(อยากให้อ่าน)ประสบการณ์กับเจ้าหน้าที่โรงพยาบาลและความสูญเสียที่ยิ่งใหญ่

กระทู้แนะนำ.. สังคมไทย ปวดท้องจะคลอดอยู่แล้ว โรงบาลไล่ไปที่อื่นเพราะไม่มีเงิน
เครดิตค่ะ http://pantip.com/topic/31056655

เราอยากเล่าประสบการณ์คล้ายๆ กันแบบนี้ให้ทุกๆ คนได้เอาไปคิดต่อค่ะ
เรารู้สึกผิดหวัง(มาก) กับเจ้าหน้าที่ใน รพ. ที่ควรจะมีจิตวิญญาณช่วยเหลือชีวิตคนมากกว่าคนทั่วๆ ไป
เราไม่รู้ว่าเจ้าหน้าที่ในโรงพยาบาลเค้ามีหน้าที่อะไรบ้าง และอยู่เวรกันอย่างไร
มีหมอเวรดึก พยาบาลเวรดึก บุรุษพยาบาลเวรดึก สลับกันอย่างไร...

แต่วันนั้นเวลาประมาณ 01.30 น. อยู่ๆ พ่อเราก็หายใจไม่ออก แน่นหน้าอก
เรากับแม่ก็รีบพาพ่อขึ้นรถไปส่ง รพ. ที่ใกล้บ้านที่สุด
เพื่อประถมพยาบาลเบื้องต้นก่อน เพราะคิดว่าถ้าอาการดีขึ้น ก็ดีไป
หรือถ้าอาการทรงตัว ค่อยย้ายไป รพ. ในตัวจังหวัดที่มีเครื่องไม้เครื่องมือพร้อมมากกว่า
รพ.ใกล้บ้านในที่นี้คือ รพ.ประจำอำเภอ ใน จ.อ่างทอง

15 นาทีจากบ้านถึง รพ. (01.45 น.) เราขับรถขึ้นไปจอดตรงที่จอดส่งคนไข้ฉุกเฉิน
ไม่มีบุรุษพยาบาลสักคนมารอดูคนไข้ เรากับแม่ก็รีบลงจากรถไปพาพ่อลงมา
แล้วเราก็ตะโกนว่า "ไม่มีใครอยู่กันเลยหรือไง รพ.อะไรเนี่ย คนจะตายอยู่แล้ว !!"
เรากับแม่ก็พาพ่อไปที่หน้าห้องฉุกเฉิน พอกำลังจะเปิดประตูก็มีคนในห้อง 2 คน
เปิดประตูออกมาพอดี เราไม่รู้ว่า 2 คนนั้นคือใคร ญ 1 ช 1 ใส่ชุดกางเกงสีขาว
แต่เค้าช่วยพยุงตัวพ่อไปนอนที่เตียง (02.00 น.)

แต่... เหตุที่ทำให้คับแค้นใจคือ เค้าปล่อยให้พ่อเรานอนทรมารอยู่แบบนั้น
โดยที่ไม่ได้ทำอะไรที่เกี่ยวกับการช่วยชีวิตพ่อเราเลย...
เราก็ถามพร้อมกับร้องไห้ว่า "ทำไมไม่ช่วยพ่อล่ะ ทำยังไงก็ได้ พ่อหายใจไม่ออกอยู่นะคะ !!"
เค้าตอบเราว่า.............. ไม่มีหมอ ............. น้องใจเย็นๆ

ความรู้สึกที่ได้ยินคำว่า ...ไม่มีหมอน้องใจเย็นๆ... มัน มึนๆ งงๆ แต่ช่วงเวลานั้น ไม่คิดอะไรแล้ว
คิดแค่ว่าจะทำยังไงให้พ่อรู้สึกดีขึ้น เราก็ถามอีกว่า ไม่มีหมอแล้วทำไมไม่ช่วยกันล่ะ(ร้องไห้ไปด้วย)
สองคนนั้นก็ยืนมึน เราต้องไปดึงถังและสายออกซิเจนมาให้พ่อเอง
ดึงมาทั้งๆ ที่ไม่รู้ว่ามันใช้ยังไง ทั้งเอากระดาษพัดๆๆๆ หน้าให้พ่อหายใจออก
พยายามทำทุกอย่างให้หายใจได้คล่อง ทำอยู่แบบนั้นประมาณ 10 นาที (02.10 น.)
สองคนนั้นก็ยังทำอะไรไม่ถูก และวิ่งออกไปตามบุรุษพยาบาลที่อยู่ข้างในออกมาช่วย
พอบุรุษพยาบาลมาถึง (02.20 น.) ก็มาปั้มหัวใจพ่ออยู่ประมาณ 20 นาที และให้ออกซิเจน โน่นนี่นั่น
พยายามทุกวิถีทางที่จะให้พ่อฟื้นคืนสติ และสุดท้าย......... ... ... .. . มันก็ไม่ทัน
ค่ะ....... อ่านไม่ผิด มันไม่ทันแล้ว พ่อเราหัวใจหยุดเต้น 100% (02.40 น.)

แม่จับแขนเรา และร้องไห้ บอกเราว่า
"พอแล้วลูก บอกให้เค้าพอแล้ว พ่อไม่กลับมาแล้ว ยิ่งปั้มหัวใจต่อไป ยิ่งทำให้พ่อเจ็บ แม่เห็นแล้วแม่เจ็บแทนพ่อ
ให้พ่อนอนหลับอย่างสบายเถอะลูก"
เราพยายามจะไม่ร้องไห้ เพราะกลัวแม่จะเสียใจไปมากกว่านี้
แล้วแม่ก็เดินไปลูบหน้าพ่อ ลูบผมพ่อ หอมหน้าผากพ่อ แล้วบอกพ่อว่า
“พ่อไปเถอะ ไม่ต้องห่วงทางนี้ แม่อยู่ได้”

ณ ตอนนั้นเราทั้งช็อก ตกใจ เสียใจ แค้นใจ พร้อมๆ กัน ร้องไห้ไม่ออก
ทำไมเค้าไม่พยายามที่จะช่วยอะไรพ่อเราเลย ทำไม รพ.ไม่มีความพร้อมของบุคลากร
รู้สึกผิดหวังอย่างมากจริงๆ ที่เจ้าหน้าที่ รพ. ทำกับครอบครัวเราแบบนี้
แต่เราก็ไม่ได้ติดใจอะไร แค่อยากบอกว่า ชีวิตของทุกคนมีค่ามาก
ยิ่งเป็นคนในครอบครัว คนที่คุณรัก พ่อคุณ แม่คุณ ญาติคุณ
คุณจะทำแบบนี้ไหม ทำแบบที่เราทำหรือไม่ ฝากไว้ด้วยนะคะ
กับเจ้าหน้าที่ รพ. ที่ห่วยที่สุด ที่เคยเจอมา...

.............................

ต่ออีกนิดค่ะ
หมอมาตอนตี 4.40 มาเซ็นชื่อยืนยันว่าพ่อเสียแล้ว