ทำงานมา2ปี ไม่มีอะไรดีขึ้น ทุกอย่างแย่ลง ความเชื่อใจไว้ใจหายไปหมด

เกริ่นก่อนเลยว่ากระทู้นี้ดิฉันขอพื้นที่เพื่อระบายคะ เนื่องจากได้เข้าทำงานในบริษัทจำกัด(มหาชน)แห่งหนึ่งมาเป็นเวลาเกือบ2ปี แต่ไม่มีอะไรดีขึ้นเลยในชีวิต มีแต่แย่ลงๆ ก่อนหน้านี้ดิฉันทำงานของบริษัทต่างชาติได้เงินเดือนเยอะพอสมควร แต่ด้วยความที่ดิฉันทำงานที่นั่นมานานและเริ่มเบื่อๆจึงคิดอยากหางานใหม่ อยากลองเปลี่ยนเพื่อหาประสบการณ์ให้กับตัวเอง จึงได้เริ่มเข้ามาทำงานที่บริษัทจำกัด(มหาชน)แห่งนี้ เงินเดือนได้น้อยกว่าที่เก่าพอสมควร เพราะเราอาจไม่มีประสบการณ์โดยตรงตามสายงาน หรือจบไม่ตรงสาขา อันนี้ดิฉันเองที่แรกก็ไม่ซีเรียสมาก เพราะคิดเองว่าเรามาใหม่ ต้องเรียนรู้ใหม่ ก็ไม่เป็นไร ทำงานไป ตลอดระยะเวลาปีแรกของการทำงาน บอกตามตรงดิฉันชอบการทำงานที่นี่มาก เพราะเพื่อนร่วมงาน และหัวหน้างานที่ดี การทำงานสนุกมีอะไรใหม่ๆให้เรียนรู้อยู่ตลอดเวลา พอหมดปีแรกก็มีการประเมินผลงาน เพื่อปรับเงินเดือนประจำปี ในปีแรกดิฉันถือว่าผลงานของดิฉันก็ค่อนข้างดีเลยทีเดียว ถ้าดูจากที่หน้าหน้าประเมินให้ เพราะเค้าจะให้เราเซ็นรับทราบ เพื่อส่งให้หัวหน้าอีกท่านพิจรณาต่อไป ซึ่งขั้นตอนนี้ดิฉันไม่รู้แล้ว ปล่อยไปตามกระบวนการ รอลุ้นอย่างเดียว พอถึงสิ้นปีรอรับโบนัสสิคะ แต่!! ดิฉันไม่ได้โบนัสเลยสักบาท(คิดในใจ เราทำงานไม่ครบปี ขาดไปเดือนนึง) มิหน้ำซ้ำเงืนเดือนก็ไม่ได้ขึ้นเลยสักบาทเดียว ทั้งๆที่เพื่อนแผนกอื่นที่เข้างานมาทีหลังครึ่งปีได้เงินขึ้น ดิฉันก็ไม่แน่ใจว่าเป็นเพราะอะไร แต่ก็ทนทำงานไป เพราะบอกแล้วว่าชอบสภาพบรรยากาศการทำงานที่นี่จริงๆ เริ่มต้นเข้าปีที่2ของการทำงานที่นี่ เพื่อนร่วมงานอีกคนลาออก (ทั้งแผนกทำงานกัน2 คน 24 ชม. หมุนเวียนกัน) เหลือ2คน คราวนี้ที่แผนกปั่นนป่วนสิคะ คน 2 คน แบ่งกันเข้างานวันละ 12 ชม.ทุกวัน เืดือนแรกบอกตามตรงเหนื่อยมาก พอทนคะ เพราะมีน้องใหม่เข้างานมาพอดี แต่เราก็ต้องสอนงานน้อง รอให้น้องคล่อง เราถึงจะหยุดได้ ปัญหาก็มีตั้งแต่น้องเข้ามาทำงานเลยคะ เพราะน้องยังเรียนไม่จบ เหลือสอบซ่อมอีก 1 ตัว ซึ่งเป็นวันแรกๆที่เราเริ่มปล่อยให้น้องทำงานคนเดียว น้องก็มาบ่นๆว่ายังไงก็ต้องไปสอบให้ได้ อีกตัวเดียวจะจบ ไอ้เราก็เห็นใจ เพราะก็ศิษย์สถาบันเดียวกัน ก็เอาว่ะ ขึ้นเวรกลางคืนตั้งแต่1ทุ่ม จนถึงเวรเช้า เลิกงานบ่าย3 ของอีกวันซึ่งเป็นเวรของน้องให้ เห็นแก่การศึกษาคะ บอกเลย เราเคยอยู่นะจุดนั้นมาก่อน เรียนก็อยากเรียน งานก็อยากทำ ก็คิดซะว่าช่วยกันไป เวลาผ่านไปประมานเดือน ในระหว่างนั้นก็มีการขอแลกเวรกันกับเราสม่ำเสมอ ไปเที่ยวบ้าง ไปธุระบ้าง เราก็เอ้า แลกก็แลก เราไม่มีธุระนี่ อีกอย่างเราก็มาสายบ้างประปรายเพราะบ้านอยู่ไกลรถติด ถือซะว่าไถ่โทษ เวลาน้องอยากไปไหน ถ้าช่วยได้ก็ให้ไปตลอด สิ้นเดือนน้องบอกว่าจะลาออกคะ ไอ้เราก็งงว่าออกทำไม ได้งานใหม่หรอ น้องก็บอกเปล่า แม่ให้กลับบ้านต่างจังหวัด เราก็ไม่ได้ใส่ใจอะไร ก็คนเค้าไม่สะดวกนี่เนอะ จนถึงปัจจุบัน มีการรับคนใหม่เข้ามาคะ แต่ปัญหาเกิด เพราะว่าเรามีธุระต้องหยึดให้ได้ต้นเืดือน ซึ่งเหลือคนทำงานเพียงแค่2คน เราเลยไปขอให้หัวหน้าอีกคนมาช่วยกันวันนึง แต่คำตอบที่ได้มันทำให้เรารู้สึกเสียความรู้สึกมาก เพราะหัวหน้าคนนี้พูดจากับเราไม่ดีเลย พูดจาบีบบังคับว่ายังไง 2 วันนั้นเราก็ต้องมาทำงานให้ได้  แล้วเราก็ต้องทำงาน 12 ชม.ทุกวันตั้งแต่7โมงเช้า ถึง1ทุ่มติดต่อกันเป็นเวลาครึ่งเดือน  เพราะเค้าพูดกับเราไม่ค่อยดี เราก็โมโหสิคะ ก็มีปากเสียงกันแรงๆเลย เค้าเลยหลุดปากมาว่าที่น้องคนเก่าลาออก เพราะน้องบอกว่ามีปัญหาเรื่องเวรกับเรา เนื่องจากการทำงานที่ผ่านมา1เดือนกว่าๆของน้อง มีอยู่วันนึงที่เราไม่สบาย เราลาป่วยเลยโทรไปบอกให้น้องอยู่เวรต่อให้หน่อย จากเดิม 8 ชม.ช่วยอยู่เพิ่มให้อีกประมาณ 2 ชม. เดี๋ยวเราจะโทรแจ้งหัวหน้างานให้มาช่วย แต่น้องบอกว่าน้องจะไปดูหนัง นัดกับแฟนไว้ เราก็เข้าใจแล้วบอกน้องว่างั้นก็รอหน่อย เดี๋ยวพี่พยายามติดต่อหัวหน้างาน เพราะพี่ก็ไม่ไหวจริงๆ น้องบอกกับหัวหน้าว่าเป็นเพราะเราป่วยกระทันหัน น้องก็เลยรู้สึกแย่เพราะต้องผิดนัดไปทำธุระ ถ้าเป็นแบบนี้อีก น้องก็ต้องผิดนัดอีก อีกอย่างก็เวลาทำงาน ที่เราชอบให้น้องเลิกดึกบ่อยๆน้องกลับบ้านไม่สะดวก (ที่พักน้องห่างจากที่ทำงานประมาณ 2 กิโล) เราก็เลยไม่เข้าใจ เรากลับบ้านทางเดียวกันกับน้อง บ้านเราไกลกว่าน้องประมาณ 20 กว่าโล ทำไมเรากลับบ้านได้ ทำไมเรามาทำงานได้ อีกอย่างเราก็เลิกงานดึกเท่ากันกับน้อง ไม่ได้น้อยกว่าเลย แต่ทำไมน้องทำไม่ได้ แต่อะไรก็ไม่รู้สึกเสียความรู้สึกเท่ากับที่หัวหน้าพูดว่าเราก็ต้องพิจรณาด้วยว่าที่น้องลาออกเพราะอะไร??

สรุป เราผิดที่เราป่วยกระทันหัน ทำให้น้องลาออก  แต่!! ไม่เข้าใจว่าคนเรามันป่วยกันล่วงหน้าได้ด้วยหรอ  งง