรื่องถึงพ่อแม่ พี่เราจะลงอารมณ์ใส่พ่อแม่ทันที บ้างก็ขู่ว่าจะฆ่าตัวตาย บ้างก็ว่ากระแทกใส่พ่อแม่ว่ารักเรามากกว่า เราจึงไม่คิดจะบอกพ่อแม่อีกเลยเวลามีเรื่องทะเลาะกัน เพราะกลัวเค้าคิดมากค่ะ

จนเลยจุดนั้นมา เราก็ยังกลับมาดีกับพี่ค่ะ เราพยายามหาทางออกว่าจะอยู่อย่างไรให้มีความสุข เราอยากเป็นพี่น้องที่รักกันเหมือนครอบครัวอื่น เราพยายามหาข้อเสียของเรา แล้วเอามาปรับ เวลาพี่เราอารมณ์ไม่ดี เราจะเดินหนีไปไกลๆ ไม่ให้เค้าหงุดหงิด เรื่องก็เหมือนจะดีขึ้น หลังจากที่ต่างคนต่างเรียนจบ มีงานมีการทำกันหมดแล้ว

แต่... พอกลับมาอยู่บ้านด้วยกัน เค้าก็จะสามวันดีสี่วันร้าย บางวันเค้าดี เค้าก็จะดีมาก น่าเข้าหา น่าคุย น่าเล่นด้วย แต่วันไหนอารมณ์ไม่ดี เค้าจะมองค้อนเราทั้งวัน เวลาจำเป็นต้องคุยเค้าก็จะกระแทกเสียงใส่(เราไม่ค่อยคุยกับเค้าก่อนค่ะ ยิ่งเวลาเค้าอารมณ์เสีย เราจะไม่หาเรื่องใส่ตัว) เราพยายามเดินหนี เดินเลี่ยงเหตุการณ์แบบนี้ตลอด

จนวันที่ความอดทนมันหมดลง เค้าก็อารมณ์เสียที่ไหนมาไม่รู้ มาหาเรื่องทะเลาะ เราด่าพี่กลับ ไม่ใช่ครั้งแรกค่ะที่เป็นแบบนี้ แต่ก็น้อยครั้งที่เราจะหมดความอดทน แต่..ครั้งนี้ เรารู้สึกว่าเราอยากจะพอแล้ว เราไม่อยากปรับตัวอีกแล้ว เราเหนื่อยค่ะ เราอยากได้ความสุขที่พี่น้องควรจะมี เราเลยสงสัยว่า มีหรือปล่าวคะ ที่พี่น้องไม่ต้องมาเกี่ยวข้องกันแล้วเรามีความสุขได้ มันบาปเรารู้ค่ะ เลือดข้นกว่าน้ำ เรารู้ค่ะ เราพยายามเอาคำพวกนี้มาข่มใจไว้ แต่ตอนนี้เราไม่ไหวอีกแล้ว ไม่ได้โกรธไม่ได้เกลียดอะไรในตัวพี่สาวอีกแล้ว แต่ความรู้สึกตอนนี้คือ พร้อมที่จะไม่มีพี่ พร้อมที่จะอยู่คนเดียว พร้อมที่จะทำทุกอย่างเพื่อพ่อแม่ โดยที่ไม่มีพี่คนนี้อีกต่อไป

ปล. นอกจากเรื่องพี่ เรามักถูกญาติๆคนอื่น มองว่าเราไม่เอาใคร แต่เราก็ไม่เคยไปแก้ตัวอะไรค่ะ เพราะเราเป็นคนไม่ค่อยพูด แต่ในหัวคิดไปเยอะแยะ แค่ไม่พูดออกมา เราก็พยายามปรับตัว เวลาญาติๆมาบ้าน เราก็จะพยายามเข้าไปคุย เข้าไปถามไถ่ ทั้งๆที่มันอาจจะดูเสแสร้ง เพราะมันไม่ใช่นิสัยเราเลย ซึ่งเวลาเราเงียบ ในใจเราไม่ได้คิดอะไรค่ะ เราแค่เงียบเฉยๆ เพราะเราคุยไม่เก่ง แต่พ่อแม่เราจะเข้าใจเราในข้อนี้ดี

ปล.2 เราได้รู้มาว่าญาติหลายคนไม่ชอบเรา จากบันทึกของพี่สาว สมัยเราอายุ8ขวบ เราก็มารู้ตอนโตแล้วค่ะ ว่าเพราะแบบนี้นี่เอง ญาติคนนี้ถึงแสดงท่าทีไม่ดีกับเรา ซึ่งเราก็ไม่รู้ว่าเราไปทำอะไรให้ เราเลยเลือกที่จะพยายามไม่ให้เค้าเห็นหน้าค่ะ

จนถึงตอนนี้ บอกเราทีค่ะ เราพร้อมปรับตัว เราไม่รู้ว่าเราทำอะไรผิด นิสัยเรามันไม่ถูกต้องหรืออะไรยังไง แต่เรื่องเพื่อนเราปกติค่ะ เรามีเพื่อนเหมือนคนทั่วไป เป็นกลุ่มที่สนิทกันมาก ด่าพ่อได้ทุกคน(ฮา) แต่เราไม่รู้ว่านิสัยตรงไหนที่ทำให้พี่เราไม่ชอบ ทำให้ญาติเราไม่ชอบ จนเราไม่คิดที่จะมีญาติพี่น้องเลยค่ะ